DJ Talk met Oliver Heldens over Martin Garrix, Coachella en zijn bipolaire stoornis

"Mijn eerste herinnering met dance muziek is al van de peuterspeelzaal. We hadden een dansuurtje en toen kwam Two Unlimited, There’s No Limit op. Dat is enorm blijven hangen in mijn geheugen. Ik was als kind al een echte fan van dancemuziek. Ik kreeg voor mijn tiende verjaardag een gettoblaster en toen ben ik direct gaan sparen voor cd’s. Zo had ik destijds Blue van Eiffel 65, L’Amour Toujours van Gigi D’Agostino én Better Off Alone van Alice Deejay."

"Ik kan me nog herinneren dat we op de basisschool met een groepje jongens met de playback show meededen. Blue van Eiffel 65 was ons liedje en we hadden er zelfs een hele choreografie bij. Bij de eerste verse zaten we dan met onze ruggen naar het publiek op de grond. Iedereen dacht toen: ‘wat zijn ze nou aan het doen’. Toen het refrein kwam draaide we ons om, dat was dan onze grote entree. Het klinkt natuurlijk nu als iets heel kleins, maar wij vonden het echt helemaal te gek."

"Daarna kwam toen ook nog die hele jumpstijl rage. We stonden echt hele pauzes op het schoolplein te jumpen met elkaar. Ik weet nog dat mijn buurjongen toen een gegeven moment">op een gegeven moment zijn eigen jumpstijl liedjes ging maken. Dan gingen zijn broertje en ik samen in die videoclips dansen."

"Door mijn buurjongen kwam ik dus al in aanraking met de software voor het maken van muziek, maar ik ging er zelf pas echt mee aan de slag toen artiesten als Fedde Le Grand, Afrojack en Axwell opkwamen. Dat was eigenlijk pas toen ik naar de middelbare school ging."

"Ik weet nog goed dat ik alles deed vanuit een demo versie van FL Studio. Ik kon dingen niet goed opslaan en ben toen maar losse maten ben gaan exporteren. Die maten plakte ik dan achter elkaar in Windows MovieMaker om liedjes te maken. In de eerste paar jaar was ik toen nog echt ook veel bezig met gamen en natuurlijk ook gewoon mijn gymnasium. Op mijn vijftiende heb ik toen echt de knop omgedraaid en ben ik me echt gaan focussen op de muziek. Toen was ik elke dag bezig om de software beter onder de knie te krijgen."

"Vanaf toen ging het echt heel snel. Ik leerde heel snel en kwam bijvoorbeeld op mijn zestiende in contact met Martin Garrix toen hij veertien was. We leerden elkaar online kennen en hebben toen echt super veel kennis gedeeld. Ik weet nog dat Martijn me heel enthousiast skypte over dat hij Animals had gemaakt. Als ik het me goed herinner heb ik toen zelfs gezegd dat ik een andere track veel beter vond, terwijl Animals natuurlijk zijn grote doorbraak werd uiteindelijk."

"Ik heb ooit teruggezocht wat het eerste korte liedje was dat ik online heb gepost. De kwaliteit was echt super slecht, maar het idee erachter was eigenlijk heel tof als ik het nu hoor. Tussen heel veel slechte reacties stond toen één positieve reactie van ene DJMarty, dat bleek dus later Martin Garrix te zijn."

"Mijn alter ego HI-LO is ontstaan uit een periode dat ik fan was van deep- en techhouse. Daarnaast was er ook nog een stroom van obscure techno die destijds op kwam, zoals Perc (Britse dj, red.). Ik had eigenlijk een track gepland na Gecko die écht techno was. Maar omdat Gecko toen zo hard ging, heb ik toen besloten om die techno track niet uit te brengen. Ik ben dat soort tracks altijd blijven maken. In 2015 heb ik toen uiteindelijk besloten om onder HI-LO mijn zwaardere werk uit te gaan brengen. Sinds een paar jaar merk ik wel dat ik die tracks steeds meer in mijn Oliver Heldens sets kan gebruiken."

"Een van de eerste keren dat ik in Los Angeles was, deed ik support act van Fatboy Slim. Toen kreeg ik daarna een appje van Diplo of ik langs wilde komen in zijn studio. Ik daar dus heen gegaan. Toen waren Diplo, Skrillex en A$ap Ferg daar dus keiharde trap aan het maken. Dat was wel echt bizar op mijn negentiende."

"Toen kwam er dus op een gegeven moment een vrouw binnenlopen en Diplo stelt me aan haar voor: “Olivier, dit is Katy.” Zij was helemaal enthousiast over Gecko, dus ik heb toen echt lang met haar zitten kletsen. Op een gegeven moment kwam ik terug van de wc en toen waren Diplo en Katy aan het zoenen op een bank in de studio. Ik vond het toen ontzettend grappig om Diplo een tik op zijn bil te geven, dat was echt super impulsief. Katy ging daar dus helemaal stuk om. Op een gegeven moment waren Diplo, Skrillex en ik een selfie aan het maken. Toen ging die vrouw, Katy, ons photobomben. Toen we aan het einde van de dag terug bij het hotel aankwamen zei mijn manager heel droog: “Ik wist helemaal niet dat Diplo en Katy Perry aan het daten zijn.” Toen kwam ik er dus pas achter dat ik op negentien jarige leeftijd gephotobombed was door Katy Perry!"

