Fragment + winactie: De Storm van John Grisham

John Grisham is een van de meest beroemde thrillerschrijvers van deze eeuw. Die stelling durven wij wel aan. Hij werd beroemd dankzij z’n juridische verhalen. Maar sinds een paar jaar is hij een andere weg ingeslagen. In z’n laatste boeken gaat het meer richting detective, met moorden als thema’s. Zijn laatste wapenfeit is De Storm. Lijkt ons wel een lekker boekie voor onder de parasol.

Orkaan Leo komt met een rotvaart gedenderd richting Camino Island, wat voor de kust van Florida ligt. Een gepland bezoek van bestsellerauteur Mercer Mann aan de boekenwinkel Bruce Cable valt daardoor in het water. Als de orkaan eenmaal aan wal is, vallen er tien doden door de storm. Daaronder ook Nelson Kerr, een vriend van Bruce. Alleen lijkt hij niet door de storm om het leven te zijn gekomen... (we maken het extra spannend door die puntjes)

Fragment uit De Storm van John Grisham

Nick Sutton was een lichte slaper en als hij in de kleine uurtjes wakker werd en het nog donker was, las hij vaak een uur of twee voordat hij weer naar bed ging.

Deze nacht zette hij uit nieuwsgierigheid de tv aan om naar het nieuws te kijken, ervan uitgaande dat het rustig was. Dat was niet zo. De meteorologen waren in paniek omdat Leo opeens naar het westen was gedraaid en nu recht op Camino Island leek af te stevenen. Leo was een categorie 3, een orkaan die steeds meer in kracht toenam. Hij was nog driehonderd kilometer bij hen vandaan, maar kwam met een snelheid van vijftien kilometer per uur naar hen toe. Nick begon te zappen en de paniek werd met de minuut heviger. Hij belde vrienden wakker, van wie sommigen al aan het Weather Channel gekluisterd zaten.

Om 5.00 uur belde hij Bruce en bracht hem op de hoogte. Bruce keek tien minuten naar het weer en belde Nick vervolgens terug met de opdracht iedereen te bellen en te zeggen dat ze zich zo snel mogelijk in de boekwinkel moesten verzamelen.

Bij het aanbreken van de dag was iedereen op het eiland ongerust. Het eiland fungeerde als een soort buffer die de eerste klap van elke orkaan moest opvangen en het vasteland beschermen. Het eiland was vlak en lag maar zeven meter boven zeeniveau, zodat het overspoeld kon worden door een hoge vloedgolf, hoewel niemand op het eiland ooit zoveel water had meegemaakt.

Om 7.03 uur kwam de zon op en was de oceaan kalm, als op elke andere zonnige dag in het paradijs. Leo was toen echter al toegenomen tot een categorie 4 en leek voor het eerst vastbesloten één koers aan te houden zonder naar links of rechts af te buigen. Om 7.15 uur gaf de gouverneur opdracht dat iedereen de kustgebieden ten noorden van Jacksonville moest verlaten. ‘Vertrek nu!’ was zijn boodschap en hij liet duidelijk blijken dat er een verplichte evacuatie aan zat te komen. ‘Er is geen tijd voor voorbereidingen,’ zei hij grimmig. ‘Vertrek nu meteen.’

Veertigduizend mensen woonden gedurende het hele jaar op het eiland, van wie ongeveer de helft in Santa Rosa, eigenlijk het enige echte stadje. De grenzen van de stad waren niet strak afgebakend en liepen over in de rest van het eiland. Het was begin augustus, zodat er minder toeristen op het eiland waren dan in juni en juli, maar volgens schattingen verbleven er vijftigduizend bezoekers in hotels en appartementen aan de oceaan. Vroeg in de ochtend werd hun gevraagd te vertrekken, en snel ook. Sommigen vertrokken onmiddellijk, maar de meesten wachtten en keken terwijl ze ontbeten of koffiedronken naar het nieuws. Camino Island was door slechts één brug met vier rijbanen verbonden met het vasteland, en om 8.00 uur was daar veel verkeer. Elke dag staken duizend werknemers van de hotels op het eiland de brug over, maar zij werden nu teruggestuurd. Niemand mocht naar het eiland toe. Iedereen die vertrok werd aangespoord om naar het westen te gaan. Waar precies naartoe? Dat maakte niet uit. Verlaat het eiland maar gewoon.

Terwijl de minuten verstreken bleven de meteorologen eensgezind in hun voorspelling over Leo’s koers: Leo’s oog was op weg naar het centrum van Santa Rosa.

Om 8.15 uur gaf de gouverneur opdracht voor de verplichte evacuatie en zette twee eenheden van de Nationale Garde in. De politie begon met een huis-aan-huisactie. Wettelijk gezien kon een eilandbewoner niet worden gedwongen om te vertrekken. De politie noteerde van degenen die besloten te blijven de telefoonnummers van hun naasten en maakte hun duidelijk dat er geen pogingen zouden worden gedaan hen te redden. De twee ziekenhuizen werden geëvacueerd en de ernstig zieke patiënten werden naar Jacksonville gebracht. De zes supermarkten op het eiland openden hun deuren al vroeg en werden overlopen door paniekerige mensen die flessen water en houdbare levensmiddelen insloegen. Iedereen die van plan was te blijven werd gewaarschuwd dat er tot en met een paar dagen na de orkaan gebrek zou zijn aan levensmiddelen en water en elektriciteit. Ook zou er geen medische zorg voorhanden zijn.

