Roadtrip door Duitsland met de Audi A3 Allstreet: Berlijn uitspelen

Na te zijn afgereisd naar Cappadocië om samen met Volkswagen hun 50-jarig jubileum te vieren, pakt ondergetekende de trein naar de headquarters van Audi Nederland in Leusden. Hier staat een gloednieuwe Audi A3 Allstreet op ons te wachten. Het rijbewijs wordt ingescand en na bevestigd te hebben dat we binnen de redactie geen problemen met het CBR hebben, wordt de startknop ingedrukt en mogen we de top secret bunker van het merk met de vier ringen verlaten. Om de stemming te verhogen, gaat onderweg de playlist van technolegende Paul Kalkbrenner op en wordt er koers – na een korte tussenstop in de havenstad voor een nieuwe tandenborstel, kogelvrije haarwax en wat vakantiekleding – gezet richting Die graue stadt, ofwel Berlijn.

‘’Paspoort, bitte!’’, wordt er gevraagd bij grensovergang Bad Bentheim. ‘’Aber natürlich’’, zegt verslaggever van dienst tegen de Duitse bromsnor met blauwe pet. Na het passeren van de grenscontrole toont Google Maps een reistijd van 6 keiharde uren. Dit kan natuurlijk sneller in Duitsland. Na het passeren van het grijze bord met twee zwarte strepen gaat ons rechtervoetje naar beneden. Met nog 4 uur op de klok wordt er effe gestopt bij een tankstelle. Met een literprijs van € 1,62 is tanken sinds lange tijd niet zo ‘leuk’ geweest en door een gemiddeld verbruik – met de cruise control op 160 km/u – van 1 op 17,5 km ziet reporter van dienst een paar extra biertjes in technoclub Watergate er wel in zitten. Met 160 km/u en 180 BPM wordt de reis voortgezet.

Kilometer na kilometer raast aan ons voorbij, maar als we in de buurt van de Duitse hoofdstad komen, lichten voor ons verschillende remlichten op. Dit kan maar één ding betekenen, namelijk file. We hebben daarentegen wel voor hetere vuren gestaan en kiezen ervoor om het laatste deel over de Duitse Bundesstraßen (Duitse variant van de N-wegen in Nederland) af te maken. Op deze kronkelwegen dwars door het eindeloze Duitse landschap identificeert de Audi A3 Allstreet zich als hot hatchback en met nog slechts twee uur op de klok kunnen we die curryworst en zwetende medemens in technoclub Watergate al ruiken. "Typisch Berlijnse combi", aldus de op reis gestuurde verslaggever.

Berlijn heeft als bijnaam Die graue Stadt. Dat heeft de stad te danken aan de Oost-Duitse Sovjet-betonwerken en het druilerige weer. De bijnaam klopt in eerste instantie dan ook aardig. Als we arriveren, regent het pijpenstelen en zijn we blij dat door de val van de muur creatieve geesten die koude betonbakken hebben opgefleurd met verschillende soorten kunstwerken. Berlijn is anders dan andere wereldsteden en de Duitse hoofdstad ademt geschiedenis. We slapen in de wijk Mitte en rond 21:00, de A3 Allstreet geparkeerd te hebben, nemen we de benenwagen.

Lopend over straat zien we mensen die zich klaarmaken voor een geweldige stapavond. Net effe wat anders dan in Nederland, want waar we hier ons beste kloffie aantrekken, is de dresscode in de stad van de vrijheid; zwart. Niet bepaald feestelijk, maar we doen het ermee. Het deurbeleid bij de vette clubs is vaag en als je wil binnenkomen is het handig dat je een beetje meedoet met de ‘echte’ Berliners. Nee, je hoeft geen visnet hemdje met zwarte Timberlands en donkere lederhosen aan te doen. Daarentegen raden we je wel aan om die Carlo Corlucci-trui met witte Levi’s Jeans en Versace-riem effe thuis te laten. Niet alleen in Berlijn trouwens, hè hè.

Op de redactie van FHM zijn we niet vies van een feestje en na wat research op internet, advies van FHM's hoofdredacteur en gesprekken met de locals wordt ons technoclub Tresor aangeraden. Tresor it is en omdat we ‘al 1000 stappen’ hebben gezet, kiezen we ervoor om met een elektrische deelstep richting de club te rijden. Omstreeks 00:00 komen we aan én dat is gelijk de tweede tip; wees op tijd als je binnen wil komen. Enfin, aan de deur wordt ons gevraagd wat we komen doen en met wie we zijn. Antwoord: ‘’Just traveling alone and looking for a good time!’’ Dit antwoord volstaat en de deuren van de voormalige Oost-Duitse energiecentrale openen zich voor ons. Vanaf hier moet je het echt effe doen met de tekst die we hier neerpennen en jouw eigen fantasie, want in bijna elke Berlijnse danceclub is er een ‘No Phone Policy’, dus filmen of foto’s maken is ten strengste verboden.

