Q/U met Vjeze Fur over Lekker Fred, De Jeugd en zijn bloedhekel aan Ibiza

De liefde voor eten is ontstaan toen ik geboren werd. Meteen aan de tiet. Ik ben opgegroeid met heel veel lekker eten. Mijn vader komt uit Oostenrijk en mijn moeder heeft in een slagerij gewerkt. Het is me met de paplepel ingegoten. Al vanaf jonge leeftijd ben ik veel gaan koken. En verder gewoon heel veel verschillende dingen proeven. Eten is very important in mijn leven. Because is love. The food is love.

Ik hield er van om dingen te proeven. Toen ik twee was, at ik al rauwe mosselen, rauwe aardappelen, rauwe bloemkool, rauwe broccoli. Dat is het gekke: ik wilde alles rauw proeven. Ik hou nog steeds van rauw eten. Rauwe vis vind ik heel erg lekker en van die rauwe langoustines. Dat is wel echt mijn favoriet. Lekker die koppen uitzuigen. Het heeft zoveel meer smaak dan als je het kookt.

Als iets met liefde is gemaakt en iemand daar trots op is, dan is dat gewoon heel erg leuk. Dan consumeer je dat en dan zit het aan de binnenkant van je. Eten is heel intiem omdat je het in je stopt. Verder zijn er weinig dingen die je in je stopt.

We koken denk ik de helft van de week. Afhalen doen we niet zoveel. Het komt dan toch altijd in bakjes en tasjes, dan is het soms koud. Je weet ook niet hoe lang dat gerecht er al is. Het is niet dat ze dat vers maken als je dat afhaalt of laat bezorgen.

Ik woon sinds twee en een half jaar weer in Amsterdam-Noord. Daar ben je wel verplicht om naar de supermarkt te gaan. Maar gisteren was ik weer op de Nieuwmarkt om vis te halen. Dat is wel een hele fijne visboer. Daar hebben ze heel veel gekke dingen af en toe. Abalones bijvoorbeeld. Dat zijn van die gekke schelpies die helemaal uit Nieuw-Zeeland komen. Maar ze hebben ook drie verschillende soorten octopussen. Of barracuda. Dat heb ik nog niet gegeten, maar wil ik wel graag een keer proberen.

In het boek staat een pasta met allerlei ingrediënten die niet lijken te kloppen. Tijdens een van onze eerste ontmoetingen liepen we door de supermarkt. Ik pakte van alles en nog wat. Rode paprika, pasta, oesterzwammen, krab, rode peper. Daar heb ik een pasta van gemaakt en die was superlekker. Maar mijn vrouw dacht, nou ik weet niet wat zij dacht, maar zij dacht dat ik random dingen aan het pakken was die los van de maaltijd stonden. Ik maakte er iets betoverends van.

We gaan best wel vaak uit eten. Zeker wel een keer in de week. Soms wat cheaper en soms wat minder cheap, naar de Thai ofzo. Als we wat chiquer gaan dan vind ik Vinkeles heel erg leuk in The Dylan. Die chef is heel goed. Dennis Kuipers doet dingen met zeewier waar ik gek op ben. Het klopt gewoon allemaal.

Soms komen de chefs naar mijn tafeltje, dat vind ik wel leuk. Maar ik ben er pas echt gek op, om een kijkje in de keuken te nemen. Die privéleges vind ik wel fijn. Of dat de chefs er nog een extra dingetje bij stoppen. Dat hoeft natuurlijk niet, maar dat wordt wel gewaardeerd. Ik was laatst nog in De Librije met Jonnie Boer. Ik zou gewoon komen helpen met de voorbereidingen en toen ben ik daar uiteindelijk ook gaan eten. Erg fijn.

Vanaf een jaar of 12 begon ik met experimenteren in de keuken. Ik weet nog goed dat ik terugkwam uit school, dan haalde ik dingen uit de vriezer en dan ging ik octopus bakken en stukken vlees. Dus ik pakte niet een broodje, dat pakte me niet. Later toen ik op mezelf ging wonen ging ik uitgebreide elaborate tosti’s maken. Met parmaham, mozarella en tomaat op van dat hele donkere brood. En dan van die hele lekkere groene mosterd. In ons studentenhuis hadden we daar hele voorraden van.

