DJ Talk met Roog en Erick E over relatie, touren en Nederland

“Echt, ik ben als DJ uit de buik gekomen”, begint Roog. “Ik weet niet waarom maar die fascinatie was er al heel vroeg. Toen ik zes was, ging ik al platen kopen. Als ik nu terugdenk, denk ik ‘wat een autistisch kind’ want ik nam altijd die platen overal mee naartoe. Als we naar een verjaardag gingen, had ik mijn koffertje met singles mee en dan legde ik die op de platenspeler van mensen. Toen dachten ze op een gegeven moment van ‘nou, laten we dat kind daar maar geld voor geven’. Hahaha. Dus ik doe het echt al mijn hele leven.”

“Bij mij kwam dat wel iets later”, geeft Erick toe. “Ik was denk ik 13 of 14 ofzo. En daarvoor? Ja, waar was ik mee bezig? Voetballen buiten. Voetballen, voetballen, voetballen. Niet dat ik daar goed in was overigens maar ik vond het wel leuk om buiten te voetballen.”

De beste plaat ooit? “Dat kun je niet kiezen. Je kunt er nu een uitlepelen en er een mooi verhaal omheen bouwen maar zo’n plaat is inwisselbaar met dertig andere”, vindt Erick. “Ze zijn ook allemaal iconisch in een bepaalde tijdsgeest.”

“Wat wel leuk is: voor ons twintigjarig bestaan hebben we allemaal oude platen die belangrijk zijn geweest voor Housequake een update gegeven. Ik moet meteen denken aan een plaat van Erick uit 1993”, zegt Rogier, die sowieso niet voor een eigen track wil kiezen als beste ooit. “ Pancake , heette die. Waarschijnlijk omdat die Amsterdammers elkaar uitmaken voor pannenkoek ofzo. Maar we hebben ook een remix gemaakt van Fatima Yamaha. Dat is Bas Bron, de producer van de Jeugd van Tegenwoordig, die een hele mooie melodieuze techno plaat heeft gemaakt waar wij dan weer een dikke beat onder hebben gezet.”

“Pancake is wel een leuke, ja. Dat is het aller, allereerste wat ik ooit heb gemaakt qua muziekproductie”, bedenkt Erick zich. “Het blijft mooi dat je dat nog steeds kan draaien en dat mensen daar nog steeds euforisch op reageren. Dat is telkens weer kippenvel.”

In twintig jaar maakten de twee heel wat mee. Ze zagen de hele wereld en deden talloze indrukken op. Erick: “Ik zal de euforie in Jeruzalem nooit vergeten. Dat was in de tijd dat de bombardementen dagelijks alles plat knalden. Om te zien hoe de plaatselijke jeugd zó heftig reageerde op uitgaan, was heel speciaal. Echt alsof er geen morgen is. Dat is mij altijd bijgebleven. Sensation in Santiago, Chili was ook bizar. Die vibe daar, het is zo’n gekkenhuis. Bij iedere plaat is het alsof je een doelpunt hebt gescoord voor 50.000 man.”

“Wij hadden vroeger ook een fanclub in Japan en die mensen waren ook echt hysterisch”, vult Rogier aan. “We zijn in Nederland redelijk populair, maar daar is de adoratie echt van een andere orde. Dan denk je soms echt ‘oke rustig, ik kom maar een plaatje draaien’. In Nederland zijn we daar gewoon wat nuchterder in. Maar in onze begintijd was dj’en natuurlijk ook echt nog wel een kunst en dan werd je soms als een soort van halfgod binnengehaald.”

Regelmatig wilden de vrouwelijke fans meer van de heren dan alleen een paar plaatjes. “Bij Erick stonden ze gewoon in rijen klaar”, herinnert Roog zich. “En ze stonden daar prima”, zegt Erick snel. “Om daar nu een smeuïg verhaal van te maken. Ja, nee.” Rogier is het daar niet mee eens. “Jij was gewoon de Harry Styles van de jaren ’90!”

Avonturen te over dus. Hun favoriete land? Daar zijn de heren snel over uit: Nederland. “Dat is ook wel een keuze geweest”, bekent Erick. “Op een gegeven moment kon ik kiezen om meer naar het buitenland te gaan maar voor mij hoeft dat eigenlijk niet. Je hebt alle luxe van de wereld dat je heen en weer kunt rijden en thuis kunt slapen. En de feesten en de energie zijn gewoon heel goed. Waarom zou ik in godsnaam drie keer moeten overstappen naar ergens achter in Europa voor hetzelfde of misschien nog wel minder dan in Nederland?”

“En het is lucratiever”, valt Rogier bij. “We kunnen hier drie of vier shows op een zaterdagavond spelen. No fucking way dat je dat waar ook ter wereld kan doen. En de fanbase is heel dedicated . In Nederland is het uiteindelijk gewoon altijd het tofste.”

De dancescene is continu in beweging. De trends volgen elkaar in rap tempo op en wat vandaag hip is, is morgen niet meer interessant. Hoe Roog en Erick E relevant bleven? “We zijn altijd aan de housekant van het hele verhaal gebleven. Natuurlijk pakken we elementen eruit maar we zijn nooit trance of EDM gaan draaien. Dat is gewoon niet ons ding”, legt Erick uit. Rogier: “We hebben inderdaad nooit gebandwagoned . Maar je moet wel mensen aan de gang houden. Open deur: je moet de juiste plaat draaien op het juiste moment.”

