Anekdotes uit de ouwe doos met FHM-legende Pascal Vugts

Het was hands down de vetste periode van mijn leven. De FHM-jaren voelen als een grote, bizarre rush waarin ik in een paar jaar meer heb gezien en meegemaakt dan de meeste mensen in hun hele leven.

Ik was via een goede vriend al vanaf de dummy betrokken bij de Nederlandse totstandkoming van het blad. De eerste FHM die ik las had Dannii Minogue op de cover. Ik las in die tijd de Oor, Nieuwe Revu en soms The Face. Zoiets als FHM had ik nog nooit gezien: een blad vol rauwe humor, vette shit en mooie vrouwen, geschreven op een manier zoals je zelf met je vrienden praat. Zo’n blad bestond hier nog niet dus er ging een wereld voor me open – letterlijk. Ik was direct verkocht! Via mijn maat heb ik zijdelings meegewerkt aan het eerste Nederlandse nummer, waarna ik vrij snel op de redactie terecht kwam. Eerst als redactie-assistent, daarna als webredacteur en zo rolde het vrij snel door. Met de lancering van het eerste nummer kwam ik stinkend uit een vliegtuig vanuit Cuba op de launch party terecht, om daar meteen aan de champagne te gaan.

Dude…heb je even? Tijdens redactievergaderingen – soms waren dat gewoon bierdrinksessies in een café – bedachten we van alles. Het gros van de ideeën was volkomen kut, maar wat goed leek voerden we uit. Een stagiair in een dik pak laten grijpen door een herdershond bijvoorbeeld, of de test waarin we allerlei ‘normale’ gerechten met dierenvoer aten, of ’s avond laat dronken door het Louvre zwalken tijdens een perstrip…de lijst is lang, héél lang.

Zal ik je ook het meest angstige moment verklappen? Dat was toen ik meedeed aan de Red Bull Knockout, de zwaarste strandrace ter wereld. Ik had daarvoor drie trainingen op een crossmotor gehad. Bij de start stond ik helemaal vooraan, in het prominentenvak, met 650 trillende motoren om me heen. Toen scheet ik wel even zeven kleuren stront.

De gouden tijden van print werden gekenmerkt door een hoge oplage, veel vaste abonnees en daardoor goede advertentie-inkomsten. Er was budget voor van alles en dat merkte je vooral op PR gebied. Dan werd je bijvoorbeeld voor de introductie van een of ander nieuw fototoestel naar Monaco gevlogen, of voor een nieuwe smartphone naar Londen. Sjieke hotels en fancy feestjes waren vrijwel standaard, en daar hoefde niet eens een groot verhaal voor in de plaats te komen. Later verdwenen zulke dingen en trad de verschraling toe, waarmee het gros van de input werd gereduceerd tot een kil persbericht.

Perstrips hebben me naar alle uithoeken van de wereld gestuurd. De usuals waren Londen (meer dan 20 keer) en Parijs (minstens 10) maar je zat echt om de maand wel weer in het vliegtuig. Los Angeles, Tokio, Malta, Vancouver, Bali, Dubai of Stockholm…noem maar op. Er zijn twee trips die er voor mij dik bovenuit steken: een absurde kanotocht van een paar dagen door de diepe jungle van Venezuela, en een hondensleerace van 300 kilometer, ver boven de poolcirkel in Zweden. Bij die laatste was je vier of vijf dagen nonstop buiten in de sneeuw. Je tent, uitrusting en proviand had je allemaal bij je op je slee. Zoiets unieks maak je maar eenmaal in je leven mee – en ik zou het zo weer doen.

FHM was een voorname titel en een die een grote, bepaalde doelgroep in een keer bestreek. Dat opende veel deuren en bracht veel invites om de meest uiteenlopende celebs te interviewen. Ook hielden we de FHM Versus, waarbij we met de redactie tegen (meestal) Nederlandse bands / acts een wedstrijd deden. IJshockey tegen Racoon, golfen tegen Beef of bowlen tegen Di-rect bijvoorbeeld. Verder heb ik een lange, lange lijst bijzondere mensen gesproken uit binnen- en buitenland, met name film- en muziekartiesten. Denk Slash, Tiësto, Armin, Metallica, Incubus of will.i.am qua muziek. Qua Hollywood onder andere James Franco, Owen en Luke Wilson, Will Ferrel, Mark Wahlberg en Danny ‘Machete’ Trejo. Het ging alle kanten op en meestal waren het echt toffe gesprekken.

Die met de Zuid-Afrikaanse rapper Jack Parrow was lachen. Nederland had die middag op het WK voetbal Brazilië uitgeschakeld. Die wedstrijd heb ik met 40 vrienden in een park gekeken, inclusief barbecue en bier. Daarna ging ik naar Eindhoven om Jack te interviewen. Hoewel ik het altijd goed kan verbloemen was ik allesbehalve nuchter. Ik stelde voor om het interview in ieder zijn eigen taal te doen: ik in het Nederlands en Jack in het Afrikaans. Het ging nog best goed en heb echt hard gelachen met die gast!

