Een afscheid voor de eeuwigheid: Rafael Nadal vereeuwigd op Roland Garros

Rafael Nadal, de Spaanse legende. De man die talloze kinderen de liefde voor tennis heeft bijgebracht en hen heeft laten dromen. Eind vorig jaar kwam er een einde aan een carrière waar een paard de hik van krijgt, maar er ontbrak nog één ding: een waardig afscheid. En dat kreeg hij afgelopen weekend. Een afscheid zoals het hoort. In het bijzijn van zijn grootste rivalen en zijn trouwste fans.

Op Court Philippe-Chatrier kleurden alle vijftienduizend fans bruinrood, de kleur van het gravel met daarop de tekst Merci Rafa. Ook waren er mensen geheel in het wit gekleed. Samen vormden zij de letters ‘14 RG’. Tijdens zijn opkomst zag je wat voor speler Rafael Nadal is geweest. De tranen stroomden direct over de wangen van de fans. Even later kon de hoofdrolspeler zelf zijn emoties ook niet meer bedwingen.

Roland Garros pakte groots uit voor het afscheid van Rafael Nadal. Een prachtig huwelijk, die twee. Denk je aan Roland Garros, dan denk je aan de Spaanse tennisser en andersom. De stadionspeaker somde de jaren op waarin Nadal het toernooi domineerde. Net als vroeger. Een kippenvelmomentje. Even terug naar de tijd dat Nadal de onbetwiste koning van het gravel was.

Na het emotionele praatje van de stadionspeaker werd er een indrukwekkende video vertoond. Daarin zagen we typische Nadal-beelden: sleurend over het gravel, juichend na een overwinning, achterovervallend van vreugde. Alles waar Nadal om bekend stond kwam voorbij. En daar stond hij, vechtend tegen zijn tranen, met de Coupe des Mousquetaires in zijn handen. Veertien keer won hij het Grand Slam-toernooi van Parijs.

Na een minutenlange staande ovatie was het tijd voor de man zelf. Rafael Nadal nam het woord. Hij begon in het Frans, schakelde over naar het Engels en sloot af in zijn moedertaal, het Spaans. Iedereen die een belangrijke rol in zijn leven had gespeeld, werd genoemd niemand werd vergeten. Met veel emotie sprak hij tot zijn vrouw, zijn ouders en natuurlijk zijn oom Toni.

‘‘Het komt goed”, zei Nadal, toen hij even pauzeerde om op adem te komen.

‘’Bedankt Parijs, voor alles. Jullie hebben mij emoties bezorgd die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ik mocht hier het olympisch vuur dragen tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen. En ik heb een prachtig standbeeld in dit park. Ik draag alles met me mee in mijn hart. Duizendmaal dank.”

En dan denk je dat je alles hebt gezien, maar het mooiste moest nog komen. Want een ster is niets zonder zijn rivalen. Roger Federer, Novak Djokovic en Andy Murray waren uiteraard van de partij om de Spanjaard te eren. Eerst verschenen ze op het grote scherm, daarna betraden ze ook samen de baan. En daar stonden ze dan: de tennissers die elkaar op de baan niets gunden, maar daarbuiten broeders zijn. Dit is hoe rivaliteit hoort te zijn. Vijanden tijdens de wedstrijd, respectvolle vrienden daarna.

„Tijd verandert je perspectief”, begon Nadal zijn ontroerende speech gericht aan zijn tennisvrienden. „Al die spanning, druk, de vreemde gevoelens die je hebt als je tegenover je rivaal staat... het is allemaal totaal anders als je gestopt bent. Nu draait het alleen nog om dankbaarheid voor wat je hebt bereikt. We hebben allemaal onze dromen waargemaakt. We hebben laten zien dat we keihard kunnen strijden, maar ook collega’s zijn die elkaar respecteren. Uiteindelijk is tennis maar een spel. En dat is een prachtige boodschap die we aan de wereld hebben meegegeven.”

Toch was het nog niet afgelopen. De Franse tennisbond en Roland Garros hadden nog een verrassing in petto. Een stukje gravel werd weggeveegd en daar verscheen een bijzonder eerbetoon: een witte tegel met de voetafdruk van Rafael Nadal. Voortaan is hij voor altijd zichtbaar op zijn favoriete tennisbaan. En opnieuw hield hij het niet droog.

Met zijn zoontje Rafa junior in zijn armen zwaaide Nadal voor de allerlaatste keer naar het Franse publiek. Dat zong hem op kenmerkende wijze uit: Rafa, Rafa, Rafa! Een afscheid dat een tennislegende verdient. Zijn briljante acties zullen we nooit vergeten. Voorgoed vereeuwigd op het gravel van Parijs.