Voorpublicatie + winactie: Memoria van David Lagercrantz

David Lagercrantz behoort tot de beste thrillerschrijvers ter wereld. Dat heeft hij met zijn boeken in de Millenium-serie wel bewezen. Hij ging verder waar de overleden Stieg Larsson na de eerste drie delen was gebleven. Dat zijn grote schoenen om te vullen, maar dat heeft hij knap gedaan.

Memoria is zijn laatste wapenfeit. Het is het tweede deel in de reeks over Rekke en Vargas. De synopsis luidt als volgt: “ Claire Lidman is al veertien jaar dood, maar haar echtgenoot Samuel weigert dat nog steeds te accepteren. Als hij op een foto een vrouw ziet die precies op Claire lijkt, vraagt hij Hans Rekke en Micaela Vargas om hulp. Het onderzoek leidt hen terug in de tijd en Rekke wordt geconfronteerd met pijnlijke herinneringen uit het verleden. Hij realiseert zich dat hij zijn aartsvijand van vroeger, Gabor Morovia, weer onder ogen moet komen. Intussen wordt Micaela continu lastig gevallen door haar criminele broer Lucas. Maar dat raakt haar minder dan wanneer ze erachter komt wie de nieuwe vriend van Rekke’s dochter Julia is. ”

Is de interesse aangewakkerd? Wij delen hieronder een fragment uit het boek en geven drie exemplaren weg.

Op 1 juni 2004 werd een Hongaarse zakenman met een buitengewoon talent voor logisch redeneren gebeld op zijn vaste nummer. Het gesprek viel onder de noemer ‘omgevingsanalyse’ en niemand verwachtte dat er iets belangrijks of ingrijpends zou worden besproken. Maar aangezien de analyticus die belde juist die dag een lichte kijk had op de dingen – met uitzondering van de situatie in Irak – praatte hij maar door over van alles en nog wat en noemde toen ook professor Hans Rekke.

‘Ik hoorde dat Rekke zich interesseert voor de dood van Claire Lidman.’

Meer was het niet. Toch was dat genoeg om de Hongaarse zakenman het gevoel te geven dat de hele wereld van kleur veranderde.

Maar de geschiedenis was natuurlijk al veel eerder begonnen.

Hans Rekke was nog maar twaalf jaar oud.

De sneeuw viel als nooit tevoren, toen er bij het grote huis in Wenen werd aangebeld. Doctor Brandt, zijn wiskundeleraar, kwam binnen met een veel te grote bontmuts op. Hij had een jongen van Rekkes leeftijd bij zich, met krullen en donkere, felle ogen. Doctor Brandt stelde hem voor als Gabor en Hans wilde hem een hand geven.

De hand bleef eenzaam in de lucht hangen.

De jongen liep gewoon langs hem heen, licht en elegant als een soepel kattenbeest. Hij had iets dreigends en Hans begreep niet wat er gebeurde. De groene ogen van de jongen glinsterden en in al zijn bewegingen zat waakzaamheid, alertheid. Ze werden beiden aan het grote bureau naast de boekenkast met de buste van Beethoven gezet, en toen pas werd het iets duidelijker.

De jongen was kennelijk een talent, en het idee was dat ze zouden wedijveren, zich met elkaar zouden meten. Doctor Brandt deelde opgaven uit – over Georg Cantors bewijs voor verschillende soorten oneindigheid in de wiskunde – en er ontstond meteen een zinderende spanning. De jongen, Gabor, trilde van enthousiasme en ging meteen aan het werk. Hans bleef onbeweeglijk zitten, als verlamd, en staarde naar de lijnen in de schouderspieren van de jongen.

‘Waarom schrijf je niet?’ vroeg doctor Brandt.

‘Dat ga ik zo doen,’ zei hij.

Maar hij zat vast in zijn gedachten, hij was een raadsel in getrokken dat hem meer boeide dan wiskunde, en verbaasd zag hij dat de jongen bliksemsnel rekende, virtuoos bijna, en Hans dacht: laat hem winnen, wat maakt mij dat uit? Toch wilde iets in hem terugslaan, en langzaam verdiepte hij zich in de opgaven. Na afloop vond hij dat het redelijk goed was gegaan, niet geweldig, maar toch heel behoorlijk. Maar toen hij weer opkeek, straalden Gabors ogen van triomfantelijkheid.

‘Ik ben onder de indruk, jongens. Wat zeggen jullie van twintig minuten pauze, zodat jullie elkaar wat beter kunnen leren kennen?’ vroeg doctor Brandt, zichtbaar tevreden, en toen trokken Hans en Gabor hun jas aan en liepen de tuin in met stappen die knerpten op de bevroren grond.

De sneeuw viel met grote vlokken, het was een koude dag en opeens hoorde Hans een zachte piep, een g in het viergestreepte octaaf, die bij elke derde of vierde uitademing terugkwam. Het was een soort kwetsbaarheid die contrasteerde met het explosieve van de uitstraling van de jongen.

‘Wat voor sport doe je?’ vroeg hij.

Gabor leek na te denken.

‘Zelfverdediging.’

Dat vond Hans te vaag.

‘Wat voor soort?’

‘Ik kan het je laten zien.’

Gabors lichaam spande zich en de zachte piep in zijn ademhaling ging een halve toon omlaag naar een fis en dat leidde Hans af. Dat was een deel van zijn vloek in die jaren. Als het geluidsbeeld veranderde, begon hij de klanken in zijn omgeving dwangmatig te analyseren. Daardoor was hij niet op zijn hoede toen Gabor hem vastgreep.

Het was alsof hij vast was komen te zitten in een strik. Hij draaide met hevige kracht rond en smakte tegen de grond en een paar seconden lang zag hij niets. Even later zag hij Gabors ogen boven zich, ze leken nu verzadigd, bevredigd, als die van een roofdier dat had gekregen wat het wilde.

Daarna was hij weg, en Rekke bleef met een vreselijke pijn in zijn achterhoofd liggen. Pas bij de derde of vierde poging lukte het hem om op te staan en hij strompelde naar binnen. Zijn haar was plakkerig en nat, en hij stond een hele poos voor de badkuip op de benedenverdieping om het bloeden te stelpen. Toen hij terugging naar de bibliotheek waren er vijftien à twintig minuten verstreken.

Doctor Brandt zat nog aan het bureau en verklaarde met overdreven gebaren en een blik van diepe teleurstelling dat Gabor helaas naar huis was gegaan. Hij had geen oog voor Rekke, die gewond was en bleek, en Rekkes moeder trouwens ook niet. Zij was de hele avond bezig met het zoeken naar enkele sieraden die opeens waren verdwenen.

Wil jij het boek Memoria van David Lagercrantz winnen? We geven drie exemplaren weg! Geef in de comments op Facebook aan waarom jij dit boek wil lezen en wie weet ploft 'ie binnenkort bij jou op de deurmat.