Q&A met Tino Martin over zijn nieuwe theatertour, zingen met Anouk en feestjes met Kris Kross Amsterdam

Toen Martin 14 jaar was, stond hij al op de bühne in de strandtent van zijn oom en tante. Hij begon zijn carrière als zanger als imitator van een net zo grote Nederlandse ster: René Froger. In 2002 deed hij mee aan de Soundmixshow van Henny Huisman. Hier zingt hij This Is The Moment van Froger en wordt hij uiteindelijk tweede. Vastberaden als hij is, gaat hij door met zingen en ondanks dat hij later Idols niet op zijn naam schrijft, beginnen de boekingen binnen te stromen. In 2014 breekt Tino definitief door met zijn hit Jij liet me vallen en ontvangt hij voor zijn album een Edison Award. De rest is geschiedenis en anno 2024 zingen we zijn liedjes allemaal hartstochtelijk mee op menig festival. Met zijn nieuwe tour aan de horizon belooft Tino weer te schitteren zoals alleen hij dat kan.

Deze keer heet de theatertour: Tino Martin: 10 jaar in het theater. We hebben gekeken naar alle eerdere tournees door het land, en daar heb ik de beste en leukste dingen uitgepakt. Het wordt een show waarin we veel tijd besteden aan de dingen waarmee ik begon, zoals de eerste hits. Na tien jaar theater weet je natuurlijk wat mensen het leukst vonden en welke momenten het meest aansloegen. Dat, gecombineerd met de nieuwe liedjes, maakt de show compleet. De afgelopen tien jaar zijn er, gelukkig, veel nieuwe hits bijgekomen en die zullen zeker niet ontbreken. Vooral de fans van het eerste uur zullen het meest aan hun trekken komen.

Het theater is relatief klein vergeleken met de Ziggo Dome. De Ziggo Dome is een van de grootste concertzalen van Nederland, maar een theater is veel regionaler. In een theater zoals Carré, waar zo'n 1000 tot 1800 mensen passen, ben je heel dicht bij het publiek. Het blijft bijzonder dat je regionaal shows doet en het publiek echt uit die stad of regio komt. Dat vind ik altijd spannend.

Ik vind beide even moeilijk om te doen. Een Ziggo Dome vullen is iets wat je landelijk doet, en dat doe je natuurlijk niet zomaar. Maar een theaterzaal, zoals het Chassé Theater in Breda, waar bijna 1800 mensen in kunnen, is ook een uitdaging. Elke theatertour is voor ons een soort factcheck: "Vinden ze me hier nog leuk?" Het is helemaal niet vanzelfsprekend.

Een theatertour kondigen we meestal aan na een groot concert, zoals de Ziggo Dome. De Ziggo concerten zijn meestal in september, maar soms ook in juni. De theaterconcerten beginnen meestal in oktober of november. Terwijl we bezig zijn met de Ziggo Dome, werken we achter de schermen al volop aan de theatertours. Soms loop ik van een repetitie voor de Ziggo-show naar een fotoshoot voor de nieuwe theatertour. Het loopt allemaal door elkaar heen.

Ja, de eerste avond van een theatertour plannen we een generale repetitie in. We lopen dan alles door, zodat we de volgende avond klaar zijn om te knallen. We repeteren met de band, zien de lichtshow, het decor en dan weet je wat je te wachten staat. Daarna gaan we ervoor. Dit is een tempo dat voor ons goed werkt.

Deze tour doen we in twaalf van de grootste zalen. Andere keren heb ik 34 shows gedaan in kleinere zalen van 600 tot 700 man. Die intimiteit vind ik geweldig, maar de show die ik wil neerzetten, heeft een prijskaartje. Daarom is het bijna niet meer mogelijk om in zulke kleine zalen te spelen.

Dat heb ik eigenlijk niet. Als een project bij ons ten einde loopt, zoals wanneer we aan het repeteren zijn voor de Ziggo Dome, dan heb ik op dezelfde dag misschien wel een fotoshoot voor de tour. In die zin val ik echt nooit in een zwart gat. Die trein dendert op dit moment al zo’n geruime acht jaar door. We hebben het ene nog niet gehad of het volgende staat alweer op ons pad. We zitten nooit stil. Dat wil ik ook graag zo. Het is nu de tijd; als het ijzer heet is, moet je het smeden. Ik hou van hard werken en ik vind wat ik doe hartstikke leuk. Als iemand tegen mij zegt: “Joh, zou je niet even een jaartje overslaan?” dan zeg ik: “Een jaartje overslaan? Hoe bedoel je?” De vervolgvraag is dan of ik een jaartje geen Ziggo Dome of geen theatertour wil doen? Dan zeg ik: “Ben je gek?” Ik kan dit nu doen, dus wil ik doorgaan. Ik ben nog steeds heel blij en dankbaar dat ik dit kan en mag doen. Het was natuurlijk mijn droom toen ik een klein kind was.

