Démira over haar nieuwe album Iggy, Georgische muziek en haar neurologische aandoening

Nét geen 26 jaar geleden werd Démira Jansen geboren in de Achterhoek. Nu maakt ze muziek. En ze studeert nog aan de universiteit van Amsterdam. Kunstgeschiedenis. Een corona-ingeving waar ze nu bijna afstudeert. Die muziek was absoluut geen ingeving. Dat zat er al van jongs af aan in. “Het podium trok me altijd. Ik wilde gitarist worden en begon met spelen toen ik zeven jaar was. Ik ben tien jaar lang naar die muziekschool gegaan.”

Bijna twintig jaar later staat ze nu aan de vooravond van haar debuutalbum. Dat noemt ze Iggy . “Veel mensen denken dan aan Iggy Pop. Dat vind ik wel grappig maar dat is het niet. Ik heb vijf jaar lang aan mijn eigen sound gesleuteld en die werd zo ingewikkeld dat ik de titel makkelijk wilde houden. Als ik nu een kind zou werpen, zou ik die Iggy noemen. Dit album is mijn geesteskind. De baby van mijn muzikale uitlaatklep. Vandaar.”

Op het album is alles met elkaar verbonden, vooral qua lyrics. Zo is Dismas een referentie naar het Bijbelse figuur Sint Dismas, maar komen de woorden die Jezus hem toesprak (Hodie mecum eris in Paradiso) weer terug in Dutch Kills . Bijbels dus. “Ik ben geen atheïst maar ook geen gelovige. Ik ben wel gedoopt en heb mijn communie gedaan. Dat was normaal in mijn familie. Nu kan ik dat allemaal mooi als symboliek gebruiken, haha.”

Ook gebruikt Démira graag bijzondere geluiden om meer context te bieden. “In het nummer over mijn jeugd, zit het geluid van furbies verwerkt. Daar speelde ik vroeger mee. Het voelde voor mij logisch om dat terug te laten komen.”

“Voor een popalbum vertelt dit ook wel verhalen die je niet altijd hoort. Het is niet gewoon nummer na nummer, meer een soort tentoonstelling. Het gaat over mijn leven en gedachtes van mijn laatste EP tot nu. Ook over goed en slecht. Het is misschien een beetje een filosofische plaat. Over elk detail is in ieder geval afschuwelijk nagedacht. Het voelt nu bijna als een soort afstuderen.”

De weg naar dit album was niet altijd makkelijk. Op haar zestiende werd Démira gekweld door een tumor in haar arm. Ingewikkelde operaties volgden en het zat op zijn zachtst gezegd niet mee. Gitaar spelen werd steeds lastiger “Ik speelde nog best goed, maar ik moest accepteren dat het niet houdbaar was. Dat deed me toen psychologisch een beetje de das om. Dat werkt dan ook holistisch. Als je bang bent dat het slechter gaat, gebeurt dat ook.”

“Ik moest een nieuwe manier zoeken om met muziek om te gaan. Toen ben ik gaan produceren, want ik kon mijn rechterarm niet meer zo goed bewegen. Met die knopjes gaat dat beter. Nu ben ik een van de weinige vrouwelijke producers. Dat is wel bijzonder, denk ik.”

“Sowieso stortte ik me ontzettend vroeg op muziek. Ik was er al jong heel serieus mee bezig en heb een beetje mijn pubertijd overgeslagen. Ik had geen idee wie ik was.” En dus ging Démira naar zichzelf op zoek. Ze zocht een vriendinnetje op in New York. En ze nam stiekem een paar demootjes mee.

“Via haar netwerk rolde ik van het een in het ander. Iedereen was toen heel verwelkomend. Mijn vlucht naar huis werd gecanceld en toen besloot ik te blijven.” Dat was geen gekke keuze. Ze mocht al snel terecht bij Electric Lady Studios. “Dat is een van de sickste studio’s ter wereld. Ik kwam daar binnen met zelfgemaakte demo’s waarin ik sommige geluiden/elementen gewoon met mijn telefoon had opgenomen. Dat viel wel in de smaak maar ze vonden het ook wel komisch. Bij zo’n grote studio verwacht je dat niet.”

