Q&A met Justin Verkijk over het nachtleven, legendarische clubs en Bakkie Bakkie

Het is een aardig pad wat je hebt bewandeld om te komen waar je nu bent hé?
Klopt, ik heb best een lange weg afgelegd om hier te komen. Ik heb altijd radio gemaakt. Ik werkte lang bij de regionale omroep (West, red). Dan ging het over verkeersborden op de Laan van Meerdervoort in Den Haag en belde ik met wethouders die daar wat van vonden. Niet echt waar ik warm van werd. Het lukte nooit echt om mijn passie voor elektronische muziek te matchen met mijn werk, maar uiteindelijk is het na vijftien jaar allemaal bij elkaar gekomen. Nu maak ik iedere zaterdagavond tussen 22:00 en 01:00 The Beat op 3FM, waarbij ik als een van de weinigen in Hilversum m’n eigen muziek mag uitzoeken.

Hoe heb je het uiteindelijk voor elkaar gekregen?
Vroeger twijfelde ik ook of ik wel goed genoeg was en vroeg ik me af waarom het niet lukte. Op gegeven moment had ik een meme-account op Instagram: Onpersoonlijke groei. Ik ben daar nu trouwens de inlog voor kwijt, want ik had tweestapsverificatie ingesteld op een telefoon die ik kwijt ben geraakt. Dat account ging viraal in een dag. Daardoor zat ik bij allemaal ochtendshows en zo raakte ik in contact met de NTR. Zo is het balletje een beetje gaan rollen. Als ik vijf jaar geleden wel was aangenomen dan had ik nu in een radio dj-keurslijf gezeten die moest draaien wat het station wilde. Nu heb ik het allemaal voor mezelf geregeld.

En dan heb je ook nog een langlopende podcastserie waar wij groot fan van zijn.
Ik ben Bakkie Bakkie gaan maken omdat ik zoiets miste. Ik hoorde dj’s nooit langer dan vijf minuten praten en er zat nooit diepgang in. Op gegeven moment dacht ik: 'ik moet dingen gaan maken die ik zelf wil horen'. Er zullen vast wel meer mensen zijn die er op zo’n manier inzitten, toch? En zo niet, dan heb ik zelf iets wat ik tof vind om te horen.

Met Als Muren Konden Praten heb je een nieuwe podcast gelanceerd. Hoe is dat ontstaan?
Ik keek een serie op de VRT in België: Those Were The Days . Een serie over spraakmakende Belgische clubs zoals La Rocca, Boccaccio en Café d’Anvers. Dat was cool en op een leuke manier gebracht. Zo kwam ik op het idee om dat over Nederlandse clubs te doen in podcastvorm. Dat heb ik eens tegen de hoofdredacteur gezegd, vervolgens mocht ik het pitchen bij de NPO en toen is het toegekend. Het gaat supergoed. Er luisteren veel mensen naar en het staat in de lijstjes. Dat vind ik zo tof. Ik maak gewoon dingen die ik zelf wil horen, iedere ziel die het vindt is mooi meegenomen. Bakkie Bakkie is echt voor de heads ; de mensen die extreem geïnteresseerd zijn in dj-cultuur. Met deze podcast pak je ook mensen mee die misschien niet per se clubbers zijn, maar wel willen weten wat zich in die wereld afspeelt.

Wat komt aan bod?
We behandelen in zes afleveringen de meest legendarische clubs die Nederland heeft gehad. Ik neem je in afleveringen een nachtje mee die clubs in. Ik spreek met bezoekers, resident dj’s, toiletjuffrouwen, door bitches en eigenaars. Als je kijkt naar hoe belangrijk deze plekken zijn geweest voor muziek in Nederland, dat is extreem. In RoXY vond de house oerknal plaats, in Parkzicht is op de dansvloer gabber ontstaan en in Now & Wow werd de Dirty Dutch sound gevormd, dat weer een blauwdruk is geweest voor EDM. David Guetta hoorde die sound van mannen als DJ Chuckie en dacht: wat als ik Amerikaanse supersterren hierop laat zingen? We zijn een heel klein landje, maar hier komen wel echt dingen vandaan.

