Weer of geen weer, Lowlands flikt het (weer)

Als je vooraf op de berichten van het KNMI moest afgaan, dan zou er een regenbui des doods over Biddinghuizen waaien die het festival als een tsunami van de aardbodem zou vegen. Dat zorgt wel voor een als-dat-maar-goed-gaat stemming, zeker als op weg naar je parkeerspot de ruitenwissers overuren draaien. Elk nadeel heb z’n voordeel, zei een groot visionair ooit. In dit geval dat alle mietjes thuis met een dekentje op de bank een potje gaan Netflixen, terwijl de echte feestneuzen gewoon hun tentje opslaan op de camping. Het kaf is van het koren gescheiden.

Het blijft altijd wel weer een complete volksverhuizing hé. Zoiets dat je eerst moet lijden, waarna het genot alleen maar grootser kan worden ervaren. Wil je een beetje een chille spot op camping met je vriendengroep dan moet je vroeg komen of geluk hebben dat bekenden zo lief zijn om elke potentiële bedreiging als een luitenant-admiraal van zijn stukje toegeëigende grond weg te sturen. Maar als je tent staat, luchtbed is opgepompt en je campingstoeltje onder de partytent staat, dan kan het feest echt beginnen.

Toch is het zaak om op donderdag te consolideren. Zeker niet de avond waar je je ammo voor moet gebruiken, maar mocht je onverhoopt toch net iets te hard je best hebben gedaan: je zal niet de eerste zijn die z’n pizza salami eruit kotst. De silent disco met 30.000 koptelefoons is grappig om te aanschouwen, maar wij vinden het na een broodje frikandel, een sloot bier en een rondje over het terrein wel welletjes en pakken nog even een goed nachtje slaap, voordat het confettikanon op vrijdag in volle glorie losbarst.

De vrijdag wordt rond lunchtijd geopend door De Fenomeen, rapper c.q. internetheld Donnie. Op Twitter verkondigde hij de dag van tevoren al te barsten van de zenuwen, maar daar is weinig van te merken. Zijn teksten zijn funny en goed verstaanbaar, de onmiskenbare beats van Jeugd van Tegenwoordig-producer Bas Bron zijn moddervet en Ome Don zorgt zowaar voor een primeur, door de Bravo een polonaise te laten lopen.

Als we verder over het terrein lopen zie je hoeveel moeite in de aankleding van het terrein is gestoken. Een lading weilanden wordt door Lowlands omgetoverd in een sprookjesparadijs. Er is mooi voortgeborduurd op voorgaande jaren, met herkenbare terugkerende elementen en nieuwe kunstwerken. Walibi mag er dan pal naast zijn, het echte pretpark voor volwassenen is elk jaar in het derde weekend van augustus bij de buren. De plek waar volwassenen zich een weekend lang kunnen uitleven zonder zich te hoeven bekommeren om werk, kinderen of de tijd. We besluiten in te zetten op volledige concerten dit jaar, in plaats van van hot naar her te rennen. Zo zien we de Britse rapband The Streets, de bami kompleet van de Indonees, een gruwelijke set van de elektrobazen Weval (met band!), voordat we met Honey Dijon de spannende nacht induiken.

De traditioneel a-relaxed stervensdrukke Bravo-nacht. Alsof je je tijdens Pasen in een tweedeklas coupé van een trein in India bevindt. Iedereen krioelt langs elkaar heen en dansen is er al helemaal niet bij. Wellicht een idee om net als op zaterdagavond, ook de vrijdagavond in de India te reserveren voor een paar klasse dj’s, zodat de drukte wat meer verspreid wordt. Als de disco van Hunee ook niet echt aanslaat in de te grote tent, besluiten we in de X-Ray te gaan kijken. Want iedereen weet: de X-Ray is altijd een goed idee. Ook hier is het druk, maar wel beter. De sets van toptalenten Identified Patient en KI/KI zijn precies wat je nodig hebt na als een sardientje in het Bravoblikkie te hebben bewogen. Het is stoer, kogelhard en de vonken vliegen ervan af. Toch wagen we ons terug naar de Bravo, want daar staat Carista als afsluiter geprogrammeerd.

In drie jaar van de Haciënda, X-Ray naar de Bravo. Menig dj van wereldklasse heeft zich al stukgebeten op de immense omvang van de monstertent. Je krijgt 10.000 mensen nou eenmaal niet zo snel met z’n allen in beweging. Carista heeft er duidelijk over nagedacht en is niet bang om onorthodoxe methoden toe te passen. Zo pakt ze op gegeven moment de microfoon en vraagt ze iedereen om de handen in de lucht te doen. Gewaagd, maar het werkt. Ze draait snoeihard, verfijnd maar altijd hoor je de groove. Waar deze vrouw ook staat, ze voelt waar het publiek behoefte aan heeft. Dit is een dj van Champions League niveau die zich binnen de kortste keren bij de allerbesten ter wereld heeft gevoegd. Een genot om aan het werk te zien, maar vooral te horen.

Na een volledig droge vrijdag is het de zaterdag wat natter. Beetje bier drinken en jointjes roken onder de partytent is ook uitstekend vermaak. En ja, als je dan tijdens een hoosbui toch nog besluit even te gaan liggen, kan het zomaar gebeuren dat je ’s avonds wakker wordt. Na een kwartje Jon Hopkins en een vrolijke dosis van de oude hitkanon Giorgio Moroder besluiten we in de Adonis te gaan kijken. Dat is geen restaurant waar ze souvlaki , tzatziki en giros serveren, maar wel sinds vorig jaar de nieuw geïntroduceerde gay bar van Lowlands.