Na een luistersessie van een nieuw Foo Fighters album bleven we in de venue hangen. Er was bier en heel de band was er. We mochten geen camera mee naar binnen nemen, maar kregen het voor elkaar dat Tayler (Foo Fighters drummer) met stift en papier een groepsportret tekende. Dat was lachen. Toen de tent daar sloot en we buiten op straat nog met Dave en wat mensen van het label stonden opperden zij om anders nog een biertje in het hotel te doen. Even later zaten we daar met zijn zessen: Dave met Nate Mendel van de Foo Fighters, twee peepz van Sony en twee FHM’ers. Nate vonden we trouwens veel cooler, want die had ooit nog in Sunny Day Real Estate gebast. Er waren halve liters bier, we dronken bruine rum en Dave zat op zijn praatstoel breeduit verhalen te vertellen over zijn avonturen met Nirvana in Amsterdam. Het was geweldig! Om half twee ’s nachts werden we naar buiten geveegd. Het volledige verhaal lees je hier terug .

Zo’n beetje elk jaar hadden we een barbecuespecial. Een van de eerste keren werd begeleid door een of andere Nieuw Zeelandse grill-guru. Die man had zijn eigen kruidenlijn en alles. Een van zijn gerechten was een hele kip die rechtop op een blik bier werd gegrillstoomd. Die editie hadden we een fles wodka ondersteboven in een watermeloen laten uitlekken. Dat duurt een nachtje en is echt te gek. Tenminste, zolang je niet het middelste stuk opeet. Daarmee heb je dus gelijk een wodka of vijf, zes in je mik. Als je dat doet terwijl je ondertussen al hard aan het bier zit, dan ga je dus out. Althans, onze toenmalige hoofdredacteur wel.

Dat zijn er bizar veel joh! Je kunt er een boek mee vullen. Een paar van de meest bijzondere momenten, in willekeurige volgorde:

- FHM Bikini Heaven in Miami.Dat was een amateurmodellenwedstrijd, een soort internationale voorloper van de Buurmeisjes. Alle FHM landen stuurden hun winnares naar een mondiaal finalefestijn in Miami. Omdat mijn toenmalige vriendinnetje door FHM International als Nederlandse inzending was gekozen - puur toeval- mocht ik er naartoe. Shaggy trad op, Carmen Elektra presenteerde het en tussendoor heb ik nog in een of andere biker bar staan poolen met de Australische popster Holly Valance. Dat ik zo rood als een kreeft was verbrand nam ik op de koop toe.

- Formule 1 / Grand Prix van Frankrijk.Ik was op uitnodiging van Chello mee naar de Formule 1. Met een piepklein vliegtuig vlogen we naar Frankrijk. Alles was er over de top: we sliepen in een luxe kasteel, het eten was van het kaliber ‘kreeft en champagne’ en we werden met heli’s naar het circuit gebracht. Als fan van de sport kwam ik in een walhalla terecht met toegang tot de pit boxes, de race kijken vanaf de paddock club en tête a tête met de coureurs, inclusief een 1-op-1 interview met Jos Verstappen die toen nog racete.

- De WRC van Corsica.Een trip met Sony Playstation, die destijds de licentie had om de officiële rallygame uit te brengen. De WRC is lekker laagdrempelig. Je kunt tussen de wagens lopen en gewoon de coureurs aanspreken. Ook daar werden we per helikopter naar verschillende stages gevlogen. De avond vooraf zijn we nog gruwelijk dronken geworden in het hotel – zo’n grote, mondaine tent. De volgende dag kwam daar een grote, dure meneer met de armen wijd open op me afgelopen: “Ah bonjour, Pascal!” Ik had geen idee wie die man was, maar hij bleek de baas van het hotel te zijn met wie we de avond ervoor een goed feestje hadden gebouwd.

- Het Interscope Grammy feestje in Los Angeles.Ik ben flink wat keren in L.A. geweest. Meestal voor een zg. pressjunket. Daarbij bekijk je een nieuwe film en heb je vervolgens interviews met de cast en crew. Een van die keren sliep ik een hotel dat afgehuurd bleek door Interscope Records – de hiphop tak van Sony, zeg maar. Bleek dat ze er op het dak een afterparty van de Grammy’s hielden. Vrij uniek, behoorlijk afgeschermd bovendien. Als hotelgast kon ik er gewoon naartoe. Het was echt een incrowdparty met pakweg 250 gasten, waaronder de Hilton zusjes, Black Eyed Peas, Maroon 5, Jamie Foxx en weet ik wie nog meer. Bovenal was er gratis drank. Hoogtepunt was toen tegen enen Dr.Dre en Snoop Dogg het podiumpje beklommen om samen een paar tracks te droppen. Beter gingen feestjes niet worden. Ook dit hele verhaal is terug te lezen via Hoe Mannen Denken .