Heel goed. Het is best wel breed. Mensen die de muziek leuk vinden maar verder niet zoveel met uitgaan hebben snappen het cultuurtje nu wat beter. Voor de oudere generatie is het een alsof ze even backstage staan op het feest der herkenning en voor de jongere garde zit er een stukje educatie in. Na de pandemie is een hele generatie clubbers afgehaakt. Tegelijkertijd was er een hele grote aanwas die stond te trappelen maar de club niet in mocht. Tegen de tijd dat de clubs weer openden waren alle 18-jarigen al twee of drie jaar ouder. Zij hadden geen idee hoe ze zicht moesten gedragen in een club, die stonden te snuiven aan de bar. Bij het clubben zijn er wel wat ongeschreven regels. Je leert van elkaar hoe je je moet gedragen. Ik had het idee dat er een groot gat ontstond. Ik vind het vet dat de nieuwe generatie heel erg geïnteresseerd is, sowieso zijn zij erg van zichzelf educaten. Die jongere generatie was de doelgroep die ik in het vizier had voor deze podcast. Via deze podcast kan ik wat historisch besef meegeven. Die weten nu bijvoorbeeld dat Joost van Bellen best wel belangrijk is geweest. Zo weten zij nu een beetje op wiens schouders ze staan.

Toevallig heb ik tijdens ADE een batterij aan nieuwe gen Z clubbers ontmoet met wie ik veel contact heb. Die zijn die afleveringen allemaal aan het opvreten. Die zeggen nu ‘ja shit man, er moet voor ons ook een RoXY komen’. Dat is precies dat ik hoop dat er gaat gebeuren. Dat er jonge mensen zijn die het theatrale aspect weer terugbrengen.

In de RoXY gebeurde echt de gekste dingen. Een groot onderdeel van de RoXY, in Now & Wow trouwens ook, waren live performances. Mensen die een act kwamen doen. In de RoXY hadden ze Leigh Bowery. Die deed echt heel rare dingen. Die kwam dan in een gekke bloemetjesjurk op het podium en na drie liedjes vond er opeens een bevalling plaats. Op het podium werd er opeens een klein meisje, niet jong maar gewoon klein van stuk, uit hem geboren, dus lag zij opeens op het podium met allemaal nepbloed. Zij riep dan ‘Feed me daddy, feed me’, waarop Leigh in haar bek begon te pissen en te spugen. Is dat een beetje waar je naar op zoek bent?

Dat is de vraag. Wat ze in RoXY en zeker ook in Now & Wow deden was hun publiek een maatschappijkritische spiegel voorhouden. Zij probeerden met humor de hardheid in de wereld te verzachten en dat is ze wel gelukt.

Wat vind jij zo mooi aan de nacht?
De nacht is donker, je ziet elkaar niet zo goed, je hoort elkaar niet goed, de muziek staat hard. Het maakt ons allemaal nog meer gelijk. Mensen kunnen meer zijn die ze willen zijn. Dat escapistische aan de nacht vind ik zo mooi. Je ogen dicht doen en helemaal niet meer bezig zijn met de dagelijkse beslommeringen of problemen waar je op dat moment mee zit. Het ventiel van de hele week lekker leeg laten lopen.

Neem ons eens mee naar een van jouw meest legendarische nachten.
Eind corona heb ik een moeilijke situatie gehad met mijn toenmalige vrouw, waar ik inmiddels van ben gescheiden. Daar had ik het heel zwaar mee. Toen dat speelde was ik een weekend naar Berlijn. Ik was in de Berghain op de eerste nacht dat ze open waren na corona. Oh man, dat was precies wat ik nodig had. Lekker 24 uur op een plek staan met mensen die ik niet ken. Op dat moment waren mijn problemen weg. Op maandag ga je daar gewoon weer mee verder, maar op dat moment bestaat er niks behalve jij, de muziek, weinig licht, veel rook, uitzinnige mensen en dansen met je ogen dicht.

Speciaal moment om in de Berghain te zijn.
Dat was zo bijzonder. Iedereen moest er weer inkomen. Dat geldt voor bezoekers, maar ook voor de barman, de man van het licht, de dj’s. Met extreem veel geluk had ik een plekje op de gastenlijst geregeld. Ik ben tot zondag 12 uur ’s middags gebleven, toen een paar uurtjes gaan tukken, om 20:00 uur weer teruggegaan en toen lekker uitgezeten. Op zondagavond had iedereen had zijn plek weer gevonden. Ik zal dat nooit vergeten. Zoveel ontlading na zo lang thuiszitten. Dat was voor mij ook het begin van ‘we zijn er weer’.