De pindasoep van mijn moeder is het lekkerst. Die kan je dan wel na gaan maken, maar dat werkt niet. Ze stopt er speklappen in en heel veel pindakaas. Omdat je het al zo lang kent, is het extra lekker. Bij mijn vader is het bijvoorbeeld de hollandaise saus. En dan met witte asperers, ei en peterselie. Aardappeltjes erbij. Ja man, very good. Dat is het lekkerste Nederlandse gerecht dat ik ken.

Ik was bezig met De Jeugd en dat gaat natuurlijk heel goed. Maar het voelde toch wel alsof ik iets meer kon doen. Ik vind heel veel dingen leuk. Toen dacht ik: Instagram is wel de plek waar je verder in kan groeien. Je kan er bovendien iets opbouwen, want mensen komen terug naar je platform. Ik had een paar dingen die ik leuk vond, maar mijn kokerijen gingen gelijk als een trein, dus ben ik op die trein gesprongen.

Ik heb goed gekeken wat voor dingen werken op Instagram. Daar heb ik gewoon een paar punten van gepakt wat voor mij wel zou werken. Het moest niet hetzelfde zijn dan dat er al was bijvoorbeeld. Verder moet het er echt uitzien. Ook zag ik dat designer kleding goed werkte. Ik zat bijvoorbeeld naar Nikki Tutorials te kijken. Zij heeft eigenlijk maar één basisding: dat is make-up op haar gezicht doen. Dat kan ze heel goed, maar dat is iets heel simpels en altijd de basis. Toen dacht ik: ik moet ook zoiets. Hoe kleiner het is, hoe beter je het dan zo kan herhalen en uit kan melken. Toen dacht ik aan koken. Dat is het moment dat ik alles bij elkaar heb gegooid. Daarnaast had ik natuurlijk mijn goede vriend en internetkoning Donnie die mij een beetje wegwijs maakte. Het gaat nu supergoed en dat is fijn. Ik wil vooral leuke dingen doen en als je dan leuke dingen doet en daar is aandacht voor, dan kun je grotere dingen doen zoals een kookboek

Het is leuk om te zien hoe iets een succes wordt, maar ik baal wel dat het niet snel genoeg groeit. Ik ben nu een jaar bezig en zit op 131.000 volgers. Als ik iets upload ben ik ook wel echt een data nerd. Ik merk dat Instagram je echt opslokt. Dan pak je je telefoon om te kijken hoe laat het is en dan zit je opeens 20 minuten op Instagram. Dat is erg verslavend. The Shape Room, zo’n urban roddelsite is wel een pagina waarin ik mijzelf kan verliezen. Het leukst aan Instagram vind ik dat je met mensen kan praten en kan zien wat de reacties zijn. Ik lees ook altijd de comments en reageer ook vaak. Of ik heb hele gesprekken via mijn DM. Dat is altijd heel positief, dat vind ik leuk.

Op dit moment ben ik bezig met het opzetten van andere tv-programma’s. Het heeft allemaal te maken met Lekker Fred en koken. Dat vind ik het leukst en ben ik echt in geïnteresseerd. Bij de pilot met de VPRO ben ik met een boer aan het praten over schelpen en dan zit ik zelf die schelpen te eten. Dat vind ik al interessant, maar dan ben ik niet meer gefocust op die vent. Dat is wel grappig om te zien, hoe ongeïnteresseerd ik was. Ik schrok daar zelf wel een beetje van, haha. Ik dwaal snel af als ik iets niet interessant vind.

Het is een kookboek met vooral gerechten die in mijn familie zitten en die ik zelf kook als vrienden langs komen. Het gaat van kerstgerechten tot hele simpele gerechten. Als je het boek openslaat en begint met lezen dan wil ik dat je mijn stem in je hoofd hoort. De uitleg is wel normaal, maar ik gooi er altijd een paar woorden doorheen. Het moet nog wel leesbaar zijn en je moet nog steeds kunnen koken, maar ik denk dat dit wel gelukt is. Bijvoorbeeld Japansige vis inderdaad. Die vis is niet Japans dus dat noem ik het ook niet, maar het is wel Japansig.

De 1000^eshow vond ik echt lijp. Het was de grootste show die we ooit zelf hebben gegeven. 22.000 man in het Olympisch Stadion. Het groeit ook nog steeds. Er komen steeds meer mensen naar onze show. Daar verbaas ik me wel over.

