Q&A met Arnaut Danjuma over knokken in de Championship, de werkdag van een prof en schitteren in Oranje

Ja het gaat goed man! Ik ben heel blij dat we hier wel gewoon kunnen voetballen. Ook al zitten we momenteel in de strengste lockdown. Verder ben ik helemaal gezond, gelukkig.

Ik woonde er tot mijn vierde, dus in zekere zin ben ik er ook een beetje getogen. Mijn moeder is volbloed Nigeriaans, dus qua cultuur stroomt Nigeria ook door mijn bloed, met het eten bijvoorbeeld. Ik ben alleen nog nooit teruggegaan naar Nigeria. Dat zou ik nog wel heel graag willen doen. Ik ben er vooral heel trots op dat ik Nigeriaans ben.

Het is voor mij letterlijk de basis. Voor mij is daar alles begonnen als speler, dat zijn kwaliteiten waar ik op terug kan vallen tijdens de wedstrijden. Ook als mens heeft het pleintjesvoetbal veel invloed op mij gehad. Er zijn heel veel dingen in het voetbal die ik heb geleerd op straat. Zulke dingen leer je niet bij een professionele voetbalclub. Mentale zaken als mijn winnaarsmentaliteit heb ik op straat geleerd. Er zijn dan ook een aantal jongens waarmee ik op straat voetbalde die het tot de eredivisie geschopt hebben. Maar niet tot het niveau waar ik nu op speel, dat maakt mij ook wel een soort van trots.

In het begin heb ik het als heel positief ervaren. Ik heb daar acht of negen jaar mogen voetballen, een groot gedeelte van mijn jeugd dus. Ik zal PSV dan ook altijd dankbaar blijven voor de tijd die ik daar heb mogen voetballen. Het is wel met veel ups en downs gegaan en er zijn vandaag de dag nog steeds dingen gebeurd daar waar ik het niet mee eens ben en waar ik van baal. Daar heb ik leermomenten uit kunnen trekken en het heeft me gebracht waar ik nu ben. De toernooien in het buitenland zullen mij ook altijd bijblijven. Je kwam in landen zoals bijvoorbeeld Zuid-Afrika. Maar het mooiste is toch wel de band die ik met de jongens daar heb opgebouwd. Met een paar ben ik ook nog steeds hele goeie vrienden, zoals Kenneth Paal en Steven Bergwijn.

Qua leven was het voor mij heel fijn, ik had niet veel te doen. Ik heb ook niet zoveel met de stad Brugge op zich. Mijn focus lag alleen maar op het voetbal en presteren. Dus naast trainen en wedstrijden kom ik niet veel mijn huis uit. Het is echt 24/7 voetballen. Waarom ik naar Brugge ging was natuurlijk omdat ze Champions League spelen en dat is voor mij een heel mooi podium om mezelf te laten zien. De competitie is wel gelijkwaardig aan Nederland. Clubs zoals Anderlecht en Genk kunnen makkelijk het niveau van de eredivisie aan. Alleen in de Belgische competitie heb je gewoon een hele andere manier van spelen. In Nederland heb ik op het eerste en tweede niveau gevoetbald en ik dacht dat het voor mijn ontwikkeling en bagage wel goed zou zijn om ook eens in een ander land te gaan spelen. Het is veel fysieker, waardoor je veel man tegen man komt te staan in de wedstrijd. Het is een hele taaie competitie. In Nederland heb je toch wel een bepaalde cultuur dat elke club gewoon goed voetbal wil laten zien. Dat heb je in België niet.

Het is voor mij vooral een stuk waardering, dat ik heel graag terug wil geven aan de club. Ik ben heel hongerig om me te laten gelden in de ploeg en te bewijzen dat ik het geld waard ben. Het brengt een stukje verantwoordelijkheid met zich mee, maar het is niet zo dat het extra druk op mijn schouders legt of zo. Voor mij is voetbal heel simpel, je moet gewoon de bal tussen de palen krijgen en of dat nou in Nederland, België of China is, dat maakt voor mij niet uit.

Er waren nog wel wat andere ploegen die interesse hadden in mij. Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om naar Bournemouth te gaan, omdat het voor mij de beste stap leek in mijn carrière. Ik had al Champions League gespeeld met Brugge, waar ik het erg goed deed. En ik heb natuurlijk het Nederlands elftal gehaald tijdens mijn periode daar. Ik ben altijd heel ambitieus en toen ik de mogelijkheid kreeg om in de Premier League te gaan spelen, pak ik die natuurlijk met beiden handen aan. De manier waarop Bournemouth speelt, spreekt mij ook enorm aan. Ik zie het als springplank om naar een nog betere club te gaan.

