Een fragment uit de thriller 'Natan Z.' van Arjan Alberts

Dus dit was Natan. Dit was waarvoor ze was gekomen. Vijftien jaar lang had ze op dit moment gewacht, haar studie, de stage en nu de overplaatsing naar zijn afdeling. Steeds een stap dichterbij, steeds iets dichter bij haar doel. En al die jaren had ze elke dag teruggedacht aan die ene avond dat haar moeder niet meer bovenkwam, dat haar broertje niet meer...

Ze herkende ineens de stukken en huiverde. Het was het Chaturanga speelbord van haar broertje dat hier op tafel stond. Natan had het meegenomen als een soort relikwie en speelde blijkbaar nog steeds het spel van die allerlaatste avond. Was er voor hem altijd een denkbeeldige tegenstander gebleven? Zat hij hier elke dag met haar broertje en beleefde hij dan opnieuw wat er die avond gebeurd was? Of wist hij wie zij was? Had hij al die jaren net als zij op dit moment gewacht en was het zijn manier om haar te verwelkomen? Ze beet op haar lip en observeerde Natan terwijl hij in gedachten verzonken naar de stukken staarde.

Achter hem zag ze Peter de teamkamer inlopen. Ze hadden afgesproken dat hij haar na de lunch zou ophalen om te bespreken hoe het was gegaan. Nu sprak hij Sandra aan en ze keken beiden in haar richting. Sandra schudde haar hoofd en Peter leek haar op indringende wijze toe te spreken. Uiteindelijk knikte ze, waarna Peter zonder Suus aan te kijken de afdeling weer verliet.

‘Hij bemoeit zich altijd met alles,’ zei Natan, die al die tijd met zijn rug naar de teamkamer had gezeten. Suus keek hem verbaasd aan. ‘Hoe wist je dat hij...?’ Natan wees naar het aquarium achter haar. ‘Jullie hebben overal spiegels geplaatst om ons in de gaten te houden. En wij hebben zo onze eigen manieren om jullie in de gaten te houden.’ ‘Ach zo,’ zei ze terwijl het beeld van haar broertje zich opnieuw aan haar opdrong. De tranen sprongen bijna in haar ogen, maar ze vermande zich. Ze moest haar emoties uitschakelen, dit had alleen kans van slagen als ze zijn vertrouwen kon winnen. Hij mocht haar haat niet voelen, hij moest haar heel dicht bij zich dulden, ze moest hem intrigeren. Om haar plan te kunnen uitvoeren moest zij het perfecte volgende slachtoffer zijn.

‘Jij bent aan zet,’ zei ze. Voor het eerst zag ze hem twijfelen. Tot drie keer toe bewoog zijn rechterhand langzaam richting het speelbord, maar trok hij hem weer terug. Uiteindelijk pakte hij de generaal en schoof die diagonaal naar voren. Daarna keek hij haar indringend aan, zijn ogen tot spleetjes geknepen. Voor iemand die het spel niet goed kende leek het een meesterlijke manoeuvre. Bij de volgende zet kon de gene- raal namelijk kiezen uit twee stukken die hij kon slaan. Suus kon ze onmogelijk allebei in veiligheid brengen. En toch was er een uitweg.

Eén keer in het spel had je bij Chaturanga de mogelijkheid om met de koning een paardensprong te maken. En dus pakte ze haar koning en sloeg geheel volgens de regels Natans generaal.

Ze zag zijn ogen veranderen. Ze sperden zich wijd open en grote zwarte parels staarden haar vanuit het diepe blauw vol ongeloof aan. Zijn ademhaling werd zwaar en ze rook nu ook zijn lichaamsgeur. Toen klonk uit zijn keel een rauw geluid als van een gewond dier, gevolgd door een klap die veroorzaakt werd doordat de metalen buis van de rug van zijn stoel hard in contact kwam met de linoleumvloer.

Natan was opgestaan, zijn grote lichaam torende boven alles uit. Hij leunde voorover, met zijn gespierde handen met de gezwollen aderen aan weerszijden van het speelbord tussen hen in op tafel. Sandra snelde uit de teamkamer naar hen toe, maar Natan riep: ‘Laat ons met rust. Ze is geniaal!’ Op dat moment kwam een man de afdeling op lopen. Hij werd begeleid door Kumari, die de bezoekers altijd bij de portier ophaalde.

Suus zag aan de afschuw in Natans ogen dat hij de man kende. Hij vloekte binnensmonds terwijl de huid rond zijn neus trilde. Toen ontspande hij weer en nam hij Suus aandachtig in zich op. Zijn gezicht werd vriendelijk en vertoonde diezelfde rustige, voldane blik als toen hij die avond de kamer van haar broertje binnenliep. Het was alsof ze daar nu samen waren. Hij, zij en haar broertje vlak voordat... Natan onderbrak haar herinnering. ‘We spelen een andere keer verder.’ Daarna liep hij weg in de richting van de man. In het voorbijgaan zei hij tegen Sandra: ‘Ze mag blijven. Ik vind haar leuk.’

Wil je niet stoppen met lezen? Dan hebben we goed nieuws voor je, want het boek is nu verkrijgbaar in de winkels. Als je echt mazzel hebt dan win je gewoon een van de drie exemplaren die wij weggeven. Winnen? Geef op Facebook aan waarom jij wel een spannend boek kunt gebruiken en wie weet ploft Natan Z. binnenkort bij jou op de deurmat. Succes!