Hardlopend naar Griekenland: Jeroen van Veen loopt elke dag een marathon

Twee jaar geleden rende hij al een jaar lang elke dag, voor het Prinses Máxima Centrum. Een indrukwekkende actie, met indrukwekkende opbrengsten. Maar ergens bleef er iets kriebelen. Want als je weet dat je zoiets kúnt, wat houdt je dan nog tegen om iets nog groters te proberen? Zo ontstond het idee om naar Sparta in Griekenland te rennen.

Jeroen van Veen: "Beginnen, begint voor mij dan ook niet bij de eerste stap, maar bij de gedachte daarvoor om het idee te omarmen en het gewoon te gaan doen." Het is niet voor het eerst dat hij verre afstanden rent. Vorige zomer rende hij op z'n hardloopschoenen al naar het EK-voetbal in Duitsland voor de halve finale tussen Nederland en Engeland. Onderweg probeerde hij live via Instagram een kaartje te fixen. Dat lukte, uiteraard.

Die actie, dat moment, die energie van de mensen, dat voelde als goud. Mensen stuurden berichten, tips, hotelovernachtingen. ING regelde zelfs een plekje in het stadion. Dat Oranje verloor was bijzaak. Het bewijs: laat mensen zien wat je doet, en ze helpen. Zo ontstond het plan: niet meedoen aan de Spartathlon (de mythische ultramarathon van Athene naar Sparta), maar een eigen route bouwen. Gewoon van huis naar Sparta. Waarom niet?

Hij vertelde het aan zijn vrouw Charlotte. "Ik vertelde aan mijn mijn vrouw Charlotte over de Sparthatlon. Dat dit een van de meest heroïsche ultra-marathons op de weg is. Hoe tof het zou zijn als ik daar niet aan mee doe en zoals de deelnemers daar vanaf Athene in de bloedhitte 240 kilometer als race naar ga rennen, maar dat ik vanaf mijn huis naar Sparta wilde gaan rennen. Dat spreekt tot de verbeelding. Charlotte reageerde enthousiast en samen maakten we een concreet plan."

In aanloop naar zijn ultieme hardlooptocht heeft hij een jaar lang getraind. "Zelf ben ik fysiek redelijk fit, maar metaal super fit. Om fysiek goed aan de start te verschijnen heb ik het afgelopen jaar rond de vijf, zes keer per week hardgelopen. Soms lang. Soms kort. Maar ging altijd. Mentaal was die altijd een belangrijke training. Bij regen, een lichte blessure, sneeuw of verjaardag. Ik ging hardlopen. Desnoods maar wat rustiger, maar ik ging altijd."

Die discipline, dat geloof in het proces, maakt hem uniek. En onderweg draagt hij twee bijzondere dingen met zich mee: een flesje met een druppel Noordzeewater, als metafoor voor zijn tocht naar de Egeïsche Zee. Plus en klein beetje as van zijn overleden zoontje Kasper.

Kasper overleed na meer dan duizend behandeldagen aan de gevolgen van een hersentumor. "De actie voor het Prinses Máxima Centrum deed ik voor alle kinderen en ouders daar, en door mijn zoontje Kasper. Ik was zelf heel vaak met hem in dit ziekenhuis. Ondanks dat het inmiddels al meer dan 4 jaar geleden is dat hij is overleden, is hij er nog elke dag voor mij. Hij geeft mij kracht, doorzettingsvermogen, liefde en levensvreugde om door te gaan en niet te stoppen."

Inmiddels is hij al ruim een maand onderweg. De zwaarste dag? "De Zwitserse Alpen. Daar moest ik door en overheen. Na dagen van hiken rennen en wandelen, was er de dag dat er 57 kilometer op de planning stond met daarin de hoogste bergpas van Zwitserland met meer dan 1800 hoogtemeters en soms stijgingspercentages van meer dan 25 procent. Op de dag zelf regende het zo hard dat ik door halve modderstromen moest rennen en de weg wel een kleine rivier leek. Het was intens zwaar, maar daardoor ook intens prachtig mooi."

Op zo'n tocht in je eentje leer je jezelf kennen. "Het zijn juist de zware dingen zijn die je lichter maken. Tijdens het rennen besef ik mij dat iemand en dus ook mijn mentale en fysieke kracht niet gemeten wordt tijdens een hoogtepunt, maar tijdens een dieptepunt. Ver onder rock bottom leer je jezelf kennen. Daar kun je aan jezelf en de wereld laten zien hoe sterk je echt bent."

In de afgelopen maand heeft hij ook al heel veel mooie momenten meegemaakt. "Teveel om op te noemen. De steun van mensen online. De duizenden DM’s. De campings waar hij welkom is. De familie die hem herkent van ‘Een Huis Vol’ en hem uitnodigt. De overnachting bij Maarten van der Weijden. Het gevoel dat je gedragen wordt door wildvreemden."

Soms slaapt hij in een hotel, maar meestal in z’n halfpersoonstentje. Dan is de doucheruimte op de camping zijn werkplek. Opladen, letterlijk. Drone, powerbank, telefoon, alles in de scheerapparaatstekker. Eens in de tien dagen neemt hij rust. Al is dat relatief. Er is altijd iets te doen. Het eten? Vegan, veel, en toch te weinig. Liters appelsap. Daarnaast zoute chips, voor het zout en de vetten. Uiteraard heel veel fruit. Sojamelk. Veel brood met humus en ‘‘s avonds op al die campings heel veel patat met ketchup en een grote salade."

Onderweg dwaalde hij eens per ongeluk een jachtgebied in. "Ergens in de Ardennen werd het asfalt pad een grind pad dat in een bospad veranderde. En daarna steeds smaller werd en bij een hek eindigde met GEEN TOEGANG JACHT GEBIED. Ik was inmiddels als kilometers dit pad afgerend en flink omhoog gelopen. Het was in de wijde omgeving de enige route over de berg. Dus ben ik maar doorgelopen. Dat was best spannend. Die ochtend ben ik herten, een groep zwijnen, reeën, een roofvogel en nog een paar andere kleine dieren tegengekomen. Maar gelukkig geen jager, haha."

Mensen vragen: heb je tips? Jazeker. Hij is zelfs al begonnen aan een boek dat uitkomt in 2026. Tot die tijd zegt hij: “Zeg hardop wat je wil. Laat je niet tegenhouden. Vraag om hulp. En betrek de mensen om je heen. Dan is de reis al begonnen voordat je vertrekt.” Waar hij het meest naar uitkijkt als hij aankomt? "Naar dat onbeschrijfelijke gevoel in Sparta. Het geluk van het gewoon gedaan hebben."