"De eerste keer dat ik als artiest naar Coachella ging was er super veel hype om me heen. Ik had een paar weken daarvoor op Ultra Miami gedraaid en dat was echt helemaal top. Ook online werd die set echt super goed ontvangen. Coachella is toch wel echt andere koek hoor. Het was nog maar zien of het daar dan ook zo aan zou slaan als op Ultra. Maar op Coachella gingen ze juist nog harder los. Ik was toen echt net twintig. Die ervaring was zo super bizar."

"Op mijn twaalfde kreeg ik de eerste symptomen van wat later een bipolaire stoornis zou blijken. Toen ik zestien was begon ik daar ook de positieve kant van te ervaren. Het begint telkens met een periode waarin ik hypo manisch ben. Dan ben ik heel zelfverzekerd, actief en creatief. Al die dingen versterken elkaar constant. Ik kan dan bijvoorbeeld ook niet stoppen met muziek maken omdat ik in zo’n spiraal van positieve vibes zit. Daardoor ging ik dan steeds minder slapen. Die vermoeidheid die daar uit kwam resulteerde dan in onrust en paranoia waardoor die positieve vibes omsloegen naar een manische episode."

"Daar schrokken mensen om mij heen destijds best wel van. Ik was dan de grip met de realiteit kwijt en dan was ik echt een ander persoon. Gelukkig duurde dat wel maar een paar weken. Al na negen maanden gebeurde het toen weer. Ik kwam er dus al op zeventien jarige leeftijd achter dat deze episodes een onderdeel van mezelf zijn. We wisten toen alleen nog niet wat het was. Een jaar later stond Spinnin voor de deur en weer een jaar later kwam Gecko uit. Sindsdien was ik heel bewust bezig met hoe ik voor mezelf zorgde. Ik dronk heel weinig alcohol en gebruikte bijvoorbeeld nooit drugs. In die periode dat ik 19, 20 en 21 was tourde ik heel veel en bleef mijn stoornis heel stabiel. Ik kwam wel af en toe op het randje van het hypomane, maar het sloeg gelukkig nooit door naar het manische."

"In 2018 ging ik van 150 optredens per jaar naar 100 optredens per jaar zodat ik meer aan nieuwe muziek kon werken. Als ik dan twee of drie weken thuis was, ging ik weer de hele nacht doorwerken en sliep ik pas de volgende dag in de avond weer. Voor de duidelijkheid: ook dat was dan zonder drugs, cafeïne of wat dan ook. Door zo’n positieve spiraal werd ik gewoon high on life en kon ik echt door blijven werken. Doordat ik toen minder ging touren kreeg ik dus steeds meer manische episodes. Ik kreeg daar destijds wel medicatie voor, maar die was ook verre van optimaal. Ik word daar echt een soort zombie van en ik kom er bijvoorbeeld ook veel van aan."

"Toen ik aan het begin van de zomer in 2019 in een manische episode kwam hebben we voor het eerst een show moeten cancelen door mijn stoornis. Toen heb ik de zomer op die zombiemedicijnen afgemaakt. Daarna zijn we begonnen met een stemmingsstabilisator en gelukkig werkt dat echt super goed. Daardoor kon ik ook stoppen met de zombiemedicijnen en dus ging ik me ook steeds weer beter voelen. Sindsdien is het eigenlijk heel stabiel allemaal en hoef ik die zombiemedicatie nauwelijks meer te gebruiken."

"Ik wilde vorig jaar op de sterfdag van Avicii iets op Instagram posten om hem te eren. Daarbij wilde ik eigenlijk een mooi verhaal delen om aandacht te vragen voor mental health. Toen dacht ik op dat moment: “Waarom zou ik eigenlijk niet mijn eigen verhaal vertellen?” Op dat moment voelde dat gewoon echt super goed om te delen en het helemaal uit te schrijven, het was echt een enorm spontane actie allemaal. De reacties waren op dat moment echt heel overweldigend, op een positieve manier. Het viel me daarnaast ook echt op dat heel veel mannen en jongens, uit Zuid-Amerika of bijvoorbeeld het Oostblok, schokkende reacties achter lieten. Ze vertelden dat ze met mentale problemen zaten en dat ze daar niet eens mee bij familie terecht konden omdat het in die cultuur taboe is. Dat was wel echt heel heftig om te lezen destijds."

"Mochten mensen dit lezen die ook mentale problemen hebben, zou ik ze echt aan willen raden om te proberen het te accepteren en om er over te praten. Ik heb denk ik de mazzel dat het in mijn persoonlijkheid zit dat ik het heel vroeg al kon accepteren. Voor andere mensen kan het echt een heel lang proces zijn. Ik snap dat het heel lastig kan zijn om het te accepteren en er over te leren praten, maar ga alsjeblieft nooit jezelf verdoven met allerlei middelen om je mentale problemen op te lossen. Blijf altijd goed voor jezelf zorgen!"

Meer interviews met legendes? Lees hier onze artikelen met: