De spannendste schrijfster van Nederland trakteert ons op een bloedstollend verhaal

Joyce Spijker (1984) is een gegadigde voor de FHM500 van volgend jaar, maar behalve dat ze beeldschoon is, barst ze ook nog eens van het talent. Literair talent welteverstaan, want Joyce is een begenadigd schrijfster. Binnenkort komt haar spannende roman ‘In de familie’ uit bij Uitgeverij Boekerij en wij geven 5 exemplaren weg. Zeer zeker de moeite waard. Om je alvast warm te maken, publiceren we hieronder een kort verhaal van Joyce’ hand. Loop dus vlug naar de keuken voor een lekkere versnapering en een kop koffie, neem plaats in je favoriete stoel en geniet ervan!

Kort verhaal

Nina Satijn leunt over de balustrade van het VIP-deck en kijkt uit over het festivalterrein. Hordes mensen krioelen door elkaar, op weg van het toilet naar hun vriendengroep of van de technotent naar de biologische frietkraam. Anderen hangen loom in het gras of dansen op de beat die Afrojack vanaf het hoofdpodium door de lucht blaast. Voor het eerst in weken is het broeierig warm en de mensen zijn vrij en ontspannen. Nina zoomt in, kiest originele invalshoeken en schiet foto’s. Morgen moeten ze online, dus voor haar wordt het doorwerken vannacht.

‘Toch zonde dat zo’n mooie meid achter de camera staat,’ hoort ze naast haar oor. Snel laat ze haar toestel zakken. Een knappe man van dik in de veertig staat naast haar. Hij draagt een witte linnen broek en een bijpassend hemd. Dure sneakers. Zijn huid is zongebruind, zijn haar donkerder dan je op zijn leeftijd verwacht. Het kost haar moeite een kattige opmerking in te slikken. In haar gedachten hoort ze haar oma’s stem dat een complimentje in ontvangst nemen ook een kunst is.

‘Bedankt,’ zegt ze simpel.

Hij geeft haar een groot glas aan gevuld met ijsblokjes, een doorzichtige vloeistof en muntblaadjes.

‘Nico.’

‘Nina.’ Ze neemt het aan, maar drinkt niet.

‘Satijn, toch?’ glimlacht hij.

Ze knikt verbaasd, maar geeft geen antwoord.

‘Ik sprak je zus net’, wijst hij naar binnen. ‘Ze vertelde me wat je doet.’

Nina trekt haar wenkbrauwen op. Is Merlot hier ook? Het verbaast haar niets, haar halfzus struint alle feestjes af die ze in haar schema krijgt gepropt. Het motto ‘zien en gezien worden’ heeft ze van papa geërfd.

‘Ik ken jullie vader, zakelijk, niet persoonlijk,’ gaat Nico verder terwijl hij van zijn cocktail drinkt. Nina glimlacht. ‘Ik ken hem persoonlijk, niet zakelijk.’ Ze bestudeert zijn trekken. Charmant, op het randje van fout, maar nog net aan de goede kant van de streep.

Een meisje van de catering komt langs met een schaal sushi. Nina’s maag roert zich goedkeurend. Nico slaat over.

‘Met wie ben je hier?’ vraagt ze met volle mond.

Hij wendt zijn blik af en laat hem over het festivalterrein dwalen, alsof hij zijn vrienden daar kan vinden. ‘Niet belangrijk.’

‘Goed, andere vraag, waarom ben je hier?’ Hij lijkt haar geen type om hier rond te hangen, zelfs niet in de VIP.

Nico lacht zijn witte tanden bloot. ‘Nog minder interessant. Ik ben hier maar kort. Zaken.’ Hij wijst op de camera. ‘Ik hou erg van fotografie. Met name erotische portretten.’ Zijn blik is bloedserieus. ‘Zou je het leuk vinden om een keer met me te gaan eten?’

Nina verslikt zich bijna in haar sushi. De man is aantrekkelijk, maar zeker twee keer zo oud als haar eigen vriend en niet haar type. ‘Alleen als het zakelijk bedoeld is,’ probeert ze zich ervan af te maken.