Waarom ik niet in een zwart gat zou vallen, is omdat ik tegen het einde van een grote show vaak eerder blij ben dat ik even kan relaxen dan dat ik in een zwart gat val. Ik sta op 14 september in de Ziggo Dome. De volgende dag ga ik zes dagen naar Spanje. Daar kijk ik natuurlijk ook naar uit. Dat noem ik geen zwart gat. Het lijkt me ook vreselijk om op een dag jezelf af te vragen: Hé, wat gaan we nu doen? Ja, niets. Dan in je agenda te kijken en te zien dat die gewoon leeg is.

Mijn eigen liedjes zijn natuurlijk het belangrijkst, omdat mensen daarvoor naar mijn shows komen. Maar ik vind het altijd leuk om er een paar covers doorheen te gooien, zoals André Hazes, Elvis Presley, Tom Jones, Frank Sinatra of René Froger. Fans vinden dat vaak verrassend en het zorgt voor afwisseling in de show.

Sowieso is alle muziek die ik draai in mijn vrije tijd afkomstig uit de jaren 90. Ik vind alle muziek uit die tijd top, zoals Ruth Jacott en Boyz II Men. Mijn vriendin vindt die muziek toevallig ook geweldig. Ik ga echt iets heel fouts zeggen, maar nummers zoals The Launch van DJ Jean of What Is Love (Tino begint te zingen: 'Baby, don't hurt me') vind ik ook te gek.

Aan de andere kant moet ik me vaak betrappen op het feit dat ik heel slecht op de hoogte ben van wat er vandaag de dag speelt in de Nederlandse muziekindustrie. Het is bijna niet bij te houden. Er zijn zoveel manieren om nieuwe muziek te ontdekken. Ik ben 40, maar ik voel me af en toe net 80 jaar. Als ik op een verjaardag ben, hoor ik drie namen van zangers of zangeressen voorbijkomen waarvan ik echt nog nooit heb gehoord. Je wilt niet weten op hoeveel festivals ze staan of hoeveel miljoenen streams ze hebben. Op dit moment gaat dat allemaal net iets te snel voor mij. Ik blijf toch een beetje hangen in de jaren 90.

Het blijft altijd speciaal, maar het concert in het Olympisch Stadion in 2019 blijft me het meeste bij. Het begon heel moeilijk, omdat het toen heel hard waaide. Eigenlijk wilde de brandweer het concert niet door laten gaan, volgens mij was het windkracht negen. De brandweercommandant zei dat de wind echt onder de zeven zou moeten zijn. Mijn management heeft er alles aan gedaan om mij buiten de problemen te houden, dus ik heb het nooit door gehad, want ik lag op de massagetafel. Ik zou daarna gaan omkleden en in de schmink gaan voor de show. Op dat moment was alles gaande. Via een kennis die iemand kon bereiken op de luchtverkeerstoren op Schiphol, die echt de beste weersvoorspellingen hebben, kreeg ik te horen: “Over een kwartier gaat de wind zakken.” De brandweercommandant kreeg de man van de luchtverkeerstoren aan de lijn en zei: “Oké, ik geloof het,” waarna hij het teken gaf dat de mensen naar binnen mochten komen, omdat de wind zou gaan liggen. Dat gebeurde ook.

Toen ik om 20:30 uur opkwam, zei ik “Hallo, goedenavond” en begon ik met mijn show. Pas na de show hoorde ik dat mensen pas om 19:30 uur naar binnen konden en drie uur lang hebben gewacht; de hekken zouden eigenlijk al om 16:00 uur opengaan. Dat heb ik dus nooit geweten. Maar later werd het zo’n verschrikkelijk mooie avond. Dat is mij wel bijgebleven; het is misschien wel een van de mooiste momenten.

