Vivienne van den Assem over ADE, Berghain en smerige platen

Dit jaar gaan organiseren we voor de tweede keer de Dutch Dance Quiz tijdens ADE. Vorig jaar was het een online event waar iedereen aan mee kon doen, met de beste verhalen uit de Nederlandse dance geschiedenis. Daar hebben we zo veel leuke reacties op gekregen, dat we dachten: ‘dit moeten we nog een keer doen, maar dan in een live setting en met publiek erbij’. Op de vrijdagavond van ADE gaan twee teams onder aanvoering van DJ Jean en Dano in het International Theater Amsterdam tegen elkaar strijden en natuurlijk al hun kennis en mooie anekdotes delen. Aan mij om dat een beetje in goede banen te leiden.

Mijn vriend Arne (van Terphoven, red.) is ook weer als deskundige verbonden aan de show. We hebben elkaar ontmoet bij MTV, maar dit is wel voor het eerst dat we samen een programma hosten. Ik presenteer, hij is de alwetende deskundige. Bij ons thuis gaat het vaak over muziek en over dance, zeker als ADE op de deur staat te trommelen. We beleven heel veel dingen samen door de muziek scene, in dit programma show komt alles mooi samen.

Arne is degene die mij heeft meegenomen naar m’n eerste grote technofeest. Dat was Awakenings in de Gashouder. Ik gok rond 2008. Daarvoor ging ik wel uit en ook naar festivals als Rock Werchter en Lowlands, maar die eerste keer Gashouder vergeet je nooit. De locatie is zo imposant, dat je alleen door de setting al wordt weggeblazen. Elke keer dat je daar binnenkomt voel je: ‘Wow, dit is iets speciaals.’

De plek waar alles en iedereen uit de dance scene samenkomt. Waar we dancemuziek en Nederlandse dancecultuur kunnen delen met internationale bezoekers. Ik vind het zo’n te gek evenement. De beste feesten worden georganiseerd, van groot tot klein. Overal is wat te doen, iedereen heeft wel iets meegemaakt of is ergens onderweg naartoe. De stad bruist. Ik kom niet eens uit Amsterdam, maar ik ben dan echt vol trots dat we dit in Nederland hebben. Door m’n werk bij RTL Boulevard is het een beetje puzzelen, maar ik verwacht in elk geval bij DGTL en Awakenings te zijn.

Sinds vijf jaar ben ik ADE echt heel intens gaan beleven. Mary Go Wild (de beroemde muziekwinkel op de Amsterdamse Zeedijk waarvan haar vriend Arne co-founder is, red.) heeft daar een belangrijke rol in vervuld. Die basement raves zijn legendarisch. Ik heb daar alles wel gedaan: van biertjes uitdelen tot de garderobe tot de dj’s smeken of ze alsjeblieft nog ietsje langer door willen gaan. De liefde voor dancemuziek spat er daar echt vanaf. Niet alleen bij Mary Go Wild trouwens, maar dat gevoel en die saamhorigheid is overal tijdens ADE aanwezig.

De dance heeft de afgelopen anderhalf jaar ontzettend hard geleden onder de coronamaatregelen. Ik ben blij dat ik het beleid niet hoef te maken, maar soms is het echt niet te volgen. De regel dat alles dicht moet tussen 00:00 en 06:00 uur is daar een voorbeeld van. Wat verandert er nu na 00:00 in een club of op een festival? Dat vind ik wel moeilijk. Maar ik ben vooral blij dat we in elk geval weer iets kunnen doen. Ik vind het ook mooi hoe creatief wordt nagedacht om alles dan maar overdag te laten plaatsvinden. Er kunnen tenminste weer feesten worden georganiseerd, laten we ons daar vooral aan vasthouden.

Ik hou van de saamhorigheid die ontstaat als je met z’n allen voor een speaker staat. Het is muziek waaraan je je kan overgeven, met een soort eindeloosheid die daarbij hoort. Dat vind ik heerlijk. Dat je met z’n allen op de dansvloer staat te luisteren naar een set die niet meer ophoudt, met een gevoel dat niemand meer naar huis gaat en je voeten nog uren kunnen doorgaan. In die zin is het echt een uitlaatklep.

Het is een plek waar je heel veel leuke nieuwe mensen tegenkomt. Met elkaar de feesten en de muziek vieren is iets heel speciaals.

Het gebeurt wel eens dat mensen me aanspreken tijdens het uitgaan, maar een klap op de schouder of een high five is alleen maar gezellig. Mensen voelen ook wel aan of je daar op zit te wachten of niet. Wat ik wel heb gemerkt, was het moment dat de generatie die vroeger naar ZOOP op een leeftijd kwam dat ze mochten uitgaan. Dat was een kleine verandering, want die kwamen vroeger niet op een feest of festival. Er was echt zo’n moment van ‘Hé, jullie zijn ook groot geworden.’ Dat vond ik grappig.

Berlijn is de beste uitgaansstad ter wereld. Om te beginnen door de muziek die er gemaakt wordt. Mensen komen speciaal naar Berlijn voor feest. Er zijn ook zoveel locaties waar je terecht kan. Van een goed georganiseerde club tot een afgeragd veld, het is er allemaal. Ik vind die stad te gek. Je kan er helemaal in verdwijnen als het aankomt op feesten, maar ik kan ook helemaal in de stad opgaan voor cultuur en eten. Ik ben er meerdere keren voor een langere periode geweest en ik kan niet wachten totdat ik er weer naartoe kan.