Nico grinnikt. ‘Dan zal ik zorgen voor een zakelijke reden.’ Hij heft zijn lege glas kort en afscheid en zet het op de grond. ‘Fijne avond nog en de groeten aan je zus.’

Nina draait weer terug naar het terrein en roert met het rietje in de mojito. De zon zakt achter de horizon en geeft de hemel een roze gloed. De massa vertraagt, alsof de mensen moe zijn van het dansen en even pauzeren voor ze zich opmaken voor de grote finale. Dan ziet ze rechts de oplichtende outfit van een man in een wit hemd en een witte broek. Hij loopt sneller dan de rest van de feestgangers, doelgericht. Ze pakt haar camera en zoomt in, zo volgt ze hem naar de zijkant van het terrein. Net voor de uitgang wordt hij aangehouden door twee mannen. Ze dragen donkere kleding, eentje is kaal en gezet, de ander lang en smal, meer kan ze van deze afstand niet zien. Ze klikt foto’s, zo dichtbij als ze kan komen. De lens haalt de afstand niet in.

Ze roffelt de trap af en mengt zich tussen de mensenmassa. Als ze de mannen bijna heeft ingehaald, lopen ze het backstage-gedeelte in. Ze blijft staan, daar heeft ze niets te zoeken. De bewaker bij het hek is te verdiept in zijn telefoon om haar toegangsbandje te controleren. Nina loopt hen voorzichtig achterna, aangetrokken als een mug tot het licht, niet in staat haar nieuwsgierigheid de rug toe te keren. De muziek bereikt dit stuk terrein slechts met vlagen, alleen de bass dreunt zacht, er zijn hier geen mensen.

Pas als ze de mannen tussen een paar bouwketen weer in het vizier krijgt, blijft ze staan. Haar handen houdt ze om de camera geklemd, ze moet haar ogen gebruiken om het beeld scherp te stellen. Als de kale man haar kant op kijkt, schiet ze in een opwelling weg achter een tent.

Nico pakt een koffertje uit een glimmend zwarte Range Rover en legt hem op de motorkap. Hij klikt beide sloten met een korte, droge klik open en tilt het deksel op. De kale buigt zich voorover en keurt de inhoud met een vluchtige blik. Hij knikt instemmend. Nina kan niet zien wat het is. Ze pakt haar camera en zoomt in. Briefjes. Ze legt het snel vast op het geheugenkaartje in haar apparaat. Nico’s houding is gespannen, hij heeft zijn rust van net moeten inleveren. Nina kan zijn angst bijna proeven.

Dan verdwijnt de kale. Nico en de smalle blijven staan, verstild, alsof het beeld op pauze is gezet. Nina houdt haar adem in. Haar been begint te slapen. Ze verplaatst haar gewicht en masseert het los. Het lukt niet erg. Net als ze van plek wil veranderen, komt de kale terug. In zijn hand houdt hij een plastic pakketje. Ze kijkt door haar lens, schiet raak en legt het moment vast waarop de lange smalle man een stanleymes in het pakketje zet. Nico doopt zijn vinger in het spul en likt hem af. Zijn gezicht verraadt niets. De kale kijkt hem aan. Nico knikt kort. Zaken, denkt Nina.

Nico sluit het deksel van het koffertje en geeft het af. De heren blijven achter als hij met het pakketje in de Range Rover stapt en stapvoets het terrein verlaat. Als de twee langs haar lopen, drukt ze zichzelf nog steviger tegen de muur aan. Ze staan op nog geen 5 meter afstand van haar, het koffertje in hun handen.

Nina klemt zich vast aan de camera, ze zou niet eens hoeven inzoomen, maar ze durft niet meer. Dan blijft de Range Rover plotseling staan. Nico draait het raampje open. Buiten het raam verschijnt een klein pistool. Er klinken schoten, gedempt. De mannen zakken langzaam in elkaar, alsof de slow motion button is ingedrukt. Nina kijkt toe en heeft moeite met ademen, alsof zijzelf is geraakt. De mannen naast haar baden in het bloed. Geluid keert terug. Ze rochelen en de lucht vult zich met de geur van oud ijzer. Net als ze haar schuilplaats wil verlaten, rijdt de Range Rover achteruit. Nina drukt zich nog steviger tegen de muur van de bouwkeet en bidt dat ze niet wordt gezien. Nico stapt beheerst uit en pakt het koffertje van de grond.

