Love, Freddie: intiem portret van een rockster

Muziekjournaliste Lesley-Ann Jones stortte zich, samen met Freddie's dochter, in de persoonlijke materie van Freddie. Het resultaat is een heel persoonlijk verhaal waarin je een andere kant leert kennen van de zanger. Wij delen een fragment uit het boek.

Die eindeloze nachten in clubs in München, als hij zichzelf buiten bewustzijn zoop, enorme hoeveelheden drugs gebruikte en krankzinnige dingen deed om vervolgens het bed in te duiken met wie er ook maar beschikbaar was om ranzige spelletjes te spelen, hadden hun aantrekkingskracht allang verloren. Hij was niet eens meer geïnteresseerd in seks. Toen hij inzag dat het een loze herhalingsoefening was geworden en dat het hem niets meer deed, begreep hij dat hij moest veranderen.’ Er circuleerden inmiddels geruchten dat Queen zou stoppen. B. zegt daarover: ‘De The Works-tournee was een grote marteling die hem in bepaalde opzichten bijna te gronde richtte. Maar Freddie liet er geen twijfel over bestaan: de band was altijd zijn belangrijkste anker geweest, en zo was het nog steeds. Roger, John, Brian en Freddie waren een familie, een uniek partnerschap. Maar we hebben het ook over vier sterke individuen met vaak botsende ego’s die van tijd tot tijd behoefte hadden aan een uitlaatklep. De enige keer dat Freddie echt bang was dat de band zou imploderen was in 1985. Hij stond doodsangsten uit. Hij wist heel goed dat hij soms onmogelijk kon zijn. Als de anderen hem hadden laten zitten, had hij hun niets kunnen verwijten. En het vertrek van John, Roger of Brian zou het einde van Queen hebben betekend. Freddie was er heilig van overtuigd dat de band alleen bestaansrecht had als de vier oorspronkelijke leden er deel van uitmaakten. Hij was daar duidelijk over. Als een of meer leden zouden vertrekken, zou hij niet zonder hen doorgaan als Queen.’ Als Freddie langer had geleefd, zegt ze, dan zou de zaak in de loop van de jaren zijn veranderd.

‘Hij zou geen lange tournees meer hebben gedaan. Hij wilde het beperken tot hooguit een handvol concerten. Maar ik kan je verzekeren dat Freddie de anderen nooit in de steek zou hebben gelaten. Hij had hen meer nodig dan ze konden weten.’ Freddies enige soloalbum, Mr. Bad Guy, dat werd geproduceerd door Reinhold Mack en volgespeeld door plaatselijke sessiemuzikanten, verscheen in 1985. Hoewel het album in vergelijking met de onvoorstelbare successen die hij met Queen had geboekt geen grote hit werd, haalde het de zesde plaats in de Britse albumlijst. Zijn muziek en teksten op dat album hebben meer diepgang, vindt B., ‘omdat hij in de periode waarin hij de nummers schreef en opnam voortdurend streed met het Monster. Hij wilde het album Made in Heaven noemen, naar een van de tracks. Maar vanwege commerciële redenen kreeg hij niet zijn zin. Na zijn dood besloot Queen het laatste groepsalbum Made in Heaven te noemen. Ze maakten nieuwe versies van ‘Made in Heaven’ en ‘I Was Born to Love You’ van zijn soloalbum. Best raar eigenlijk, want Freddie had altijd gezegd dat hij niet wilde dat zijn soloalbum zou klinken als een Queen-album. Dat was zijn drijfveer om die plaat te maken. Hij bedankte de andere leden in de hoestekst van Mr. Bad Guy omdat ze zich niet hadden bemoeid met zijn creatieve proces. Toch eigenden Brian, Roger en John zich de centrale elementen van Freddies soloalbum toe om een nieuw Queen-album te maken. Als we alleen even kijken naar de eerste tien nummers van Made in Heaven – want het elfde nummer, ‘It’s a Beautiful Day’, is een herhaling van het openingsnummer, track 12, ‘Yeah’, is geen nummer, en het naamloze dertiende nummer is een experiment – zien we dat Freddie zeven van de tien nummers heeft geschreven. Dat is dus zeventig procent van dat Queen-album.’

De giftige, meedogenloze Paul Prenter met zijn dreigende tijgerglimlach was nog altijd in Freddies leven. Prenter organiseerde Freddies levensstijl en behoeften. In de tweede helft van 1984 was Freddies bestaan zo ranzig geworden dat hij nauwelijks meer in de spiegel kon kijken. Toen hij in het najaar hoorde dat zijn ex Tony Bastin gevorderde aids had, werd hij grilliger dan ooit. ‘Ik was extreem promiscue,’ vertelde hij in maart 1985 aan David Wigg in een interview tijdens een cbs-congres in München. ‘Ik gedroeg me op allerlei manieren excessief.’ Maar hij keek terug op een periode in zijn leven die hij had afgesloten, want Freddie had zijn levensstijl inmiddels drastisch omgegooid. Maar het was te laat, de geest was al uit de fles. Een jaar later waren zowel Bastin als een van zijn andere minnaars, de steward John Murphy, overleden. Freddie zag hoe de vlag erbij hing. In het voorjaar werd Prenter ontheven van zijn taken als quasi-manager. Ze bleven bevriend tot eind 1986, toen Freddie hem verwijderde uit zijn leven. Op 4 mei 1987 publiceerde The Sun onder de kop ‘All the Queen’s Men’ het eerste van een reeks artikelen waarin Prenter een boekje opendeed over Freddies door drank en drugs aangestuurde gay levensstijl en, met foto’s, de identiteit van een aantal van zijn mannelijke sekspartners onthulde.

Wil jij het boek Love, Freddie winnen? We geven drie exemplaren weg. Abonneer je op de FHM nieuwsbrief en mail naar [email protected] o.v.v. Freddie en laat daarin weten waarom jij dit boek wil winnen. Wie weet ga jij er met de prijs vandoor!