Review: In Rambo: Last Blood laat Sylvester Stallone nog een keer zien wie de baas is

73 jaar is ‘ie inmiddels, maar Sly rijpt als een heerlijke rode wijn uit de Bordeaux-streek. Terwijl actieheldcollega’s zich nog mondjesmaat op het strijdtoneel begeven, daar kan Stallone er maar geen genoeg van krijgen. Hij is de Andrea Pirlo van het acteursgilde. Hoe ouder, hoe beter. Zo kreeg hij een paar jaar geleden nog een Oscar-nominatie als beste mannelijke bijrol in de film Creed. Daar speelde hij Rocky Balboa, dat andere legendarische, niet te breken filmkarakter. Maar wij zien hem toch het allerliefst op oorlogspad als John Rambo.

Zo’n vier decennia na zijn eerste optreden in Rambo: First Blood, maakt de Amerikaanse krijger de cirkel rond in de film met de toepasselijke titel Rambo: Last Blood. Effe een kleine heads-up? Oké dan. John is een oorlogsveteraan van Vietnam, waar hij als krijgsgevangene helse martelingen moet doorstaan. Hij weet op wonderbaarlijke wijze te ontsnappen en dankzij z’n outdoor skills, intelligentie en nooit aflatende doorzettingsvermogen lukt het om te overleven in de jungle van Zuidoost Azië.

De oorlog in Vietnam laat echter z’n sporen na. Zo kampt hij met posttraumatische stressstoornis. Iets waar we ook in Rambo: Last Blood mee worden geconfronteerd, gezien de medicijnen die hij slikt en flashbacks die door z’n kop schieten op z’n ranch in Nevada. Daar leeft hij samen met de 17-jarige Gabrielle en haar tante. Hij heeft zich de afgelopen tien jaar over het meisje ontfermt alsof het z’n eigen dochter is, nadat haar vader zonder iets te zeggen naar Mexico peerde, toen z’n vrouw ernstig ziek was en overleed.

Een klassieke, eersteklas klootzak, that is. Maar zoals dat gaat, raken kinderen nieuwsgierig naar wie hun biologische ouders zijn. Zo ook Gabrielle en via een vriendinnetje van vroeger komt ze erachter waar die ellendeling naartoe is gevllucht. Ondanks afraden van haar tante en ome Rambo, besluit ze naar het zuiden te rijden om haar vader in Mexico op te zoeken. Al haar moed bij elkaar verzameld komt ze van een koude kermis thuis, want die botte lul zegt haar keihard dat hij haar nooit gewenst heeft en of ze alsjeblieft op kan rotten en nooit meer terug kan komen.

Wat doe je dan in zo’n situatie? Dan ga je je bezatten. Maar dat vriendinnetje van vroeger, blijkt al net zo’n vuile rat als die vader van haar die alles doet om te overleven. Gabrielle wordt in de club gedrogeerd en overgeleverd aan een nietsontziend clubje Mexicaanse meisjeshandelaren. Van die beesten die arme meisjes naar de gallemiezen brengen door heroïne, te injecteren en vervolgens laten verkrachten door het uitschot van de maatschappij. Het arme, onschuldige meisje belandt in de regelrechte hel.

Maar dan moet je net Rambo hebben! Het Mexicaanse vriendinnetje heeft toch nog een beetje een geweten en belt de pleegouders van Gabrielle op, om te vertellen dat ze is verdwenen. Rambo bedenkt zich geen moment en rijdt met piepende banden van zijn ranch, om haar vader een lesje te leren en zijn lieveling hoogstpersoonlijk te bevrijden uit de handen van de kwaadaardige trafficers. Yep, Rambo goes Lion Neesion Taken style.

Heel veel meer gaan we er niet over zeggen, want dan gaan we de hele shit verklappen en jij moet ‘m ook nog zien in de bioscoop. Vanaf dit moment is het zaak om niet meer met je ogen te knipperen en ademloos in je bak popcorn te graaien, want nu kan het actiespektakel pas echt beginnen. De gekortwiekte haren mogen dan een George Clooney kleurtje hebben en aan de diepe groeven in z’n gezicht is de ouderdom af te lezen, maar Stallone is nog altijd top- en topfit (check hier z’n beestachtige trainingsschema maar eens). Waar leeftijdgenoten rondjes lopen in de Keukenhof, daar trekt Rambo met staalkabels van spieren en een uithoudingsvermogen van een Olympiër nog eens even alles uit de kast.

En hoe! Rambo: Last Blood levert een portie geweld waar wij ons petje voor afnemen. Anno 2019 kun je niet meer aankomen met een kogel in de borst. Er lijkt bij de actiefilms een soort rat-race te zijn ontstaan wie de meest creatieve en weerzinwekkende slachtpartijen kan vertonen. Nou, Rambo haakt aan bij de kopgroep hoor. De tering, wat een grove, lugubere portie actie krijg je op je bordje voorgeschoteld. We hebben de popcorn zeker vijf minuten bij onze voeten laten staan. Maar eerlijk is eerlijk, dit is toch wat je wil van een Rambo-film. Dit was hij in 1982 en dit is hij in 2019. Een meedogenloze, bikkelharde ex-commando die zich door niets of niemand uit de weg laat slaan. En als hij uit is op revanche, dan kun je je maar beter bergen.

Wat: John Rambo, de bruutste ex-commando ter wereld Wie:

Sylvester Stallone (Rambo, duh) Yvette Monreal (nichtje Gabrielle), Sergio Peris-Mencheta (Mexicaanse lul)

Hoeveel sterren: ✭ ✭ ✭ Saai feitje:

Op zijn persoonlijke Instagramaccount zei Stallone het volgende: “Great day! We go tour HARD R rating today. What’s coming is going to be unlike anything you have ever seen.”

Saai feitje II: Het is de eerste Rambo-film waarbij Sylvester Stallone geen lang haar heeft.