- Het sluiten van het blad.Eigenlijk meer een dieptepunt dan een hoogtepunt trouwens. De dag dat we hoorden dat het blad ophield met bestaan waren we met wat nu de #130 club is: toenmalig hoofdredacteur Sander, junior editor Thomas, Tim de art director, huidig FHM opperhoofd Chris en ikzelf. Na het zwarte nieuws stonden we op het dakterras ons verdriet weg te spoelen met whisky. Het was nog ochtend. Later zijn we intens gaan bieren en aten we hele kippen van de grill. Ik weet niet meer wiens het idee het toen was om gezamenlijk een FHM tatoeage te laten zetten, maar op dat moment vonden we het allemaal geniaal. Om half tien ’s avonds konden we nog terecht bij een of andere inkthut. Sander was inmiddels van zijn fiets geketst (zijn voorvork brak af ten overstaan van volle terrassen op de Nieuwmarkt) en had een gapende wond aan zijn elleboog. Het leverde hem die avond naast de ‘130’ tattoo ook nog twee hechtingen op.

Toen FHM als blad stopte werd iedereen behalve Chris bedankt. De rest was te duur, te oud…geen idee eigenlijk. Ik ben toen op en af gaan freelancen als redacteur. Bij Gamekings was ik al sinds 2007 betrokken voor zowel de site als het Tv-programma. Het was ooit ontstaan als een soort samenwerking tussen beide titels, maar toen FHM als blad stopte ging ik met Gamekings gewoon door als een van de vertrouwde gezichten. Ook dat was (en is) een fantastische club prettig gestoorde gasten met veel kennis en toewijding. Gamekings heeft me veel gebracht en dingen geleerd waar ik nog steeds veel aan heb. Plus geweldige trips natuurlijk en absurde items geschoten. Inmiddels heb ik al een dikke twee jaar een vaste baan elders en daardoor helaas geen tijd meer voor toffe dingen als Gamekings.

Ik heb een eeuwige zwak voor Olga Kurylenko. Zij was de Bond-girl in ‘Quantum of Solace’ (2008) en stond destijds op onze cover. Olga was zo’n Oostblokschone waar je zelfs je moeder nog voor zou verkopen. Een ongelofelijk mooie vrouw. We hebben haar destijds nog het exemplaar waar zij op de cover stond kunnen overhandigen. Meest trots…pfoeh. Dan denk ik aan al die Nederlandse covermodellen. Ik denk dat we zo’n beetje iedereen wisten te strikken die we wilden. Daar stond ik toch elke keer weer van te kijken. Alle Miss Nederland deelneemsters per provincie, Yolanthe, Sylvie Meis, Katja Schuurman, Chantal Janzen…iedereen die op dat moment hot was vond je terug in FHM. Toen FHM begon in 2000 was de tijdschriftenmarkt nog springlevend, wat was de kracht van FHM toen? We hebben onlangs een reünie gehouden met bijna alle FHM-makers van weleer. Met redacteuren van het eerste uur, oud-hoofdredacteurs, vormgevers etc. In de beginjaren bestond de redactie vlot uit minstens tien man, plus de usual freelancers eromheen. Ongeacht waar iedereen nu mee bezig is kwamen we tot de conclusie dat er destijds zo’n unieke chemie heerste die vrijwel niemand later nog heeft meegemaakt. Dat gaf een enorme drive en schept wel een band. Die gold vanaf het begin tot aan het eind. Zeker met de club die het blad tot het laatst maakte: we hebben niet voor niets met zijn vijven dezelfde tatoeage als herinnering laten zetten.

Na FHM heb ik rondgezwalkt als freelance redacteur. Ik heb met EDM-fotograaf Rutger Geerling het boek ‘This is my church’ gemaakt, speelde in een film over Eerste Wereldoorlog (Patria) en heb zelfs op de redactie van RTL Boulevard gewerkt. Dat laatste was echt vreselijk. Gaandeweg verschoven de dingen die ik schreef van redactioneel naar commercieel en kwam ik uit bij waar ik nu zit: content/copywriter bij WIM, een tof reclamebureau. Daar maak ik bijvoorbeeld campagnes voor het Rode Kruis, DSM, kaasmerken en noem maar op. Verder schrijf ik blogs voor Hoemannendenken.nl en speel dikke rock/metal met Rise a Thousand. Aan het hele FHM-tijdperk heb ik prachtige verhalen overgehouden, unieke ervaringen en mooie mensen. Ik heb bizarre plekken over de hele wereld bezocht, met beroemdheden gehangen en dingen meegemaakt die niet vooraf zijn te bedenken. Het rare is, in die tijd zeiden we het op de redactie ook vaak tegen elkaar: het zal nooit toffer worden dan dit. Toen FHM voor mij stopte was dat echt afkicken geblazen. Ik ben blij en trots dat ik zo lang aan zo’n fantastische merk heb mogen werken. Dat zal ik voor altijd koesteren. Gelukkig hebben we de foto’s nog!