Nederlandse waaghalzen roeiden de Atlantische Oceaan over om het klimaat te redden

Ja, daar zit je dan. 5000 km lang op elkaars lip op een kleine boot waar je zelf al het werk moet doen. Geen modellen en flessen champagne met kaviaar, maar militair voedsel en af en toe een krijsende meeuw die overvliegt Team Migaloo bivakkeerde in totaal maar liefst 58 dagen op zee. Hoe ging dat er in hemelsnaam aan toe?

Het team roeide voor One For The Sea , een initiatief van het Schotse whiskymerk Talisker, dit is een milieuorganisatie die in 2023 honderd miljoen vierkante meter kelpwoud wil behouden. Kelpwoud is een belangrijke oceaanplaat die goed is voor het leven in zee en op de aarde. Roeiheld Aidan vertelt: "Om mee te doen aan de 'Talisker Whisky Atlantic Challenge' kan je jezelf gewoon aanmelden. Je meld je aan en moet dan een aantal diploma's halen om mee te mogen doen. Defensie leerde ons over slaapdeprivatie en voeding. Zij bedachten ook een training op het IJsselmeer" Tristan vult aan: "We hebben ons 4 jaar voorbereid om deze reis te maken. Dat is een hevige periode waar de mannen een hoop leuke dingen voor hebben gelaten."

Wij zouden zeven kleuren stront schijten als we ons op open zee zouden bevinden met kilometers aan water om ons heen, maar de boys geven aan dat het totaal niet eng was. Aidan legt uit: "Ik heb de ruimte op de oceaan heel fijn gevonden, het was nooit saai. De omgeving veranderde, het weer veranderde, maar ook het zeeleven kwam je voorbij. Omdat alles hetzelfde lijkt, word je bewust gemaakt van elke verandering. Ik voelde me ook nooit opgesloten in die 58 dagen." Het is natuurlijk wel vet om dolfijnen en huge-ass tonijnen in het wild te zien. Op de redactie zouden we het niet met elkaar uit kunnen houden op negen vierkante meter. Aidan vertelt verder: "Ik heb heel veel vrijheid gevoeld, je hoeft alleen maar te letten op het eten, drinken en slapen en natuurlijk af en toe even kijken of je nog de goede kant op vaart."

Tristan knikt mee met het verhaal van Aidan en ratelt verder: "Ik sluit me helemaal aan bij wat Aidan zegt, maar we moeten wel eerlijk toegeven dat we wel blij waren dat we niet zeeziek zijn geworden. Dan wordt het leven namelijk wel heel vervelend op zo’n boot. Op de oceaan is het een heel prettig en overzichtelijk leven eigenlijk. De eerste 45 dagen hadden we ook geen ongemakken en dat was heel fijn. De laatste twee weken werden fysiek wel een stuk ongemakkelijker, omdat ik wel een hoop pijntjes kreeg. Als ik nu terugkijk op de reis was deze voor 90 á 95% echt geweldig!"

De boys van team Migaloo vertellen dat ze wel eens spannende momenten hebben gehad, zo kwam er een groot vrachtschip hun richting op en sloegen op sommige dagen metershoge golven over hun heen. Dit vonden ze wel spannend, maar omdat ze zulk goed materiaal bij zich hadden zijn ze nooit bang geweest. "Al drijven we af richting Brazilië, we komen uiteindelijk ergens wel eens aan", zegt Aidan.

Aidan zegt wel eens moeilijke momenten te hebben gehad: "Voor mij was de slaapdeprivatie het meest zware aan de reis. Dat is dan dat je zo moe wordt dat je eigenlijk niet meer kan nadenken. Je moet je het een beetje voorstellen alsof je teveel gezopen hebt. Je begint te brabbelen en goede oplossingen vinden gaat ook steeds moeilijker. Je denkt dat je iets goed hebt en Tristan dan ook en we zijn beiden eigenwijs dus je probeert elkaar te overtuigen. Maar je komt nergens meer met elkaar over uit. Dus daar was ik verbaasd over hoe zwaar het mentaal soms kon zijn, gelukkig had ik Tristan bij me die me de hele reis goed geholpen heeft. Het is wel handig als het veilig blijft natuurlijk."

"Wat ik vooral lastig vond was het mentale aspect van de race", aldus Tristan. Beide heren kregen constant goede weerberichten, maar deze vielen elke keer zwaar tegen. Tristan kon dit soms moeilijk verwerken: "Ik werd er pissig en boos van, en kon er slecht mee dealen. We kregen een telefoontje dat we te ver aan het afdrijven waren richting de verkeerde kant en we werden dan door het weer soms weer twintig kilometer de verkeerde richting opgezet, dat doet wel wat met jouw hoofd dan." Aidan heeft een goede maat en teamgenoot aan Tristan gehad en andersom hetzelfde. Ze hielpen elkaar en waakte in de rusttijden van de ander ook over elkaar.