Toch bleek dat wel haar way to go . “Het is bullshit dat je een super-de-luxe studio nodig hebt om een vette track te maken. Dat zie je ook met de nieuwe stroming van bedroom artists. Ik pak veel alledaagse geluiden die ik als instrumenten inzet en daar ga ik mee spelen.”

Over de reacties op haar album maakt Démira zich dan ook niet heel veel zorgen. “Natuurlijk speelt dat een rol, maar ik heb het voor mezelf gemaakt. Al zou ik het zelf misschien niet eens in mijn Spotify-lijst zetten. Haha, dat is ook niet echt een lekker verkooppraatje. Maar nee, er zit veel aandacht in. Dat waardeer ik heel erg en ik hoop dat mensen dat ook doen. Je moet dit niet beoordelen als een nieuwe hit.”

Wat er dan wel in die Spotify-lijst staat? “Nu best veel Georgische muziek uit de Sovjettijd. Ik schrijf een scriptie over de Sovjet-Unie en ik vind het heel interessant om te zien wat ons in die tijd is achtergehouden in het Westen. Verder houd ik van instrumentale shit. Ik werk veel en dan wil ik niet afgeleid worden door lyrics.”

Het album brengt Démira in eigen beheer uit. Twee jaar geleden bedankte ze Electric Lady Studios en sindsdien staat ze weer op eigen benen. “Ik heb daarvan misschien ook een beetje bindingsangst. Achteraf gezien was dat toch niet zo’n fijne samenwerking. En ik wil er ook eerst achter komen wat ik zelf vet vind, zonder dat mensen daar meteen iets van moeten vinden.”

“Ik zat laatst ook met Armada. Zij zeiden tegen mij dat ik heel veel verschillende dingen doe en dat dat ook bij mij hoort. Maar als ik niet een bepaald geluid heb, kan een label ook geen flikker met mij. Qua muziek ben ik best wispelturig.”

Inspiratie haalt Démira vooral uit kunst. “Ik studeer ook kunstgeschiedenis. Bij mij triggert dat inspiratie. Als ik visuele dingen zie. Ik zie dan geluiden als het ware. Ofja, het is niet dat ik voor een Monet sta en dan een sitar hoor. Maar mijn creative juice gaat dan flowen. Als ik muziek luister kom ik niet op dat soort ideeën.”

Over vijf jaar hoopt ze vooral nog te kunnen doen wat ze nu doet. De combinatie van studio en live. “En misschien een huisje in het buitenland. Een soort schuur opknappen en dan met regenlaarzen en een strohoed. Een soort vrouwelijke Rick Rubin, haha.”

Voor de veertienjarige Démira heeft ze wel een advies: “Go play. Ga maar spelen. Je hoeft er niet zo zwaar aan te tillen. Heb plezier en wees niet te hard voor jezelf. Ik wilde alleen maar volwassen zijn en was heel serieus aan het doen.” Andersom zou de jonge Démira best tevreden zijn. Een beetje verrast, maar zeker trots.

Trots lijkt zeker op zijn plaats. Op piepjonge leeftijd te maken krijgen met een tumor, waardoor je droom om gitarist te worden in het water valt. Zie daar maar mee om te gaan. “Ik ben daar eigenlijk juist de laatste tijd pas best mee bezig. Toen had ik niet zo’n besef van de toekomst en heb ik ook een beetje geprobeerd om te doen alsof het niet zo was. Ik schaamde me er ook een beetje voor ofzo. Ik had het er liever niet over. Ik wilde altijd gewoon meedoen en vind het psychologisch heel kut dat je soms moet accepteren van ‘hey, het zit er niet in man’.”

“Wat misschien leuk is: bij de presentatie raak ik niet één instrument aan. Ik ga alleen maar zingen. Dat vind ik heel spannend. Ik heb dat nog nooit gedaan en ik zie mezelf ook niet als zangeres. Soms wil ik toch even een synthesizer meenemen maar dat moet ik niet doen. Ik heb vijf fantastische bandleden.” Die presentatie van haar album Iggy speelt Démira op 10 mei in de Melkweg in Amsterdam.

Kaarten voor de show haal je hier .