Q&A met de legendarische Moby over zijn hekel aan de autotune, Nederland en 25-jarig jubileum van Play

Mailtje van de platenmaatschappij: “Moby komt met een nieuw album en is beschikbaar voor interviews, hebben jullie interesse?”. Daar hoeven we geen twee keer over na te denken. Richard Melville Hall - beter bekend als Moby, een bijnaam van zijn ouders als verwijzing naar familielid Herman Melville en de auteur van ‘Moby-Dick’ – behoort tot de grootste muzieklegendes aller tijden. Je kunt hem zien als een van de grondleggers van de elektronische muziek. Hij verkocht miljoenen albums, speelde voor volle stadions en werkte samen met de grootste artiesten.

De 59-jarige werd geboren en groeide op in New York, maar sinds 2010 heeft hij de Big Apple ingeruild voor het zonovergoten Californië. Tegenwoordig resideert hij in zijn villa in Los Angeles, waar hij in zijn muziekstudio aan huis nog altijd verse muziek bakt en laat zien een magistrale producer te zijn. Always Centered at Night is zijn meest recente wapenfeit, een album dat volledig bestaat uit samenwerkingen met andere artiesten. In totaal staan er 13 tracks op het album, met bij elke track een andere gastzanger.

De productie van die plaat was heel bijzonder proces, vertelt Moby aan de andere kant van de lijn als we hem bellen in de vroege ochtend van LA: “Toen ik ongeveer tien jaar oud was, wilde ik graag een geweldige zanger worden. Ik wilde klinken als David Bowie, maar ik kwam er vrij snel achter dat ik klonk als een zanger van C-niveau. Toen ik begon met het maken van elektronische muziek realiseerde ik me dat ik fantastische stemmen nodig had voor mijn tracks. Ik moest de wereld in om te zoeken naar die stemmen. In mijn carrière heb ik gewerkt met mensen als Ozzy Osbourne, David Bowie en Britney Spears. Artiesten van wereldklasse, maar bij mijn nieuwe plaat koos ik voor een heel andere benadering. Op Spotify, Soundcloud en YouTube zocht ik naar stemmen die ik mooi vond. Tegenwoordig wordt productie van muziek benaderd vanuit marketingperspectief. Het aantal followers op Instagram of streams op Spotify is belangrijker dan de kwaliteit van de stem. Ik ben niet op zoek naar perfectie of een popgeluid, ik zoek naar een magische emotionele verbinding. Ik heb besloten om de gastartiesten te kiezen vanwege de kwaliteit van hun stem.”

Moby is geen fan van de autotune, zo blijkt uit zijn vijf minuten durende antwoord op onze eerste vraag. “Het is deprimerend als je ziet hoeveel tijd er wordt besteed om de menselijkheid uit de stemmen te verwijderen. Ik keek een documentaire over de geschiedenis van Stax Records. ‘Gelukkig had niemand de autotune uitgevonden’, dacht ik toen ik Otis Redding hoorde zingen. Zijn stem is zo mooi, sterk en kwetsbaar. In de muziekindustrie lijken ze te zijn vergeten dat overbrengen van kracht, schoonheid en emotie het doel moet zijn van een zanger.”

Moby schreef de instrumentals van alle tracks, stuurde die op naar de vocalisten en wachtte af wat ze retour stuurden. “Dat proces was te gek. Het is een vreemd soort magie om samen te werken met mensen die je nog nooit hebt ontmoet. Toen ik het terugkreeg was het nog duizend keer beter dan verwacht. Elke keer dat de de vocals ontving van de zangers was een feest.”

Het feit dat hij de zangers puur op zijn of haar stem koos, betekende ook dat hij niets van de desbetreffende artiesten wist. “Ik wist niet waar ze vandaan komen, hoe oud ze zijn, of ze zwart of wit zijn, helemaal niks. Een van de stemmen waar ik verliefd op werd, was die van Lady Blackbird. In mijn hoofd ging ik fantaseren waar zij dan vandaan zou komen. Dat ging van een obscure wijk in Berlijn tot een strand op Madagaskar. Toen bleek ze bij mij om de hoek te wonen en dat we boodschappen doen bij dezelfde supermarkt, haha. The world can be a small place.”

Een ander voorbeeld dat hij geeft is het nummer transit, met de Nederlands-Sudanese zangeres Gaidaa. “Toen ik haar stem hoorde had ik verwacht dat ze uit Canada of New York zou komen, maar ze bleek uit Nederland afkomstig te zijn. Maar goed, jullie spreken ook wel erg goed Engels.”

Wat is zijn relatie eigenlijk met Nederland, vragen wij Moby. “De eerste keer dat ik de Verenigde Staten verliet om muziek te maken, ging ik naar Berlijn. Vanuit Berlijn ben ik naar Nederland gereisd. Het was vroeg in de zomer van 1990 of 1991 en een DJ genaamd Eddy de Clerq (een icoon in de Nederlandse industrie en tevens de oprichter van de legendarische club RoXY, red) had me uitgenodigd om op een feest te komen draaien. Ik kwam aan in Amsterdam en had een adres gekregen waar ik kon overnachten, maar toen ik daar voor de deur stond was er niemand thuis. Ik kende niemand, ik had geen geld. Het enige wat ik had, was een plaat van Fierce Ruling Diva. Op de achterkant van die plaat stond een telefoonnummer van ene Jeroen. Die heb ik vervolgens in een telefooncel opgebeld. Hij nam op, is me komen ophalen, nam me mee naar een vegetarisch restaurant, gaf me een slaapplek en bracht me de volgende dag naar Voodoo Festival waar ik zou optreden. Ik heb hem en zijn partner nog vaak gezien als ik weer in Nederland was.”

