FHM500 Shoots: Mooiste Sportvrouw van 2023 Fleur Jong

Gefeliciteerd met je titel Mooiste Sportvrouw van Nederland, Fleur! Wat betekent deze titel voor jou?
Dankjewel! Ik was sowieso heel erg verrast. Het voelt een beetje als het krijgen van een heel mooi cadeautje. Het is een mooie toevoeging aan alles wat ik op sportief vlak probeer te bereiken, maar ook maatschappelijk.

Je bent paralympisch atleet. Hoe belangrijk is deze titel in het algemeen?
Heel belangrijk. Het zegt iets over waar we in 2023 staan. Het zegt vooral dat alle grote vrouwelijke kampioenen geëerd worden, ongeacht handicap, geaardheid of kleur. Als je een groot kampioen bent word je naar eer en geweten gekozen.

In hoeverre geeft zo’n titel jou persoonlijk een boost in zelfvertrouwen?
Ik vind het belangrijk om even context te scheppen. Ik was 16 toen ik mijn handicap kreeg. Dat is een leeftijd waarin je op zoek bent naar wie je bent, wat je wil en hoe je daar komt. Gehandicapt raken helpt daar niet bij. Het maakte me onzeker en bang. Sport heeft me geholpen met een stukje acceptatie en zelfvertrouwen. We zijn niet allemaal hetzelfde, maar iedereen is gelijkwaardig. Met, of zonder handicap. Dat probeer ik op de baan te laten zien door goede prestaties te leveren en op te vallen, maar ook buiten de baan mijn plekje te veroveren door de wereld inclusiever en een beetje liever naar elkaar te maken. Deze titel is ook voor kleine Fleurtjes belangrijk. Het geeft aan: er is hoop, je mag groot dromen.

Ik vond het superspannend en superleuk tegelijkertijd. Dat is gedurende de hele dag zo gebleven. Ik voel me wel thuis op de atletiekbaan met een knot op m’n hoofd en zweetdruppels langs mijn wangen, maar dit is iets anders. Ik heb vaker fotoshoots gedaan, maar die hebben altijd een sportief tintje. Dit is echt de hele andere kant van het spectrum. Ik zag het wel als een kans om uit mijn comfortzone te treden en mijzelf uit te dagen. Je moet af en toe ook in het diepe springen. Het is een hele vrouwelijke shoot geworden waarbij je jezelf mag vieren, dat is wel een bijzonder gevoel.

Ik vind dat wel mooi. Vrouwen die vrouwen eren en kiezen. Ik vind het een goeie zet. Daarnaast vond ik het prettig dat het hele team op de shoot uit vrouwen bestaat. Dat voelde veilig en geborgen.

Hoe ben je gehandicapt geraakt?
Op mijn 16 ^e

heb ik een zeldzame bacterie in mijn bloed gekregen. We weten eigenlijk nog steeds niet waarom. Het schijnt heel random te gebeuren. Het kan iedereen zomaar overkomen, je hebt er bijzonder weinig invloed op. De bacterie in mijn bloed zorgde ervoor dat mijn lichaam in shock raakte. Die shockreactie resulteerde erin dat mijn vingertoppen en voeten geen bloed meer kregen en afstierven. Tegelijkertijd zorgde dat er ook voor dat mijn vitale organen zijn gered, waardoor ik nu nog leef. We wisten niet direct hoe ik eruit zou komen. Wel werd duidelijk dat mijn vingertoppen en onderbenen geamputeerd moesten worden.

Dat was een flinke challenge. De eerste uitdaging was om fysiek erbovenop te komen. Ik moest weer leren lopen, fit worden. Daar heb ik me in vastgebeten. Die fysieke progressie voelde heel lekker. Ik voelde dat ik steeds meer kon. Daar haalde ik motivatie uit. Pas vier jaar later ben ik met mijn mentale verwerking aan de slag gegaan. Daarvoor had ik helemaal geen zin om daarover na te denken. Ik wilde er niet aan toegeven. Maar het is toch een soort trauma dat je oploopt. Inmiddels is het tien jaar geleden. Ik heb moeten leren dat het oké is om er af en toen nog verdrietig over te zijn. Dat is echt in stapjes gegaan en kost veel tijd.

Enigszins wel. Ik zat in 5 VWO. Mijn middelbare school afmaken en een opleiding vinden waar mijn hart sneller van ging kloppen was al een hele opgave. Sport heeft daar een grote rol in gespeeld. Ik ben veel ambitieuzer geworden. Sport heeft me een nieuwe kans in het leven gegeven, laat ik dan vooral zorgen dat ik het naar m’n zin heb.

Rennen is niet de meest logische sport om te beoefenen als je net je benen bent verloren. Ik ben naar een open dag gegaan waar je verschillende sporten kon proberen. Bij atletiek zag ik veel mensen met een prothese. Ik zag ze wandelen, rennen en springen. ‘Dat wil ik ook weer goed kunnen’, dacht ik. Met rennen, springen en gooien zitten er in atletiek allemaal basisvaardigheden die mensen goed moeten kunnen beheersen. De coach die die dag aanwezig was, zag mij bewegen en heeft mij gescout. Dat was een beetje gek, want op dat moment had ik één prothese, maar mijn andere been moest nog geamputeerd worden. Hij was heel enthousiast. “Hier is mijn telefoonnummer, bel maar als je been eraf is.” Ik was geshockeerd, maar ook gecharmeerd van zijn directheid. Maanden later heb ik een keer meegetraind. Daarna ben ik nooit meer van de atletiekbaan verdwenen.

