DJ Talk met Carl Cox: terug naar de beginselen van techno

Druk, drukker, drukst. Na al die jaren in de scene is Carl nog steeds een van de populairste namen die je kunt boeken. Deze zomer krijgen we in Nederland één kansje om hem live te zien. Por qué? “Als je me tien keer kon klonen zou dat geweldig zijn. Ik kan niet alles doen, dat is onmogelijk. Het zou geweldig zijn om gewoon door te gaan: Awakenings, Mysteryland, maar de rest van de wereld wacht”, zegt Carl aan de andere kant van beeldscherm.

“Dit jaar ben ik er maar één dag en ik ga iets heel bijzonders doen. Als de Nederlanders een stukje van Carl Cox willen, is dit hun kans.” Ondertussen boffen we eigenlijk wel een beetje, blijkt uit zijn opmerking “ik heb al vijf jaar niet meer in Japan gedraaid.”

Carl staat bekend om zijn dikke live-shows. 19 augustus krijg je de kans dit zelf mee te maken op een (hopelijk) zonnig Hembrugterrein tijdens Secret Project. Eventjes raakten we lichtelijk in paniek toen zijn Hybrid Live set werd omgezet in een Hybrid set. Wat is hier aan de hand? “Er is niets veranderd aan wat ik doe. Er was een band genaamd Hybrid Live en ze vonden het niet leuk dat ik hun ‘naam’ gebruikte. Ze vroegen of ik het kon aanpassen: ‘no worries, dan noem ik het gewoon Hybrid Set. Live.'”

We willen niet weer zo’n goor praatje gaan houden over hoe Nederlandse DJ’s wereldwijd een begrip zijn en dat we ‘ó zo veel voor dance-industrie hebben betekend’. Maarja, het is wel waar. Zou dat voor Carl ook zo zijn? “100%, ik kwam hier op het juiste moment. Ik draaide op feestjes bij RoXY met DJ Dimitri, dat was mijn introductie bij het Nederlandse publiek. Ik kwam ook op de feestjes van Johan Groenewegen, hij gaf danceparty’s genaamd Gaultier . Daar zagen de promoters van Dance Valley me draaien en ze vroegen of ik op de eerste editie wilde komen draaien. Het was piepklein, er waren misschien zeven of achtduizend mensen.”

“Nederland is ook een coole plek om te zijn. Het is niet zo ver van Engeland maar het is héél anders. Als je rondloopt in Nederland zijn er overal fietsen, die cultuur hebben we hier (in Engeland, red.) niet. Er is natuurlijk ook Amsterdam Dance Event om te connecten, netwerken, leren, luisteren en te begrijpen wat er gaande is in de elektronische muziek, het is een prachtig iets. Er is niets zoals ADE als je echt de industrie wilt begrijpen. Je kunt naar Miami Music Week gaan, maar daar gaan de meeste mensen alleen heen voor de feestjes.”

“Ik mocht tijdens ADE een praatje houden over mijn Hybrid Set en mensen vonden het hartstikke leuk dat ik over meer praatte dan alleen DJ culture, maar meer over de kunst van live optredens. Het was fantastisch. Er stonden 200 mensen binnen en buiten stonden er nog 100 die niet binnen konden komen enkel omdat ik aan het uitleggen was wat ik nu doe”, vertelt Carl als een trots vaderfiguur.

Techno is weer helemaal hip, van de meme-techno van Gladde Paling tot aan serieuzere artiesten als Colyn . De nieuwe én oudere generaties smullen ervan. Alles wordt groter en groter, de podia, de streams, de fanbase. Hartstikke vet natuurlijk, maar is dit wel iets om uitsluitend dolblij om te zijn? “Ja en nee. Ja omdat techno voor mij nooit een ‘dirty-word’ is geweest. Als mensen je vroeger techno zagen draaien rende ze zo snel mogelijk de andere kant op. ‘Ah, don’t listen to that!’ Als ik nu zeg dat ik techno DJ ben zeggen mensen ‘oh, geweldig’. Ze denken meteen aan Berghain en al dat soort gekke plekken.”

“Het probleem met de commercie van techno is: is het techno? Ze kunnen naar Britney Spears luisteren en dat als techno beschouwen. Dat is het duidelijk niet, maar wat is dan wel techno? Is een kickdrum op 150 BPM voor 5 minuten techno? We weten niet meer wat techno is, ooit had het een duidelijke sound. Gabber was geen techno, gabber was gabber. Het begon op 175 bpm, dus is dat techno? Nee, is het gabber die sommige mensen de stuipen op het lijf jaagt? Ja.”

“Deze generatie heeft geen idee over de oorsprong van techno”, zegt Carl op de toon van die ene leraar die je gewoon dolgraag wat wilt bijbrengen. “Ik was deel van de voorhoede van de originele techno-sound en mensen denken dat ik house sta te draaien. Dan denk ik ‘dat is techno’. Het hoeft geen 150 bpm te zijn, het betekent gewoon dat het geluid is gemaakt door machines, door technologie. Ik kan er niet zoveel aan veranderen behalve mijn Hybrid Sets blijven doen en proberen duidelijk te maken ‘dit is techno, omdat ik het hier maak.’ Ik sta niet te draaien.”

