Legendarische Hollywood producer Frank Marshall over unieke Bee Gees docu

In de tijd dat wij één keer knipperen, heeft deze man ongetwijfeld wel weer iets uitgevoerd.

We mochten Frank Marshall niets vragen over zijn voorgaande werk, maar toch was er één brandende vraag. Waarom gaat een Hollywood-producer die sinds de jaren '70 al een vaste stoel heeft bij de Oscars, ineens een muziekdocumentaire maken? "Het produceren van films is wat ik overdag doe. Het is compleet gepland. Er is een script en je weet precies wat er gaat gebeuren en wat er gezegd gaat worden." Zijn ogen beginnen zo te schitteren, dat het zelfs in het Zoomgesprek nog opvalt. "Een documentaire is vrijheid. Het is fantastisch. Je gaat langs al deze wegen en vindt een spoor dat leidt naar iets bijzonders. Zo ontdekte ik dat Blue Weaver (Brits toetsenist, red.) nog ergens cassettes vol met demo's in de kast had liggen. Die lagen gewoon in een schoenendoos. Hij had ze gewoon!" Een antwoord op de vraag of hij dit nog een keer wil doen kom dan ook in no-time: "Absoluut!" Nieuwsgierig als we waren wilden we wel weten welke hedendaagse artiesten bij hem op de shortlist staan voor een docu. "Ed, ehh," hij grijpt naar z'n hoofd in frustratie, "Ed Sheeran, dat is 'm. Die heeft vast wel wat te vertellen."

Ook is er een stuk waar Frank zelf kippenvel van kreeg. De Bee Gees moesten weg uit hun thuishonk in Miami en kozen voor een chateau in Frankrijk waar Elton John eerder had opgenomen. Wat bleek: het was een krot. Mét een studio, dus ze bleven maar. Het bouwval was uiteindelijk de geboortegrond van de soundtrack van de jaren '70. Toen de broertjes gebeld werden voor de soundtrack van Saturday Night Fever , hadden ze al vijf nummers klaar. Wisten zij veel dat niet alleen John Travolta, maar meerdere generaties gingen swingen op onder andere Stayin' Alive .

Voor het interview met Frank Marshall bekeken we eerst de twee uur durende documentaire over de familie Gibb. De drie Australische-maar-toch-Britse broers groeiden in korte tijd uit tot de eerste band die de wereld veroverde. Bijna net zo snel als dat ze bekend werden, was de wereld ze zat. De Bee Gees haalden hit na hit binnen op de radio, wat duidelijk wordt in de documentaire als een vermoeide dj weer een nummer aankondigt. 'Disco sucks' was de doodsteek voor de band. "Het ging niet om de muziek, maar om het sociale aspect," zegt Frank. "Dit ging niet over de Bee Gees. Ze kregen het label 'disco' en het sneeuwbaleffect begon. Ze snapten niet hoe dat kon gebeuren, want de band verkocht miljoenen albums en had ineens uit het niets beveiliging nodig." Gelukkig is er een ervaringsdeskundige in de documentaire, die weet hoe het is om ineens zo'n golf tegen je in te krijgen. "Ik denk dat Coldplay's Chris Martin iets zegt over dat de Bee Gees de eerste band waren met wereldwijd succes. Nog nooit keerden mensen zich op deze schaal tegen een band die voorheen zo populair was."

Frank is blij dat hij op zijn eigen manier het gevaar kan laten zien van die beweging. Gelukkig liep het voor de broertjes Gibb zelf goed af. Het drietal besefte dat ze eigenlijk het liefst liedjes schreven en dus stapten ze uit de spotlight. De nummers die ze schreven werden uiteindelijk alsnog dé soundtrack van de jaren 80. Mooi kut dus, voor die mensen die ze per se wilden zien verdwijnen.

Misschien zijn de Bee Gees voor jou oud nieuws, maar veel muzikanten stonden in de rij om het over de band te hebben. In de documentaire komen onder andere Mark Ronson, Noel Gallagher, Eric Clapton, Justin Timberlake en Chris Martin voorbij. "Wie mag nu Eric Clapton interviewen?", laat Frank zijn muzikale liefde doorschijnen, "Ze wilden allemaal graag onderdeel uitmaken van deze documentaire, omdat de Bee Gees hun geïnspireerd hadden. Iedereen noemt de Bee Gees 'lightweight', maar ik durf te zeggen: ze waren de zwaargewichten."

Die passie schemert ook een beetje door. "Ik vond het fantastisch om Justin Timberlake te interviewen omdat hij zo enthousiast was over de muzikaliteit. Sterker nog, we gingen zo diep in op de muziek, dat ik op een gegeven moment zelfs over hem heen praat." Een doodzonde, want als regisseur sta je niet zelf in de schijnwerpers. "Ik heb het er ingelaten als een kleine easter egg," zegt Frank lachend.

Wat: Een hedendaagse kijk op de grootste band uit seventies . Ja, dat durven we na het kijken wel te zeggen. Wie:

Barry Gibb is de enige overgebleven Bee Gee, maar de documentaire wordt aangevuld door bekende gezichten uit de popwereld. Denk aan: Noel Gallagher, Chris Martin, Mark Ronson, Eric Clapton etc. Oh ja, en de regisseur is dus Frank Marshall.

Hoeveel sterren:✭ ✭ ✭ ✭ Saai feitje: Het drumploopje van Jive Talkin'

is één van de eerste drums die dus in een 'loop' werden opgenomen. In de documentaire zie je hoe dit proces te werk ging.