Club vibes vibreren hier door de zaal, want het is de enige echte volledig afgesloten tent van LL. Eenmaal binnen kun je bier halen bij mannen in leren pakjes, dansen er draqqueens op het podium en lopen er geoliede mannen over de catwalk. Maak je geen zorgen vriend, het wemelt hier ook – net als op heel Lowlands – van de knappe vrouwen. De muziek is vrolijk en goed, de sfeer vrij en uitbundig. Nu snappen we waarom hier een rij van hier tot Tokyo voor de deur staat. Absoluut een toevoeging aan het speelplein, maar ook geen plek waar je de hele nacht wil spenderen want er is zoveel meer te doen. Wij gaan voor een nachtje in de India met William Djoko b2b Bambounou, Agoria en Denis Sulta.

De b2backers weten de meeste indruk te maken. Hun enthousiasme achter de draaitafel is aanstekelijk en ook wel een verademing bij sommige dj’s die erbij staan alsof ze een Excel-sheet aan het invullen zijn. Je ziet gewoon hoe trots ze zijn om hier te staan en ze maken hun boeking volledig waar. Constant bouncen is wat de klok slaat. Wat ons betreft klaar voor de volgende stap. Het is ook voor het eerst dat er in de nacht wat meer ruimte is om te dansen. Agoria is wat lieflijker, maar wel interessant. Zijn track Scala blijft een van de vetste dance tracks ooit, die het kippenvel op je armen zet. Denis Sulta mag de boel afsluiten met zijn opzwepende house, maar de denderende technotrein van Matrixxmann is ook aanlokkelijk.

Mogen we even de aandacht voor de visuals in de Bravo trouwens? Wát vet. In het midden is er een groot vierkant gehangen dat helemaal omlaag, opzij en omhoog kan bewegen. Een ruimteschip waar de astronauten uit de zaal lekker op kunnen spacejoekelen. Awakenings-capriolen in Biddinghuizen. Er gaan nog net geen vuurpijlen door de zaal. Misschien een leuke verrassing voor volgend jaar? Goed plan, maar eerst nog héél even naar de Armadillow. Het 24-uurs gebied en de beste verandering die Lowlands het afgelopen decennia heeft ondergaan. Wat een heerlijke kakofonie van afterende mensen bij elkaar. Letterlijk een speeltuin, gezien de mensen die ondersteboven in de klimrekken hangen, dansen op de verhogingen of hangen op de bankjes. Wat moet dit een gruwelijke plek zijn om te draaien. Als een mattie op gegeven moment een plastic jointpack wil aansteken in plaats van de joint, dan is het wellicht eens tijd om je luchtbed op te zoeken.

Een drukke dag in het verschiet en zo op het oog de meest aansprekende dag van de line-up. Eerlijk, we hebben wel eens dikkere Lowlands line-ups gezien, maar het mooie daaraan is dat je wat minder van concert naar concert rent en je laat meevoeren door de festivalzee. Maar vandaag staan er met Jungle by Night, James Blake, Modeselektor, Franz Ferdinand, A$AP Rocky, New Order een paar lekkere acts op de planning. Ware het niet dat we vol door de wekker heenslapen. Wij worden ook een dagje ouder hé.

Modeselektor redden we net aan, waarna we bij de meest besproken act van Lowlands aankomen. A$AP Rocky. Tot een paar dagen voor z’n optreden was het onduidelijk of ‘ie zou komen. Hij is er en het is duidelijk dat hij er zin in heeft. Moshpits all over the place. Op gegeven moment zijn er wel acht verschillende moshpits door de Alpha, maar de hongerklop tikt op de maag, dus we besluiten een broodje frituur te gaan eten bij New Order.

De ouwe bazen die voor het eerst sinds 34 jaar weer live optreden in Nederland. Zeker als de klanken van Blue Monday door de boxen sijpelen brandt de magie los. ‘Howwww does it feeeeeeeel’. Nog nooit hebben we zo feestelijk een broodje kroket naar binnen gepropt. Gezien onze al te puike feeststemming pakken we door richting dé mooie meisjes hotspot van Lowlands: de Haciënda. Daar hebben ze ook een goeie verandering ondergaan, want de dj-booth is verplaatst. Wat blijft dit toch ook een lekkere plek van het festival, waar je altijd wel terecht kunt als je het effe niet meer weet. Wij weten echter dondersgoed wat ons te doen staat: Antal, de whole fucking night. Dus stomen we linea recta richting het hek van de X-Ray. Waar we de hele avond zullen blijven.

Het was vooraf al aangekondigd dat dit een hoogtepunt zou worden, maar hij maakt alle verwachtingen volledig waar. De warming-up begint nog traag met zwoele plaatjes, maar na een uurtje is het vlammen geblazen met tracks uit alle geledingen van het muzikale dansspectrum. Het gaat van disco naar jazz en van italo naar house. Hoe deze man alles aan elkaar mixt, het is virtuoos. Het is een van de beste sets die we dit jaar hebben gehoord. En dat in de tofste en meest sfeervolle dans-area van het festival. Het is de gedroomde afsluiter van een grandioos weekend, waarin Lowlands laat zien waarom dit het tofste, gezelligste en meest veelzijdige festival van ons land is. Of nou ja, afsluiter. Nog even het allerlaatste restje van je ziel eraf dansen bij Job Jobse in de 24-uurs? Vooruit!

Tekst: Chris Riemens Beeld: Imro Images