In memoriam: Jeroen Roest (1988 - 2025) – De vlucht van een Paradijsvogel

Deze zomer kregen wij het verschrikkelijke bericht dat Jeroen Roest op 37-jarige leeftijd is overleden. Niet alleen een boezemvriend van FHM, hij was ook achter de schermen een creatieve sparringspartner, de huisfotograaf op FHM500-evenementen en fotograaf van talloze FHM-reportages. Een ode aan een paradijsvogel.

Dertien bosjes bloemen zijn in het traliewerk gestoken, in het midden een foto, een portret van een man met een mooie ruige kop en een innemende lach. Het is een altaar aan het hek van een bouwput tegenover Leiden Centraal. Hier komt De Geus, een kolos met woningen, winkels, horeca en een bioscoop. Bouwer Akor uit het Overijsselse Rijssen gaf er een borrel, om te vieren dat de fundering was gelegd en de ondergrondse bouw was voltooid. ’Uit de put, de hoogte in’, luidde het motto.

Niet veel later eindigde hier het leven van de man die zich geen raad meer wist, die zo diep in de put zat, dat hij nog maar één uitweg zag: de hoogte in, klimmen, de uiterste vlucht tegemoet.

Een ooggetuige belde 112: ’Er is een man in de bouwkraan aan het klimmen. Dit is eng’. Toen de beller weer keek, was in de kraan niemand meer te zien. In de bouwput vonden de hulpdiensten het dode lichaam van een 37 jaar jonge man.

Een week later zet uitvaartverzorger Monuta in Voorschoten verkeersregelaars in om de toestroom bij de uitvaart van Jeroen Roest te ordenen. Honderden huilende mensen verzamelen zich op Rosenburgh waar hun dierbare zoon, broer, kleinzoon, neef, geliefde, vriend op de nieuwe natuurbegraafplaats ter aarde zal worden besteld. Het verdriet is immens, maar er wordt ook veel en hard gelachen bij het afscheid van deze hartstochtelijke, daadkrachtige, onbesuisde, creatieve, begaafde, maar ook hulpbehoevende mensenmens.

Op Rosenborgh buitelen de anekdotes over elkaar heen. Jeroen Roest was een alleskunner, een alleswiller ook en aan zijn brein ontsproten de mooiste, maar ook de gekste ideeën. Hij was kleurrijk en excentriek, een ware paradijsvogel.

Jeroen Pieter Roest was talentvol als meubelmaker en als fotograaf, hij blonk uit als levenskunstenaar, hij was gezegend met een groots lijf en een goeie kop, hij was intelligent en geestig, maar in zijn hoofd was het te vaak te onrustig en groeide chaos uit tot manische depressie.

Zijn vader Kees zei altijd over Jeroen: ’Die jongen heeft gouwe klauwtjes’. Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken, maar ook: wat zijn ogen zagen, kon zijn geest soms niet verwerken. Jeroens moeder Alice zegt bij het afscheid dat ’je als ouders machteloos staat’. Maar ook dat er schuldgevoel is: ’Wat hebben we gemist, wat hebben we nagelaten?’

Niets, drukte Jeroen zijn ouders meermaals op het hart. Kees en Alice waren uit elkaar gegaan toen hij zeventien was, maar het had hem ook nadien nooit aan hun liefde en zorg ontbroken. Dat benadrukte hij nog in een gedichtje met de aanhef ’Lieve liefste pa’, dat zijn vader vond na de fatale val. En vlak voor een psychose hem de bouwkraan van de Geus injoeg appte hij Alice: ’Ik hou van je’. En hij appte ook Kees: ’Ik hou van je’.

Op Rosenburgh richt Alice zich tot de kist met haar eerste kind, geboren in Leiden op 31 januari 1988: ,,Je had kuiltjes in je wangen. Altijd lachen, altijd vrolijk wakker, je was vol energie, altijd in de weer, stilzitten kon je niet. Drie wandelwagens hebben we versleten, zo fanatiek wiebelde je en je wilde overal in klimmen.’’

In de tuin in de Rodenburgerstraat timmerde zijn vader een stevige zandbak voor de kleine wervelwind die er het liefst op blote voeten in sprong. Alice: ,,Zand tussen je tenen, dat zei je laatst nog, op het strand van Katwijk: ’Ohhh, heerlijk mam, m’n schoenen uit, zand tussen m’n tenen voelen’.’’

Na de verhuizing naar Voorschoten werden zijn broertjes geboren, Freek in 1993, Michiel drie jaar later. Alice: ,,Je was trots, een echte grote broer. Je wilde ze ook geboren zien worden. Niet naar oma of de buren, nee, je bleef erbij. Samen met Kees knipte je de navelstreng door. Michiel zegt nog steeds dat z’n gekke navel door jou komt.’’

Jarenlang ving het gezin in de vakanties kinderen uit vluchtelingenkampen en kindertehuizen op en Jeroen gaf ze het liefst al zijn speelgoed. Alice: ,,Je zei onlangs: ’Dat hebben jullie mij meegegeven, delen, zorgen voor elkaar, in liefde en verbondenheid.’ En dat heb jij voortgezet Jeroen. Jij brengt mensen samen, dat zie je vandaag.’’

Jeroen werd onderzocht op hoogbegaafdheid en als model gescout door Moeder Anne, hét kindercastingbureau van Amsterdam. Hij speelde in reclamefilmpjes en gooide er op school een tijdje met de pet naar. Zijn ouders stelden regels voor hem op, zoals: ’Je mag best gamen, maar je moet eerst je huiswerk maken.’ De regels werden op papier gezet, onder de kop REGELS. De eigengereide Jeroen kraste die door en maakte er boos WETTEN van.

