Cyprus bewijst met BEONIX dat het thuishoort in de eredivisie van dancefestivals

In september zijn in Nederland de meeste buitenfestivals wel voorbij en kunnen we onze korte broek weer inruilen voor de winterjas en hoodie. Met temperaturen van 30 graden is dat op BEONIX wel effe anders. Na vier uur vliegen, landen we 's avonds rond 21:00 op het vliegveld van Larnaca. Vanuit hier vertrekken we naar de stad waar het allemaal om te doen is in de komende dagen: Limasol.

Wanneer we rond 23:00 bij het hotel arriveren ontmoeten we onze collega's van andere media en bespreken we – onder het genot van een ijskoud Cypriotisch biertje, genaamd KEO – kort ons strijdplan voor de komende drie dagen. Met een bomvolle line-up die wordt gevormd door bekende namen als Armin van Buuren, Adriatique, Boris Bejcha, Juliet Fox en Len Faki is er voor liefhebbers van dancemuziek genoeg keuze in BPM om drie dagen lang te fistpumpen en knieschijven te verbrijzelen. Tijd dus om snel wat slaap te pakken, want in de komende dagen is dát het laatste wat we zullen tegenkomen. Althans, niet voordat we eerst een kleine pre-party bezoeken in de oude binnenstad van Limassol.

We trappen ons mediterrane muziekavontuur af in een cocktailbar genaamd Dusty Monkey en hoewel de naam enigszins ‘stoffig’ klinkt, is de ambiance dat allesbehalve. Ritmische sambaklanken gecombineerd met ijskoude Long Island Iced Teas, een kortebroekenklimaat en bloedmooie Aphrodites met danspassen waar we nog iets van kunnen leren, doen ons de tijd al snel vergeten. Voor we het weten tikt het uurwerk om onze pols 02:00 aan en worden we vriendelijk verzocht de uitgang op te zoeken.

Samen met onze collega’s doen we nog een afzakkertje in dé nachtclub van Cyprus, KESH. Hier maken we kennis met de lokale dancescene en stampen we tot ongeveer 04:00 op de hypnotiserende beats van Adriatique en onvergetelijke danceclassics uit het collectieve geheugen. Met nog ruim 72 uur feest in het verschiet lijkt het ons een strak plan om nu écht wat slaap te pakken. Voordat we ons bed induiken trakteren we onszelf, volgens Oudhollandse traditie, nog op een pita gyros met tzatziki.

Om 09:00 klinkt de wekker en ontwaken we met een lichte kater, maar vooral een glimlach op ons gezicht. Cyprus heeft ons met open armen ontvangen. Terwijl het ontbijt lonkt met verse broodjes, proteïnes, calorieën en vitamines, praten we met onze journalistieke collega’s lachend na over de nacht die we “beter niet hadden kunnen doen.”

Tussen de eerste slok koffie en de laatste hap gyros door krijgen we van de organisatie de ins en outs van dancefestival BEONIX. Voor het vierde jaar op rij transformeert het festival de historische locatie en voormalige wijnmakerij ETKO om tot een smeltkroes van muzikale werelden: de jetset-vibes van Ibiza ontmoet de ruwe underground van Berlijn. Het concept is in 2025 hetzelfde als voorgaande jaren en dat is precies de kracht. Vertrouwd genoeg voor de festivalveteraan, maar tegelijkertijd een onmisbare introductie voor wie voor het eerst de deuren van dancemuziek opent.

Op de redactie hebben we al heel wat feesten en partijen meegemaakt, maar Cyprus stond nog niet op onze radar. BEONIX focust zich volledig op de avond en nacht. Waar bij menig Nederlands festival om 23:00 de stekker uit het geluidssysteem wordt getrokken, blijft hier de muziek nog effe doordreunen. De poorten openen om 16:00 en sluiten pas wanneer jij na 03:00 eindelijk de weg naar de uitgang hebt gevonden. Ondergetekende arriveert zelf om 19:00 op het festival. Een rondje over het terrein om de stages te ontdekken, zijn toekomst te laten lezen bij een waarzegger en de verschillende muurschilderingen te begrijpen, maakt één ding meteen duidelijk: BEONIX is een festival geboren uit pure liefde voor dance. Op deze manier raakt het direct aan het eerste principe van Aphrodite in 2025.

