DJ-Talk met Reinier Zonneveld: “Als het niet lukt met muziek heb ik in ieder geval nog twee masters”

13 okt 2023, 12:01 • Muziek

doorRuben van der Vegt

Eindelijk is het zover: Mister ‘ Karren Maar’ Reinier Zonneveld dropt op 13 oktober zijn nieuwe album “Heaven is Mad (For You)”. Om dat te vieren is er groots uitgepakt. Reinier nam het Our House Museum in Amsterdam over voor een expositie en wij waren namens FHM bij de officiële openingsparty. Reden genoeg om eens met Reinier om tafel te zitten voor een goed gesprek over zijn expositie, manifesteren en wereldrecords. “Als er maar één stukje van één minuut niet live zou zijn, dan was het hele record niet geldig.”

Met je album in aantocht pakte je groots uit met een expositie in het Our House. Wat is het meest kostbare museumstuk dat tijdens deze expositie te zien was?

Er hing een krantenknipsel van toen ik negen jaar oud was. Het krantenknipsel kopt: “IT’er en piloot op je negende”. Toen ik negen jaar was heb ik informatica geleerd, een jaar deed ik dat, naast mijn school. Ik vertelde hier echter nooit over, niemand wist dat. Vond dat zelf ook altijd een beetje gek.

Toch liet je dat tijdens je expositie wel zien…

Mijn ouders en broer zeiden van: “Reinier, als je een expositie geeft over je leven, dan hoort dit er ook gewoon bij.” Het is voor het eerst dat ik dit aan de buitenwacht laat weten. Ik vond dat wel een beetje eng, want ja, het is eigenlijk best wel raar. Ik ben ook sowieso best wel raar soms. Daarnaast, om zoiets te delen met mensen is heel erg persoonlijk. Zo hangen er wel meer dingen in het museum die heel erg persoonlijk zijn.

Waarom vond je dat zo eng?

Soms vind ik mezelf een aparte gast. Dat vind ik zelf helemaal niet erg, maar ik probeer altijd wel een beetje normaal over te komen. Mijn leeftijd was voor mij altijd iets dat ik niet op school wilde vertellen. Ik was twee jaar jonger dan de rest, maar niemand had het door omdat ik vrij lang was. En ja, ik vond het ook wel leuk om af en toe de stoere jongen uit te hangen. Dus dat ik jonger was viel nooit heel erg op. Sterker nog, dat was altijd best wel prima.

Toen ik naar de universiteit ging was ik zestien jaar oud. Enorm lang was ik toen al, 2.04m maar liefst. Niemand wist dat ik jonger was. Hoe ouder je wordt, hoe minder dat leeftijdsverschil op een gegeven moment uitmaakt. Vroeger vond ik het altijd iets van, ‘Dat vertel je niet, dan moet je gelijk uitleggen hoe je situatie is’. Het is voor het eerst dat ik dat bij Our House zo liet zien, dat vond ik persoonlijk best wel wat. Allemaal inkijkjes in je leven, voorheen superprivé, maar dat laat ik nu hier zien.

Wat voor inkijkjes in jouw leven kreeg de bezoeker nog meer?

Je zag onder andere alle geïmproviseerde studio’s die ik heb gemaakt. Echt leuk om te zien, denk ik persoonlijk. De apparatuur heb ik allemaal gekocht van geleend geld van DUO. Dat wisten mijn ouders niet eens. Die zeiden altijd ‘je moet nooit lenen’, maar ik dacht ‘Hup, ik koop gewoon synthesizers.’ En altijd maximaal bijgeleend, jarenlang.

Hoe kijk je naar muziek?

Ik denk altijd: ‘Er is zoveel muziek gemaakt en opgenomen sinds de audiorecorder genormaliseerd werd, dat als je maar lang genoeg zoekt, kan iedereen in ieder genre een nummer vinden dat ze echt goed vinden. Alleen, wie zoekt er zo lang? Ik houd niet per se van Death Metal, maar er zijn ook daar altijd nummer die heel tof zijn. Als je maar lang genoeg zoekt. Dat geldt voor dance net zo goed, je hebt mensen die hier binnenkomen en totaal geen idee hebben wat ze te wachten staat. Die horen dan een nummer van het album en kunnen vervolgens gelijk gefascineerd raken. Op die manier probeerde ik dat ook in mijn expositie te laten zien.

Hoe zag je je toekomst toen je wat jonger was?