We hebben ook wel eens op Pinkpop gestaan. Dan zie je soms een heuvel gloeien van mensen. Dat is gek. Je staat voor zoveel mensen. Tegelijkertijd is dat ook heel afstandelijk. Het lijkt dan net alsof je het voor tv doet. Iemand die achterin staat zien wij als stipje en zij ons ook. De link is er dan niet. Dat is gek. Een show in Paradiso moet je heel anders mee omgaan. Het is veel kleiner, dus je kan ook kleinere gebaren maken. Je kan iemand op het podium trekken bijvoorbeeld. Bij een groot podium als Pinkpop kan dat veel gerommel opleveren.

Optreden moet je zelf spannend maken door bigger en better te gaan. Voor een show in Paradiso staan we niet meer stijf van de zenuwen. Die spanning was er wel weer voor het concert in het Olympisch Stadion, maar dat was ook doordat er veel gedoe was met code oranje. We hadden toen stress over of het wel of niet zou doorgaan. Uiteindelijk zijn dat omstandigheden waar je toch niks aan kan doen. Er gaat altijd wel iets mis op het podium en dat maakt het ook wel mooi.

Ons taalgebruik heeft zich zo ontwikkeld omdat we veel met elkaar hangen. Je doet ook allemaal domme shit met elkaar. Als je met je matties op vakantie bent creëer je aan het einde van de rit een eigen taaltje. Zie het dus alsof wij gewoon al 14 jaar met z’n allen op vakantie zijn.

Tijdens ADE gaan we een techno-avond doen met De Jeugd in de Melkweg. Dat hebben we al wel vaker gedaan. Veel in België bijvoorbeeld, lekker beuken. We moeten het nog gaan vormgeven, maar verwacht in elk geval flink meer BPM, het wordt een chaos en wij zijn dan extra geil.

In my early days was ik wel een techno-fan. Toen ging ik naar I Love Techno, Awakenings, 5 Days Off en dat soort shit. Dave Clarke, Speedy J, Jeff Mills met The Bells. Dat soort dingen vond ik gaaf. Nu vind ik het nog steeds wel tof, maar luister ik het gewoon minder.

We zijn wel eens op Ibiza geweest toen Bas (die ook draait als Fatima Yamaha, red.) moest optreden in de Pacha. Ik vind het nog steeds heel raar om te zien als hij dan in vrouwenkleding aan het draaien is, maar goed. Als hij zo wil zijn, dan hebben wij dat maar te accepteren en heb ik daar alleen maar liefde voor.

We waren 24 uur op Ibiza. Genoeg tijd om te zien dat ik daar nooit meer terug wil komen. Ik vind het echt verschrikkelijk. Dat hele lijpe ordinaire. Heel veel geld betalen voor plastic glazen met Red Bull en vuurwerk in je drankje. Ik vind het vrij heftig om te zien hoe mensen daarop reageren. Alsof iedereen heeft besloten: ‘daar moeten we zijn’. Dat vind ik oppervlakkig. Gelukkig heb ik dat in 24 uur geconformeerd gekregen, dus dat gaf mij wel een stukje gemoedsrust. Al mijn voorhaat werd daar bevestigd. Maar ik snap ook heus wel dat het heel leuk kan zijn om naar Ibiza te gaan als je jong bent. Als je zin hebt in een paar ordinaire wijven, een goeie stack op zak hebt, lol wil maken en een paar goeie verhalen wil opdoen. Misschien ben ik gewoon oud.

Ik hou sowieso niet zo van Spanje. Ik vind het daar gewoon te heet. Je hebt daar van die droge hitte. Daarom stinkt het ook zo in Spanje. Alles is droog. Ik hou meer van de kleffe hitte, dat je meteen superbezweet bent.

Ik ga liever naar de Alpen. Frisse lucht, topje opklimmen en boven alles uitstijgen. Lekker in de natuur zijn, geen mensen om je heen en dan het liefst eindigen in zo’n Spa-hotel. Best saai eigenlijk.

