Sekslessen #7: Waarom jij wel vreemd mag gaan maar zij niet

Ik schreef ooit een artikel over of monogamie wel of niet werkt en dat deed toen nogal wat stof opwaaien. Het is me vaker opgevallen dat in gesprekken over monogamie het argument vaak neerkomt op vooral niet kunnen dealen met het idee dat je partner met een ander in bed ligt. Mannen vinden mij altijd razend interessant als ik vertel dat ik niet in monogamie geloof, maar voegen daar dan snel aan toe dat ze er zelf in een relatie niets van moeten weten. Komt dat je bekend voor? Zelf zou je zo nu en dan best met een ander willen seksen, als je vriendin het maar niet in haar hoofd haalt.

Dat is een beetje krom maar misschien ook wel logisch, vanuit beide geslachten gezien. Ik ga weer even de psycholoog uithangen en de evolutie erbij betrekken. We hebben twee doelen in het leven: voortplanten en overleven. Die twee doelen kunnen in relaties nogal wat turbulentie veroorzaken. Er wordt hierdoor namelijk heel wat vreemdgegaan.

Als je voortplanting in je achterhoofd houdt dan is het helemaal niet gek dat jij de drang voelt om je piemel aan zo veel mogelijk vrouwen voor te stellen. Kansen spreiden door zaad verspreiden. Meer baby’s, meer beter. Je zit genetisch zo in elkaar dat de oerman in jou je bij elke aantrekkelijke vrouw probeert te verleiden om haar te verleiden. Het duiveltje op je schouder. Instinct houdt geen rekening met het feit dat je je in een monogame relatie bevindt. Als je dan ook nog een paar biertjes hebt weggetikt krijgt dat duiveltje helemaal de vrijheid om jouw gedrag over te nemen. En voor je het weet lig je met een ander in bed.

Voor vrouwen is dat praktisch gezien niet anders. De oervrouw in hen is altijd alert op het vinden van een man die haar en haar potentiële baby een goed leven kan bieden. Daarom bestaan gold diggers , had Hugh Hefner knappere vriendinnen dan jij ooit gaat krijgen en heeft die lekkere receptioniste een relatie met een lelijke, oude maar succesvolle ondernemer (en niet andersom). The ugly old man has a lot of power en dat is waar vrouwen instinctief voor vallen. Deze mannen vergroten de kans op overleven voor zowel haarzelf als haar hypothetische baby. Dus komt je vriendin iemand tegen die op dat moment iets te bieden heeft waar het duiveltje in haar naar op zoek is: doe even een DNA-testje als ze zwanger blijkt te zijn.

Waarom worden we zo ontiegelijk jaloers bij het idee dat ‘onze’ partner het met iemand anders doet? Sommige mensen geven de schuld aan de kerk. Er wordt wel eens gezegd dat de kerk de hele maatschappij heeft weten te hersenspoelen met het idee dat we monogaam moeten zijn, dat we gedurende ons hele leven met slechts één partner het bed mogen delen. Misschien is daar wel een deel van waar, maar zeker niet alles.

Jaloezie is een veel dieper gewortelde emotie, het voelt niet aangeleerd. Sterker nog: jaloerse mensen kunnen hun gedrag vaak totaal niet controleren en doen en zeggen allerlei dingen waar ze later spijt van krijgen. Jaloezie lijkt onderdeel uit te maken van het oerinstinct wat ons ook drijft tot vreemdgaan. Het zal daarom ook wel weer met evolutie te maken hebben. Ook al is jouw doel om zaad te verspreiden, als jouw vrouw kinderen heeft van veel verschillende mannen dan wordt de overlevingskans van jouw baby opeens aanzienlijk kleiner. En als jij de verantwoordelijkheid hebt over veel verschillende baby’s die je gemaakt hebt bij allerlei side bitches , dan wordt de overlevingskans van de baby van je main bitch óók aanzienlijk kleiner.

Evolutionair gezien hebben we dus een steady argument om naar bed te gaan met mensen buiten onze relatie, maar we hebben ook een steady argument om dat onze partner te verbieden. Maar goed, daar schieten we in de praktijk niet veel mee op natuurlijk.

Kijk, vreemdgaan is vooral not done omdat je je niet aan afspraken houdt en daarmee je partner bedriegt. Maar is de daad zelf echt zo’n probleem? Als je zeker genoeg bent van je relatie, zeker weet dat alles goed zit, dan kun je zo nu en dan het bed misschien best met een ander delen. Waarom niet? Maar belangrijk is wel dat je er allebei zo in staat en eerlijk over bent, anders kan een niet-monogame relatie meer kapot maken dan je lief is (je relatie).

Mocht je kiezen voor een monogame relatie, zoals de meesten doen, moet je toch echt proberen dat duiveltje op je schouders de mond te snoeren. Probeer de rationele afweging te maken of deze random het waard is om je relatie voor op het spel te zetten. Waarschijnlijk niet.