Mass Effect Andromeda is niet wat we hadden gedacht

Met Mass Effect Andromeda hebben we de laatste toptitel van dit eerste kwartaal te pakken. Althans, op papier. De originele Mass Effect-trilogie behoorde tot het beste wat de vorige generatie spelcomputers te bieden had. In dat opzicht waren de verwachtingen van Mass Effect Andromeda dan ook groot. Nu de game uit is en we er heel wat uurtjes in hebben gestoken, blijkt de vork iets anders in de steel te zitten. Mass Effect Andromeda is namelijk niet de game waar we op hadden gehoopt.

De game neemt je mee naar de verre toekomst. Na een reis van ruim 600 jaar is een schip met kolonisten terecht gekomen in een nieuw sterrenstelsel. Het doel van de expeditie is het koloniseren van nieuwe planeten. Daarbij is jouw personage al snel de aangewezen persoon om de planeten te verkennen en de problemen die daarbij ontstaan op te lossen. Het avontuur dat je daarbij voorgeschoteld krijgt is indrukwekkend qua grootte, maar matig qua uitwerking.

Het grote probleem van Mass Effect Andromeda is zijn voorgeschiedenis. De game heeft te maken met een rijke erfenis en op geen enkel moment krijg je in de game het gevoel dat het de originele trilogie overtreft. Zo is het idee van het koloniseren van een nieuw universum vele malen minder interessant dan een setting waarbij je moet vechten om de ondergang van alles dat leeft te voorkomen.

Ook weet het personage waar je mee speelt niet te overtuigen. Hij of zij (je kunt zelf kiezen of je met de broer of zus van de Ryder-familie speelt) doet veel te luchtig over alles wat er op hem of haar wordt afgevuurd. ‘Oh, ben ik nu een soort half-god die bepaalt waar de toekomst van de mensheid ligt? Top, maar ik ga wel tegen jan en alleman schunnige seksuele grapjes maken.’ Relaties met anderen worden – in tegenstelling tot in de vorige games – matig uitgewerkt en conversaties die impact zouden moeten hebben komen niet aan. Het boeit je op den duur gewoon niet meer. Conversaties worden hierdoor gewoon een kwestie van ‘klik er maar zo snel mogelijk doorheen’ omdat de consequenties van jouw keuzes je toch niks interesseren.

Daar komt nog eens bij dat de game op visueel gebied heel wat steken laat vallen. Verschillende animaties zien er echt superknullig uit. En wanneer sommige personages hun bek open trekken is het soms helemaal huilen geblazen. Sommige zinnen zouden vol emotie moeten worden ingesproken, maar in plaats daarvan krijg je super monotone dialogen tussen personages die geen greintje emotie in hun gezicht vertonen. Nog erger: er zijn Krogans (die superbrede coole aliens die doen denken aan een kruising tussen de Hulk en een hagedis) met de stem van een soort Engelstalige Gerard Joling. Dat klopt gewoon niet!

Door al deze punten is het gewoon heel moeilijk om met volle teugen van deze game te genieten. Je moet wel ècht een grote Mass Effect-fan zijn of de mogelijkheid hebben om over al deze minpunten heen te kijken voordat je beslist of je hem binnenhaalt of niet.

Tekst: Jelle van Es / Pixelcake.nl