WORLD CLUB DOME geeft als 's werelds grootste club een nieuwe definitie aan 'de tent afbreken'

We mochten weer op pad, ditmaal naar Frankfurt. Drie dagen festival stonden ons voor de boeg, een vooruitzicht dat ons meer dan goed weet te stemmen. Van toch een beetje gimmicky artiesten als Steve Aoki tot aan credible marathon-DJ’s als Peggy Gou, ze waren allemaal aanwezig. Sommigen kwamen verrassend uit de hoek en anderen deden precies wat we van ze verwachtten. Tja, wat wil je anders als je 250 artiesten uitnodigt?

Dit jaar is het tiende jaar dat de grootste club ter wereld uit zijn voegen barst, en om het nog wat leuker te maken: het is dit jaar een thema-feestje. Eerdere edities waren gebaseerd op plaatsen als Hollywood of Las Vegas, maar dit jaar sprak het thema net wat meer tot de verbeelding: de Atlantis Edition. Nu werd er niet van je verwacht om verkleed als vis voor de dag te komen, maar de branding van het event zelf was wel verdomd goed gedaan. Het deed zelfs een beetje Tomorrowland-achtig aan.

In 2003 trapte BigCityBeats oprichter Bernd Breiter af met een feestje waar zo’n 80 feestgangers op af kwamen. De tent volkrijgen bleek toch wat lastiger dan gedacht. Een decennia later was de eerste editie van WORLD CLUB DOME een feit en vandaag, weer een decennia later, staan er meer dan 180.000 mensen op zijn ‘feestje’.

“Toen we 10 jaar geleden begonnen met WORLD CLUB DOME had ik nooit gedroomd dat we hier zouden staan. Ik was dolblij toen ik zoveel mensen met stralende gezichten in de zonneschijn zag genieten. De focus lag op het samenbrengen van zo veel mogelijk verschillende soorten clubmuziek onder één dak om zo generaties samen te brengen. Daarin zijn we met deze jubileumeditie perfect geslaagd.”

Soms vroegen we ons vanaf ons mooie uitzicht op de mainstage toch even af waar iedereen was. Dat krijg je met 25 stages, de een nog groter en mooier aangekleed dan de ander. In de avond verzamelen de gigantische mensenmassa’s zich in het overdekte voetbalstadion, overdag trekken ze er op uit langs techy poolparty’s, gierende hardstyle, catchy EDM-tunes en zonnige bosfeestjes. Op zo’n gigantisch terrein met zo ontzettend veel verschillende stijlen is het eigenlijk ook wel logisch dat iedereen niet heel de dag aan de mainstage hangt.

Eigenlijk een compleet absurd idee om een voetbalstadion met een capaciteit van 51.500 bezoekers als een van je stages te gebruiken. Wanneer ’s avonds iedereen besluit dat het tóch echt de moeite waard is om de headliners er te gaan aanschouwen, is het ook echt een ongelofelijk aanzicht. De klassieke vier elementen waren opgeschud tot vuur, water (want Atlantis editie), vuurwerk en CO2. Ja, pyro’s heb je wel vaker gezien, maar de mainstage staat van tijd tot tijd echt compleet in de fik.

Dan komen we meteen op het volgende punt: de muziek. Timmy Trumpet deed wat je van hem verwacht: een set afleveren met ‘big room’ beats met daarover “live” trompetriedeltjes. Nu is dat niet iets waar we direct heel erg warm van worden, maar dat hoefde ook niet. In combinatie met de onredelijk groots opgezette productie van het evenement zelf komt het wel erg goed uit de verf. Met een wat meer credible naam had het ook simpelweg niet zo goed gewerkt.

Hetzelfde principe geldt in mindere maten voor David Guetta, Sebastian Ingrosso en tot onze verrassing ook Marshmello. De sets waren aanzienlijk beter maar net zo partyproof. Vooral Marshmello was een echte verrassing. Waar we er een beetje van uitgingen zijn hitjes en wat ‘how are you feeling’ gebrabbel van onder zijn witte helm te gaan horen, had hij zijn innerlijke switch op standje ‘fuck it’ gezet. Hij is niet gek, tuurlijk sloot ‘ie af met Pompeii . Toch was het mooi om te zien hoe hij in festivalmodus kroop en af en toe gewoon hele dikke dubstepknallers door zijn set heen smeet.

‘Een goede journalist laat zijn persoonlijke voorkeur niet blijken aan het publiek’, gelukkig hebben wij daar schijt aan. We hebben ons het meeste vermaakt bij de Pool stage. De eerste dag kregen we meteen een van de hoogtepunten van het weekend: Boris Brejcha. Je weet wat je gaat krijgen en staat alsnog geschrokken en dolgelukkig te kijken als je het hoort, een aaneenrijging van ‘deze, deze is dik! Ken je deze?’

Met nog heel wat helden als Kölsch, Jamie Jones, Peggy Gou en Marcel Dettman is het prima vertoeven in de Pool area. Voor wie nieuwsgierig is: ja, aan de achterkant van het publiek is een groot zwembad vanuit waar je ook lekker kunt badderen en raven.

In het bos was een klassieke stampsessie gaande van Reinier Zonneveld. Wat lichte Hollandse trots bekruipt ons toch als we zien hoe die Duitsers harder gaan op Reinier dan op wie dan ook. Moeten we ook eerlijk toegeven: er staat dan ook wel even iemand hoor.

Benieuwd waar die andere ongeveer 15 stages dan uithangen? Er zijn over heel het terrein stages van verschillende grotes die heel de dag lekker doorgaan met rammen. Aan de buitenkant van het stadion had je bijvoorbeeld de Club Circle , elke meter of 20 was een nieuw clubje te vinden waar weer een paar honderd man helemaal uit hun plaat stonden te gaan. Ieder clubje met weer nét ander stijltje. Verder kun je ook zomaar een circustent tegen het lijf lopen waar twee halfnaakte Duitsers Darude – Sandstorm staan te draaien.

De missie van Bernd om een festival te organiseren waar iedereen zich thuis kan voelen is meer dan geslaagd. Het liep allemaal door elkaar heen zonder ook maar één opstootje te zien. Tja, wie had dat gedacht: die Duitsers kunnen gewoon betere, grotere, gezelligere festivals organiseren dan wij. Niet getreurd, je kunt hier namelijk ook gewoon heen als kaaskoppie. Het feit dat we Nederlands zijn is voor hen geen probleem en we hebben zelfs geïmproviseerde liederen van dronken aanwezigen mogen aanhoren, “Amsterdaaam, Amsterdammmm”. Oke, heel veel inspiratie was er niet voor nodig, maar het gaat om de gedachte. Ontmoeten we jullie volgend jaar in Frankfurt bij BigCityBeats WORLD CLUB DOME? Spreken we nu alvast af bij de main vooraan links, oké?