Trump tekent Big Beautiful Bill: een mokerslag voor sociale zekerheid, maar een trofee voor zijn erfenis

En nee, de naam is geen grap. Deze wet van 887 pagina’s is zo Trumpiaans als een gouden lift in Mar-a-Lago. Volgepakt met alles wat Trump zijn hart begeert: miljoenenbudgetten voor deportaties van illegale migranten, het killen van groene subsidies, belastingverlagingen voor de rijken, en extra knaken voor het leger om het futuristische luchtafweersysteem “Golden Dome” uit de grond te stampen.

Maar voor al dat moois moet ergens op bezuinigd worden, en dat voelt vooral de onderkant van de samenleving. De Republikeinen kwamen de laatste dagen met het ronkende “promises made, promises kept”, maar dat geldt niet voor álle beloftes. Eén breekt Trump glashard: hij zou niet morrelen aan Medicaid, de zorgverzekering voor mensen met een lege portemonnee. Toch gebeurt precies dat.

Volgens het gezaghebbende Congressional Budget Office dreigen zo’n 17 miljoen Amerikanen straks keihard door het vangnet te lazeren. En alsof dat nog niet pijnlijk genoeg is: ook voedselhulp wordt gekort, klimaatmaatregelen geschrapt, en studenten mogen dieper in de buidel tasten voor hun lening. Het kwijtschelden ervan? Good luck.

Ondanks die sociale slachting blijft de rekensom negatief. De uitgaven zijn zo gigantisch dat het schuldenplafond wéér omhoog moet, met 5 biljoen dollar dit keer. En ook de nationale schuld stijgt vrolijk verder, met nog eens 3,3 biljoen in de komende tien jaar. Voor een partij die altijd zo fel tegen overheidsuitgaven ageerde, is dat een draai van jewelste.

Maar in het Trump-tijdperk geldt: loyaliteit boven ideologie. Republikeinen die hun politieke carrière lief is, kiezen liever voor de toorn van de kiezer later dan de toorn van The Donald nu. In Trumps GOP is flexibiliteit geen zwakte, maar pure overleving.

En dan is het wachten op de kiezer. Die gaf in eerdere peilingen al aan weinig warm te lopen voor deze wet, vooral vanwege de keiharde bezuinigingen en de torenhoge schuld.

Beide partijen zijn zich nu al aan het positioneren voor de tussentijdse verkiezingen van volgend jaar. Republikein Steve Scalise ziet “het begin van een Gouden Tijdperk.” Democraat Hakeem Jeffries noemt het Capitool juist een “plaats delict”. De vraag is wie dat narratief het best weet te verkopen aan de stemmer op straat.

Voor de Democraten, die sinds hun verkiezingsnederlaag nog aan het bijkomen zijn in de politieke wildernis, is deze wet een geschenk uit de hemel. Ze hopen dat de onvrede zo groot wordt dat ze het Congres kunnen terugveroveren.

Trump zelf? Die gelooft daar helemaal niks van. Hij ziet zijn wet als dé motor van economische groei. Eén die op de nationale feestdag getekend wordt, alsof hij een blockbusterfilm uitbrengt op de 4th of July. De 47e president kreeg wat hij wilde: een bom van een wet, tot op de dag nauwkeurig geleverd.

En eerlijk is eerlijk: zelfs zijn grootste critici moeten toegeven, dit was een politieke masterclass uit het boekje. Zijn Art of the Deal op z’n allergrootst. De gevolgen? Die moeten we nog even afwachten. Maar één ding is zeker: Trump heeft zijn politieke nalatenschap in steen gebeiteld.