The Barefoot Dutchman, die in Australië het wereldrecord 'barefoot walking' gaat verbreken

De in Goes geboren veteraan is verschillende keren op uitzending geweest naar Afghanistan en is nu woonachtig in het zonnige Sydney. Hoewel hij verliefd is geworden op het land Australië, kende hij ook een mindere periode: “Een tijdje geleden ging het niet zo goed met me. Ik was nieuw in het land en als snel liep mijn relatie op de klippen. Het liefdesverdriet was groot en het kostte me veel tijd om dit te verwerken. Daarbij kampte ik met een grote woningschuld uit Nederland waar ik lang geen verantwoordelijk voor heb genomen. Deze schuld liet mij vastzitten aan een kutbaan waar ik allesbehalve gelukkig van werd. Hierdoor kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Ik woonde in een fucking mooi gebied, maar ik voelde het niet meer.” Anton begon steeds meer in zichzelf te keren, door middel van lange wandelingen over het eindeloze strand. “Echt waar, ik heb zo vaak doelloos op en neer gelopen. Uiteindelijk hielp het me helder nadenken, alles weer op een rijtje te zetten. Ik was altijd gek van reizen, de wereld ontdekken. Daarnaast wilde ik weer wat betekenen voor mensen.” Zo besloot Anton het avontuur opnieuw op te zoeken met een tocht naar het Mount Everest Basecamp, waarmee hij geld inzamelde voor de arme gemeenschap in dat gebied. “Ik wilde graag Nepal zien en de Mount Everest is wel een bucketlist-dingetje. Om geld in te zamelen moest het wel een tof verhaal zijn dus ik dacht: waarom niet gewoon op blote voeten?” Vanaf dat moment was de Barefoot Dutchman geboren. “Ik woon nu de afgelopen jaren in Australië, waar veel strand is en er een ontspannen sfeer heerst. Ik leef hier gewoon op blote voeten. Daarnaast heb ik tijdens mijn dienst in het leger geleerd dat je jezelf moet blijven prikkelen. Je hebt veel meer in je mars dan je denkt. Vandaar dat ik ervoor ben gegaan.”

The Barefoot Dutchman, hoe Anton Nooteboom zichzelf op Instagram noemt, dacht er dan ook niet lang over na en begon snel aan zijn krankzinnige reis. Wij bij FHM krijgen al ijstenen bij het lopen naar de wc ’s nachts. Anton hoefde er niet eens voor te trainen. “Het leek me goed om zo rauw mogelijk aan mijn klim te beginnen. Ik heb in de weken daarvoor een boek proberen te lezen van iemand die de berg had beklommen, maar stopte halverwege. Ik wilde er geen verwachting bij hebben.” Wonder boven wonder vroren zijn tenen er niet af. “Het is eigenlijk heel goed gegaan. De temperatuur kon overdag oplopen en ik liep voornamelijk op modder en poep. Best aangenaam.” Hoewel op kak lopen niet bepaald onze favoriete bezigheid is, kunnen we de Barefoot Dutchman hier wel begrijpen. De laatste loodjes bleken het heftigst te zijn: “Hoe hoger ik kwam, hoe kouder het werd. De zachte ondergrond veranderde in scherpe rotsen en ijs. Ik had sneetjes op mijn voeten, waardoor ik het gevoel had alsof ik continu op legosteentjes aan het lopen was.” Anton droeg alle bagage zelf, en stond zo’n 6 tot 8 uur op zijn benen. De laatste dag was dan ook veruit het zwaarst. Mensen die hij had ontmoet op zijn trip kwamen terug om hem aan te moedigen voor de laatste meters. “Ik was helemaal kapot, maar door hun positieve energie was ik meer gemotiveerd dan ooit om het af te ronden. Ik vloog voor mijn gevoel. Later heb ik nog eens beelden van mezelf terug gezien. Ik ging zo traag als dikke stront door een trechter."

De reis naar de hoogste berg van de wereld veranderde Antons leven. “Na mijn Mount Everest journey wist ik het zeker. Mijn toekomst is om mensen te helpen. Laten zien dat één persoon met twee blote voeten het verschil kan maken. Om meer geld op te halen voor het goede doel wilde ik deze keer een Guinness World Record verbreken.” En of Anton dit gaat doen. Het huidige record staat op 2000 km, waar de Barefoot Dutchman even 600 km aan toevoegt. Zijn tocht, van Cairns tot Sydney , zal ongeveer de hele Australische oostkust bedragen. Dat is net zo ver als van Amsterdam naar Casablanca. Ken je dat, als iets kut is, en net als je denkt dat het niet kutter kan worden, dat het dan nog kutter wordt? Dat gevoel krijgen wij een beetje bij Antons tocht. Een tocht van 2600 kilometer. Langs de oostkust van Australië. Op fucking blote voeten. Respect.

