Paus signeert geen decreet maar een Pokémonkaart

Tijdens een officieel bezoek van jongeren aan het Vaticaan, in het kader van een internationale bijeenkomst, stond een van hen vooraan bij het bezoekmoment. In zijn handen, een glimmende Popplio-kaart. Niet bijzonder zeldzaam, niet de eerste editie, gewoon een vrolijke water-Pokémon met grote ogen en een clownsneus. De reden voor zijn keuze was verrassend simpel: Popplio, Pope Leo. Die woordspeling bleek precies genoeg om niet alleen een glimlach op het gezicht van paus Leo XIV te toveren, maar ook zijn handtekening op een tweede kaart.

Wat volgde was een moment dat haast niet te regisseren valt. De paus bekeek de kaart, grinnikte kort, wisselde een paar woorden met de beveiliging, en pakte toen een pen aan. Geen kalligrafische veer, geen verzegeld document, maar een gewone balpen waarmee hij zijn naam zette op het glimmende karton. Dat de handtekening licht uitliep door de glanzende coating, gaf het geheel alleen maar meer karakter.

Voor de jonge student, die later online toegaf nerveus maar vastberaden te zijn geweest, was het een persoonlijk hoogtepunt. Geen poging om viraal te gaan, geen marketingstunt, gewoon een moment van menselijk contact, gegoten in een laag Pokémon plastic. De paus, die bekendstaat om zijn open houding en nuchtere aard, leek de luchtigheid van het gebaar volledig te omarmen. Hij hield de kaart zelfs even omhoog, en toonde het lachend aan een van zijn beveiligers.

Wat deze situatie zo bijzonder maakt, is niet alleen het feit dat het gebeurde, maar ook wat het symboliseert. In een wereld waarin religie vaak als zwaar of afstandelijk wordt ervaren, laat zo’n gebaar iets anders zien. Dat zelfs de paus ruimte heeft voor een grapje, voor een onverwacht verzoek, voor iets dat geen protocol kent, maar gewoon ontstaat.

De ondertekende Popplio is inmiddels weer veilig opgeborgen, niet te koop, niet op een veiling te vinden. Voor de eigenaar is het een herinnering aan een ontmoeting die net zo onverwacht als oprecht was. En voor de rest van ons, misschien gewoon een prettig besef dat zelfs in de gangen van het Vaticaan nog ruimte is voor een beetje kinderlijk plezier.