Het is geen geheim dat als jij minder dan 1000 euro betaalt voor een Rolex horloge, de kans 99% is dat je een fake versie koopt. In tegenstelling tot sommige voetbalshirtjes, lijken een echte en een namaak Rolex soms als twee druppels water op elkaar. Hoe kan dat?
Tot in het kleinste detail worden de namaak Rolex nagebootst ten opzichte van hun exclusieve en vaak peperdure evenknie. Op het blote oog is het verschil voor de meeste mensen nauwelijks te zien. Watchfinder & co vertelt hoe het zit.
Waarom bouwen die namaakmerken niet gewoon hun eigen merk? Omdat je er anders nooit van zou horen. De horloge-industrie spendeert jaarlijks een half miljard aan marketing. Rolex is daarbij verantwoordelijk voor 10% van die uitgaven. Kijk maar eens langs het Formule 1 circuit, op centre tennis court bij Wimbledon of in de PGA tour bij het golf. Rolex is van de partij en spendeert hier een shitload of money aan.
Wat veel mensen niet realiseren is dat Rolex al langer dan eeuw bezig is om te komen waar men nu is. Een jaar of vijftig geleden was het nog een horlogemerk dat betaalbare klokjes maakte en stond het in de schaduw van veel oudere concurrenten. Door slim gebruik van marketing, goede innovaties en een gezonde dosis geluk is het merk gekomen waar het nu is.
Maar nu sta jij in de schoenen van een horlogemerk en je hebt niet het kapitaal om er op los te gaan adverteren. Wat gaat beter lopen: je eigen merk vanaf scratch opbouwen, of horloges namaken van zo’n beetje het populairste merk van dit moment? Precies ja. En het kapitaal dat je hebt, dat kun je volledig stoppen in de kwaliteit van je product
Een jaar of tien geleden was dit vraagstuk er niet eens geweest. Maar in de tussentijd zijn technieken als 3D-printers en rapid prototyping opgekomen. Deze technologiën maken het mogelijk voor fabrikanten om producten in hoge kwaliteit te produceren. Vroeger was dit iets als rapid prototyping nog fucking duur, tegenwoordig zijn er zelfs homekits te koop waar jij en ik prima mee aan de slag kunnen. Nu kun je simpel gezegd wat ontwerpen op een computer en het easy te laten printen. Het komt er in the end op neer dat het tegenwoordig goedkoper, sneller en accurater dan ooit is om een product te kopiëren en in veelvoud te produceren. Je mist dan nog steeds die paar % die een echte van een namaak Rolex onderscheiden, maar dat is voor de massa nauwelijks waar te nemen.
Toch zijn er natuurlijk bepaalde onderdelen waar de echte Rolex zich onderscheidt van de nepperds. Maar wat willen de mensen die neppe Rollies kopen? Dat het horloge zoveel mogelijk lijkt op een echte. Er zijn hele community’s op de interwebs die alle ‘foutjes’ eruit halen en opsommen. Niet alleen om die oneffenheden te introduceren, maar zelfs te rectificeren, dus door te zeggen hoe de fake company’s het dan wel zouden moeten doen. Het is waardevolle feedback voor de namaakbedrijven, die daarmee hun horloges beter en beter kunnen kopiëren. Het kost ze bovendien geen ene eurocent.
Hieronder wordt het verhaal nog een keer in videovorm voor je uitgelegd.