Q&A met openhartige Leo Alkemade: “Humor maakt ontzettend sexy”

We starten het interview en Leo onderneemt nog even een poging om op de bank te gaan liggen. Tot twee keer toe glijdt de beste man van de bank af. Dit levert mooie beelden op, waarop niemand ook helemaal begrijpt wat er nou daadwerkelijk gebeurt. De ras-Tilburger loopt een beetje te dollen.

Ik ging niet het programma in met een bepaalde tactiek, moet ik zeggen. Dus ik voelde mezelf niet Peter Maes (trainer van Willem II, red). Ik vond dat ‘ie laatst wel weer stom stond te wisselen, ik was er namelijk onlangs bij tegen ADO-uit, maar dat terzijde.

Maar ik wist totaal niet wat ik kon verwachten. Moet dan ook zeggen dat ik het programma eerder inging met een bepaalde paniek dan een tactiek. Dit omdat je hele identiteit vasthangt aan je glimlach, aan je spontaniteit en openheid. Communiceren doe je altijd toch met een glimlach op je gezicht. Wanneer je dat uitschakelt, dan schakel je een heel groot deel van jezelf gewoon uit. Dat vond ik best wel moeilijk. Al helemaal om daar een weg in te vinden om dan anderen aan het lachen te maken, terwijl je zelf eigenlijk niet echt meer sympathiek bent. Ik was wel zoekende in hoe ik mij moest verhouden tot de ander.

Je wordt wat passiever, wat ‘afwachtender’. Allemaal hartstikke leuk hoor, maar ik kon niet te veel ingaan op de ander, omdat het anders een lach zou kunnen opleveren. Het is een raar psychologisch experiment waarin je verzeilt.

Vaak lach ik mezelf ook een beetje uit, daar moeten mensen dan weer om lachen. Dan ga je toch lachen, om jezelf. En ja, dan ben je af. En dat wil je niet. Zoemen, dan moet je eruit.

De dingen waar je normaal gesproken om moet lachen, die probeer je te blokken. Als Nabil als een Portugees of Braziliaan achter een piano gaat zitten, al kom ik net uit een crematie, dan zal ik daar zelfs om moeten lachen. Ik vind dat gewoon ontzettend leuk en nu mag dat dan niet. Dat is echt verschrikkelijk.

Dan beet ik op het pootje van m’n bril. Stiekem had ik daar wel over nagedacht, dat was dan misschien de Peter Maes zet, waar we het net over hadden. Als ik mijn bril afzet, dan zie ik het ook allemaal niet zo scherp. Dus dan gaat die fijne mimiek weg, die registreer ik niet. *kauwt ondertussen even op z’n bril* Dan heb je in ieder geval een handeling met je mond, dan kan je je daar even op focussen. Daar werd ik helaas wel op teruggefloten, dat ik m’n bril niet zo vaak af moest zetten, want ja, dan zie ik dus gewoon geen fluit.

Tergend langzaam praten, heel lang, alles uitrekken. Ik had wel wat acts voorbereid, maar ik moet zeggen, ik ben er niet eens helemaal aan toegekomen, aan die acts. Ik heb er eentje gedaan. Zo dacht ik dat het wel lachen is om mijn broek vol te schijten.

Nou, ik had dus bedacht dat ik als gewichtheffer binnenkom en vervolgens een gewicht pak, dat ik dan ‘m oppak, ontspan en alles laat gaan. Ik had ook zo’n hele zak diarree op mijn rug laten plakken. Ik dacht: ‘Ik zou daar zelf om moeten lachen’, maar dat moeten jullie dan maar gaan kijken, wat daarvan terecht is gekomen.

Leo vervolgt zijn verhaal vervolgens verder. “Het was een hele leuke groep, dat moet ik echt zeggen. Want dat was echt leuk. Stuk voor stuk allemaal aardige en vooral leuke mensen. Het is dan heel vervelend als je daar zo ondankbaar of onaardig met om moet gaan, door niet te lachen. Dat vond ik wel lastig.”

Op gegeven moment dacht ik: ‘Ik ga zorgen voor deze mensen’. Toen ben ik koffie gaan zetten, tosti’s gaan maken, als ik maar een handeling had. Die handeling had ik echt nodig, om te zorgen dat ik gewoon wat te doen had, omdat als ik in een bank ga zitten, dan komen ze naar je toe en dan gaan ze het gesprek aan. Ja, dat moet ik allemaal niet hebben.

*Leo moet duidelijk even nadenken, want er flitst direct van alles door zijn hoofd heen*. Kijk, ik heb natuurlijk best veel vrienden in het vak. Dan ga ik toch voor mijn sluipschutterskornuiten. Dat zijn toch echt memorabele avondjes als wij met z’n vieren op pad gaan.

Excessief drinken, drinken om het drinken. Studentikoos zuipen. Lekker zuipen. Beetje ‘kut’ roepen. Ik weet nog wel vroeger, ik woonde in die tijd in een studentenhuis met Henry van Loon. Dan gingen we eerst heel veel drinken. Daarna gingen we fietsen. Dan fietsten we tegen die abri’s aan. Je kent het wel, die schuilhuisjes die er staan als je op de bus staat te wachten. Dan stonden er van die abri’s met van die posters erin en als je dan tegen deze posters aanfietste, dan donderde je natuurlijk gelijk van je fiets af. Echt hartstikke leuk. Dat deden we dan om de beurt. Dan stonden er op gegeven moment heel veel mensen naar ons te kijken hoe wij steeds harder tegen die abri aanfietsen en van die fiets aflazerden. Strontlazerus. Dan je ’s ochtends dacht van: ‘Jemig, wat heb ik nou allemaal voor vocht in mijn ellebogen en schaafwonden op m’n poten.’ Topavonden.

Ik vind het altijd heel leuk als iemand goed kan imiteren. Dat vind ik het echt heel knap. Vroeger had je bij Kopspijkers dat cabaretpanel daar zitten met Paul Groot die als geen ander imitaties kon. Maar ook Jochem Myjer bijvoorbeeld, die vind ik ook altijd heel leuk als hij achter een piano Stef Bos nadoet.

Wij zitten toch wel meer op het absurdisme, denk ik. Wat we hebben verzonnen met ‘Mijn zoon die denkt dat ‘ie een kikker is”, dat soort Sluipschutters-scenes. Daar ben ik wel echt trots op. Want dan denk ik: ‘Ah ja, dat is best authentiek eigenlijk’, dat maakt alleen Sluipschutters. En daarnaast natuurlijk fijn dat het eveneens zo wordt omarmd en daar zo’n groot publiek voor is.

Ja, ik heb dat altijd wel door als we echt iets goeds maken. Overigens weet ik ook heel goed wanneer het niet zo goed is, maar dat terzijde. Die moeten er ook tussen zitten, want daar worden die andere sketches alleen maar beter van. Je kan niet altijd een 10 halen, natuurlijk. Maar we hebben wel een paar tienen gehaald. En het is echt leuk als je merkt, zeker met de Sluipschutters ook, dat je Kooten en De Bie had, waar ik zelf naar keek, en Jiskefet. Wij geven de nieuwe generatie een ingang. Zoals mijn generatie opkeek naar Michiel Romeyn en Kees Prins, zo kijken de scholieren nu naar De Sluipschutters. Dat vind ik echt grappig, hoe dat werkt.

Ja, het inspireert absoluut veel jongelui om ook filmpjes te maken. Dat is mooi.

Ik zou zo graag willen dat ik van social media af kon, maar dat kan gewoon niet. Dan snijd ik mezelf gewoon in m’n vingers. Door social media heb je een groot bereik. Al moet ik eerlijk zeggen: ‘Het is eigenlijk gewoon vergif’. Hoeveel tijd je verliest aan dat nare Instagram en TikTok en weet ik veel wat allemaal. Het is verschrikkelijk man, er komt bijna alleen maar bagger voorbij. En ik kijk ernaar, de hele dag. Ik word daar er echt schijtziek van.

Ja, dat is nog steeds hetzelfde, of misschien zelfs verergerd door social media. Door dat hele gebeuren mag je namelijk geen fout meer maken. Want dan word je gecanceld, je hebt helemaal niet meer de gelegenheid om het meer recht te zetten. Zeker als je bekend bent, ik hebt het wel met sommige BN’ers te doen dan ‘m dan voor hun kiezen krijgen.

Misschien wel, maar denk het eigenlijk niet. Ik ben altijd wel een ongenuanceerde lul geweest. Maar nu worden er mensen gecanceld op basis van geruchten. Of dat er nog niet eens een zaak is geweest, of uiteindelijk moet een rechter nog oordelen, maar als dat nog niet is gebeurd, dan vind ik dat je nog niet zo hoeft te zijn voor mensen, als iets nog niet bevestigd is. Zo geldt dat voor bekende, maar ook minder bekende mensen. Als je daadwerkelijk iets fout hebt gedaan, dan moet je daar straf voor krijgen en die uitzitten.

Dat is compleet uit z’n verband getrokken. Om het maar even zo te zeggen: ‘Dat is precies helemaal niet waar’. In ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ heb ik met haar geacteerd. Ik was nieuw daar en wellicht een beetje onzeker. Dat is toentertijd een beetje verkeerd opgeschreven in een interview. Ze schreven op dat zij niet met mij een vrijscène wilde spelen, maar dat is allemaal helemaal niet waar. Wij hebben altijd hartstikke leuk met elkaar geacteerd.

Sindsdien heb ik haar ook helemaal niet meer gezien. Zij is helemaal uit de media. Maar dit is weer een goed voorbeeld van sociale media. Op het moment dat het dan ergens staat, dan wordt het als waarheid aangenomen. Het is echter een niet gebeurd verhaal. Moet ik me nog steeds op verantwoorden, daar heb ik helemaal geen zin in.

De mooiste vrouw van het jaar mag van mij wel een beetje heupen hebben. En ik houd echt van puur natuur, geen plastische poespas. Al helemaal geen duckface, dat vind ik verschrikkelijk. Daarnaast net even die imperfectie dat het daardoor juist perfect wordt. Het moet echt menselijk zijn, dus geen barbie-achtig type. Een natuurlijk mooie vrouw met veel humor. Maar ja, dat zie je niet op foto’s he. Als kan je het wel aan de ogen zien. Je ziet dan echt een twinkeling, want humor maakt ontzettend sexy.