De man die meer dan 2.000 voetbalwedstrijden over de hele wereld bezocht (deel 2)

Bestaat er zoiets als een clubje van groundhoppers die elkaar opzoeken?
In het buitenland is het een gestold principe. Groundhoppers zijn algemeen erkende hobbyisten, zeker in Engeland en Duitsland. In Nederland heb je dankzij bladen als Staantribune en Panenka wel meer dat die groep zich verenigdot en gezamenlijk dingen doet. Ik heb zelf minder de behoefte om me ergens aan te sluiten. Ik doe dit echt vanuit een persoonlijke drive. Ik heb niet zo de behoefte om met andere mensen te connecten over dit onderwerp. Het is ook geen wedstrijd. Het is geen prestatie. Ik zie het niet als een wedstrijd om de meeste stadions te hebben bezocht, omdat mij dat totaal niet interesseert. De meest prominente groundhoppers ken ik wel, ik denk dat ik aardig dicht tegen plaats 1 aanzit, maar het is nooit echt goed uitgezocht.

Vorig jaar liep ik binnen bij het nieuwe stadion van Brighton Hove & Albion dat sinds dit seizoen in de Premier League speelt. Het is een stadion met een erg mooie vormgeving. Het is heel licht en heel open, maar je zit toch heel dicht op het veld. Verder vind ik het stadion van Amiens in Noord-Frankrijk mooi. Dat heeft een betonnen basis en daarbovenop staan immense doorzichtige plasticachtige kappen die het stadion een apart en futuristisch uiterlijk geven. Net een soort ruimteschip. Een andere is Estadio Centenario in Montevideo in Uruguay. Het is het stadion waar de eerste WK-finale werd gespeeld in 1930. Vanwege dat feit kun je het bouwwerk als het startpunt van het internationale voetbal beschouwen. Het stadion heeft bovendien allerlei Nederlandse tintjes. Dat het eerste WK daar plaatsvond kwam omdat Uruguay twee jaar eerder het voetbaltoernooi van de Olympische Spelen had gewonnen, die werden in 1928 in Amsterdam gehouden. Om die reden heet daar nog steeds een tribune ‘de Amsterdam’. Een mooi klassiek stadion, dat allerlei interessante onderdelen bezit, waaronder een adembenemend inpandig voetbalmuseum.

Ik vind het Camp Nou van FC Barcelona ook een heel indrukwekkend stadion vanwege de omvang. Het is het grootste voetbalstadion van Europa. Het is groot, maar toch een soort huiselijk vanwege de kleuren en de bouw. Dat vind ik heel speciaal. Verder nog een gekke: het stadion van Hammerfest in Noorwegen. Dat stadion stelde niks voor, maar was op een andere manier weer bijzonder, want dat is het meest noordelijke stadion van Europa. Op gegeven moment besloot ik om de stadions van de meest noordelijke competitie van Noorwegen allemaal af te tikken. Om dat gevoel op te kunnen wekken moet je een soort basisgevoel hebben dat een voetbalwedstrijd een soort mythische gebeurtenis is. Als ik bij mijn amateurclub naar veld 5 toeloop en ik zie een wedstrijd aan de gang, dan heb ik altijd een gevoel van ‘hier gebeurt iets’. Als je dat niet hebt, dan word je ook minder gegrepen door zo’n hobby. Daarom word ik het nooit zat en blijf ik het leuk vinden.

Anfield Road vind ik in elk geval enorm overgewaardeerd. Als The Kop You’ll Never Walk Alone

zingt is het echt wel indrukwekkend. Maar als stadion is het een 13 in een dozijn betonnen bak. Een ondergewaardeerd stadion is het Parkstad Limburg stadion van Roda JC. Qua architectuur, vormgeving, kleuren en toegankelijkheid is het echt een prachtig stadion, maar ja, Roda speelt erin. Wat moet je ermee. Een paar kilometer over de grens zit Alemannia Aachen. Toevallig hebben zowel Aachen als Roda zwart-geel als clubkleuren. Er zijn plannen geweest om voor beide clubs één stadion te bouwen. Uiteindelijk was dat juridisch zo ingewikkeld dat ze hebben besloten aan beide kanten van de grens een eigen stadion te bouwen.

Als het om catering gaat zijn er paar uitschieters. Ik zal nooit een Duitse wedstrijd bezoeken zonder een Duitse bockworst te eten. Dat hoort er gewoon bij. In Engeland zal ik nooit een wedstrijd bezoeken zonder een pie te nemen. Dat is een soort hartig taartje die ze bij alle 92 profclubs in Engeland verkopen. Er is zelfs een wedstrijd onder die clubs wie de beste pies maakt. Dat is cult. Het enige stadion dat ik ken met een sterrenrestaurant is het Philips stadion. Nou weet ik niet of ze nu nog steeds een ster hebben, maar er zit een goed restaurant in. Verder zijn de wokchinezen in de stadions van Roda JC en FC Groningen een aanrader. In Zuid-Europa is het niet best met de catering in de stadions. In Spanje of Italië moet je naar een wedstrijd gaan en na de wedstrijd lekker tegenover het stadion een pizza of paella eten.