De waarschuwingen waren duidelijk en alom aanwezig: verlaat het eiland!

Bay Books had zeven werknemers: drie fulltimers en vier die per uur werden betaald. Iedereen was druk bezig terwijl Bruce bevelen brulde en hen hielp boeken naar de bovenverdieping te brengen, waar ze op de grond op elkaar werden gestapeld. De tafels en stoelen in het kleine café waren opzijgeschoven om ruimte te maken. Twee parttimers, beiden jonge mannen, werden naar Noelles winkel gestuurd om haar geliefde antiek te verplaatsen.

Een brandweercommandant kwam om 8.30 uur langs en zei tegen Bruce: ‘Je winkel ligt slechts een meter twintig boven zeeniveau, ga er dus maar van uit dat je water binnen krijgt.’ De haven lag zes straten naar het westen en het strand anderhalve kilometer naar het oosten. ‘Je weet dat er een evacuatiebevel is,’ zei hij.

‘Ik ga niet weg,’ zei Bruce.

De brandweerman noteerde zijn naam, telefoonnummer en Noelles contactgegevens, waarna hij snel naar de winkel ernaast ging.

Om 9.00 uur riep Bruce zijn werknemers bij elkaar, zei dat ze hun spullen moesten pakken en het eiland moesten verlaten. Iedereen vertrok, behalve Nick Sutton, die het wel een leuk idee leek te vinden om een zware orkaan mee te maken en pertinent weigerde te evacueren. De planken van Bruce’ kantoor op de eerste verdieping stonden vol kostbare eerste edities. Bruce gaf Nick opdracht ze in dozen te stoppen en naar zijn huis vier straten verderop te brengen.

Zelf reed Bruce naar het huis van Myra en Leigh, die gehaast bezig waren kleren en honden in hun oude stationwagon te stoppen.

‘Waar moeten we naartoe, Bruce?’ vroeg Myra, drijfnat van het zweet en zichtbaar bang.

‘Ga naar Interstate 10 en rij naar Pensacola. Na de orkaan controleer ik jullie huis wel.’

‘Ga jij dan niet weg?’ vroeg Leigh.

‘Nee, dat kan ik niet doen. Ik pas op de winkel en hou alles in de gaten. Ik red me wel.’

‘Dan blijven wij ook,’ zei Myra zonder veel overtuiging.

‘Nee, dat doen jullie niet. Het kan heel erg worden: een heleboel omvallende bomen, overstromingen, dagenlang geen stroom. Jullie gaan weg en nemen ergens een hotelkamer. Ik bel jullie zodra de telefoons het weer doen.’

‘Ben je dan niet bang?’ vroeg Leigh.

‘Natuurlijk ben ik bang, maar het komt wel goed.’ Hij hielp hen met het inladen van alle flessen water in het huis, een doos drankflessen, drie zakken etenswaren en vijf kilo hondenvoer. Hij duwde hen zo ongeveer de auto in en zwaaide hen uit. Beide vrouwen begonnen huilend aan hun vlucht.

Daarna belde Bruce Amy, die al in de auto zat en de brug al over was. Haar man had een tante in Macon, Georgia, en dat zou hun eerste stop zijn. Bruce beloofde dat hij na de orkaan hun huis zou controleren en hen dan zou bellen. Hij probeerde naar het strand te rijden, maar de politie hield alle verkeer dat naar het oosten wilde tegen. Mercer nam haar telefoon niet op.

Tessa had het strandhuis dertig jaar geleden gebouwd. Mercer had daar als kind elke zomer doorgebracht, ver bij haar ruziënde ouders vandaan.

Larry had het strandhuis altijd onderhouden; hij kibbelde dan met Tessa over het tuinieren, en nam groente en fruit mee uit zijn moestuin. Hij was op het eiland geboren en zou nooit vertrekken, zelfs niet voor een bedreiging als Leo.

Hij kwam die ochtend al vroeg met acht platen gebruikt multiplex, boren en hamers. Hij en Thomas timmerden de ramen en deuren dicht, terwijl Mercer gehaast de auto inpakte. Larry drong erop aan dat ze zo snel mogelijk vertrokken. De benedenverdieping van het strandhuis lag zes meter boven zeeniveau en de duinen die het huis beschermden waren zestig meter hoog, zodat hij er alle vertrouwen in had dat de vloedgolven het strandhuis niet zouden bereiken, maar hij maakte zich wel zorgen om de wind.

Tessa was gestorven tijdens een orkaan en Mercer was niet van plan hier te blijven. Om 11.00 uur omhelsde ze Larry ten afscheid en ze vertrok met Thomas aan het stuur en zijn gele labrador tussen hen in geperst op de middenconsole. Het kostte een uur om de brug te bereiken, en toen ze daaroverheen kropen en naar het ruwe en onheilspellende water van de Camino River onder hen keken, betrok de lucht en begon het te regenen.

© 2020 A.W. Bruna Uitgevers en John Grisham

Win het boek De Storm van John Grisham

Lekker vakantieboek toch? Wij geven drie exemplaren weg. Reageer in de comments op Facebook of stuur een DM op Instagram waarom jij dit boek wil winnen en wie weet ploft 'ie binnenkort bij jou op de deurmat.