Ik wil wat dingen op de rails krijgen. Partyen kost heel veel energie en daar moet je altijd best van bijkomen. Als je dan een kookboek wil maken en een tv-programma wil ontwikkelen, dan zijn dat kansen die je met beide handen moet aangrijpen. Ik wil me ook focussen op mijn twee kinderen en dat is al heel veel werk, dus dan blijft er niet veel tijd over. Ik kom nog wel aan m’n trekken, maar ik verdwijn niet meer in de nacht. Dat mis ik af en toe nog wel. Als je in de nacht verdwijnt dan moet je er volledig in geloven dat, dat het allerleukste is wat je kan doen. Je moet geloven in de gesprekken met je mede-dronkaard. Als iemand zegt ‘Ah ja wij zijn echt beste vrienden’, dan moet je geloven dat dit ook echt zo is. Je moet het met volle overgave doen. Dat heb ik heel lang gedaan, maar op gegeven moment vond ik het niet meer leuk.

Mijn oudste zoon is bijna drie. Daar kan ik heel goed mee praten en grapjes uithalen. Het is alsof er een nieuw favoriet persoon is bijgekomen. Iemand die al jouw grapjes leuk vindt en ik vind al zijn grapjes leuk. Het is alsof je opnieuw verliefd bent. Aan de andere kant is het ook veel gedoe.

Dan liggen ze eindelijk in bed en dan zeggen ze dat ze moeten poepen, maar dat is dan niet zo. Nog even spelen. Het is de hele tijd onderhandelen. Alsof je op de Marokkaanse markt staat. Ja maar nee, dan wil ik dit. In dat geval wil ik dat. Nee, nee nee. Tegelijkertijd is het ook fucking leuk. Eergister zei m’n zoon vanuit het niets ‘Oooh, lekker Fredje!’ Toen moest ik heel hard lachen, maar ik was ook een soort van beledigd. Hoezo noemt ‘ie me ‘Fredje’? Ik ben je vader, ik ben geen ‘tje’. Maar dat ‘ie Lekker Fred heeft opgepikt vind ik dan weer heel grappig.

Twee kinderen is te veel. Hou het lekker bij één kind, lieve mensen.

Ik ga niet voor je liegen. Het was absoluut een teleurstelling dat ik niet de award voor Esquire’s Best Geklede Man won. Ik was namelijk het best gekleed. Mensen willen voor veilig gaan en Hugo Boss pakken verkopen, dan moet je niet Vjeze Fur hebben. Dus ik snap het ook wel. Ik vond het leuk en het was een eer om gevraagd te worden.

Ik heb een eigen kledinglijn gehad, maar ik was alleen maar bezig met alles in goede banen te laten stromen in plaats van dat ik een megacreatief ding aan het doen was. Het was 85% business dingen en voor de rest was het iets heel erg ergens doorheen proberen te duwen wat niet echt vooruit wilde komen. Ik denk dat er meer kennis of geld nodig was, of misschien iets van beide. Nu heb ik het gedaan en weet ik wat het is, ik vind het prima. Als ik nu nog een keer zoiets zou doen dan weet ik wat de valkuilen zijn. Het is een van de redenen waarom ik met Instagram ben begonnen. Ik zag dat je een plek moet hebben waar je kan laten zien wat je doet. Anders hangt het alleen bij winkels en doe je af en toe een interviewtje. Daar ga je geen kleren van verkopen. Of je moet heel jong zijn en elke dag uitgaan in Amsterdam, dan kom je de mensen wel tegen.

De mode-industrie is megavervuilend. Het is geloof ik de op twee of drie na vervuilendste industrie ter wereld. Die grote merken doen daar zo goed als niks aan. Dan ben je een Versace of Louis Vuitton, dan heb je zo veel geld, kennis en innovativiteit en dan doe je daar niks mee. Dan ben ik er wel een beetje klaar mee.

Ik ben nu dan ook wel mee bezig met duurzaamheid. Ik denk dat het ook nodig is. Kijken wat er beter kan, je huis goed isoleren. Ik zou de volgende keer ook niet weer zo’n vlezig boek maken eerlijk gezegd. Ik ben nu vooral bezig met kijken hoe ik het koken verder kan ontwikkelen. Door op zoek te gaan naar nieuwe smaken zonder dat je een grote C02-afdruk achterlaat. Dat wordt mijn volgende uitdaging wat koken betreft.

Tekst: Chris Riemens (met hulp van Stan op de Weegh, Dan Tesselaar en Joran Hegie) Beeld: Elza Jo Tratlehner