Op die manier houden de twee het dus al een eeuwigheid vol. “Toen we twintig jaar bestonden heeft onze boeker een video laten maken waarin ze aan een hele hoop bekende DJ’s vroegen wat wij voor ze betekend hebben. Dan hoor je dat je toch een soort invloed hebt gehad op een hoop generaties na ons. Omdat we er altijd naar hebben gestreefd om technisch en muzikaal het niveau hoog te houden”, vertelt Rogier.

Hun langste optreden was ooit op Aquabest. Daar stonden ze tien uur. “We doen regelmatig lange sets, maar dat was de langste”, meent Rogier. Wij vroegen ons af hoe je je dat in hemelsnaam tien uur volhoudt. “Ja, een banaan eten van tevoren”, lacht Erick. De mannen hebben er juist niet zo’n moeite mee. “Als je een goede conditie hebt, dan moet het wel gewoon lukken.” “Je raakt ook in een soort trance, legt Rogier uit. “Dan hoef je ook eigenlijk niet te eten en niet naar de wc. Dan sta je daar ineens van ‘oh, we zijn al tien uur bezig’. Dat is dan best bizar. Maar het is absoluut leuker dan een set van een uurtje.”

Tja, twintig jaar bezig. Dat zijn heel wat optredens. Maar wat was de allergaafste? “Dan denk ik meteen aan Sensation”, begint Erick. “Midden in de Johan Cruyff ArenA, 40.000 man helemaal in wit. Dat is zo overweldigend.”

“Onze allereerste samen was ook vet”, weet Rogier. “Dat was Beachpop in Bloemendaal. 100.000 man. Dat is daarna ook snel verboden want alle toegangswegen waren geblokkeerd. Ik moest toen nog door de kustwacht daarheen worden gereden of gevaren want alles stond vast. We zagen daarna luchtfoto’s en het hele strand stond vol. We konden ook zelf het einde van de mensenmassa niet zien. Heel onwerkelijk. Daar ontdekten we ook onze magie samen. Een en een bleek drie in ons geval.” “En dat allemaal omdat jij te laat was”, weet Erick. “Roog zou eigenlijk voor me staan maar hij was er niet. Toen begon ik maar en kwam hij alsnog. Toen zijn we samen doorgegaan.”

Inmiddels mogen ze de eretitel ouwe lul opspelden. Dan is de aansluiting met de jeugd steeds lastiger, maar dat is ook geen hoofddoel. “Dat is een leuke bijvangst”, vindt Erick. “Onze doelgroep begint meer rond de 30, 35 jaar. Die vinden het ook juist heerlijk om niet tussen die jonkies te staan. Dat is een beetje ons selling point. Niet dat ze niet welkom zijn, hoor! Zeker niet. Soms staan we ook op festivals en dan gaat alles door elkaar en dan is de jonge garde ook super complimenteus.”

“Uiteindelijk voel je de groove of je voelt hem niet”, verklaart Roog. “Dan maakt het niet uit of je tachtig bent of achttien. Maar bij onze shows merken we ook wel echt een community. Mensen vinden de muziek leuk maar komen ook voor dat feestje met zijn allen. En je wil daar niet je kinderen tegen komen.”

De band is altijd goed geweest, en ze zijn elkaar nog lang niet zat. “Dit is voor ons allebei de langste relatie, met afstand”, lacht Erick. “Eigenlijk verschillen we zelden van mening. We laten elkaar vrij in de keuzes en doordat we het op een bepaalde manier in de blender gooien ontstaat er een sound die hij niet in zijn eentje kan en ik ook niet. Dat weten we ook en daarom klopt dit”, vertelt Erick.

“Het is een open relatie, ja”, zegt Rogier. “Die eerste keer gebeurde er ook iets magisch. Ook bij het publiek. En dat is sindsdien ie-de-re keer zo. Dat is echt belachelijk. Ik kan ook niet pinpointen wat het nu is.”

Voor de tour hebben de jubilarissen dus een hoop oude nummer geremixt. “En we doen niet één keer hetzelfde. In ieder poppodium wordt het een combinatie met trip-down-memory-lane-tracks maar we kunnen die op zoveel manieren combineren dat het telkens anders kan zijn. Je moet ze dus eigenlijk allemaal zien”, lacht Erick. “Het worden inderdaad pure shows waarin alles live is. Anders zouden wij ook doodongelukkig worden”, denkt Rogier. “Er was een tijdje met van die EDM-shows met hele strakke tijdsplanningen. Dan moest je als DJ playbacken. Dat hebben wij altijd geweigerd. Echt. Hell no dat we dat gaan doen. No way.”

De eerstvolgende shows in de 20 jaar-tour zijn in Sittard, Alkmaar, Groningen en Bloemendaal aan zee. Later dit jaar doen Roog en Erick E onder andere ook Zwolle, Amsterdam, Haarlem, Utrecht en Breda aan. Check hier wanneer de boys van Housequake bij jou in de buurt optreden.