Wát een club. Die staat met stip op 1. Het begint al bij de stress die je voelt of je wel binnenkomt. Als je eenmaal bij de garderobe bent en de trap oploopt, dan komt er echt een muur van geluid op je af. Daar word je meteen in opgeslokt. Het is zo hard. Je kan daar niet stilstaan, je moet mee. We zijn daar een keer binnen geweest toen net een gay seksfeest van een week op z’n einde kwam, terwijl wij als verse mensen de club binnenkwamen. Het zorgde voor een nogal contrasterende mengelmoes. Maar als je eenmaal die trap opgaat, dan denk je: joe joe.

Ik vind het vet als de muziek lekker doordendert. Naarmate de avond of nacht vordert, moet er wel een tandje bij worden gezet. Van mij mag het wel de smerige of donkere kant opgaan.

Het ultieme festival voor mij is Rock Werchter. Van rock tot dance, al mijn lievelingsmuziek is daar vertegenwoordigd. Ik heb daar een keer een optreden van Justice gezien, naaa. Die hele tent werd omver geblazen.

Awakenings, Dekmantel, DGTL, Melt, Lowlands, Paradigm, Loveland, ik ben op allemaal geweest. Toch wil ik Defqon.1 eruit pikken, omdat het zo anders was dan de festivals die ik al kende. Alleen die mainstage al. Wat een fantastisch opgebouwd decor. Die is zo in your face. ‘Hallo, welkom op Defqon’. En die closing hè. Iedereen gaat dan naar de mainstage toe voor le grande finale: een groot feest.

2manyDJs staan symbool voor alles wat ik tof vind. De elektronische hoek, maar ook echt party.

Feesten en kinderen zijn best te combineren. Volgens mij doen wij dat hartstikke goed. Je moet elkaar af en toe goed de ruimte geven en accepteren dat je helaas niet meer alles samen kunt doen. Met dank aan vrienden, ouders en schoonouders kunnen we nog steeds samen dingen kunnen ondernemen. Muziek en feesten is een gezamenlijke passie, daar halen we onze lol uit. Voor ons is dat heel belangrijk. Of dat nou dansen in de woonkamer is of op de grootste feesten. De komende dagen is dat vooral techno en dance, maar richting de zomer gaan we weer lekker op scheurende gitaren. Dat vinden we leuk om samen te delen en in op te gaan. Ik kan nog steeds verrast worden door Arne als hij weer eens een smerige plaat laat horen.

Mijn favoriete club in Nederland is de WAS. in mijn woonplaats Utrecht. Ik ken de plek nog van daarvoor, maar het heeft zich ontpopt tot een hele toffe nieuwe locatie in de stad. Het is een andere locatie dan we al hadden. Het is een rauwe locatie, de line-ups zijn vaak goed en het trekt ook mensen buiten Utrecht.

Ik ben ooit al eens in Tokyo in een club geweest, maar nog nooit in de Womb. Dat schijnt fantastisch te zijn. Ook qua geluid schijnt het heel intens te zijn.

Een paar jaar geleden tijdens ADE wilde ik per se naar Kollektiv Turnstrasse, die op Loveland draaiden. Zij hadden net die hit Sorry I’m Late. Ik moest en zou daarbij zijn. Alleen was er echt niemand van mijn vrienden voor te porren. Dus toen ben ik maar gewoon in m’n eentje op de fiets gesprongen. Ja hallo, ik blijf niet thuis omdat anderen geen zin hebben of moe zijn. Eenmaal binnen heb ik instant leuke mensen ontmoet, ik heb die set gezien en het was van A tot Z helemaal leuk. Toen Kollektiv klaar was heb ik m’n nieuwe vrienden gehighfived en ben ik weer naar huis gegaan, haha.

Ik ben in de basis altijd wel in voor een after party, maar ook niet te beroerd om te stoppen op het hoogtepunt. Nu wordt het wel een ding, nu alles om 00:00 uur stopt. Waar gaat iedereen dan heen is? Als het leuk is, dan wil je graag nog even door. Een after kan een hele leuke fade out zijn van een feest, maar ik ben zeker niet verloren wanneer mensen zeggen dat het feest is afgelopen. Het is geen must.

Supermoeilijk onderwerp. Ja, de maatschappij zou best wat ruimdenkender tegenover gebruik staan, maar het mes snijdt aan twee kanten. Dat er een dialoog plaatsvindt is het allerbelangrijkste. Als mijn zoon later naar me toe zou komen om te zeggen dat hij een pilletje heeft gebruikt? Halleluja als we een band zouden hebben waarin hij dat überhaupt zou vertellen! Maar daar kan ik nu nog lang niet bij hoor. ‘Ga maar naar je vader’, haha!

Ik zie het wel gebeuren. Ik ken genoeg mensen die naar een feest gaan met het gezin. Hoe tof is dat? Families gaan ook samen naar een concert, waarom zou dat niet naar een dance feest kunnen? Alleen maar mooi als je dat met elkaar kan delen, want met elkaar muziek beleven is te gek. Maar ik ga m’n zoon er niet naartoe sleuren hoor. Het moet wel een beetje organisch gaan.

Laat je telefoon achter in een kluisje of locker. Je hoeft de dj niet te filmen en als je de mensen kwijtraakt waarmee je bent, dan maak je weer nieuwe vrienden. Ik ga al jaren zonder telefoon naar een feest of festival. Tot frustratie van mijn vrienden, dat moet ik er wel bij vertellen. Maar ik vind altijd iedereen weer. Het gaat altijd goed. Ook op een groot festival als Lowlands. Het is ook een heel duidelijk strijdplan. Ga dus zonder telefoon op pad, ik zweer je dat het er leuker van wordt.