First Dates-aflevering illustreert wat er zo fout is aan het gedachtegoed van Andrew Tate

Er zijn momenten waarop een televisieprogramma onbedoeld meer onthult over onze samenleving dan duizend opiniestukken bij elkaar. Precies dat wat een fragment uit First Dates illustreert. Aan tafel zit een de 20-jarige Davey samen met zijn date Alanah. De knul, ongetwijfeld beïnvloed door de digitale echo van Andrew Tate, ventileert onverbloemd zijn ideeën over mannelijkheid en vrouwen. Het resultaat is pijnlijk en tegelijkertijd huiveringwekkend verhelderend.

Zomaar een stukje uit de aflevering.

Alanah: “Stel je voor dat wij net zoveel werken…”. Davey valt Alanah haar direct in de rede: “Jij zult nooit meer gaan werken dan dat ik ga werken. Want werk is mijn… Ik houd van werken. Plus: het geld wat ik verdien, ga jij uiteindelijk nooit verdienen. En vooral waar ik naartoe aan het gaan ben.”

Oké dan, Davey...

Tate’s gedachtegoed, een cocktail van hypermasculiniteit, minachting voor vrouwen en een obsessie met macht, lijkt op het eerste gezicht ver van de Nederlandse eetcafétafel te staan. Toch blijkt in dit fragment hoe naadloos zulke ideeën binnensijpelen in de dagelijkse realiteit van jongeren. Waar Tate zelf miljoenen volgers bereikt via gestileerde video’s en podcasts, zitten zijn echo’s nu letterlijk tegenover een onbekende op een eerste date.

Wat dit fragment zo onthullend maakt, is de botsing van werelden: een format dat draait om kwetsbaarheid, openheid en de zoektocht naar verbinding, tegenover een retoriek dat draait om controle, hiërarchie en status. De ongemakkelijkheid op het gezicht van de date spreekt boekdelen.

De jongen zelf is niet de boeman. Hij is de spiegel. Een spiegel die ons confronteert met de normalisering van ideeën die tot voor kort vooral in de krochten van het internet rondwaarden. Tate’s erfenis is geen abstract online fenomeen meer, maar een tastbare, giftige aanwezigheid in het dagelijks leven. Jongeren papegaaien zijn mantra’s na alsof het wijsheden zijn, zonder te beseffen dat ze in feite oude, afgezaagde vormen van seksisme reproduceren.

Daarin schuilt misschien de belangrijkste les van dit fragment: het is niet zomaar een ongemakkelijke televisieavond, maar een symptoom. Een teken dat het gif zijn werk doet. Dat miljoenen clicks en views daadwerkelijk doorwerken in hoe jongeren naar zichzelf, vrouwen en relaties kijken. En het wordt pas écht gevaarlijk wanneer zulke ideeën, zonder gêne, hun weg vinden naar de mainstream. En zolang we dit als ‘grappig fragment’ wegwuiven, vergeten we dat het in feite een alarmsignaal is.

De analyse van Nienke ’s Gravemade is vlijmscherp en haarfijn. Check het fragment hieronder en oordeel zelf. De volledige First Dates aflevering kun je hier bekijken.