Met een line-up die bestaat uit meer dan achttien artiesten op de eerste dag, is het keuzes maken en schakelen. Alles meemaken is onmogelijk, maar zoals Jules Deelder ooit al zei: "Waar je niet bent, gebeurt niet." In plaats van de line-up met tijdschema volledig bijhouden, wordt er gekozen voor een meer improvisatorische aanpak. Dat blijkt ook de komende drie dagen de beste aanpak te zijn. Wanneer om 20:30 het duo Avalon Rokston hun USB inplugt op de Main Stage, worden we meegesleept door euforische elektroklanken die de wijnmakerij op zijn grondvesten laat trillen. De set duurt een kleine anderhalf uur en met hernieuwde klassiekers als What’s a Girl to Do van Fatima Yamaha en Why Does My Heart Feel So Bad? van Moby en hun eigen Something to Believe warmt het duo het publiek goed op voor onze vaderlandse koning van de trance: Armin van Buuren.

Om 22:00 stipt wordt BEONIX omgetoverd in een State of Trance. Eén uur lang genieten we van de welbekende klassiekers en wanen we ons effe in zijn wereld, waarbij de tijd effe lijkt stil te staan. Toch is er geen moment te verliezen. Om 23:00 is Roger Sanchez begonnen met zijn set in de Garden Stage. Bijzijn is meemaken, dus haasten we ons als verwende partygangers richting de Amerikaanse houselegende. Hier sluiten we onze avond ook af en wanneer om 01:00 de decks stoppen met draaien, vertrekken we samen met onze collega's naar het hotel om hier nog even onze eigen State of Trance tot ochtendgloren te bouwen. Klokslag 04:00 doen we ons slaapmasker op om de volgende dag weer te dansen, zingen en feesten alsof er geen morgen is. 

Tring, tring! Daar gaat de wekker weer om 09:00 en dat is even schrikken. Op de negende planeet – zoals het festival zichzelf liefkozend noemt – zijn we de tijd helemaal vergeten. Gelukkig zijn we niet de enigen deze ochtend met een slaaptekort en een wat wazig gevoel. Tijdens het ontbijt borrelen we, dit keer met koffie, nog even na over de eerste dag. Onze collega’s van de media hadden net als wij een euforische eerste avond, maar het ruwe undergroundrandje hebben we nog niet volledig meegemaakt. Voor de tweede avond spreken we alvast af om de Hangar Stage volledig uit te gaan spelen. Met artiesten als Len Faki en Juliet Fox belooft dat een avond vol ‘oorgasmes’ die we niet snel zullen vergeten.

Voordat we ons later naar de Hangar Stage begeven, lonkt eerst een ander soort verleiding: Cypriotische culinaire ‘orgasmes’. Na het ontbijt stappen we rond 09:30 in de shuttle en laten ons meevoeren over kronkelende wegen naar mediterrane wijngaarden. Hier wordt al eeuwenlang alcoholische druivensap wordt geproduceerd. Onderweg genieten we van het landschap, luisteren we naar verhalen over de families achter de wijnen en hun tradities en laten we onze smaakpapillen ontwaken bij de verschillende brouwsels die er worden aangeboden. De wijntour laat ons het eiland van een andere kant zien. Geen knallende beats, geen oogverblindende lichtshows, maar het zachte gezoem van de natuur, het gestamp op druiven en het geroezemoes van medeproevers.