Ik had eerst helemaal geen blades. Ik heb eerst een jaar getraind op mijn dagelijkse protheses. Ik moest eerst sterker en handiger worden voordat ik daarop kon lopen. Ik heb mijn eerste paar blades gekocht met dank aan een actie van mijn oude middelbare school waarin ze gingen schaatsen op de Weissensee om geld voor mijn protheses op te halen.

Ik ben jaar in jaar uit blijven trainen en elk jaar een beetje beter geworden, totdat ik in 2020 mijn eerste wereldrecord heb verbroken tijdens een wedstrijd in Leverkusen. Ik wist dat ik al lange tijd onafgebroken goed aan het trainen was, had weinig blessures en won aan kracht en snelheid. Dan is het nog zaak om alle puzzelstukjes in een race in elkaar te laten vallen. Het coronajaar heb ik gebruikt om back to basic te gaan. Ik werd heel rustig van het dag tot dag leven. Als je dat lang genoeg volhoudt, dan ga je na bepaalde tijd progressie merken. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik liep een tijd van 12.78 op de 100 meter. Daarna was het hek van de dam. Twee jaar later heb ik er, wederom in Leverkussen, nog een flink stuk vanaf gehaald: 12.46. Ik ben de eerste en enige vrouw die ooit onder de 12.50 heeft gelopen.

Heel belangrijk. Net zo belangrijk als je trainingen. Het gaat om de juiste afstelling en de blades moeten bij jouw loopstijl passen. Ze bewegen allemaal anders. Die van mij zijn van het merk Össur, een bedrijf uit IJsland. Ze zijn gemaakt van carbon, waarbij er allemaal laagjes carbon op elkaar zijn geplakt. De blades worden gemonteerd aan kokers, waar ontzettend veel handwerk in zit. De kosten voor een setje blades plus kokers, dan ga je wel richting de 5.000 euro per stuk.

Klopt, mijn andere sterke onderdeel is verspringen. Op de Spelen in Tokyo heb ik goud gewonnen. De 100 meter ben ik echt heel goed in, maar mijn natuurlijke talent ligt bij het springen. Mijn coach liet een tijdje terug een filmpje zien toen ik voor het eerst ging springen en daar zag ik dat ik zonder enige training van nature al heel veel goed doe. Mijn record is 6.34 meter, ook een wereldrecord. Sprinten en verspringen heeft heel overlap. Het is een ideale combinatie.

Wat zijn je grote doelen voor dit jaar?
Ik heb een Europese titel op de 100 meter en in het verspringen, ik heb een paralympische titel in het verspringen, maar ik heb nog geen enkele wereldtitel. In juli is het wereldkampioenschap in Parijs, dus het doel is kristalhelder: wereldkampioen worden.

Wat doe je eraan om dat doel te bereiken?
Ik train tien keer per week in periodes van drie weken. Daarna doe ik een weekje rustiger aan en dan weer opnieuw. Je zenuwen en spieren moeten geprikkeld worden, maar minstens zo belangrijk is dat ze weer herstellen. Ik geloof heilig in de visie van mijn coach, zijn trainingen en kwaliteiten, dus zijn schema’s probeer ik zo goed mogelijk uit te voeren. Op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag train ik twee keer twee uur per dag, op woensdag en zondag train ik één keer. Zaterdag heb ik een vrije dag. Dit zijn nog enkel de trainingsuren, hier komt nog fysio en de oefeningen die ik thuis moet doen bij. Je doet ook nog heel veel buiten de trainingen om fit en gezond te blijven. Dus ja, dit is wel echt een fulltime job.

Kun je goed leven van je sport?
Ja op dit moment wel. Ik heb een A-status bij NOC*NSF, dat maakt een groot verschil. Verder word ik gesteund door sponsororen zoals Under Armour en Össur. Tot slot ben ik samen met mijn coach en een teamgenoot een eigen topsportteam & stichting gestart. Team Para Atletiek is er voor alle sporters met een fysieke handicap, van recreatievelingen tot topsporters. We geven presentaties, clinics en trainingen. Hoe ga je van het verliezen van je benen naar tien keer per week trainen? De kennis die ik heb opgedaan in de afgelopen jaren moet je niet voor jezelf houden, maar delen om anderen te helpen. Mijn eerste paralympische titel zal ik nooit vergeten, maar ik zie de oprichting van Team Para Atletiek als het hoogtepunt in mijn carrière. Dat heeft mij gevormd als mens, heeft me volwassen gemaakt en daarmee heb ik de regie over mijn carrière genomen. Dit overstijgt mijn sportprestaties.

Fotografie: Annick Meijer Visagie: Estefania ter Heerdt
Styling: Claudia Engels

Concept:Floor Bunge Productie: Rosa Bosch & Lisanne Bakker
Tekst: Chris Riemens