Jan Versteegh schrijft over het vaderschap in zijn boek Doodmoe & dolgelukkig

De beste man heeft een boek geschreven, genaamd Doodmoe & dolgelukkig de bijbel voor de papa’s to be.

De presentator en vader kan zich tegenwoordig dus ook schrijver noemen. De alleskunner bundelt zijn vaderlijke kennis in zijn handboek voor de vaders. Zo’n jankende, poepende en slapende koter is natuurlijk niet niks. Mentaal maar ook fysiek kan het aan je knagen of je begint er zelf van te knagen, want dat is wat Versteeg beschrijft in het hoofdstuk ‘Dadbod’.

Een vrouw waarbij de babybuik niet meer verdwijnt of de doos zo is uitgerekt dat je er een complete mandarijnenkist in kunt verstoppen. Nee hoor, dat zijn fabels. Zijn vrouw zag er binnen de kortste keren fantastisch uit. Het was Versteegh zelf die last kreeg van een papafiguur, de dadbod of hoe je ook wil noemen.

Natuurlijk wist ik dat een lichaam verandert door een zwangerschap. Ik ben niet helemaal van gisteren. Tijdens, maar vooral ook na de geboorte van een kind, gebeurt er veel met je. Ik had het me alleen niet helemaal gerealiseerd, tot ik het in de spiegel zag. Let wel, ik heb het nu niet over mijn vrouw. Integendeel, die hoestte twee keer en was weer op haar oude gewicht inclusief dito figuur. Het zal de combinatie van goede genen zijn en het geven van een sloot melk waarop Campina jaloers kan zijn. Nee, ik heb het over mezelf.

Ik heb een ‘dadbod’, papavet, luie kilo’s.

Sinds de geboorte van het Kind heb ik een aantal dingen verzuimd en in plaats daarvan heb ik een aantal andere dingen meer gedaan. Laten we beginnen met de dingen die ik meer had moeten doen. Sporten. Punt.Voorheen sportte ik zeker drie keer per week, soms zelfs vijf keer. Nu was ik zeker niet het type Arie Boomsma, maar veel vet was er ook niet.Daarbij heb ik de afgelopen tijd mijn ruggengraat op vakantie gestuurd als het om snaaien gaat. Een handje nootjes hier, een chipje daar en voor ik het doorhad, zag ik er steeds iets ‘gezelliger’ uit.

Hier in huis blijft nogal eens wat eten over. Het komt regelmatig voor dat de Dochter op hoge poten een banaan eist. Balaam moet ik zeggen, want de articulatie laat nog te wensen over. Zo is een ballon ook een balaam. Het is soms dus lastig interpreteren. Wordt er gevraagd om een geel en gekromd stuk fruit of een gekleurd opblaasbaar stuk rubber? Is de balaam (banaan) eenmaal in het bezit dan is mevrouw er vaak ook weer snel klaar mee. Soms na een paar happen, maar ook weleens zonder een hap te nemen. Die balaam (banaan) vind ik dan ergens op (of in)de bank, in het bedje van de pop of ergens anders waar je hem doorgaans niet verwacht. Omdat ik het zonde vind om hem weg te gooien, eet ik de restanten dan op. Mijn balamenconsumptie is sinds de komst van de Dochter dan ook explosief gestegen. We gooien met zijn allen onvoorstelbaar veel voedsel weg en dat zou, zeker in deze tijd, niet moeten mogen. Dus eet ik, als de huiskliko, op wat er overblijft. Of ik bewaar het in een bakje in de ijskast. Het blijkt prima om te lunchen met de vissticks met dopererwtjes van gisteren. Even opwarmen en papa de scharrelaar is alweer tevreden. Inmiddels heeft de Dochter dit principe een beetje door dus als mevrouw geen zin meer heeft in haar stronkjes broccoli probeert ze mij de overgebleven stukjes te voeren. Daarbij doet ze ook nog alsof ze mij daarmee een dienst verleent, in plaats van zichzelf.

Nu klinkt het allemaal enorm verantwoord en duurzaam, maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Het krijgen van kinderen überhaupt is nou niet iets wat binnen een groenprofiel past. Als je geen kinderen op de wereld zet, kun je je hele leven met een Boeing 747 vol gas rond de wereld vliegen en dan nog ben je groener bezig. Laat de kraan rustig aan staan als je van thuis naar je werk gaat. En stook het lekker het hele jaar rond een tropische 25 graden in huis.

Maar ja, geen kinderen? Dat is natuurlijk iets wat we nooit op willen geven. De rijkdom die een kind in je leven brengt is niet te meten.

Niet te meten in tijdsinvestering, niet te meten in geld en niet te meten in groen. Daarvoor is het veel te allesomvattend. Die vergelijking is helemaal niet te maken, en dat is maar goed ook. Stel je toch voor dat milieubewegingen in ons land zich daar druk om gingen maken. Laat mij in de tussentijd de restjes prikloze spa van mijn vrouw opdrinken, de gepureerde hapjes van allerhande soorten verorberen en half afgekloven boterhammen met jos (worst) opeten. Heb ik toch nog het idee iets bij te dragen.

Maar goed, hierdoor ben ik sinds de geboorte van het kind wel acht kilo aangekomen. ACHT. Toen ik laatst aan mijn moeder vroeg of ze me dik vond, zei ze: ‘Niet dik, je bent gewoon wat romig.’ Dat is moederliefde. Hetzelfde zeggen, maar dan verpakt in een laagje tissues. Ik reed laatst iets harder dan verantwoord door Brazilië over een onverharde weg. Bij elke hobbel voelde ik mijn buikvetje ‒ want ik praat nog in verkleinwoorden, dan lijkt het minder erg ‒ trillen. Toen nam ik een besluit. Ik ga fietsen. Ik schaf een racefiets aan en ga trappen tot ik een ons weeg. Of in ieder geval een paar ons minder. Liefst een ons of tachtig.

In het boek Doodmoe & dolgelukkig geeft Jan op een humoristische manier een kijkje in de eerste jaren van het vaderschap. Met advies en anekdotes van Dominic Seldis, Jim Bakkum, Dennis Weening, Giel de Winter, Leo Alkemade en Wietze de Jager kom jij de eerste jaren wel door. Een boek vol met tips en blunders, zodat jij ze niet meer hoeft te maken. Versteegh geeft je een handleiding voor de eerste jaren als papa.