Wat is voor jou de meest legendarische club van Nederland?
Trouw. Dat was echt de club van mijn tijd. In de laatste aflevering van de podcast komt die club aan bod, het is ook de enige club uit de serie die ik zelf heb meegemaakt. Ik denk dat in Trouw de herwaardering voor de Nederlandse dj is gekomen. De club leunde op de residents. Het waren ook jongens die dichtbij me stonden. Ik heb Tom Trago, de jongens van Dekmantel en Elias Mazian daar zien opbloeien. Die ruimte was natuurlijk magisch. Die grote zaal, die trap achterin, het hoge plafond, de lichtinstallatie, de fijne sfeer. Een beetje vergelijkbaar met Club Levenslang nu. Die tweede zaal was ook vet: De Verdieping. Daar hing een heel andere sfeer dan boven. Laag plafond, heel donker, veel pilaren. In Trouw hing een gevoel van eindeloosheid, het kon maar blijven doorgaan.

Op 1 januari was ik daar, in het weekend voordat ze dichtgingen. Heb zelfs nog een foto van Job Jobse in een verkleedhoekje. Ik werd er bijna uitgegooid, weet ik nog. Ik was een jointje aan het draaien en werd gefouilleerd door een beveiliger omdat hij dacht dat hij mij iets zag doorgeven. ‘Ik mag hier toch wel een joint draaien?’, zei ik terwijl ik mijn hele hand vol had met genotsmiddelen die je niet bij je mocht hebben. Toen zei hij sorry, haha. Dat was het moment dat ik tegen de vriend die naast mij stond zei: ‘De Trouw wordt onze RoXY’.

Ik vind dat het allemaal wel erg gefocust is op de dj. Die verafgoding van de dj mag van mij wel een tikkeltje minder, dus die mag wel wat meer naar de achtergrond. Ik ben voor een plek waar mensen met elkaar dansen, in plaats van met het gezicht naar de dj.

We hebben altijd een belangrijke rol gespeeld en zullen dat altijd blijven spelen. Ik denk dat wij onszelf een beetje onderschatten en niet beseffen wat voor rijkdom we hier hebben. Zeker in het hoekje wat ik vet vind: I-F en Legowelt zijn mannen die geworshipt worden aan de andere kant van de wereld. In Japan heb je barretjes die helemaal georiënteerd zijn op Legowelt. Hier kan hij in de Appie rondlopen terwijl niemand naar hem omkijkt. Heel veel mensen hebben geen idee hoeveel helden we hier hebben rondlopen.

Ik zou dan voor de School gaan, omdat ‘ie bijna dichtgaat. Dat zou ik zo inrichten:

Kelder
Tafkamp b2b Stranger

David Vunk I-F b2b Helena Hauff

Jeans b2b Talismann Steve Rachmad

Muzieklokaal
Gabrielle Kwarteng

Anz Eris Drew

Benny Rodrigues Daphni

Three Chairs (Moodymann, Marcellus Pittman, Rick Wilhite & Theo Parrish) All night long

De Aula
LCD Soundsystem

Caribou The Streets

De Tuin
Jameszoo

Aardvarck Chuckie & De Schuurman

Gastenlijst
Pip Verkijk

Ment Verkijk Nadine Grevers +3

Steven van Lummel +2 David van Schuylenburch +2

Sunny Sjoerd +2 Jules Blanken +1

Femke Goos +1 Derek van Winsen +1

Yente van den Berg +4 Benjamin van der Giezen +2

Frank Wiegerink +3 Maxim Hartman +1

Terug naar The Beat, je radioshow op 3FM. Hoe loopt dat?
Ik ben heel dankbaar dat ik dit mag maken. Het is lang geleden dat op de publieke omroep een radioprogramma is geweest die dedicated is aan elektronische muziek. Op andere zenders gebeurt het wel, maar dan net de verkeerde kant: te commercieel of een sound die ik niet fijn vind. Het voelt heel erg als iets dat niet alleen van mij is, maar van de hele scene.

Iedereen doet mee. Tom Trago heeft jingles gemaakt, Antal heeft een Rush Hour mix geproduceerd en Nederlandse producers weten me te vinden met nieuwe muziek. Ook internationaal gaat het als een lopend vuurtje. Ik krijg muziek opgestuurd van mensen over de hele wereld. Er zijn maar een handjevol radioshows die zeg maar op de linkerkant van de elektronische muziek gericht zijn. In de tweede week kreeg ik al mails uit LA met nieuwe muziek van Carl Craig. Bizar hoe dat gaat en hoe klein het wereldje eigenlijk is. De doelstelling van de show is de clubber terug naar de radio, en de radio-nerd naar de club te krijgen. Ik krijg megaveel goede reacties. Benny Rodrigues bijvoorbeeld, iemand die echt een icoon voor mij is, stuurde een supermooie mail: love je 3fm/bakkie bakkie en andere schnabbels contributies! Iemand die er genoeg inzit om geen nuance-loze onzin te spuien, maar ook kundig genoeg om het ook voor een breder publiek leuk te houden .