Op het Adelbert College in Wassenaar maakte hij vrienden voor het leven. Chris Riemens, zijn soulmate, met wie hij tot aan zijn dood close zou blijven, ging hem kortweg ’Roest’ noemen, omdat hij een kast van een gast is, iemand om tegen op te kijken. ,,Roest was de eerste met een brommer’’, ver- telt Chris op Rosenburgh. ,,En wat voor één. Een fluorescerende blauw-gele Tomos, voorzien van een 70cc blok en Tecnigas terugloopuitlaat. Een gestoord apparaat, want op z’n top haalde hij wel negentig kilometer per uur.’’

De Adelbert-vrienden probeerden wiet, blowen, ook daarin was Jeroen voorloper en koploper. Alice: ,,Jarenlang gebruik eiste zijn tol. Opname, GGZ, je probeerde terug te vechten, je zocht het pad, maar het ging niet zoals je hoopte.

Je zei: ’Ik zit altijd net achter de golf, kan het niet meer bij zwemmen, zij wel’.’’ En met die zij doelde Jeroen op zijn vrienden die het lukte met de golf mee te zwemmen.

Jeroen deed in Rotterdam de opleiding meubeldesign en maakte met zijn gouden handen een wonderbaarlijk knappe stoel die landelijk werd bekroond als ontwerp van het jaar. Hij kreeg een baan, floreerde, maar kon dit niet vasthouden. Hij ontmoette Malu, de liefde van zijn leven. Acht intens gelukkige jaren samen. Maar tijdens die gelukkige jaren werd er flink geknokt. Jeroen vocht voor hun relatie maar ook met zichzelf. Uiteindelijk resulteerde dit in een breuk. Op Rosenburgh zegt Malu dat het gat in haar hart zo groot is, dat de bevolking van China zich hierin zou kunnen huisvesten. ‘Jij hebt zo ontzettend veel gegeven aan mij, aan je vrienden, je familie en aan het leven. De stempel die jij op de wereld hebt gedrukt is onuitwisbaar. Je was geniaal in al je gekte, groots in je geluk en bovenal een ontzettend mooi mens.’

Jeroen was huisfotograaf van concertorganisator Mojo, schoot op alle grote festivals in het oog springende foto’s en feestte ondertussen uitbundig mee, met zijn vriendenteam, waarin hij volgens Chris Riemens de spelverdeler was: ,,De creatieve nummer 10 in een vrije rol achter de spitsen. Publiekslieveling, ongeleid projectiel en de sterspeler die de wedstrijden voor je wint. Dankzij jou hebben wij zó vaak, zó ongelooflijk hard gelachen. Iedereen die hem van de feestjes kent, zal erkennen: Roest is een absolute dansvloerlegende, de koning van de liefde en de keizer van de discotheek.’’

Toen zijn grootste jeugdvriend op zijn vijfentwintigste hoofdredacteur van de glossy ’For Him Magazine’ werd, was het feest. Riemens: ,,Samen de wereld over reizen, de mooiste vrouwen vast- leggen, de dikste festivals bezoeken, de snelste sportwagens testen. Weet je nog, dat we naar de autobahn trokken om de topsnelheid van de McLaren 570S te testen? 313 kilometer per uur. Doodeng, maar godsamme, wat een ervaring. Terwijl wij over de autobahn vlogen, keek jij door de zoeker van je camera om het doorbreken van de 300 kilometer-barrière vast te leggen.’’

Riemens en Roest reden door de binnenstad van Innsbruck toen op de autoradio ’Simply the best’ van Tina Turner klonk. Het volume op maximaal, ramen open en tranen van het lachen. Riemens: ,,Want ja, het is aan de ene kant super asociaal om met zulke harde muziek door een stadscentrum te rijden, maar Tina en jij maakten dat het kon. Het was het ontstaan van onze lijfspreuk: STB.

Op de ochtend van jouw laatste dag heb ik je vanaf mijn vakantieadres nog gesproken. Je had het moeilijk. Een paar uur later reed ik langs Innsbruck. Ik stuurde een foto van de stad met de tekst STB. Het is hartverscheurend dat die foto voor altijd op één vinkje zal blijven staan.’’

Alles liet de levenskunstenaar uit zijn ’gouwe klauwtjes’ vallen en op het laatst werden ook de broeder- rollen omgedraaid. Freek en Michiel konden altijd bij Jeroen te rade, maar toen de verslavingsziekte zich in het hoofd van ’die ouwe’ nestelde, moesten de ’mini-Roes- ten’ de grote broer, tegen wie ze altijd geweldig hadden opgezien, steeds te hulp schieten. Wat lang niet altijd lukte.

Freek richt zich op Rosenburgh tot Jeroen en tot ’iedereen die meeluistert’: ,,Dúrf hulp te vragen en je eigen ego of schaamte te laten voor wat die is. Want kijk om je heen, er zijn altijd meer mensen dan je denkt die bereid zijn om tijd voor je te maken.’’

Kees besluit de rouwbijeenkomst met woorden van Jeroen. In de caravan vond hij een gedicht waar- uit de worsteling van zijn oudste zoon met het leven spreekt. Jeroens vlucht omhoog, de bouwkraan in, was geen vooropgezette wanhoopsdaad, maar gebeurde in een plotse vlaag van totale kortsluiting. Toch kan het gedicht worden gelezen als de kroniek van een aangekondigde dood. Om deze woorden, onder meer:

Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Bel 0800-0113 of chat via 113.nl. Anoniem, gratis en 24/7.

Dit artikel is gepubliceerd in samenwerking met het Leidsch Dagblad, waar dit stuk eerder in is verschenen. Dank naar hen en auteur Jaap Visser voor het beschikbaar stellen van dit artikel.