Het is goed te doen, omdat ik iemand ben die graag thuis is. Het is niet zo dat ik mezelf vanwege mijn bekendheid thuis opsluit, maar ik ben gewoon altijd iemand geweest die het lekker vindt om thuis te zijn. Ik nodig graag vrienden, familie of buren uit bij mij thuis. Ik hoef ook niet naar de nieuwste, trendyst restaurants in Amsterdam-Zuid of op stap op het Rembrandtplein. Aan de andere kant kan ik ook met recht zeggen dat ik dat allemaal heb gedaan, hoor, zat haha.

Ik ben nu 40; ik ben nog steeds een jonge gozer, maar 40 is toch wat anders dan 20 jaar oud. Ik ben echt dagen en nachten op stap geweest op het Rembrandtplein. Een jaar of zeven geleden ben ik verhuisd naar Vinkeveen, waar ik een prachtig huis heb en alles wat ik nodig heb. Ik hoef me daar niet te vervelen. Ik ben dus heel veel thuis en doe veel gezellige dingen in mijn buurt. Af en toe ga ik wel eens uit eten.

Ook als ik de deur uitga, weet ik dat de kans groot is dat iemand vraagt: “Hé Tino, mag ik even op de foto met jou?” Dat vind ik helemaal niet erg, maar zelfs leuk. Dus om terug te komen op je vraag: het is heel simpel: ik scheid professioneel en privé goed, omdat ik gewoon veel thuis blijf. Ik heb een klein clubje mensen die ik graag om me heen heb en vertrouw. Zodra ik het podium afkom of klaar ben met werk, gaat de poort, spreekwoordelijk (en bij mij letterlijk), dicht. Dan leef ik een beetje in mijn eigen bubbel en ik moet zeggen, dat gaat mij redelijk goed af.

Een hele slijmerige artiest zou zeggen: “Ik sponsor heel veel goede doelen in mijn vrije tijd, maar wat voor bedragen ik sponsor, zeg ik niet.” Haha. Nee, dat zou een beetje te feelgood zijn. Nou, ik weet niet of mensen dit nog niet weten van mij, maar ik heb een hond. Die heet KC. KC is een kruising tussen een Chihuahua en een keeshond en zo is de naam KC ontstaan. Je zou misschien denken aan KC & The Sunshine Band, maar de naam komt dus door de gemixte rassen. Ik ben heel pietluttig en burgerlijk met die hond. Als hij een keer met zijn oog knippert of als ik ook maar denk dat hij jeuk heeft, wordt er al een heel medisch team opgetrommeld. Ik ben gek op die hond.

Ja, dat klopt! In de clip voor Was Sorry Maar Genoeg zat hij naast me achter het stuur.

Ik was muziek aan het maken in de studio, zoals ik dat best wel vaak doe. Ik zit het hele jaar door regelmatig in de studio. Soms maken we liedjes voor een album. Dit specifieke liedje ontstond ineens, en het was gelijk duidelijk voor iedereen dat dit een duet moest zijn. Toen was het een beetje “wie gaat het nu zijn?” Ik begon te denken aan het onbereikbare en vroeg me af wie er nu iemand zou zijn die je niet meteen 1, 2, 3 zou verwachten, of misschien wel zou zeggen: “Joh, laat mij lekker met rust, dit is niets voor mij.” Dus besloot ik te wachten tot de volgende ochtend om 11:00 uur en stuurde ik Anouk een berichtje met de demo erbij. Tot mijn verbazing appte ze binnen vijf minuten terug met: “Wow, wat gaaf, wat is dit goed! Wat wil je hiermee? Wil je nog wat input van mij of mijn mening hierover?” Toen zei ik: “Nee, ik wil geen input of mening; ik wil dit met jou doen!” Toen lag ze helemaal in een deuk en zei ze: “Ja, dat is goed. Ik heb alleen een paar dingen die ik wil aanpassen om het iets meer naar mijn smaak te maken.” Er waren nog een paar aanpassingen waarvan ik zei: “Schat, ga je gang.” Voor mij is zij het allerhoogste haalbare op muzikaal gebied en qua carrière in Nederland.

