We vlogen naar Zuid-Afrika en ontdekten waarom DarkFest het ultieme mountainbike event is

Je neemt een groep belachelijk getalenteerde mountainbikers. Je geeft ze een stuk land, een bulldozer, legt ze geen beperkingen op en laat het geheel vervolgens sponsoren door Monster Energy. Dat is de gouden formule voor het meest pure en extreme mountainbike event ooit. Dit is DarkFest.

Darkfest is het meest zonnige evenement binnen de zogenaamde Fest series. Een reeks extreme mountainbike events van ongekend hoog niveau. Wat de Fest series zo bijzonder maakt is dat het geen wedstijd is. Er is geen prijzengeld. Dit is de plek waar vrienden samenkomen om te doen wat zij het allerliefste doen. Ze bouwen hun ultieme speeltuin en gaan vervolgens helemaal los. Wat je dan krijgt zijn de hoogste sprongen die je ooit hebt gezien en stunts van een angstaanjagend niveau. FHM was er bij om met eigen ogen te zien hoe deze mannen de grens verleggen en om te ontdekken wat de Fest series zo bijzonder maakt. Helemaal in Zuid-Afrika, hè wat vervelend.

Tussen de in nevel gehulde bergen onder de Zuid-Afrikaanse zon staat de bedenker van misschien wel het meeste extreme mountainbikepark ooit gebouwd: Sam Reynolds. Een aantal jaar geleden vond de Britse fietsfanaat dit plekje op ongeveer een half uurtje rijden van Knysna . Hij besloot om hier, in het beeldschone hart van de Garden Route, de aarde wat om te spitten en zijn eigen mountainbikepark uit de grond te stampen. “Twee jaar geleden kwamen we hier voor het eerst en ontmoette we de boer van wie dit stuk land is. We vertelde wat ons plan was en hij vond het prima dat we hier een paar schansen zouden bouwen. We bouwden het steeds verder uit, tot dat we op het punt kwamen dat we wel wat hulp konden gebruiken. Op dat moment kwam Monster in beeld. Met hun hulp konden we een aantal graafmachines laten inrukken en nu staan we voor misschien wel de meest extreme schansen ooit,” aldus Sam.

Met de hulp van Monster heeft Sam zijn plannen werkelijkheid kunnen maken. Het resultaat is een grensverleggend mountainbikepark waar zelfs de allergrootste waaghalzen met knikkende knieën naar toe komen. De route naar het park zelf is al behoorlijk uitdagend. De enige manier om er te komen is via steile onverharde wegen vol kuilen met hier en daar een verdwaalde koe. Tijdens deze uitdagende route zie je in de verte een tientallen meters hoge houten toren verschijnen, met daarnaast de grootste looping die je ooit hebt gezien. Het voelt alsof je aan komt rijden bij een pretpark. Als je dichterbij komt zie je dat de toren er niet alleen staat om van het prachtige uitzicht te kunnen genieten, maar vooral als startpunt van de rijders. Tijdens de bouw gebruikten ze crossmotoren om de gigantische sprongen te testen. Om diezelfde snelheden te kunnen halen op een fiets maken ze gebruik van de grootste vriend van bijna iedere extreme sporter, namelijk: de zwaartekracht. De waaghalzen storten zich vanaf de toren naar beneden en halen zo snelheden van meer dan 70 km/u.

De enorme looping naast de toren trekt zowaar nog meer de aandacht. Hij wordt ook wel ‘the loop of doom’ genoemd. Hoewel hij dit jaar niet gebruikt wordt willen we je het verhaal hierachter niet onthouden. Vooral omdat hieruit duidelijk wordt hoe krankzinnig deze mannen zijn. Dit is de grootste looping ooit gebouwd en er is maar één man die hem ooit getrotseerd heeft. Zijn naam is Matt Mcduff en hij was ook dit jaar zelf aanwezig om zijn verhaal te vertellen. Binnen de mountainbike wereld is hij de koning van de looping. Niemand doet wat hij kan, maar dat ook hij zijn limiet heeft werd vorig jaar duidelijk. Met een glimlach op zijn gezicht praat hij nu zonder problemen over de meeste pijnlijke ervaring uit zijn leven. '' Stunts als deze kun je niet opbouwen. Je moet er vol voor gaan en het in één keer goed doen. De risico’s zijn enorm, maar dat hoort bij de sport. ''

De eerste poging van Matt liep helaas voor hem niet bepaald goed af. Op het hoogste punt van de looping verloor hij de controleren en viel meer dan tien meter naar beneden. Achteraf was het gemakkelijker om te vragen welke botten hij niet gebroken had. Inmiddels is hij een soort binnenstebuiten gekeerde iron man vol met schroeven en plaatjes. Volgens de artsen leek dit het einde te gaan worden van de carrière van Matt. Nu zijn we een jaar verder en Matt zit gewoon weer met een glimlach op zijn fiets. Dit bewijst nog maar eens dat deze jongens er alles aan doen om het onmogelijke, mogelijk te maken. Zowel op de fiets als daarnaast.

Het is voor ons gewone mensen dan ook moeilijk om te begrijpen waarom deze mannen de hele wereld overreizen voor dit soort evenementen. De risico’s die ze nemen zijn enorm en zelfs het kleinste foutje kan het einde van je carrière betekenen of nog erger. We vroegen daarom aan de rijders zelf waarom zij zo trouw blijven aan de Fest serie. Een van hen is de 36-jarige Belg Nico Vink. Hij kent een lange en succesvolle carrière waarin hij al veel heeft meegemaakt. Toch blijft de Fest serie voor hem iets bijzonders. “Voor mij voelt het als vroeger toen ik als kind na school meteen mijn fiets pakte en naar mijn vrienden ging. We bouwden onze eigen schansen en gingen daarin steeds verder. We probeerden altijd hoger en verder te gaan. Nu hebben we het naar dit niveau gebracht. We doen eigenlijk nog steeds hetzelfde als toen, maar dan op een veel hoger level.”

Voor deze jongens is het bouwen van deze creaties een groot deel van het plezier. Je zult er dan ook niet van opkijken als we je vertellen dat ook Nico zijn eigen evenement heeft binnen de Fest serie. Zijn eigen baan in België is heel anders dan die van Sam, maar niet minder intens. Nico kan dan ook niet wachten om deze groep straks los te zien gaan op zijn thuisbasis. “ Ik wil de angst in hun ogen zien zodra ze mijn baan aanschouwen, want daar draait het toch wel om. Een week lang losgaan om je angst te overwinnen en zo de sport naar een hoger niveau brengen. Mijn doel is om iedereen na afloop met een goed gevoel en zonder ernstige blessures naar huis te zien gaan. Dan ben ik pas echt tevreden.”

Sam kan niet anders dan zich aansluiten bij het antwoord van Nico. “Het is als koken voor je beste vrienden. Het is geen wedstrijd, je wilt gewoon iets maken waar anderen van genieten. Je wilt indruk maken op je vrienden en ze zien genieten van datgeen dat jij gemaakt hebt. Dat is wat het allemaal de moeite waard maakt. Ik ben gek op mijn creatie, maar ik geniet er misschien nog wel meer van om mijn vrienden te zien genieten. Dat gevoel is echt fantastisch.” En zo blijkt dat ook deze gasten eigenlijk maar doodgewone mannen zijn die willen opscheppen over hun speelgoed.

Met dank aan Monster Energy . Koop dat drankje!

Tekst:Thomas Aalderink Foto's: Monster