Voorpublicatie: Klaverblad, de debuutthriller van Floris Kleijne

We zullen je eerst even wat meer context en achtergrondinformatie geven over het verhaal voordat we de preview induiken. Floris Kleijne is een ervaren auteur van spannende verhalen: zijn werk verscheen in Veronica Magazine en in verschillende tijdschriften in de V.S., Engeland en Australië. Voor Klaverblad liet hij zich inspireren door de Klimop-zaak, de grootste vastgoedfraudezaak in de Nederlandse geschiedenis, en door zijn eigen werkervaring in de IT.

Het verhaal gaat over Zorah. Ze was vijf toen haar vader haar moeder doodsloeg met een bijl. Vijfentwintig jaar later is ze een zeer succesvolle consultant die op het punt staat de deal van haar leven te sluiten. Tot ze een bericht krijgt met een afbeelding van een bloederige bijl. Wat heeft het bericht te betekenen? Wie weet er van Zorahs verleden af? En is de timing toevallig, of zijn Zorahs privé- en zakelijke leven onlosmakelijk met elkaar verbonden? Om haar vele vragen te beantwoorden, neemt Zorah privédetective Roelant in de arm. Maar is Roelant wel wie hij beweert te zijn, of brengt hij Zorah alleen maar verder in gevaar?

Zorah zit televisie te kijken als Mama binnenkomt. Wickie de Viking , een beetje spannend en een beetje grappig. Net was er nog lawaai in het huis, gestommel en geschreeuw, waardoor ze Wickie niet goed kon verstaan. Nu is het stil. Mama doet de deur dicht en duwt het kastje van Oma ertegenaan.

Mama heeft bloed. Haar arm is helemaal stuk.

‘Mama!’ Zorah rent naar haar toe. Mama gaat op haar knieën zitten en trekt Zorah tegen zich aan met de arm die niet stuk is.

Zorah probeert haar te knuffelen, maar Mama grijpt haar arm stevig vast en sleept haar naar de bank. Ze trekt de grote sprietenplant uit de weg en duwt haar naar het rooster waar de warme lucht uit komt, waar ze nooit mag spelen, tussen de bank en het raam en de planten. Mama kijkt haar heel streng aan, zoals wanneer ze heel goed moest luisteren. Mama’s gezicht is wit.

‘Liefje,’ zegt ze, heel zachtjes, zo zachtjes dat het fluisteren heet. ‘Liefje…’ Ze doet haar ogen even stijf dicht. ‘Nu moet je héél goed verstoppertje spelen. Je moet hier stil blijven zitten en helemaal niks zeggen.’

Er is een hele harde bonk tegen de deur. Zorah schrikt, en Mama schrikt ook, en dan moet Zorah huilen. Ze klemt zich nog harder tegen Mama aan en er is weer een bonk.

‘Heel… heel goed verstoppertje doen, liefje,’ zegt Mama en ze wil haar loslaten.

‘Beer!’ zegt ze zonder Mama los te laten. Mama staat op en pakt Beer van de bank. Bonk, klinkt het weer. Ze ziet dat de deur stuk is, met hele grote splinters eruit. Mama geeft Beer aan haar en ze klemt Beer stevig tegen zich aan.

Mama zet haar op de grond en pakt haar schouders beet. ‘Liefje, kun je heel stil zijn? Als je helemaal geen geluid maakt… gaan we morgen naar Euro Disney!’

‘Mag ik dan wel bij Mickey op schoot, Mama?’ Want dat mocht vorige keer niet, weet ze nog.

‘Ja,’ zegt Mama, ‘dan mag je alles wat je wil. Nu verstoppen en helemaal geen geluid maken.’

Bonk, gaat het weer, en er is gekraak, heel hard. Mama staat op en even later staat de grote plant er weer en heeft ze een piepklein verstopplekje tussen de planten en de bank en het raam.

Mama loopt terug naar de deur. Het bonken gaat door, steeds sneller en harder, maar Zorah blijft doodstil zitten, want dan mag ze morgen bij Mickey op schoot. Er is een hele harde kraak, en dan nog een bonk, en ze kijkt onder de bank door en daar ligt het kastje van Oma, op zijn kant. En daarnaast staan de voeten van Mama, en daarnaast…

Bijna zegt ze ‘Papa’, maar ze is net op tijd stil. De voeten van Mama gaan achteruit en de schoenen van Papa gaan vooruit. Dan is er nog een bonk, zachter dit keer, en dan verdwijnen Mama’s voeten en valt ze met een harde plof op de bank. De schoenen van Papa komen dichterbij en dan is er weer een zachte bonk, aan de andere kant van… van de rug-leu-ning, heeft ze net geleerd.

En dan nog een.

En nog een.

Ze klemt Beer met twee handen dicht tegen zich aan. Ze kijkt Beer aan, en Beer kijkt terug. Beer heeft zijn ogen opengesperd, en zij ook. Beer kijkt bang, heel bang. Beer beeft.

Ze drukt zich dicht tegen de bank aan. Tegen de rug-leun-ing. Ze probeert geen geluid te maken, maar aan de andere kant van de rugleuning is Mama, en Mama huilt. Telkens klinkt het bonken, en schudt de bank, en elke keer moet ze op haar lippen bijten om niet te gillen.

Haar schouder wordt nat waar hij tegen de bank, tegen de rugleuning duwt. Ze tilt haar hoofd voorzichtig op en kijkt naar de natte plek.

De witte bank – crème, zegt Mama altijd, niet wit – is rood waar haar schouder ertegenaan duwt. Het rood komt van bovenaan de rugleuning, het loopt in lange dunne strepen naar beneden.

Het gebonk is opgehouden en ze kijkt stilletjes weer onder de bank. De vloer is nat. De schoenen van Papa draaien om en gaan naar de deur, spattend alsof ze door regenplassen lopen.

Maar de spatten zijn rood.

Bijna gilt ze toch nog als Papa iets in de plassen laat vallen met een laatste, harde bonk, en dan is Papa weg. Even snapt ze niet wat daar ligt, maar dan herkent ze het.

‘Niet aankomen,’ fluistert ze tegen Beer, heel stil, zonder geluid te maken, alleen met haar mond. ‘Dat is van Papa. Daar maakt hij houtjes mee voor in het vuur.’

Beer knikt, al beeft hij nog steeds.

‘En morgen,’ zegt ze, nog steeds zonder geluid, ‘morgen mogen we bij Mickey op schoot.’