De Yamaha MT10 is een motor waar je kippenvel van krijgt

De boys van Motorfreaks hebben kosten nog moeite gespaard en zijn met de bloedmooie Yamaha MT10 op pad gegaan. Bloedstollende snelheden en een uiterlijk waar Kim Feenstra nog een puntje aan kan zuigen. We willen jullie de review natuurlijk niet onthouden.

Yamaha MT-10 Als we van de parkeerplaats de weg oprijden draai ik voorzichtig het gas een streepje open. Het is gebruikelijk dat we de eerste kilometers rustig aan doen en we zijn bovendien niet alleen nog binnen de bebouwde kom, maar rijden ook gewoon over de lokale boulevard. Toch, je moet er een keer achter komen en de hele dag vijftig blijven rijden schiet ook niet op. Voorzichtig tikje bij dus. De motor accelereert eerst voorzichtig, maar al snel veel harder en voor ik het weet staat de horizon zo’n vijfenzeventig graden gedraaid. Wat de fuck is er zojuist gebeurd?

Oke, de MT-10 is dus eh… enthousiast. Laten we het zo noemen. Dat is dan ook niet vreemd, want het ding is gebaseerd op de R1. Maar waar laatstgenoemde is gemaakt om vooral met beide wielen aan de grond hard vooruit te gaan is de MT gemaakt voor, kort gezegd, al het andere. Al het andere, dat is dus behalve enórm graag van z’n plek willen en daarbij een maar meeuwen uit de ether te koppen, ook langdurig krampvrij rijden en toeren. Jawel, toeren. In het accessoirepakket zitten direct al zaken die de motor omtoveren in een groottoerist, zoals een kofferrek met bijpassende softcases, een gelzadel en een ruit. En het mooiste is: ze hebben nog gelijk ook. Oh trouwens, er is natuurlijk ook wel wat aan sportiviteit beschikbaar hoor. Een titanium uitlaatsysteem of heel racy gefreesde voetsteunen en meer van dat staan ook in de accessoirelijst.

Maar goed, we hebben het nu over de standaarduitvoering en als het aan ons ligt is dat al meer dan genoeg. Wat hebben ze gedaan: in de basis is de MT-10 een naked versie van de R1, dus blok, frame en vering zijn overgenomen van de racer. Maar niet zomaar, want er is wel het een en ander aangepast. het blok is van binnen zodanig aangepakt dat er van de tweehonderd pk zo’n 160 over blijven. Maakt ook minder toeren, maar daar tegenover is er bij lagere toeren juist veel meer vermogen bij gekomen en dat is leuk. En het wordt nog leuker: om de motor een beetje lichter te laten sturen is de wielbasis korter gemaakt. En oh ja, ook het achtertandwiel is ietsje groter gemaakt om de versnellingen wat korter te maken. Dat is driemaal rijbewijs kwijt voor Artikel 5 of één keer heel erg kwijt.

We gaan nog even door. Zoals het tegenwoordig hoort heeft de MT-10 drie verschillende injectiemappings, wat betekent dat ‘ie scherp reageert op het gas, nog ietsje scherper of zelfs nóg ietsje scherper. Dus, wil je snel op je achterwiel, heel snel of belachelijk snel? Je snapt het idee. Voor degene die wil is het aan te passen, ik laat het gewoon op standje ‘standaard’ staan en heb er verder geen omkijken meer naar. Wil je trouwens echt ongelukken dan zul je nog je best moeten doen, want de MT-10 heeft natuurlijk ABS en ook een in drie standen schakelbaar tractiecontrole. Dat werkt echt puik, want je merkt er bijna niks van. En ja: dat is een pluspunt. De computer bepaalt hoever je buiten je boekje mag en voorkomt dan dat het uit te hand loopt. Simpel. Wil je echt kilometers op je achterwiel rijden, dan kan het ook gewoon uit en heb je er verder geen last van.

Maar goed, daar kwamen we niet alleen voor. We zitten hier in Spanje en daar gaan de wegen vooral heel erg heen en weer, dus er moet maar gestuurd worden. Zoals gezegd is de MT-10 redelijk kort, dus dat zou moeten lukken. De vering is ook overgenomen van de R1 en zorgt dat je als een koning over het asfalt scheurt, niks te zacht of te hard, gewoon helder, duidelijk en toch zacht genoeg om al je vullingen op hun plaats te houden. De MT laat zich gewillig sturen, maar niet al te licht. Je bent nou eenmaal onderweg met een beer van een fiets, dus een beetje worstelen kan geen kwaad. Het vermogen, de omvang en het gewicht van de machine tussen je knieën en de stuureigenschappen komen aardig overeen en dus rijdt de motor redelijk voorspelbaar. Dat dat niet al te licht of nerveus is, ligt in de lijn der verwachtingen en betekent niet dat ‘ie geen hoek om te sturen is. integendeel, als je er voor werken wil kun je er nog flink een bocht mee om komen zeilen. Natuurlijk gaat dat makkelijker als je toevallig een stuk weg tegenkomt waar je al eens geweest bent, maar probeer het maar eens: elke motor stuurt makkelijker als je de weg al kent.

Nog een enorm verschil is de zithouding. Yamaha heeft niet zomaar een recht stuur op de R1 gezet en de kuip verwijderd, het complete subframe is veranderd. Je zit verder naar voren, hoger en de voeten staan lager, waardoor er een heel ruime zitpositie ontstaat. Na een dag en zo’n 360 kilometer rijden waren we nog steeds niet moe, hadden nergens last van en hebben echt wel ons best gedaan. En er is nog steeds grondspeling genoeg, we hebben niet één keer een voetsteuntje aan de grond gereden. Dat is gewoon knap en… dat belooft dus nog meer. Als je daar niet happy van wordt?

En dan te bedenken dat er dus ook gewoon sportieve gefreesde en verstelbare voetsteunen te koop zijn. Zei daar iemand circuitrijden? Of zou dat dan juist weer grappiger zijn als je de koffers monteert om het schokeffect wat te vergroten? Ons maakt het niet uit, we zijn al blij genoeg met de standaardversie als het moet. Dus in het kort: de motor loopt als een kogel, zit als een koning, klinkt als een GP-machine en stuurt als een boodschappenwagentje. Wat willen we nog meer? En oh ja, kost bij ons maar €14.999, wat zomaar flink onder de prijs van de naaste concurrenten is. Die zomer van 2016 gaat er ineens veel zonniger uit zien.

Meer motornieuws en reviews? Check dan motorfreaks.nl