Aidan: "Ik denk dat dat het oceaanleven is, ik wilde graag het wild zien. Ik had wel eens gezwommen met dolfijnen in Nieuw-Zeeland, maar als je met een bootje 30cm boven het wateroppervlak zit en er komen ineens 150 jagende dolfijnen langs maakt dat toch een iets andere indruk dan die tien in Nieuw-Zeeland. We hebben walvissen gezien, schildpadden en veel ander zeeleven. Je wordt een soort schuilplek voor vissen op de oceaan dus er komt van alles bij de boot hangen en meeliften. Elke keer als we gingen zwemmen was Tristan een soort Jacques Cousteau, hij pakte ze camera en filmde alles wat onder de boot langs zwom. Dit gaf weer extra motivatie om door te kunnen. Het gaf een soort euforie die je meer energie gaf om door te gaan."

Tristan vertelt: "Het natuurschoon dat we hebben gezien, maar zeker ook de aankomst. De laatste avond net voor de zonsondergang zagen we land." Die avond besloten beide mannen nog maar kort te slapen en de volgende dag vol ervoor te gaan. "In mijn hoofd ging ik heel de reis opnieuw afspelen."

"Op zee aten we veldrantsoenen van defensie, daar zit wel veel macrovoedsel in, maar weinig microvoedsel daar slikten we dan tabletten voor. De dagen voor de reis lieten we wel alcohol en koffie staan, maar we hebben niet hele speciale voedingsschema’s gebruikt voor de reis." De gasten hadden ook een watermaker aan boord, dat is een superziek apparaat dat zeewater drinkbaar maakt. "Misschien wel ons belangrijkste apparaat aan boord'', verklaart Aidan.

‘’We hadden ook Snickers, Marsen en ander lekkers mee onderweg en in het begin ook nog wat vers fruit. Maar het fruit was in een week op en dat zijn wel echt dingen die je gaat missen. We hadden cadeaus mee van vrienden thuis. Deze cadeaus waren dan snoepjes of chippies wat we niet verwacht hadden en dat waren hele goede verrassingen. De veldrantsoenen waren in het begin genoeg, maar aan het einde echt niet, je was dan het pakje tot de laatste korrel rijst aan het uitlepelen. Na 3-4 weken waren ze te klein en kreeg je net genoeg eten binnen’’, zegt Aidan.

"Tijdens kerst belde Tristan zijn familie bel en misschien kan hij daar straks meer over vertellen. Helaas kon ik geen familie bellen, want mijn beide ouders zijn in de afgelopen vier jaar overleden. Dit was de eerste kerst zonder me pa, ik gun Tristan dat hij zijn familie kan bellen, maar ik dacht wel van 'fuck nu kan ik niemand bellen'. Tristan vroeg de volgende ochtend hoe het ging en het was natuurlijk een zwaar nachtje dus we hebben samen er de volgende dag nog even over gehuild", zegt Aidan

Tristan: "Ik heb wekelijks naar mijn vriendin gebeld, ik vond het ook best lastig om mijn dochter te missen die pas twee maanden oud was destijds. Het besef van ik ben hier nu voor mijzelf bezig en mijn vriendin regelt alles thuis vond ik moeilijk. Ik vond het wel fijn dat ik contact met ze had tijdens de reis."

Aidan zegt: "Het is begonnen als een sportieve uitdaging. De organisatie stelt de eis dat je er een goed doel aan koppelt. Wij hebben echter het goede doel wel meer gebruikt dan andere teams dat deden. Niet perse voor het geld, maar wel om meer bewustwording te creëren voor de toekomstige generatie over het nut van de oceaan. De helft van de zuurstof die we inademen komt uit de oceaan. Als je dat jongeren bewust blijft vertellen en de schoonheid blijft laten zien, kunnen we met ons doel jongeren proberen te inspireren.''

"Het goede doel geeft een hele mooie toevoeging aan het avontuur en ik zou het nu weer aan een goed doel koppelen", zegt Tristan. Het gaat de jongens niet om het geld dat ze hebben binnengehaald, maar meer om de waarde die ze met hun verhaal hebben weten over te dragen. Tristan vervolgt: "Ik weet bijna wel zeker dat we nog wel een paar extra oceaanambassadeurs gekweekt hebben de afgelopen jaren dus dat is uiteindelijk het meest belangrijke denk ik."