Zo gezegd, zo gedaan. We zijn op een dag naar de studio gegaan en hebben het ingezongen. Zoals iedereen weet, werkt Anouk het liefst zo min mogelijk. Ze heeft alles wel gezien, is een bepaalde leeftijd en heeft een berg kinderen. Ze wil gewoon af en toe werken en de dingen doen die ze leuk vindt. Wij hebben de plaat alleen bij Radio 538 gereleased en de rest is geschiedenis. Daarna hebben we nooit meer samen gezongen; we zijn ook nooit meer ergens in een programma geweest samen. Het heeft geloof ik twaalf weken in de Top 40 gestaan en ik denk dat het nu intussen wel goud is, of bijna goud. Het was een combinatie die niemand zag aankomen, iets wat ik nog nooit heb meegemaakt. We brachten de plaat op vrijdag uit en stonden de vrijdag erop al in de Top 40. Normaal gesproken komt een plaat uit en die doet een aantal weken “zijn ding,” het wordt steeds meer gestreamd, komt een keer op de radio en uiteindelijk komt het in de Top 40. Daarna heb ik haar dus nooit meer gezien! Kijk, tussen mij en Anouk is er verder niets, maar ze heeft aangegeven dat ze dit als eenmalige samenwerking beschouwde en verder niets meer zou doen. Er werd vanuit de pers gevraagd: “Kunnen we nog een plaat verwachten tussen jou en Anouk?” Waarop ik antwoordde: “Nee, we zijn gestopt op ons hoogtepunt.”

Mart Hoogkamer is geweldig en met Gerard Joling is het altijd een feest. Maar de jongens van Kris Kross Amsterdam zijn misschien wel de leukste. Ze zijn eerst vrienden en daarna collega's. We hebben samen grote hits gemaakt, zoals Vanavond (Uit M'n Bol) en Zomer In M’n Bol. We hebben altijd lol, of we nu aan het varen zijn of optreden, zoals recent op de Zwarte Cross en de Formule 1 in Zandvoort. Met die jongens kan ik heerlijk op een zomerdag lekker met z’n allen een middag varen en daarna lekker naar de klote gaan, haha. We hebben echt veel plezier samen.

Het leukste is de erkenning. Dat alles wat je doet en de liedjes die je maakt mooi worden gevonden en graag beluisterd. Het feit dat mensen de moeite nemen om een hoop geld te betalen voor een ticket is bijzonder. Tegenwoordig is een ticket voor een concert echt niet goedkoop. Als je dan ziet dat mensen soms wel met zes man komen, met de taxi omdat ze willen drinken, met de trein of zelfs een hotel boeken; dan vind ik dat bijzonder. Als ik hoor dat de NS extra treinen inzet op de avond dat ik speel of dat alle hotels in de buurt vol zijn geboekt, besef ik wat voor impact je kunt hebben. Dat vind ik het leukste aan succesvol zijn: de erkenning en waardering.

Toevallig zag ik onlangs een interview met Lil Kleine, waarin hij zei dat er veel meer voordelen dan nadelen zijn aan bekend zijn. Hij merkte bijvoorbeeld op dat hij niet meer naar de Efteling kan gaan op een zaterdagmiddag. Ik vond dat een herkenbaar punt. Net als bij veel bekende mensen heb je te maken met zowel lovers als haters. Niet iedereen in Nederland vindt het leuk wat ik doe. Sommigen vinden mij misschien zelfs een eikel. Dat zou heel goed kunnen. Soms kom je daar wel eens mee in aanraking, vooral als je denkt: “We zitten even op een roze wolk, ik heb net een show gegeven en applaus ontvangen” en de volgende dag lees je weer iets negatiefs in de media.

Ik ben bijvoorbeeld een enorme fan van Vandaag Inside. Ik kijk het programma elke dag. Als ik het heb gemist, kijk ik het de volgende dag terug. De afspiegeling van de samenleving die zij bieden, vind ik geweldig. Als ze het over mij hebben, voel ik me bijna vereerd, ook al zegt Johan bijvoorbeeld: “Die gozer kan helemaal niks” of “Die gasten zingen allemaal door een computertje tegenwoordig, ze kunnen allemaal niet zingen.” Het maakt me niet uit; ik kan er smakelijk om lachen. Een paar dagen geleden hoorde ik van Der Gijp zeggen dat Anouk niet met Tino Martin naar het Songfestival moet gaan. Hij trok een vies gezicht erbij. Toen dacht ik: “Hé, het gaat over mij!” Maar ik vond het prima en moest erom lachen. De volgende dag was het weer 21:30 uur. Ik zette gewoon mijn televisie aan omVandaag Inside te kijken. Dus, met andere woorden: laat maar. Wat men over je zegt, moet je gewoon relativeren.