Stoute Jongens en Meisjes: “Hoe ik mijn been brak tijdens een potje seks in de douche”

Seks in de douche. Er zijn maar weinig seksuele activiteiten die zo gevaarlijk kunnen zijn als seks hebben terwijl het water om je heen keihard naar beneden klettert. Wanneer het misgaat is het alsof je in slowmotion naar een herhaling kijkt van een auto die in brand vliegt: meeslepend, zolang jij er maar niet in zit.

Kut genoeg voor Rick was juist híj de aangewezen persoon die de enigszins minder leuke kanten van dit natte avontuurtje voor zijn kiezen kreeg.

‘’Campingliffa is over, want de badkamer is klaar’’. Na drie weken in een soort bouwval aka ‘Help mijn man is klusser’ te hebben geleefd, kon ik dan ein-de-lijk weer thuis douchen. Eindelijk. Dagelijks je haar wassen in een wasbak vol afgedankte andijvierestjes van de dag ervoor was namelijk niet écht mijn favoriete bezigheid.

Maar goed, ik mocht niet klagen. De douchesessies bij mijn schoonfamilie na een week wasbakwassen waren zonder twijfel erger. Al moest ik hun, volgens mijn vriendin, nogal dankbaar zijn. Dus mochten jullie dit lezen, lieve schoonvader- en moeder: dank jullie wel dat ik gebruik mocht maken van jullie water. Handdoeken en sop uit de kast trekken was namelijk net even te veel van het goede en kon ik dus mooi zelf meesjouwen. Daar liep ik dan, op mijn polenslippers met mijn handdoek, sop én niet te vergeten, scheermes in mijn gigantisch veel te grote Action shopper onderweg naar mijn schoonouders. De leven is mooi.

Na een lang dagje werken in de pestkou mocht ik gelukkig naar huis. Nog nooit in mijn leven heb ik zo gruwelijk veel zin gehad in een goede, lange en veel te warme douche. Uiteraard in mijn nieuwe shinende badkamer mét mijn vriendin. Zij ook, dus kwam dat even goed uit.

We smeten onze kleren in mijn kamer en raceten als Usain Bolt naar de badkamer toe. Eenmaal daar genoten we intens van mijn extra grote douchekop én besloten we de wanden van de douchecabine eens goed te testen. Ik tilde haar op, op een manier die je waarschijnlijk alleen in So You Think You Can Dance voorbij hebt zien komen, voor net even wat extra diepgang.

Die diepgang kreeg ik, en hoe. Nog voordat mijn grote vriend, mijn vriendin op zijn diepst bereikt had, voelde ik mijn linkervoet wegglijden. Oh nee, dacht ik nog. Niet nu. Laat me alsjeblieft keihard crashen op mijn fiets, maar laat dit alleen in films gebeuren.

Óf mijn leven had ineens iets weg van een film óf mijn goeie karmapunten waren verbruikt. Ik gok ’t laatste. Voor wie al plaatselijk onwel wordt van het krakende geluid van iemand die een zak Nibbit chips naar binnen moffelt ben ik ontzettend gelukkig dat ‘ie dit niet gehoord heeft.

Daar lag ik dan. Poedelnaakt met een slag in mijn been op de grond van mijn nieuwe douche. Mijn vriendin besloot het daarentegen op een rennen te zetten. Ik hoorde haar de ambulancecentrale bellen en zag haar later vanuit mijn ooghoek in haar badjas naar beneden sprinten. Alsof ik nog niet genoeg geleden had kwam ze een paar minuten later terug naar boven mét de buurman.

Prima vent verder, maar ‘m tegenkomen tijdens mijn dagelijkse rondje boodschappen is toch wel net even iets anders als dit. Hij hielp me de douche uit en een kwartier later arriveerde het ambulancepersoneel. Ik werd op een brancard, inmiddels mét onderbroek, de wagen ingereden en in het ziekenhuis constateerden ze een beenbreuk. Mijn bot werd zonder verdoving rechtgezet en ik mocht een leuk gipskleurtje uitzoeken. Bofkont die ik was.

Na acht weken te hebben rondgehuppeld met mijn gipsbeentje is het allemaal goed gekomen. Mijn botten doen ’t weer naar behoren en een stevig potje rampetampen bewaar ik tegenwoordig lekker voor in bed. Mijn buurman heb ik nooit meer durven aankijken.