Pas als de stofwolken achter de banden zijn opgetrokken, slikt Nina haar walging weg en knipt een foto van de mannen. Dan struikelt ze terug naar het terrein. Het kost haar moeite om de traptreden te vinden en ze waadt door de mensenmassa zonder iemand te zien. Bij het damestoilet staat een kleine wachtrij. Ze sluit haar ogen en slikt haar gal weg. Het helpt niet. Ze kiest de deur naar het herentoilet en spuugt in een vloeiende beweging de wasbak onder. Alles draait, wanneer de deur weer opengaat, brengt de bezoeker een golf van lawaai mee naar binnen. Ze kan er niet tegen. In de spiegel ziet ze dat haar mascara zwarte strepen over haar wangen heeft getrokken.

Buiten op het VIP-deck is het rustiger. Er is een briesje opgestoken dat de warmte heeft verdreven. De muziek van het hoofdpodium zwelt aan. Ze gaat zitten op een van de loungebanken en kijkt naar de verpieterde mojito die ze nog geen kwartier geleden op een paar meter afstand heeft laten staan. Ze toetst het noodnummer in en vertelt zo samenhangend mogelijk dat er hulp nodig is.

Iedere vezel in haar lichaam trilt, de camera brandt in haar handen. Ze durft de beelden op haar scherm niet terug te kijken, ze weet wat er op staat. Pas als iemand een hand op haar schouder legt, springt ze op en draait ze zich verwilderd om.

‘Jeez, je hoeft niet te schrikken’, zegt Merlot verongelijkt. ‘Slecht geweten ofzo?’

Nina slikt. Haar halfzus heeft duidelijk teveel gedronken.

‘Wel goed dat je er bent, want ik wil je aan iemand voorstellen’, zegt haar halfzusje samenzweerderig. ‘Hij is echt fantastisch. Ik ken hem al een tijdje, maar van de familie heeft nog niemand hem ontmoet. Nou ja, tot nu dan. Je hebt de primeur,’ giechelt ze. ‘Wacht,’ ze kijkt zoekend achter zich, maar vindt niet wie ze zoekt. ‘Wat jammer, hij zal wel al weg zijn, hij moest nog werken, net als jij,’ klinkt het beteuterd.

Nina knikt en luistert naar de sirenes die ze door de muziek heen dichterbij hoort komen, alsof haar oren speciaal op dat geluid zijn afgesteld.

‘Kijk,’ zegt haar zus, terwijl ze door de fotolijst op haar telefoon scrollt. ‘Dit is hem.’ Ze laat Nina het schermpje zien. Op de foto hangt haar zus om de nek van een charmante oudere man. Ze kijken allebei gelukkig. Haar rode haar steekt wel af tegen zijn witte hemd en zijn zwarte haar. Nina slikt en slaat haar ogen neer.

‘Hij is fantastisch, Nina. Het is nog niet serieus, maar dat gaat het wel worden. Zaterdag neem ik hem mee naar papa’s verjaardag. Het is echt een goeie vent, zo’n lieverd. Hij heet Nico.’

Benieuwd geworden naar Joyce' boek? Lichten wij alvast een tipje van de sluier op: 'In de familie' is een familiedrama dat zich afspeelt achter de schermen van politiek Den Haag. Nina Satijn is een jonge fotografe en de dochter van een minister. Wanneer ze op een dag bij haar oma op bezoek gaat, vindt ze haar op de grond in de woonkamer in Wassenaar. Vermoord. Ze besluit alles op alles te zetten om de dader te vinden en de dood van haar geliefde oma te wreken.

Wij geven 5 exemplaren van dit boek weg. Het enige wat je hoeft te doen is hieronder in een reactie zeggen dat je 'm graag wilt hebben, en wie weet ben jij wel een van de vijf geluksvogels!