Ik heb tussen het muziek maken door altijd gestudeerd. Soms sliep ik een week bijna niet van de koffie, ik moest en zou dat tentamen halen. Heb ook wel eens tegen m’n professor gezegd: “Ik heb dus een eigen bedrijf, daardoor kan ik helaas niet op college komen, ook al zijn ze verplicht.” Maar ik vermeldde dus niet dat het een onderneming in ‘technozaken’ was. De professor zei vervolgens: “Je cijfers zijn goed, dus weet je wat: het is oké.” Dus ik kon altijd gewoon lekker muziek maken, ideaal voor mij. Achteraf gezien was het een tijd van extremen.

Het probleem was alleen, als je dan tentamens had en je moest eigenlijk studeren, dat waren precies de momenten dat ik de meeste inspiratie had voor het maken van muziek. Dan ga je toch effe snel dat ene deuntje afmaken.”

Ben je nu nog steeds zoveel bezig met wat andere mensen van jou vinden?

Nu maakt het mij weinig meer uit wat mensen van mij vinden. De ene zal het kansloos vinden en de ander juist super vet. Ben altijd wel een jongen geweest met een sterke mening. Soms zocht ik dan in mijn middelbare schooltijd wel eens de confrontatie op, als jong jochie ging ik er altijd vol in.

Als je dan bij de universiteit aankomt, en ik had het allemaal prima voor elkaar, veel vrienden en een hele mooie studententijd. Waarom zou je dan zeggen dat je twee jaar jonger bent, als mensen het toch niet weten. Daar ga je geen vrouwen mee naar huis mee krijgen. Mijn vrienden wisten altijd wel dat ik twee jaar jonger was, maar ik hing het niet aan de grote klok, om het maar even zo te zeggen. Ik ben juist echt een open persoon en probeer ook altijd heel eerlijk en puur te zijn.

Welke dj is een enorme inspiratie voor je geweest?

Speedy J. Dat is echt een onwijze legend. Ben echt vaak op z’n party’s geweest, vanaf jongs af aan al. Ook op leeftijden dat het eigenlijk allemaal nog niet mocht, maar dan sneakte ik via de ID-kaart van m’n broer naar binnen. Dat vond ik altijd zo vet. Kijk, ik maak dan livemuziek met synthesizers, maar als een van de eerste ging Speedy J over op de combinatie. Hij had dan een plaat van iemand anders, maar dan pakte die ook al een aantal synthesizers erbij. Dan maakte hij uiteindelijk met vier platen een nieuwe plaat. Richie Hawtin, een andere legend, en hij hebben dat op verschillende manieren gepionierd. Daar keek ik als jonge gast wel naar op.

Wat was jouw favoriete moment van deze zomer?

Absoluut mijn eigen festival: Karren Maar. Het was echt legendarisch, mede omdat ik daar mijn wereldrecord heb behaald. Daarnaast was het festival zelf ook enorm dik. We hadden dus twee stages, Kiki (Kiki Solvej, de vriendin van Reinier, red.) stond er, net als onder andere Gordo, Speedy J en Joyhauser. Een line-up waar ik echt mega trots op was. Op mainstage stond ik natuurlijk zelf, de plek waar ik mijn wereldrecord wilde gaan behalen.

Maar nu ga je het krijgen, twee weken van tevoren wordt er code rood voorspeld voor de dag van het festival. Dat veranderde maar niet. De dag van tevoren was ik constant aan het refreshen, het zou echt gigantisch rotweer worden. Vijf centimeter neerslag in een uur, echt noodweer. Ik dacht: ‘We worden morgen wakker, we gaan het even manifesteren met z’n allen.’ Die grap maakte constant tegen het hele team. Gewoon aan mooi weer denken. Dus, we komen daar, het zonnetje schijnt in de ochtend. Het leek alsnog voortreffelijk te gaan.

Hoe verliep die dag?