Het waren zijn eerste voetstappen als internationaal artiest, maar nog een paar jaar voor het album dat Moby definitief op de kaart zette. Zijn leven werd op z’n kop gezet door zijn album Play, dat in 1999 uitkwam. Een album dat uitgroeide tot een van de meest iconische muziekalbums aller tijden.

“Toen Play uitkwam was ik blut, mijn moeder was net overleden aan kanker, ik vocht tegen een alcohol- en drugsverslaving, had pyschische aandoeningen en dacht dat dit mijn laatste plaat zou zijn. Als ik vanaf dat moment een kleine fast forward maak, treed ik opeens op voor 20.000 mensen, win ik MTV-Award en bezoek ik rode loper-evenementen. Het was zo’n vreemd proces, maar ik ben blij dat ik er niet volledig door ben vernietigd. Ik ben er doorheen gekomen en heb ontzettend veel geleerd. Ik had nooit verwacht dat ik een publiek zou hebben van meer dan tien mensen. Alles wat ik meemaakte was verrassend.”

Zonder dat we iets hoeven te vragen vervolgt Moby ademloos met een haarscherpe analyse over de ontwikkeling van de wereldpolitiek ten tijde van de release van zijn album versus de huidige stand van zaken. “De late jaren ’90 was in de wereld bovendien een periode van ongeremd optimisme. We wisten nog niet dat klimaatverandering echt bestond, we dachten dat het internet een geweldige kracht zou zijn die democratie en waarheid in de wereld zou brengen, China voerde democratische veranderingen door, India werd steeds democratischer, Rusland was democratischer. Het leek alsof de wereld onderling een verbonden, democratische utopie werd. Dan is het wel verdrietig om te beseffen dat dat niet gelukt is. In plaats van mee democratie, zijn landen als Turkije, India en Rusland juist autoritaire staten geworden. Dat is een deprimerende constatering, als je 1999 vergelijkt met nu.”

Dit viert het meest verkochte electro-album aller tijden haar 25-jarig bestaan. Om deze mijlpaal te vieren, trakteert Moby zijn fans op een nieuwe live tour door Europa. “Ik ben gek op muziek maken. Maar om eerlijk te zijn houd ik niet van optreden voor zoveel mensen. Als jij een feestje in je achtertuin zou geven, dan zou ik met alle liefde wat liedjes spelen op een akoestisch gitaar. Dat is hoe ik het liefst zou optreden. De reden dat ik deze korte tour doe, is omdat alle inkomsten naar Europese dierenrechtenorganisaties gaan. In feit is het een tour van een man op middelbare leeftijd waarbij de muzikant op het einde van de tour minder geld heeft voordat hij begon, haha.”

Een bijzonder en sympathieke actie, maar geen verrassing voor de mensen die Moby kennen, gezien zijn historie als dierenrecht activist. Zo is hij al meer dan 35 jaar veganisstisch, heeft hij ‘vegan for life’ in zijn nek getatoeëerd en op zijn armen staat in grote blokletters ‘ANIMAL RIGHTS’ met inkt vereeuwigd. Zijn alle inkomsten van een tour afstaan aan een goed doel de ultieme vorm van financiële onafhankelijkheid?

“Ik hoop het. Ik zou het iedereen toewensen om in het leven minstens één ding belangrijker te vinden dan jezelf. Jaren geleden las ik een interview met de Dalai Lama en hij sprak over hoe belangrijk het is om dienstbaar te zijn en om een doel te vinden dat groter is dan jezelf. In die tijd was ik een egoïstische man en was ik een beetje geïrriteerd omdat hij dat zei, maar achteraf besefte ik me dat hij gelijk heeft. Ik haat het feit dat er elk jaar een biljoen dieren worden gedood voor mensen. In mijn leven is er geen ruimte voor zelfmedelijden en egoïsme. Mijn levenswerk is om dierenrecht activist te zijn."

"Natuurlijk heb ik een ego en ben ik soms onzeker, maar mijn taak is om elke dag te proberen om de naald weg te bewegen van het huidige systeem dat dieren doodt, het regenwoud vernietigt en klimaatverandering veroorzaakt. Het voelt als een bevrijding om te geven in iets dat meer is dan je eigen leven. Dit klinkt misschien irritant van mij, maar ik voel me bijna slecht voor mensen die dat niet hebben. Het maakt de wereld een heel kleine, oppervlakkige plek als jij het enige bent waar je iets om geeft. Als ik nu op een knop zou kunnen drukken waarbij ik dood zijn, maar waarbij we als tegenprestatie een veganistische wereld zouden krijgen, dan zou ik mijn leven direct geven. Dat is niet eens een vraag.”

14 juni is het meest recente werk uitgekomen van Moby. Always Centered at Night is nu te luisteren op alle grote streamingsplatformen, waaronder Spotify.

16 albums uitgebracht

17 nummers staan op zijn album Play

18 is de titel van zijn op-een-na succesvolste album

21 september, de datum dat hij optreedt in het Sportpaleis in Antwerpen

1965 is het geboortejaar van Moby

10.000.000 aantal verkochte exemplaren van Play

290.344.754 werd zijn nummer Porcelain gestreamd op Spotify