Met of zonder mij? Haha, nee ik zou natuurlijk altijd zeggen dat ik de beste ben. Maar we hebben zeker een goed team. Met spelers als Solanke hebben we een hele sterke selectie. Maar als ik moet kiezen dan back ik mezelf natuurlijk altijd.

Ik moet eerlijk zeggen, ik kan niet echt iemand opnoemen waarvan ik dat: wow dit gaat een hele taaie pot worden. Maar als ik de beste verdediger zou moeten opnoemen waar ik tegenover heb gestaan en waarvan ik altijd gecharmeerd ben geweest, is dat wel Nathan Aké. Toen ik bij Bournemouth kwam en met hem trainde, zag je gewoon dat de klasse ervan afspatte. Je gaat ook niet voor niks voor 40 miljoen naar Manchester City.

Nee, het mooiste complex wat ik heb gehad, is het nieuwe trainingscomplex van Club Brugge, sowieso, 100%. Heb er helaas niet heel lang gebruik van kunnen maken, omdat ik een transfer maakte. Maar de velden waren echt mooi, grote sportschool, drie zwembaden. Niet normaal.

Ik moet me rond 09.00 uur melden op de club en dan heb ik een uur/anderhalf uur voor mezelf. Ontbijten met de hele selectie, omkleden, behandelingen zoals massages, dan ga ik de gym in om me voor te bereiden. Tot aan de lunch trainen we dan op het veld en daarna pak ik altijd nog een keer een massage. Om daarna in een heerlijke sauna te stappen en een heet bad. Dit doe ik echt puur om zo goed mogelijk voor mijn lichaam te zorgen. Vaak, maar niet elke dag, duik ik weer de gym in om ervoor te zorgen dat mijn lichaam in de beste staat is. Ik heb ook mijn eigen masseur, dus die komt vaak bij mij thuis om mij een full body massage te geven. En dan ja, gaat de Playstation aan haha.

Ja, de gemiddelde FIFA-speler kan ik met gemak aan. Hoewel ik wel eerlijk moet zijn dat ik het niet heel veel meer speel. Call Of Duty is nu echt mijn game, lekker schieten. Ben niet meer zo'n extreme FIFA-fanaat zoals vroeger. Nu is het meer headshots geven.

Wat ik vooral doe is erop letten dat ik er niet aan ga wennen. Ik ben van heel weinig gekomen, daardoor heb ik wel leren waarderen wat ik nu heb. Ik hecht sowieso niet heel veel waarde aan het geld. Het is dat je het nodig hebt om te leven, maar ik probeer het in mijn handen te houden en niet in mijn hart. Het moet in de voetballerij niet je einddoel zijn om zoveel mogelijk geld te verdienen. Daarvoor doe ik het zeker niet. Maar voetballers verdienen zeker veel geld. Je ziet ook veel voetballers die failliet gaan als ze gestopt zijn met voetballen. Daarom probeer ik er nu zo bewust mogelijk mee om te gaan, zodat ik de rest van mijn leven ook nog brood op de plank kan krijgen. Niet alleen voor mezelf, ook voor familie en vrienden.

Ik vind de auto van Callum Wilson heel dik. Hij is alleen net vertrokken bij Bournemouth. Hij rijdt in een Lamborghini Huracán. Zelf rij ik in een matgroene Mercedes G wagon. Ik ben ook niet van plan om de Lamborghini te kopen hoor, haha. Mijn G wagon heb ik gehaald omdat ik die heel mooi vindt, maar ik ben niet echt into the cars . Ik heb niet per se een droomauto.

Bournemouth bevalt mij absoluut, maar er is niks beters dan Nederland. Daar ken je alles en het is gewoon een mooi land waar alles goed geregeld is. Maar ik ben zeker gelukkig hier in Engeland.

Precies zoals je zegt, ik heb vorig jaar dan Premier League gespeeld en de Championship is gewoon veel taaier dan de Premier League. Ik denk dat het misschien wel de taaiste competitie is die er is. Puur door de aantal wedstrijden die je hebt. Elke week speel je weer op de dinsdag en de zaterdag, dat is gewoon heftig. Als je door deze competitie heen komt, heb je heel veel geleerd. Dus ik ben er niet ontdaan van dat ik in deze competitie moet spelen, het is een mooi platform om mezelf weer te laten gelden, wat ik ook aan het doen ben momenteel.

