Verslaggever Reinout Zorge reisde af naar Israël voor documentaire: “Je hoort de dreunen uit Gaza terwijl je een biertje drinkt in Tel Aviv”

“Voor mij begon het twee jaar geleden, met de afschuwelijke aanslag op 7 oktober,” vertelt Reinout. “Sindsdien volg ik het nieuws over het conflict elke dag. Het werd bijna een obsessie.”

Die nieuwsgierigheid bracht hem vorig jaar voor het eerst naar Israël. Gewapend met een camera en een open blik sprak hij met Israëli’s en Palestijnen over het leven in een conflictgebied. “Ik was de eerste in Nederland die op zo'n manier daar naartoe was gereisd. Gewoon met een cameraatje met mensen op straat was gaan kletsen, van joh hoe zit het nou met Palestijnen en de Israëli's?’’

Een jaar later keerde Reinout terug. De oorlog was niet voorbij, integendeel. “Ik was benieuwd hoe mensen er nu over dachten. Vorig jaar was de aanslag nog vers, iedereen leefde in shock. Nu zijn er rapporten van de VN, verhalen over oorlogsmisdaden, over genocide. Ik wilde weten: hoe kijken mensen daar zelf tegenaan?”

Wat hij aantrof, was een land vol tegenstrijdigheden. “In Tel Aviv zit je aan de kust met een biertje na een lange draaidag, en 60 kilometer verderop ligt Gaza in puin. Als je goed luistert, hoor je die dreunen over het water komen. Dat contrast vond ik zó bizar.”

In de documentaire zijn ook beelden te zien van een uitkijkpunt waar je letterlijk Gaza in puin ziet liggen. Die beelden zijn schrijnend, een jonge Israëlische jongen noemt het verwoeste Gaza ‘’cool om te zien’’ terwijl een vrouw met een baby in haar armen zegt geen medelijden te hebben met de Palestijnse kinderen.

Maar hij nuanceert meteen: “Dat zijn niet de gemiddelde Israëli’s hoor. De mensen op dat uitkijkpunt zijn de mensen die toejuichen wat daar gebeurt. Deze mensen voelen weinig compassie en kijken meer vanuit wraak.’’

Hij gaat verder: "Veel mensen zijn nog steeds zwaar getraumatiseerd door wat er op 7 oktober gebeurde. Ze leven in angst en boosheid. Alleen het blijft moeilijk te begrijpen dat er zo weinig compassie overblijft voor de mensen aan de andere kant van het hek.”

Volgens Reinout speelt de media daar een grote rol in. “Je hebt in Israël net als hier linkse en rechtse kranten. Haaretz bijvoorbeeld schrijft heel kritisch over de regering en over het leger. Maar de meeste rechtse media praten er helemaal niet over. Veel Israëli’s hebben geen idee van het leed in Gaza. Niet omdat ze het niet mogen weten, er is wel gewoon persvrijheid, maar omdat ze het simpelweg niet zien. Die zien de beelden de beelden van de kinderen in Gaza niet.”

Reinout bezocht ook Palestijnse gebieden, waaronder Masafer Yatta, waar een week daarvoor nog iemand was vermoord. “De politie kwam daar dagelijks binnen om random Palestijnen op te pakken. Als journalist voel je dan echt dat je er niet welkom bent. Ik dacht: als er nu iets gebeurt, dan is er niemand die er wat aan zou doen. Israël lijkt overal mee weg te komen zonder sancties, zonder kritiek. Dat was vooral eng.”

Dat gevoel bleek niet onterecht. “Toen we terugvlogen, werden we op het vliegveld van Tel Aviv uit de rij gehaald. Urenlang ondervraagd door verschillende instanties, gescheiden van elkaar, zonder eten of drinken. Ze wilden álles weten: waar we waren geweest, wie we hadden gesproken. Ze hebben onze spullen afgepakt, camera’s, harde schijven, kleding, alles.” Ook werden Reinout en zijn cameraman meerdere keren gefouilleerd, gescand, moesten shirts omhoog doen en broeken omlaag.

Pas nadat de Nederlandse en Israëlische ambassade ingrepen, kreeg hij zijn materiaal terug. “We zaten al in het vliegtuig toen ze onze paspoorten terug gaven. Twee dagen na terugkomst in Nederland kregen we de spullen weer terug. Alles was nog intact, gelukkig. Maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik de komende tijd niet meer terug hoef.”

In de documentaire zegt Reinout dat hij graag eens in Gaza zou filmen. “Dat wil ik nog steeds, absoluut. Maar nu? Geen haar op m’n hoofd die eraan denkt. Er zijn al meer dan tweehonderd journalisten vermoord daar. Zodra het kan, ga ik, maar voorlopig niet. Het is me niet mijn leven waard.”

Wat begon als een persoonlijk project, groeide uit tot een volwaardige productie voor de publieke omroep. “De eerste docu maakte ik gewoon voor persoonlijke verdieping. Dat werd uiteindelijk opgepikt door NPO3 en goed ontvangen. Toen kwam het idee om een deel twee te maken. Ik vind het zelf heel leerzaam en ik neem graag de mensen die het kijken mee op reis daarnaartoe. ”

De documentaire is een echte aanrader, voor wie hem nog niet heeft gezien, 7 oktober - twee jaar later is nu te zien op NPO start.