Toch is het precies dit moment dat ons laat voelen wat het tweede principe van Aphrodite inhoudt: schoonheid. Terwijl we nog nagenieten van de smaken en geuren, voelt iedereen het al aankomen: de Hangar Stage wacht op ons. Om 16:00 komen we aan in ons hotel en na een korte powernap en wat snacks maken we ons op voor de tweede avond op de negende planeet.

Wanneer de haren in de plooi zitten, de make-up is aangebracht en onze beste kleding het daglicht weer eens mag zien, vertrekken we richting het festivalterrein. Rond 19:00 komen we aan op onze bestemming. We trappen de avond af bij de Organic Stage, een plek waar vooral nieuw talent een podium krijgt op het festival dat maar liefst 25.000 bezoekers trekt. Hier worden we als muzikale fijnproevers direct verrast door de optredens van Catmoonk en Julian Prince, die samen met Kosta Kritikos een set van melodieuze klanken de tweede dag van het dancebal opent. Het is een subtiele, maar prettige binnenkomer van de avond, die ons meteen laat voelen dat BEONIX niet alleen groot is, maar ook oog heeft voor muzikale finesse.

Voor Len Faki en Juliet Fox moeten we nog even wachten, dus om de tijd te doden – oneerbiedig gezegd – schuiven we aan bij de Main Stage. Daar draait het wereldberoemde duo Adriatique. Als een Siamese tweeling zwepen de twee het publiek op en met de visuals die in de megagrote halo boven hen worden geprojecteerd, ontstaat een muziekervaring waar menig artiest nog iets van kan leren. De negende planeet, ofwel Cloud Nine – Engels voor “in de wolken zijn” – wordt door dit duo volledig belichaamd. Voor even vergeet je de wereld om je heen, gevangen in een hypnotiserende combinatie van diepe beats en adembenemende visuals.

Wij zijn klaar voor wat hardere dancemuziek. Nu de klok 23:00 heeft geslagen, bewegen we ons richting de Hangar Stage. Hier draait – door een wijziging in de planning – Juliet Fox, voordat de Berlijnse legende Len Faki zijn koptelefoon in de draaitafel zal pluggen. De Hangar Stage doet denken aan de wereldberoemde en inmiddels gesloten dancetempel Printworks in Londen. Een ruwe industriële ruimte met twee verdiepingen, betonnen wanden en een licht- en lasershow die dwars door je ziel schiet. Zodra je binnenloopt, voel je de energie van de ruimte. Het gebouw trilt, het licht verblind de ogen en alle dansende lichamen bij elkaar lijken op een persdruk die op volle toeren draait. Ofwel, the place to be als je van hardere techno houdt. Juliet Fox bouwt langzaam op, maar naarmate we verder in het diepe worden getrokken halen de BPM's ons in en moeten we de muziek ons over laten nemen.

Wanneer Len Faki om 01:00 zijn intrede doet in het stomende gebouw, zijn we de tijd compleet verloren, overrompeld door dancegeweld dat rechtstreeks uit de underground van Berlijn lijkt te komen. De techno is onverbiddelijk, zwaar en meeslepend. Voor we het weten is het 03:00 en moeten we het gebouw verlaten. Als schoolklasje van vrolijke pubers lopen ondergetekende en zijn collega-journalisten terug naar het hotel om even uit te puffen van wat is geweest. Nadat de wekker is gezet, gaat de muziek op dag 2 definitief uit.

Het woord dat we in de volgende ochtend zoeken bij deze belevenissen van voorgaande twee dagen is vruchtbaarheid en daarmee maken we de cirkel van Aphrodite volledig rond. Niet alleen Cyprus zelf voelt vruchtbaar aan, met zijn rijke historie, vruchtbare aarde en zonovergoten landschappen. Ook het festival laat zien hoe creativiteit en energie kunnen bloeien. Op het festival draait alles om het samensmelten van generaties en stijlen, het voortbrengen van nieuwe muzikale energie en het vieren van het leven zelf. We beginnen de dag rustig, nog nagenietend van de twee vorige avonden. Het ontbijt smaakt extra goed, want de spieren zijn gespannen van de non-stop beats van de vorige dagen. De derde dag pakken we het dan ook rustig aan en aan het zwembad van ons hotel bereiden we ons interview met Boris Brejcha voor, bekijken we nog maar eens de line-up en doen we een welverdiende powernap.

