Q&A met Goldkimono: "Ik kon niet à la Keith Richards kapot blijven gaan"

Ja, chill toch? Dat kwam gewoon zo uit en daar doe je niet zoveel aan. That’s life.

Soms gaan dingen anders dan je had verwacht. Als je moet wachten op corona, dan kun je wachten tot je een ons weegt waarschijnlijk. Dus wij hadden zo iets van: ‘we gaan het gewoon doen’. Ondanks corona luisteren mensen nog steeds heel veel naar muziek. Misschien wel meer trouwens, want iedereen heeft meer tijd om naar de radio te luisteren.

Het is sowieso bij voorbaat al moeilijk om als nieuwe act een beetje voeten aan de grond te krijgen. Er zijn zo veel gevestigde artiesten die ook constant muziek uit brengen. We hadden wel vertrouwen in deze track. Dan breng je zo’n liedje uit; wordt het geplugd op de radio; gaat het naar Spotify en dan ben je overgeleverd aan hoe het ontvangen wordt. Daar heb je echt letterlijk geen controle over. Als je daar wel controle over zou hebben zou iedereen natuurlijk een hit kunnen maken. Haha. Wat dat betreft is het gewoon fingers crossed.

Het voelt onwijs prettig, weet je? Mijn verwachtingen waren niet heel hoog. Ik heb sowieso nooit verwachtingen van dingen. Ik zie wel hoe ze gaan.

Het is eigenlijk een beetje een mini autobiografie. In de tweede verse zing ik inderdaad over dat ik ging backpacken en op reis ging. Normaal gesproken ben ik een groot deel van het jaar in de Verenigde Staten te vinden. Ik heb een werkvisum voor de VS dus vandaar dat ik er ook kan blijven. Je omgeving heeft sowieso wel invloed op wat een muziek je maakt. Ik verblijf altijd dicht bij Venice Beach en het is echt relaxed daar. Het hele Goldkimono project is daar ook begonnen, in Venice Beach. Vandaar dat ik er ook over zing in ‘To Tomorrow’.

Bij mensen gaat een lampje branden bij ‘ Firestone ’, het nummer dat je schreef voor Kygo. Wat heeft deze samenwerking jou gebracht?
Ik heb best wel wat geleerd. Het was de eerste track van mij die echt doorbrak op internationaal niveau. Ook leer je veel over wat er aan de zakelijke kant allemaal gebeurt en nodig is. Je merkt vooral dat het heel gek kan gaan met zo’n liedje en dat het de hele wereld over kan gaan. Ik reisde heel vaak de wereld over en ik kwam op plekken, weet je. Bijvoorbeeld een heel klein eilandje een paar uur van Bali vandaan. Daar liep ik dan langs een café waar ze de plaat keihard draaien. Maar ook in Parijs, dan liep je langs een souvenirwinkel waar degene die er werkte aan het dansen was op die track. Dan denk je wel echt: “Wow, what the fuck.” Dat vond ik heel tof om te ontdekken: de kracht die de schaal heeft waarop je jouw muziek uitbrengt.

Het komt allemaal wat dichterbij. Ik ben nu zelf de persoon die het nummer geschreven en gezongen heeft. Als het om een andere artiest gaat waar ik voor heb geschreven zit er nog een soort ruimte tussen. Nu is het één op één. Alles wat nu gezegd wordt is gelijk aan je eigen adres.

We hebben zeker internationale ambities. Dat heb ik ook vanaf het begin besproken dat we dat willen. De tweede single gaat ook op een meer internationale manier worden uitgebracht. Dat betekent dat er ook een Amerikaans label aan gaat werken en een Duits label.

Het is moeilijk om te zeggen. Weet je wat het is? Het liedje schrijven zelf vind ik vaak al het vetste om te doen. Het is dus niet dat ik nu zit van: 'Toen gebeurde er dit en ontmoette ik die persoon.' Dat boeit mij niet zo heel veel. Ik vind echt het werken zelf en de mensen die ik ontmoet terwijl ik over de wereld reis het allervetste. Dat je zo je geld kan verdienen en je bestaan kan opbouwen: dat is de grootste reward voor mij.

Normaal gesproken zijn mijn dagen gevuld met samenwerken met mensen en aan tracks werken in de studio. Alleen of bij anderen. Veel reizen. Naar het buitenland gaan om daar zelf te werken of met andere artiesten te werken. Die agenda beheer ik nog wel. De dagelijkse gang is gewoon muziek maken.

Zeker aan het begin kwam dat wel veel voor. Maar als je dat een tijdje doet; dat hou je niet vol. Dat is het probleem. Toen ik voor het eerst in LA was kwamen er ook veel mensen langs en werd er alleen maar gepartyd. Maar als ik moest werken en partyen en werken, was ik na drie maanden helemaal gebroken. Ik moet dit even anders gaan doen als ik dit serieus ging doen. Ik kon niet à la Keith Richards kapot blijven gaan.

Er zijn duizenden voorbeelden van artiesten waar ik naar luister die me geïnspireerd hebben van jongs af aan tot nu. Ik denk dat je dat zelf ook wel herkent. Dat wisselt ook steeds. Eén van mijn laatste favorites is wel Anderson Paak. Dat is echt een topper. Hij heeft hele toffe dingen gemaakt. Ik luister veel naar ‘m en haal er veel inspiratie uit.

Ik wil gewoon een beetje doorgaan met wat ik aan het doen ben. Dat betekent met Goldkimono wat meer tunes uitbrengen. Ik wil gewoon het normale leven weer een beetje oppakken met over de hele wereld muziek maken.

Normaal is natuurlijk een relatief begrip. Dat was mijn bestaan de afgelopen zeven jaar, dus voor mij is dat de reguliere gang van zaken. Ik heb zeker nog wel dromen. Ik moet zeggen dat ik niet heel erg iemand ben die heel erg toekomstgericht werkt. Soms krijg ik vragen zoals: ‘waar zie je jezelf over vijf jaar?’ Dan heb ik geen idee, weetjewel. In het nu leven bepaalt überhaupt jouw toekomst al. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat het wel goedkomt. Het heeft voor mij altijd al gewerkt en dat doet het nog steeds.