Ja man, vorig jaar speelde we tegen Tottenham uit, in dat nieuwe stadion. Dat is echt een mooi stadion, serieus een mooi stadion. Dat hebben ze echt heel goed voor elkaar.

Moet ik je weer teleurstellen man, haha. Ik heb niet echt een droomclub. Voor mij is een droomclub een topclub waar ik uiteindelijk eindig. Ik heb ook niet van kleins af aan een club gesupport zoals de meeste mensen. Ik ben ook niet pro-Barcelona of pro-Manchester United. Mijn favoriete club is de club waar ik op dat moment speel. Zo is het bij ons thuis ook, mijn familie en ouder zijn vorig jaar supporters geworden van Bournemouth, terwijl ze daarvoor stonden te juichen voor Club Brugge.

Niet specifiek. En ik denk ook niet dat ik op het punt sta in mijn carrière waarin ik overweeg om terug te gaan naar Nederland. Ik zie mezelf gewoon bij een topclub in een topcompetitie eindigen. Maar ik zou er zeker niet op tegen zijn om aan het einde van mijn carrière terug te gaan naar Nederland om dan daar weer te gaan spelen. Dan heb ik niet een favoriete club waarvoor ik uit zou willen komen.

Hoe beleefde je het moment dat je voor het eerst werd opgeroepen voor het grote Oranje?

Oh, dat kan ik me nog zo goed herinneren. Ik was op de club in Brugge en na de training kwam ik in de kleedkamer, keek op mijn telefoon en toen zag ik een hele explosie aan appjes dat ik was opgeroepen voor het Nederlands elftal. Dus al mijn vrienden en familie hadden het veel eerder gezien dan ik. Na de Champions League wedstrijden tegen Atlético Madrid en Borussia Dortmund was het al even door mijn hoofd gegaan. Ik speelde goed en ik keek met een schuin oog naar het Nederlands elftal of het goed genoeg zou zijn om opgeroepen te worden. Ik had goed gespeeld, had gescoord, maar je weet het nooit. Het was helemaal lekker dat we de eerste wedstrijd toen ik erbij zat wonnen van Duitsland en natuurlijk mijn doelpunt bij mijn debuut. Dus ik ben het in ieder geval goed begonnen.

Het zijn de beste spelers van Nederland dus ik had een heel hoog niveau verwacht en dat is het ook. Je merkt gelijk gewoon dat het van een ongekend niveau is. Vandaar dat ik ook zo blij was dat ik werd opgeroepen, want je kan jezelf dan meten met dat niveau. De sfeer in de groep is ook helemaal top. Het is natuurlijk anders, want je komt als Nederlanders bij elkaar uit allemaal verschillende landen en competities. Dus als je dan weer terugkomt hier in Nederland en je kan gewoon weer lekker Nederlands praten, is er gelijk al een fijne sfeer.

Pfoe, daar vraag je me wat. Ik heb een aantal momenten gehad. Bij PSV in de jeugd heb ik een paar keer onrecht ervaren. Toen heb ik mij wel een aantal keren uitgesproken op een verkeerde manier, om het netjes te verwoorden. Ik was jong, misschien een beetje naïef, maar het zijn toch goede leermomenten. Ik heb er geen spijt van, want ik sta nog steeds achter mijn woorden wat ik gezegd heb. Maar als ik terugkijk dan het had ook anders gekund.

Promoveren! Ik wil alles winnen wat er te winnen valt. Goed presteren, veel goals maken, veel assists. Ik ben gewoon heel ambitieus en ik heb het ook altijd gezegd, ik wil zo snel mogelijk richting de top. Als er een stap omhoogkomt, zal ik die altijd nemen. Als het niet lukt om te promoveren en er komt een club die speelt op een hoger platform en zegt "Hey Danjuma kom naar ons", dan zal ik dat altijd overwegen.

Toen ik klein was wilde ik dit nooit, maar nu begin ik toch wel serieus na te denken over een trainerscarrière als ik ben gestopt. Ik hou te veel van voetbal om na mijn carrière er gelijk mee te stoppen. Dus ik wil zeker wel actief blijven in het voetbalwereldje daarna. Maar ik ben heel simpel, zolang mijn ouders gelukkig zijn, mijn familie en vrienden valt er voor mij niks te klagen. Dus dat is dan mijn droom. Iedereen zo gelukkig mogelijk houden.

Tekst: Luc Nebbeling