Na ontwaakt te zijn uit de schoonheidsslaap is het tijd om ons nog een keer klaar te maken voor het festival. Ietwat later dan voorgaande dagen, om 20:00 om precies te zijn, verlaten we het hotel richting de negende planeet. Naast een avond vol feest, staat er nog iets op de planning vandaag. In onze beroemde rubriek FHM DJ Talk mogen we Boris Brejcha – je weet wel die dj met dat Venetiaanse masker – aan een illuster rijtje van wereldberoemde dj's toevoegen. Hij sluit vanavond de Main Stage af en met zijn zelfgemaakte high-tech minimal. Als vaandeldragers van de dancecultuur worden we vriendelijk naar achter begeleidt en met nog minder dan één uur voordat Boris duizenden mensen de avond van hun leven geeft, kunnen we hem 25 minuten spreken. Onder het genot van wat shotjes vodka stellen we hem het hemd van het lijf. Niet alleen de bezoeker doet alles om er een geweldige tijd van te maken, ook de artiest. De afgelopen drie dagen heeft de dj al vier shows weten te verstouwen, maar ook vandaag laat hij geen steekjes vallen en is de show zorgvuldig voorbereidt.

Met nog geen halfuur te gaan worden we vriendelijk weggestuurd, omdat onze tijd op is en de puntjes van Boris zijn show op de í worden gezet. We lopen als naar de Main Stage, maar alvorens we hier geraken, worden we nog eenmaal betovert door de schoonheid van het festival waar kunst in vele vormen ons raken. Danseressen van wereldniveau, megalomaan vuurwerk, lichtshows die dwars door de ziel snijden en levensgrote artwork op de muren van de historische wijnmakerij.

Om 22:00 is het showtime, of beter gezegd: 'Boris Brejcha Night.' Waar de visuals voorgaande dagen op de Main Stage al om van te watertanden waren, doet de organisatie er vandaag een stapje bovenop. Een grote verschijning in de halo boven Boris danst mee op de elektronische klanken van zijn muziek en met bekende nummers als 16 Red Even en +100 worden we als het ware een speelbal in zijn muziek. Na een laatste vuurwerkshow zoeken we de uitgang op en lopen we gezamenlijk naar ons hotel om nog één nacht te slapen, alvorens we de negende planeet gevuld met liefde, schoonheid en vruchtbaarheid moeten verlaten.

Terwijl we langzaam teruglopen naar het hotel, kijk je om je heen en zie je het samenspel van mensen, kunst en muziek. We zien jonge festivalgangers die hun eerste dance-ervaring beleven, oude rotten die herinneringen ophalen en artiesten die zichzelf verliezen in de muziek. Het eiland voelt levend aan, de stad pulseert nog na van de beats en het festival heeft laten zien hoe liefde, schoonheid en vruchtbaarheid – de drie principes van Aphrodite – zich vertalen naar een moderne dance-ervaring in 2025.

Bij het sluiten van het festival en de laatste slok KEO-bier in de hand, wordt het duidelijk: BEONIX is meer dan een feestje. Het is een viering van creativiteit, energie en menselijke verbinding, een plek waar de geest van de godin nog altijd rondwaart. Terwijl de zon al bijna opkomt in Limassol valt, dromen we al van de volgende editie, waarin opnieuw de cirkel van Aphrodite rond zal worden gemaakt. Dat dromen duurt helaas niet lang, want in de middag staat onze taxi alweer klaar en vliegen we terug naar onze headquarters in Amsterdam om dit verhaal in elkaar te flansen.