Na entree betaald te hebben, gaan we richting de dansvloer. In het duistere betonnen gebouw bevinden zich drie stages, die middels een labyrint aan trappen met elkaar zijn verbonden. De onderste stage bevindt zich in een pikdonkere kelder en om hier te komen moet je effe zoeken, we kunnen de club dan ook niet anders omschrijven als een speurtocht voor volwassenen. De tweede stage bevindt zich op de begane grond en voor de derde stage moet je de trap naar etage twee pakken. Uitgeput van al dat lopen consumeren we wat alcoholische versnaperingen en nemen de transmediterende technoklanken ons lichaam over. Omgeven door vette lichtshows, (sigaretten)rook en gezellige mensen stampen we tot 07:00 in de ochtend door. Nadat de dj het laatste plaatje heeft gedraaid, zoeken we onze weg naar buiten en het hotel.

Na een verfrissende douche en goed Frühstück gaan we richting het stadscentrum en de vele bezienswaardigheden. Een van deze bezienswaardigheden is de zogenaamde Fernsehturm. Met enige kater zetten we voet richting het Oost-Duitse bouwwerk en samen met honderd andere toeristen leggen we hem op de gevoelige plaat. We struinen verder door Mitte en komen de meest uiteenlopende bouwwerken tegen. Zoals al eerder neergepend ademt de stad geschiedenis en ondanks dat we niet heel sentimenteel worden van mooie architectuur, valt onze mond bij verschillende bouwwerken in het historische stadscentrum wel effe open. De gebouwen in Romeinse stijl zijn indrukwekkend en bevestigen datgene wat je ouders altijd zeurend tegen je zeggen: ‘’Vroeger was alles beter.’’

Na alle bouwwerken in het museumkwartier en oude stadscentrum vastgelegd te hebben, vertrekken we naar de overblijfselen van de Berlijnse Muur met de Audi A3 Allstreet. Voor de jonge lezers en nieuwsmijders; Zowel Duitsland als Berlijn was ooit opgedeeld in twee delen: het communistische Oost-Duitsland en het kapitalistische West-Duitsland. Van die tijd is in Duitsland zelf weinig meer over, maar in Berlijn is deze naoorlogse periode nog goed zichtbaar. Onderweg naar de Mühlenstraße zien we grote Sovjet-standbeelden, eentonige betonbakken en een speciale lijn van stenen die de 45,3 km lange Mauer moet voorstellen. Aangekomen bij de Mühlenstraße, is er nog 1,3 km muur over. Deze is nu voorzien van de meest uiteenlopende kunstwerken en mag tijdens een tripje met de mannen naar die ‘Grijze Stad’ niet ontbreken.

Na de geschiedenis en architectonische hoogstandjes opgesnoven te hebben, is het tijd voor een goede portie curryworst, douche en powernap. De zon begint namelijk langzaam te zakken en hoewel Nederlandse politicus Jan Klaver vindt dat ‘’de nacht voor ongedierte is’’, hebben wij onze zinnen gezet op een andere iconische nachtclub: Watergate.

Na een powernappie in het hotel pakken we de elektrische deelscooter en scheuren we wat door de hoofdstad van Duitsland. Enigszins zonder doel, want de deuren van Watergate openen pas om 23:00 en aangezien het nu rond 21:30 is, moet er wat tijd gedood worden. Geen probleem, want net als Las Vegas, Amsterdam of Tokio is het een stad die nooit slaapt. Onder de gele straatverlichting ontdekken we de stad verder en kijken we onze ogen uit.

Na wat biertjes weg te hebben getikt bij een wat kleiner ‘dancecafé’ Club der Visionäre aan de Berlijnse grachten, zetten we voet richting Watergate. Aangekomen bij de dancetempel wordt de pinautomaat nog effe geleegd en sluiten we aan in de rij. Same shit, different day. Ook hier worden we streng aangekeken en gevraagd wat we komen doen. Lijkt ons vrij logisch, maar goed, u kent het antwoord al: ‘’Just traveling alone and looking for a good time!’’ Bingo, want ook hier gaan de deuren voor ons open. Op de twee verdiepingen van de club wordt er net als bij Tresor enkel dancemuziek gedraaid. Watergate is daarentegen wat moderner en voelt minder kil dan die oude donkere Oost-Duitse energiecentrale. Op de eerste verdieping worden er wat meer bekende technomuziek gedraaid en op de tweede etage krijg je, naast een beter uitzicht op Berlijns meest bekende brug, wat meer experimenterende techno.

Beiden een walhalla voor de liefhebber van dancemuziek, ondersteund door een verdomd vette lichtshow. Enfin, we zijn gekomen voor techno-dj Maya Jane Coles en om 03:00 start de meid haar gig. Deze duurt tot 07:00 ’s ochtends en net als de dag hiervoor worden er enkele uren slaaptekort voor lief genomen. Nadat de laatste beat uit het goede stereosysteem is gedreund, wordt er door ons nog effe een Berlijns broodje döner – dat in grootte en smaak de Nederlandse versies overtreft – gescoord. Bedtijd it is en met nog een flinke terugreis voor de boeg besluiten we om op dag drie maar effe rustig aan te doen en uit te rusten. Mocht je het iconische Watergate nog willen bezoeken, doe dit dan snel. De iconische club moet namelijk eind 2024 haar deuren sluiten.