Op de locatie aangekomen was de mevrouw van het Guinness Book of Records daar eveneens. Een supernette vrouw, ingevlogen vanuit Turkije. Zij ging dus elf uur lang kijken of ik wel echt live aan het draaien was, want ik moest natuurlijk non-stop draaien. Daarnaast zaten er nog meer regels aan verbonden. Als ik bijvoorbeeld een remix zou pakken met bijv. Faithless, dat mag, maar dan moeten alle delen (van synthesizers), behalve de vocals, door mij zijn geproduceerd. Anders is het record ongeldig. Je kan niet zomaar een sample nemen uit een bestaand nummer. Alles wat ik daar heb gedaan is gefilmd om te toetsen of het echt live was. Als er maar één stukje van één minuut niet live zou zijn, dan was het hele record niet geldig. Ik weet natuurlijk van mezelf, ik draai altijd live, maar ik heb er wel echt een hekel aan als mensen op m’n handen kijken. Dat gebeurt natuurlijk constant. Gelukkig kon ik dat snel vergeten en gewoon lekker m’n eigen ding doen.

‘We worden morgen wakker, we gaan het even manifesteren met z’n allen.’

Uiteindelijk viel het dus mee?

Nou, op een gegeven moment begon het enorm hard te regenen. Echt niet normaal. De wind stond ook nog eens precies in de richting van mij, waardoor de regen zo naar binnen waaide. Het ging dus over die m’n draai-apparatuur heen. De apparatuur werd nat. Ik had wel reserve apparatuur bij me, maar dat betekent dat je ongeveer vijf minuten weer alles moet aansluiten. Dan ben je dus niet meer non-stop bezig en was mijn record niet meer haalbaar, dat was even een zuur moment.

Kiki had gelukkig handdoeken over de apparatuur gedaan, maar nog steeds: je mag niet stoppen. Heb dus een poosje blind, met m’n handen onder de doeken, live staan draaien. In de tussentijd heeft mijn productieteam plexiglas om mijn apparatuur heen gebouwd. En dat allemaal terwijl je bezig was met draaien en er een enorme hoosbui was.

Ze hadden voor het publiek allemaal extra tenten om de stage gezet. Zo kon het publiek in ieder geval nog kon schuilen. Een schitterend moment was, dat je het publiek zich zag aanpassen aan het weer. Op gegeven moment sloeg het om en dachten mensen ‘Let’s go, we gaan gewoon dansen, het blijft toch gewoon regenen.’ Iedereen danste gewoon een soort regendans. Mensen deden echt hun shirt uit, en gaan.

Hoe vond je het om dat allemaal te zien?

De regen was natuurlijk een nachtmerrie, maar deze reactie was schitterend. Gelukkig stopte het daarna met regenen en in een klap stond het, in een uur tijd, helemaal vol. We hadden op de andere stage Gordo uit Amerika over laten komen. Een leipe headliner, die onder andere Coachella op mainstage had afgesloten. Die kwam dus op mijn festival draaien, stel je voor dat dat helemaal leeg zou zijn, wat voor belediging was dat voor hem geweest. Daar werd ik eerst helemaal zenuwachtig van.

Kiki kwam tijdens mijn recordsset naar me toe en zei “Kijk eens hoe het bij de tweede stage gaat”, liet ze mij een foto zien, stond het helemaal vol. En bij mij stond het helemaal vol. Dus eindelijk was het allemaal mega dik. Maar die eerste paar uur, dan zak je door de grond. Dat was echt ongekend. Uiteindelijk was het allemaal mega dik. En niet te vergeten, het wereldrecord dus gehaald!

Hoe voelde je je na het behalen van het record?

Aan het eind heb je dan een mooi moment, samen met de mevrouw van het Guinness Book of Records , familie en vrienden. Dan wordt het uiteindelijk allemaal officieel. Dan kan je wel echt spreken van een hoogtepunt in je leven. De erkenning die je krijgt dat je de enige bent die dit heeft behaald is geweldig. Eén van de beste en mooiste momenten uit m’n leven.

Om het even af te sluiten, op welke plek kom je het liefst tot rust?

In mijn studio, als ik muziek maak. Dat is nog steeds de ideale plek voor mij. Als ik mezelf niet goed voel, dan ga ik muziek maken en voel ik me veel beter. Als ik me wel goed voel dan ga ik muziek maken en voel ik me nog beter. Muziek is voor mij het ultieme. Dat werkt voor mij met alles. Het werkt ook altijd, of je je nou slecht voelt of goed. Je kan het allemaal kwijt in muziek. Muziek is een soort meditatie voor mij. In Amsterdam heb ik een soort complex met een hele leipe studio daarin. Je ziet daar ook niet wat voor tijd het is, je krijgt geen daglicht van buiten. Je kan een lichtje kiezen die je wil, echt puur genieten die studio. Muziek geeft mij rust, dat kan je op mijn album wel horen.