Tijdens ons gesprek deed Anton nog een opmerkelijke onthulling. Hij gaf namelijk aan een grafhekel te hebben aan het lopen van lange afstanden. Uhm Anton, heb je de memo van je avontuur wel gelezen voordat je akkoord ging? “Haha, het is echt waar. Als we vroeger in het leger moesten marsen sloeg ik een diepe zucht. Toch heb ik daar ook geleerd hoe je zwakke punten juist de plekken zijn waar je jezelf kan testen.” The Barefoot Dutchman is, in tegenstelling tot zijn vorige reis, deze keer wel bezig met het voorbereiden op de tocht. “Ik ben bevriend met de eigenaar van een sportschool hier, die mij onder zijn hoede neemt voor de komende weken. Drie keer per week zorgt hij ervoor dat ik mezelf de tyfus inwerk, waar vooral de focus op mijn rug, benen en monnikskapspier ligt.” Die laatste spier is belangrijk voor de zware rugtas die Anton met zich mee gaat dragen. Hij loopt de tocht namelijk helemaal alleen. Mensen kunnen wel stukken met hem meelopen dat moedigt hij juist aan. Dat heeft Anton uiteindelijk ook uit die zware periode weten te helpen: “Je komt mensen tegen op je reis. Maakt praatjes met ze, motiveert elkaar. Dat is ook mijn advies voor iedereen die een vriend heeft waar het even niet zo lekker meegaat. Ga een stuk lopen, daarmee heb je een gezamenlijk doel. Houd het luchtig, als je iemand op een bank neerzet en gaat ondervragen staat de druk er meteen vol op. Walk en talk. Dus iedereen die iets wil delen, je bent uitgenodigd.”

Mentaal gaat de tocht je ook niet in de koude kleren zitten. Daar is Anton kort over: “Mentaal kan je je er eigenlijk niet op voorbereiden. Dagen gaan superkut zijn, maar je moet er gewoon doorheen bijten. Het is net zoals in Afghanistan: je kan trainen voor een gevecht, maar een echt gevecht is andere koek.” Grappig, want het mentale aspect is juist waardoor Anton the Barefoot Dutchman tot leven heeft laten komen. Zijn avontuur loopt hij om aandacht te genereren voor de mentale gesteldheid van de man. “Uit mijn tijd in defensie weet ik dat er een soort taboe heerst op jezelf openstellen. Er is echt sprake van een machocultuur daar. In Australië is dat niet anders. Van de 9 zelfmoorden die dagelijks worden gepleegd zijn 7 daarvan man. Het land bestaat uit hoge klifgebieden, daar springen mensen gewoon overal vanaf.” Hier moet volgens the Barefoot Dutchman verandering in komen. “De sterkste eigenschap van een man is jezelf kwetsbaar durven opstellen. Dat iemand met een militaire achtergrond zoals ik daar ook behoefte aan heeft, is iets wat ik wil laten zien met mijn avontuur.”

Tenslotte vragen we Anton Nooteboom welke gevaren er op de loer liggen tijdens zijn aankomende recordpoging. “In het noorden kan ik niet op het strand mijn tentje opzetten. Dan word ik opgevreten door de krokodillen. Daar zal ik iets voor moeten bedenken. Daarnaast ga ik de wegen zoveel mogelijk proberen te vermijden, veel op het gras en op het strand mijn weg proberen te vervolgen. De hete wegen betreden op mijn voeten, dat wordt afzien. Voor de rest uitkijken welke stappen ik zet. Het gebied kent de giftigste slangen ter wereld en er zijn echt units van spinnen. Ik heb een hekel aan spinnen.”

In april zal zijn krankzinnige poging van start gaan, waar Anton in vier maanden tijd tot het absolute uiterste zal moeten gaan. Om geld op te halen voor Men’s Mental Health is hij nog op zoek naar sponsors en zijn reis zal te volgen zijn via Instagram . Anton zelf is er in ieder geval van overtuigd dat het hem zal lukken: “Ze zullen mijn beide benen moeten breken wil ik de finish niet halen.”