Op profniveau is dat Glasgow Rangers tegen Celtic. Het bijzondere daar was de ongelooflijke intensiteit en de wederzijdse haat. Ik zat op mooie plek in het Rangers vak, direct naast het Celtic vak. Toen Celtic de 0-1 scoorde heb ik bejaarde mannen zien huilen van woede. De diepe minachtig die ze voelden. Zo’n intense, kille belevenis. 0-1 was gelijk de eindstand. Er waren 60.000 man aanwezig op Ibrox Park, maar toen het stadion na afloop leegliep kon je een speld horen vallen. Zoiets heb ik één andere keer meegemaakt. Dat was toen Nederland de halve finale op het EK 2000 na strafschoppen verloor van Italië. Het was alsof er een stille tocht gehouden werd. Niemand zei een woord. AC Milan-Internazionale was ook mooi, en vlak de spanning in het stadion tijdens Feyenoord-Ajax niet uit.

De meest klassieke derby die iedere voetballiefhebber bezocht moet hebben op amateurniveau is Spakenburg-IJsselmeervogels. Met 8.000 toeschouwers is dat ook de drukst bezochte. Daar komen echt die dorpse gevoelens naar boven. Bij DOS Kampen-Go Ahead Kampen of GVVV-DOVO heb je dat ook. Die laatste twee clubs spelen nog steeds in de topamateurs. Zij spelen nu weliswaar niet op hetzelfde niveau, maar in het verleden speelden zij derby’s die ik eigenlijk nog intenser vond dan Spakenburg-IJsselmeervogels.

De wedstrijd met het grootste verschil was de 11-0 tussen Nederland en San Marino, september 2011 in het Philips Stadion. Ik heb een boekje waar ik al mijn persoonlijke wedstrijden in opschrijf, maar daarnaast heb ik ook een Excelbestand met meer dan 60 tabbladen, waarbinnen ik dingen totaliseer. Als je dat overzicht ziet denk je dat ik compleet gestoord ben. Andere doelpuntrijke wedstrijden waren de 8-2 van Ajax tegen Feyenoord in 1983 en de 7-3 van Westerlo tegen Lokeren in 2004. Als je naar zo’n wedstrijd gaat en je krijgt zo’n uitslag, dan wordt je helemaal leip.

Welke landen heb je allemaal bezocht dankzij het voetbal waar je anders nooit zou komen?
Dat zijn tientallen landen. Tijdens de Zuid-Amerika trip bezochten wij vier landen (Uruguay, Chili, Argentinië, Brazilië). Ik ben in het voormalige Joegoslavië geweest om stadions te bezoeken, dat zijn nu zeven aparte landen. In totaal heb ik meer dan 80 landen bezocht, in 60 daarvan was ik alleen voor het voetbal. Er is één continent dat ik nog niet heb bezocht en dat is Australië. In Afrika heb ik het noorden en het zuiden gezien. Ik was pas nog in Azië. In het lopende seizoen (2017-2018) heb ik tot nu toe circa 70 wedstrijden bezocht in negen landen: Nederland, België, Luxemburg, Duitsland, Frankrijk, Engeland, Italië, Cyprus en Indonesië. Het betroffen hier voornamelijk competitiewedstrijden in de hoogste profcompetities van de diverse landen, maar ook interlands en Europacupduels. In Nederland ben ik fan van de Tweede divisie, maar ook van Voorschoten’97 E1 waarvan mijn beide zonen coach zijn.

Ik pak altijd een wedstrijd in de eerste voorronde van de Champions League mee. Een paar jaar gelden was ik op Gibraltar. Dit seizoen waren we in Luxemburg bij Fola Esch tegen Milsani Orhei uit Moldavië. Schitterende wedstrijd, mooie entourage, 800 toeschouwers, met een eindstand van 2-1 voor Fola Esch.

Het voorjaar staat altijd in het teken van de beslissingen en de finales, dus dat gaat ook dit jaar weer druk worden. Voor veel wedstrijden moet de kaartverkoop nog beginnen, dus dan is niet 100% zeker of het lukt om binnen te komen. De Europa League finale in Lyon staat op het wensenlijstje, maar ook de KNVB bekerfinale en een aantal wedstrijden in de slotfase van de eredivisie. Ik ga sowieso naar het WK in Rusland. In het eerste weekend van het WK bezoek ik Argentinië-IJsland en Duitsland-Mexico in Moskou. Voor beide wedstrijden heb ik kaarten.