We proberen echt een platform te zijn. Een keurmerk voor goede elektronische muziek. De show is ook integraal terug te luisteren. Verder hebben we een TikTok-kanaal The Beat of the Moment. Ik was bijvoorbeeld bij de première van de gabberfilm Hardcore Never Dies

, daar maken we dan een videootje van. Nu zijn we aan het kijken wat we nog meer kunnen doen. Sowieso staan er veel uitzendingen op locatie in de planning.

Bakkie Bakkie is de steadiness in mijn leven. We zitten nu in seizoen 6. Elke keer krijg ik er weer nieuwe energie van. In het begin kwamen vooral mensen langs die dichtbij ons stonden. Maar op gegeven moment zijn je vrienden op en moet je op zoek naar andere mensen. Dan is nog de vraag: is het net zo leuk?

Omdat wij onderdeel zijn van de cultuur praat een dj toch anders met ons dan met een journalist. De andere dj’s zijn dit op gegeven moment ook gaan luisteren. Het is toch een beetje het Zomergasten van het Nederlandse dj-gilde geworden. Je krijgt via een groot profielinterview een keer de kans om je verhaal van A tot Z te vertellen. Door hun verhalen kijk ik ook heel anders naar een dj in een club. Die heeft een lange weg afgelegd naar het moment dat wij met z’n allen een kaartje kopen om naar hem of haar te luisteren. Ik heb die hele reis dan in mijn hoofd. Dat geeft de clubervaring voor mij echt een extra dimensie.

Die van Benny Rodrigues sowieso, want met hem in het achterhoofd zijn we dit gaan maken. Om iemand van nu te noemen dan zeg ik Jeans, hij heeft een superpersoonlijk verhaal. Of wat dacht je van Armin van Buuren, iemand waar we al heel lang mee bezig waren. We kregen telkens van z’n management door dat hij te druk was en dat het niet ging lukken. Totdat we van een nieuw management opeens een mailtje kregen dat Armin groot fan van de podcast was en dat hij zich afvroeg waarom hij nog nooit is uitgenodigd. “Zo leuk om jullie in het echt te zien”, zei hij toen we daar kwamen. Dat was wel een beetje de omgekeerde wereld, hahaha. Maar ook die van KI/KI, Rocco Veenboer of David Vunk moet je luisteren. Eigenlijk moet je gewoon bij aflevering 1 beginnen en luisteren tot de laatste.

Die van Jerreau Vandal is ook sick. Zijn ouders kennen elkaar omdat ze beiden dansers waren in de IT. Zijn vader was raver en is uiteindelijk pastoor geworden. Ik ben bij hem in een dienst van 2,5 uur terechtgekomen waarin hij vertelde dat vroeger de IT en de RoXY zijn kerk waren. Dat gebruik ik dan weer in de podcast. Het verhaal van De Schuurman is ook bijzonder. Tien jaar geleden probeerde hij Chuckie na te doen maar kraaide er geen haan naar, totdat een label in Uganda hem ontdekte en hij op die manier is doorgebroken. De Schuurman en Chuckie hebben elkaar helemaal gevonden, nadat ze via ons met elkaar in contact zijn gekomen. En afgelopen zomer stonden ze b2b te draaien op Draaimolen. Ik wil ons niet teveel op de borst kloppen, maar Bakkie Bakkie speelt daar echt een rol in.

We willen heel graag een aflevering opnemen met Job Jobse. Hij heeft nog steeds niet teruggebeld. Hij zei laatst een keer: ‘op het moment dat ik er zin in heb, dan zijn jullie er allang mee gestopt.’

Ik denk dat iedereen die aflevering met Job Jobse wil horen, toch?
Absoluut. Dat krijgen wij ook heel vaak te horen van onze luisteraars. Hij moet het de mensen gewoon gunnen. Dus Job, bij deze: bel me alsjeblieft even terug.

Soundcloud-set: DVS1 houseset . Spotify-lijst: Mijn eigen: The Beat

. Hier hou ik alles bij dat gedraaid wordt in The Beat, alleen het unreleased materiaal dat ik draai staat er niet in.

Muziekalbum: SBTRKT - SBTRKT , forever favo. Nachtstad: Amsterdam

Club Nederland:PIP Den Haag Club buitenland: Berghain/Panoramabar

DJ: Tafkamp / Talismann / David Vunk / I-F / Gabrielle Kwarteng Festival: Lowlands