Als je al zo lang meedraait als Carl Cox, hebben mensen een vrij duidelijk beeld van wat je gaat doen of misschien nog wel lastiger: wat ze willen dat je gaat doen. Het lijkt ons af en toe een benauwend idee. Gelukkig heeft Carl daar minder last van. “Als je het niet leuk vindt, loop dan weg”, vertelt hij lachend. “Ik wil het publiek wat geven wat ze niet verwachten. Deels krijgen ze dat wél, en vanaf daar neem ik ze mee op reis tot ze staan te dansen op iets waarvan ze waarschijnlijk hadden gezegd ‘oh, daar hou ik niet van.’”

“Ik draai niets omdat ik het ‘moet’ draaien omdat het populair is. Als Charlotte de Witte een hele bekende plaat draait, ben ik de laatste die die ook draait. Hij is al gedraaid door iemand anders die affiniteit met die sound heeft. Ik wil je laten zien wie ik ben maar tegelijkertijd wil ik niet egoïstisch zijn. Ik wil graag het publiek vermaken. Ik weet hoe het is om daar te staan. Ik ging ook naar de clubs, spaarde geld, ging een uur in de rij staan en had maar drie uur om te dansen alsof mijn leven er vanaf hing.”

In zijn verhaal lijkt het bijna alsof hij het publiek ook iets wilt leren, alsof ‘ie op een missie is om ze wat bij te brengen. “Ja, misschien wel een beetje ja. Ik geniet er ook nog steeds van om uitgedaagd te worden met muziek. Als ik een playlist had met de 20 grootste platen van het moment en die het hele jaar zou draaien, zou ik zelf degene zijn die zich het meest verveeld. De mensen dansen wel, ik moet ze dan alleen in volgorde zetten en lachen terwijl ik het doe.”

Carl vertelt nog nooit iets veranderd te hebben aan hoe hij zijn sets doet. We waren wel benieuwd hoe het zou zijn als hij wél een keer iets compleet anders zou doen. Met wie zou hij wel eens een dagje willen ruilen? “Goldie van Metalheads. Hij is de meest abstracte drum & bass producer ooit. Het boeit hem helemaal niets of je hem leuk vindt of niet. Als ik met iemand moest ruilen, dan was hij het. Ik kan niemand anders bedenken die zo’n statement heeft gemaakt met zijn muziek."

Carl Cox heeft waarschijnlijk meer van de wereld gezien dan Freek Vonk. Als je op zo ongelofelijk veel verschillende plekken komt, zal er één vraag vaak genoeg door je hoofd schieten: waar de ‘f’ ben ik? “Dat gebeurt bijna overal om eerlijk te zijn. Ik heb ook in jungles gedraaid, maar het gekste is denk ik in Zuid-Amerika. Maresias, Bogota, Cali, de lijst is oneindig. In Zuid-Amerika draai ik op de meest afgelegen plaatsen ter wereld en ze genieten echt van mijn optredens. Overal is het geweldig, maar daar voelen ze het écht.”

Toch zijn er ook nog plaatsen waar hij nog nooit geweest is terwijl hij er maar al te graag zou komen. “Ironisch genoeg heb ik altijd gezegd dat ik graag een keer in Egypte wilde draaien en mijn wens komt nu eindelijk uit. Het wordt er mijn eerste keer en de achtergrond worden de piramides van Gizeh.”

Slapen is een luxe op tour. Als er een paar uurtjes kunnen worden meegepakt, dan moet je dat doen. Soms kan het ook gewoon even niet, en dat heeft Carl wel geweten. “Het langste dat ik ooit aan één stuk wakker ben geweest is 48 uur. We waren aan het reizen, gemiste vluchten, dat soort dingen. We waren onderweg naar Zuid-Amerika en toen we eindelijk waren geland moest ik direct draaien. Dat is de enige keer dat ik 48 uur zonder slaap heb gedaan, we bleven gewoon werken. Er kwam een hoop Red Bull bij kijken."

Toch moet er wel érgens ter wereld een stel decks als thuis voelen. Eigenlijk was het wel te verwachten, maar het voelde toch mooi om het uit zijn mond te horen komen, gewoon om zijn huwelijk met het eiland officieel te maken. Wat als er nog maar één plaats ter wereld was waar je mocht optreden? “Als het kon, zou het Space op Ibiza zijn. Het bestaat niet meer en ik mis die plek verschrikkelijk. Het gaat niet meer gebeuren, het is klaar. Maar daar zou het zijn.”

“Ik heb er niet meer gestaan sinds 2016, en we leven ondertussen in 2023. Mijn telefoon stopt maar niet met rinkelen en mijn agenda is altijd vol. Ik moet tegenwoordig goed uitzoeken waar ik wél of juist niet draai. Eerst wist je altijd waar ik op wekelijkse basis was, ik heb 16 jaar in Space gedraaid. Die club ging van niks naar de nummer 1 club in de wereld voor jaren aan een stuk en ik heb het allemaal meegemaakt.”

“Ik ben wel nog gevraagd om er te draaien, maar ik kon het niet doen. Alle herinneringen die ik aan die plek had zouden weggevaagd worden. Het zou een zielige aangelegenheid zijn geweest, enkel om wat geld op te halen. Ik moest me er overheen zetten.”

Dan rest ons nog één vraag aan ‘the king of Ibiza’, gaan we Carl nog terugzien op het eiland? “Never say never. Ik zou graag nog ooit een groot gratis feest in de haven geven. Geen gastenlijst, geen onzin.”

Meer interviews met draaitafellegendes? Lees hier onze artikelen met: