ACID: de wraakengel van YouTube of een tikkende juridische tijdbom?

Deze week ging hij opnieuw viraal. Niet met een grap, niet met een roast, maar met een nieuwe expose video. Doelwit: een man die in België is veroordeeld voor verkrachting, maar onder de radar bleef omdat die volgens de Belgische justitie genoeg talent heeft voor een goede toekomst. In zijn video legt Acid alles op tafel: volledige naam, adres, details uit het strafdossier. Geen censuur, geen pseudoniemen. Rauw, confronterend en juridisch opnieuw op het randje of volgens sommigen eroverheen.

De video explodeerde op sociale media. TikTok, Instagram, Reddit, iedereen deelt, duikt in het verhaal en applaudisseert of afschuwt. En zoals vaker bij Acid, ontstond er ook een trend: jongeren posten massaal teksten als “ik heb een overval gepleegd, maar wordt toch niet veroordeeld #belgischejustitie”. Een ongemakkelijke maar scherpe knipoog naar het gebrek aan strenge straffen voor ernstige misdrijven. De boodschap is duidelijk: als slachtoffers geen stem krijgen, en daders gratie verleend wordt, nemen creators het woord. Maar waar ligt de grens tussen gerechtigheid en zelf-justitie?

Voor wie het vergeten is: Acid’s strijd met het gerecht begon met de tragische Sanda Dia-zaak. De 20-jarige student stierf in 2018 tijdens een studentendoop van Reuzegom. Wat volgde was een jarenlange juridische strijd waarin de betrokken studenten uiteindelijk slechts milde straffen kregen, denk aan boetes en werkstraffen.
Toen het gerecht besloot om de namen van de daders uit de media te houden, brak Acid met dat stilzwijgen. Hij dropte een video waarin hij de namen van de Reuzegommers noemde. De video werd massaal gedeeld, maar had ook gevolgen: Acid werd zelf vervolgd voor schending van privacy, en kreeg een voorwaardelijke gevangenisstraf.

Ironisch: de man die misstanden aankaartte, werd zwaarder aangepakt dan sommige daders. En dat wringt.

Vandaag herhaalt hij hetzelfde patroon. Een ernstige zaak, een veroordeelde dader, een gerecht dat (volgens Acid) te weinig doet en dus grijpt hij zelf in. Maar dat roept vragen op: mag een individu zomaar deze informatie online gooien? Wat met de privacy van daders, zelfs als ze veroordeeld zijn? Hoe ver mag je gaan in naam van 'gerechtigheid'?

Zijn fans noemen hem moedig, iemand die zegt wat niemand durft. Critici vinden hem gevaarlijk, omdat hij het recht in eigen handen neemt en zichzelf boven de wet plaatst. En ergens hebben beide kampen misschien een punt.

Acid opereert in een juridische grijze zone. Hij stelt echte problemen aan de kaak, te lichte straffen, ondoorzichtige processen, bescherming van daders boven slachtoffers, klassenjustitie maar hij doet dat op een manier die hem keer op keer zelf in de problemen brengt.

Wat deze hele saga pijnlijk duidelijk maakt, is dat het vertrouwen in het Belgische rechtssysteem op een dieptepunt zit. Wanneer daders wegkomen met minimale straffen, en klokkenluiders zoals Acid juist worden veroordeeld, is het niet gek dat jongeren hun frustratie uiten in TikTok-trends en satirische posts.

Misschien zit daar net het probleem: de rechtsstaat wil orde en structuur, maar de realiteit van sociale media is chaos en emotie. Acid weet dat, en speelt er genadeloos op in. Hij laat de camera rollen waar het gerecht stilvalt. Hij zegt het onuitspreekbare. En hij weet dat hij er opnieuw een rechtszaak voor kan krijgen.

De grote vraag: is Acid bezig met een broodnodige wake-upcall voor België, of ondermijnt hij zijn eigen zaak? Zijn laatste video kan mogelijk opnieuw juridische gevolgen hebben, en de discussie barst los: hoe ver mag een burger gaan in het openbaar maken van misstanden, als het gerecht zelf tekortschiet?

Critici zien Acid als roekeloos. Fans zien hem als de stem die zegt wat iedereen denkt. Maar één ding is zeker: de kloof tussen gerechtigheid en gerecht lijkt in België groter dan ooit.
En Acid? Die blijft graven, met z’n camera als schep.