Hoe producer Vincent van den Ende is opgeklommen tot de Champions League van de muziekwereld

Hij is nog maar 27 jaar oud, maar ons landje heeft ‘ie al overgeslagen. Drie jaar geleden vertrok Vincent van den Ende (in de muziekwereld beter bekend als Avedon) naar Los Angeles, om daar zijn eigen American Dream waar te maken. “In Nederland was ik dj en draaide ik met iemand anders, maar ik wilde graag voor mezelf beginnen. Ik was op zoek naar een nieuw management en kwam terecht bij Thomas Deelder. Samen hebben we een trip gemaakt naar LA. Daar kwam ik erachter dat ik veel meer weer wil dan draaien. Ik wil muziek maken voor andere mensen. Produceren voor artiesten en met sing- en songwriters in de studio zitten. Ik besloot te verhuizen naar LA, ben daar keihard aan de slag gegaan en is het balletje een beetje gaan rollen.”

Dat balletje is inmiddels een gigantische sneeuwbal geworden, die in sneltreinvaart van de Hollywood Hills dendert. “Bone Thugs-N-Harmony was m’n eerste rapplacement. Vervolgens kwam ik samen te werken met Scott Storch. Dat is een legende waar ik heel veel van kan leren.” Daar is geen woord te veel mee gezegd. Mocht er geen belletje gaan rinkelen. De man heeft een assortiment aan superhits geproduceerd. Wat dacht je van de tracks als Candyshop van 50 Cent, Lean Back van Fat Joe en het magische pianoriedeltje van Still Dre, van Dr.Dre? Yep, Scott is de big shot. Maar wat maakt het zo leerzaam om zo nauw met iemand te werken? “Hoe hij in de studio omgaat met artiesten, sessies opzet en artiesten begeleid door een sessie heen. Of hoe hij een sound probeert te vinden voor bepaalde artiesten, daar leer je zo veel van. Het is geweldig dat ik daar mijn steentje aan bij mag dragen. Die ervaring van werken met Scott hoor je nu zeker in mijn eigen producties terug,” zegt Vincent.

Het is nu twee en een half jaar geleden dat Vincent voor het eerst met Scott in de studio zat. “Die eerste keer dat je in ruimtes staat met de grootste artiesten denk je wel: Shittt, nu moet ik wel leveren. Maar het ging harstikke goed. De eerste platen kwamen uit en ik kreeg de eerste placques (dat je een half miljoen platen verkocht) en de eerste miljoen streams.” Sindsdien die eerste keer werken Vincent en Scott nauw samen. Dat is hard werken. “Op gegeven moment zijn we elke dag gaan samenwerken. 6 a 7 dagen in de week, 12 uur per dag. ’s Ochtends werk ik voor mezelf en dan ga ik halverwege de middag naar Scott toe en dan zitten we daar meestal tot een uurtje of drie te werken. En dat elke dag.” Bikkelmodus staat dus zwaar aan bij de producer. “Je merkt aan jezelf dat je soms brak wakker wordt, puur door de weinige uren die je slaapt. Dan voel je dat je rustig aan moet doen, maar de agenda is ook bomvol. Juist als je denkt ‘Ik ben futloos en heb nul energie’ maak je de beste platen.”

Dat doet hij met niet de minste artiesten. “Toen ik voor het eerst met Chris Brown ging werken had ik wel even een wow-momentje. We zaten bij hem thuis in de studio, want hij heeft zijn eigen studio in huis. Een heel bizar en vet huis, met zijn eigen graffity op de muren en een auto middenin het huis. We begonnen pas om 12 uur ’s nachts met werken. In zijn studio liet hij z’n album horen. Dat was echt belachelijk goed en hij vroeg mij om advies hoe het beter te maken. Uit het niks zei hij opeens met ‘What if we sample Janice I Love Your Smile?’. Toen begon hij over de drums en akkoorden die Scott speelde dat bekeden tadadada te zingen. Dan merk je dat je een connectie krijgt met een artiest als Chris Brown, niet de minste. Dan zie je rechts een Grammy voor je neus staan. Ja, dat is heel bijzonder. De volgende ochtend heb ik meteen mijn ouders en vriendin gebeld wat ik had meegemaakt.”

Zijn vader Joop blijk nadrukkelijk betrokken te zijn bij zijn carrière. “Samen met mijn moeder luisteren ze alle nummers en geven ze daar feedback op. Maar hij helpt me vooral op zakelijk gebied met adviezen. Hoe ga je jezelf neerzetten als merk en hoe bouw je dat verder uit? Zo ben ik nu bezig om mijn eigen publishing op te zetten en daarmee artiesten, songwriters en producers bij mij te laten tekenen. Dan komt hij wel met goede ideeën. Het is heel fijn om daar met je vader over te kunnen sparren.”

Dat Vincent flink aan de weg timmert, gaat ook niet Nederland niet onopgemerkt voorbij. Zo won hij een Buma Award in de categorie Internationaal, als Neerlands beste exportproduct op muzikaal gebied. Daarnaast is hij het gezicht van de nieuwe campagne van jeansmerk CHASIN’. “Ik vind het een tof concept waarbij dit een samenwerking is tussen de denim van CHASIN’, de kunst van Eric Bastein en mijn muziek. Wat ik bijzonder vind is dat ze mij hebben gevraagd om een nummer te maken dat bij de campagne past. Het is tof om iets te maken dat past bij een merk als CHASIN’, een internationaal merk van Nederlandse origine. Het is streetwear, maar ik wilde het wel instrumentaal houden. Ik heb veel shows gekeken voor inspiratie. Het is een vette mengelmoes van dance, soms zelfs bijna techno achtig met een industriële sound geworden. Ik heb wel vaker tracks voor commercials geproduceerd, maar nu moest het ook echt iets zijn van mezelf. Dus heb ik mezelf de vraag gesteld: zou ik dit trots laten horen aan iemand anders? Daarop ben ik weer de studio ingedoken en toen kwamen er hele bijzondere dingen.”

Op het moment dat wij Vincent spreken is hij voor een bliksembezoek in Nederland, waarbij hij nog verklapt ook de studio in te duiken met Ronnie Flex. Maar het vliegtuig terug naar LA staat alweer op hem te wachten. Snel terug naar het volgen van zijn droom. “Mijn allergrootste droom is een Grammy te winnen. Daar ben ik elke dag in m’n hoofd mee bezig. Niemand kan mij daarin stoppen. Daar zie ik toch wel iets van m’n vader in terug. Blijkbaar zit die brandende ambitie toch ergens in het bloed.”