Voorpublicatie: Plug Me In van Wiebe Wakker

In Plug Me In beschrijft Wiebe hoe hij in drieënhalf jaar tijd, zonder geld en in elektrische auto van Nederland naar Sydney reisde. Via zijn website konden mensen hem “inpluggen” met een maaltijd, slaapplek of stroom voor de auto. Aan de hand van deze aanbiedingen werd ook de route bepaald.

Volledig afhankelijk van de hulp van vreemden, legde hij 95.000 kilometer af door 33 landen, op de meest onlogische route. Het leverde bijzondere verhalen op: van dumpsterdiven in Finland tot verboden dates in Iran, een exploderende lader in India en een ontmoeting met een sjeik in de Emiraten. Uiteindelijk arriveerde hij in Sydney, het werd het de langste reis in een elektrische auto ooit en volgde wereldwijde media-aandacht van o.a. CNN, BBC en NOS.

Een verboden date met pottenkijkers

Bij een ander interview ben ik direct onder de indruk van de journaliste. Een prachtige vrouw met mooie donkere ogen, een zachte en vriendelijke stem, goed gekleed en vooral een rustige en charmante persoonlijkheid. Het hele gesprek gaat via een tolk, maar toch maakt de dame, die Nazanin heet, een onuitwisbare indruk op me.

Als ik in de avond met mijn nieuwe maten in een restaurant zit, stel ik hen wat vragen over Nazanin. Ze vragen of ik met haar op date wel. Natuurlijk! Nazanin blijkt ook geïnteresseerd te zijn en een dag later is alles geregeld. De jongens halen mij op en hebben alvast een boeket rozen voor me gehaald. Als locatie kiezen ze een van de bergen rond Teheran waarvan je prachtig uitzicht hebt over de hele stad. Ook wel de ‘love spot’ genoemd, waar jonge stelletjes elkaar ontmoeten om zich te onttrekken aan het bereik van hun ouders.

Het klinkt zo allemaal super romantisch, maar de ontmoeting is op zijn zachtst gezegd gigantisch ongemakkelijk. Ik ben inmiddels 29 en kan wel zeggen dat ik genoeg ervaring heb met daten en mij er normaal gesproken niet druk meer om maak. Maar deze keer is dat toch anders. Ik bevind me in een ander land, met een andere taal en cultuur. En het spannendste van alles is: het is er als buitenlander verboden om een relatie aan te gaan met een Iraanse vrouw. Dat is illegaal. Er komt een soort puberale spanning in me naar boven. Jij hebt het vast ook weleens meegemaakt. Denk even terug aan hoe dat ging. Je kijkt de hele dag op de klok. Je denkt continu na over wat je die avond aan gaat trekken, welk luchtje je gaat opspuiten, wat je eerste woorden zullen zijn. Het uur voor de ontmoeting loop je honderd keer naar de spiegel en weet je van spanning niet meer hoe je te gedragen. Dan is het moment bijna daar. Je hebt afgesproken in de stad en vanaf 100 meter afstand zie je haar al staan. Van alle zenuwen weet je in godsnaam niet meer welke kant je op moet kijken. Haal dat gevoel even terug... Zou je het relaxed vinden als al je maten daar dan 20 meter verderop ongegeneerd mee stonden te kijken? Nee hé?! Nou bij mij stonden er dus op het moment suprême zeven gasten pal naast me. Elke beweging die ik maak wordt gevolgd en beoordeeld. Ik kan je vertellen, het was geen pretje.

Zij stapt uit de auto. Ik pak haar hand. Ik geef haar de bos rozen en met rillingen in mijn stem komt mijn ingestudeerde openingszin eruit. Ik kan me niet eens meer herinneren wat ik zei, maar het doet er ook niet toe, want ze verstaat er geen woord van. Wat volgt is een kwartier van nog meer awkwardness waarin we elkaar de meest kinderlijke vragen stellen die wij beiden niet begrijpen. ”Nice weather yes? You’ve been here before? What music do you like?” Allemaal onder het toeziend oog van de jongens die de hele situatie vast hilarisch vinden. Als de ongemakkelijke vragen omslaan in lange periodes van nog ongemakkelijkere stiltes, stelt één van de jongens voor om met zijn allen wat te gaan eten. Dit is de eerste keer die avond dat ik toch blij ben dat ze er zijn. In het restaurant wordt de sfeer wat meer ontspannen, maar ik weet dat dit als het met een Nederlandse dame gebeurt het toch echt bij deze ene date zou blijven. De volgende dagen blijven we niettemin contact houden. Het blijkt makkelijker om met haar te appen. Ze vertaalt mijn tekst met Google Translate en ze antwoordt dus ook wat uitgebreider, zodat er een soort van gesprek ontstaat.

Twee dagen later ontmoeten we elkaar weer. Ze heeft geregeld dat we die avond met een taxi naar haar vrienden gaan. Ongeveer twee uur rijden buiten de stad. Daar kunnen we volgens haar wat vrijer zijn. We zijn daar met zijn vijven en één van haar vrienden spreekt vloeiend Engels. Hij heeft in Londen een carrière gehad als kickbokser en deze avond heeft hij even een fulltime job als tolk. Hij laat ons zijn huis zien en wijst Nazanin en mij onze kamer aan. Daarna komt er flink wat alcohol op tafel. Het is lang geleden dat ik drank zag, laat staan dat ik het had gedronken. Dat is in Iran illegaal en daarvoor in Turkije was het ook niet vanzelfsprekend. Hoe later het wordt, hoe gemakkelijker de conversaties lijken te gaan. Alles wijst erop dat het een gezellige avond gaat worden. Er wordt gedanst, flink gedronken en iedereen vertelt sterke verhalen over Iran. Die gaan vooral over hoe onvrij het land is en op welke manieren ze proberen te ontsnappen aan de strenge regels van het regime.

Hoewel het steeds gezelliger wordt, begint Nazanin zich steeds vreemder te gedragen. Ze trekt zich regelmatig terug met haar vriendin. Ze zegt dat ik mij niet druk moet maken. Later op de avond, als iedereen over zijn hoogtepunt lijkt, glippen Nazanin en Michael de kickbokser opeens naar boven. Ik voel me ongemakkelijk. Als ze een half uur later nog niet terug zijn en de gesprekken moeilijker worden zonder tolk, besluit ik maar alleen naar bed te gaan. Later vertelt ze dat Michael haar had verteld dat Westerse mannen niet te vertrouwen zijn en hij had mij dus niet goedgekeurd.

Twee dagen later is het tijd om Teheran te verlaten. Ik ben er ruim een week geweest en heb nog een lange tocht te gaan. Mijn visum verloopt over twee weken al. De route is echter een stuk gemakkelijker door alle aanbiedingen die ik heb gekregen.