Dat was 3.250 euro, maar wel inclusief reis- en verblijfkosten. Dat was voor de WK-finale van 2010. Op de dinsdag voor de finale speelde mijn club Voorschoten ’97 tegen Feyenoord, met aansluitend de halve finale tussen Nederland en Uruguay met die schitterende goal van Giovanni van Bronckhorst. Na die wedstrijd brak totale paniek uit. Toen moest en zou ik een arrangement regelen voor de finale. Ik heb overal lijntjes uitgezet. Op de donderdag voor de finale kreeg ik de kans om voor 3.250 euro een kaartje plus vlucht te bemachtigen. Mijn vrouw wist uiteraard van mijn ultieme droom om ooit een WK-finale bij te wonen en we hadden net geld van de belasting teruggekregen. Ik het direct betaald en de finale bijgewoond. Ondanks de nederlaag was ik euforisch dat ik erbij was geweest. Het is natuurlijk een weerzinwekkend belachelijk hoog bedrag, maar het was iedere euro waard. Dit was het ultieme, hier ga ik nooit meer overheen. Ik heb op de top van de Mount Everest gestaan als het gaat om voetbalsupportersschap. Sindsdien is er een soort rust over me heen gekomen met het gevoel dat ik alles heb bereikt. Je moet je voorstellen dat er in de hele historie maar 20 WK-finales zijn gespeeld. Het is een superunieke wedstrijd. Andere finales die ik onder andere heb gezien zijn de finale van het WK voor clubteams en de Champions League finale. Daarnaast heb ik de finale om de KNVB beker al 14 keer gezien, de finale van de Confederations Cup, de Europa League finale, de UEFA Cup finale, de Europa Cup II finale. Ik was bij de voetbalfinale van de Olympische Spelen. Maar ook bij de finales van het WK zaalvoetbal, het WK Beach Soccer, de finale van het WK voor dames en het WK onder 20. En ga zo maar door. Ja, ook kan ik zo’n rijtje opsommen voor bezochte EK-finales, inclusief de meest recente van de Oranje Leeuwinnen in Enschede.

Ik ben nog nooit bij een Engelse FA Cup Final geweest. En er is een klassiek mondiaal stadion waar ik niet ben geweest. Dat is het Azteken stadion in Mexico City. Dat is een van de grootste stadions ter wereld. De Hand van God vond daar plaats met Maradona in de hoofdrol. Ik ben in alle WK-finale stadions geweest, behalve die van Yokohama en Azteka. Daar wil ik heel graag naartoe. Is een kwestie van plannen. Als ik dit soort targets heb is niet de vraag of ik ga, maar wanneer.
Stel, jij zou profvoetballer zijn. Welk stadion zou jij als voetballer het liefste als thuisbasis hebben?

Die van Besiktas. Op het gebied van supporters heerst daar de meest intense voetbalsfeer die ik ooit heb meegemaakt. Zo intens en intimiderend. 90 minuten lang zijn de fans daar massaal aan het schreeuwen, zingen en stampen. Toen ik in Istanbul was ervaarde ik twee uitersten op één dag. Ik was zondagmiddag bij Besiktas aan de Bosporus in het Europese deel. Het toeval wilde dat later die dag aan de overkant in het Aziatische deel Fenerbahce speelde. Wij bezochten eerst Besiktas en hebben na afloop een bootje gepakt naar de overkant naar de wedstrijd van Fener. Bij Besiktas kwamen we uit een bizarre heksenketel, maar bij Fener – waar Pierre van Hooijdonk toen speelde - was het echt een dooie, koude sfeer. De tegenstelling was enorm, maar daarom juist een fantastische combinatie. De dag ervoor waren we naar Karakumruk geweest, een club op het tweede niveau. Daar belandden wij in een interessante setting, want we mochten in een ijzeren kooi plaatsnemen waar ook de voorzitter en bestuursleden in zaten. De wedstrijd ging met 1-3 verloren tegen Bursaspor. Het bestuur moest onder schilden van de politie worden afgevoerd omdat supporters vanaf de tribunes met stenen stonden te gooien. Gelukkig konden wij ons uit de voeten maken via de achteruitgang, maar het was totale oorlog. Het was angstaanjagend, maar illustreerde ook op een extreme manier de kern van een voetbalwedstrijd. Voetbal is oorlog, op ieder niveau. De ronde bal die op een bepaalde manier ongrijpbaar is, de teams, het veld, de lichtmasten. Het gaat nooit vervelen!

Deel 1 van het interview over de voetbalsupportersavonturen van Hans Douw lees je hier.

Tekst: Chris Riemens Beeld: Hans Douw