We spraken Khalid Boulahrouz over Oranje, voetballen met Maradona en Rico vs Badr

Ik speelde laatst een benefietwedstrijd in Marokko ter nagedachtenis van de mensen die hebben gestreden voor de Green March. Voormalige sterren als Rivaldo, Edmundo, Claudio Caniggia, Roberto Ayala, El Hadji Diouf, George Weah, Michel Salgado, René Higuita en Maradona waren er allemaal bij. Zou je me geloven als Maradona de slechtste van het veld was? Die man kan alles met een bal, maar hij kreeg geen enkele bal bij een medespeler. Het was een beetje teleurstellend. Hoewel je wel het respect proefde van de fans, merkte je het ook in het stadion. Iedereen dacht: wat is dit nou?

Mustapha Hadji presteerde tijdens het WK’98 heel goed en heeft in een korte periode een hoop leuke dingen laten zien, maar op clubniveau heeft hij niet zo heel hoog gespeeld. Naybet wordt gezien als de beste Marokkaanse speler ooit. Hij werd kampioen met Deportivo La Coruña en speelde voor Tottenham Hotspur, een geweldige speler.

Ik heb onlangs meegewerkt aan het programma Buitenspel op BNN. In het programma kaarten we problemen en misstanden aan die spelen in het amateurvoetbal. Het was de bedoeling om met jongens aan de slag te gaan die bijvoorbeeld met hun team uit de competitie zijn gezet vanwege wangedrag. Mijn rol lag in het sportieve gedeelte, dus op het trainingsveld. Achter die problemen op het voetbalveld gaat natuurlijk veel meer schuil. Die jongens hebben geldproblemen, zijn hun vader verloren, hebben geen onderdak of problemen op school. Hun leven loopt niet goed en dan hopen ze in het voetballen hun energie kwijt te kunnen. Maar als het daar dan ook niet lekker loopt, uit zich dat in verkeerd gedrag. Voor mij was het een hele uitdaging en interessant om te kijken hoe ik met dat soort jongens omga en of ik ze kon raken. Dat was voor mij de insteek.

Ik ben nu anderhalf jaar gestopt met voetballen en ik mis het niet. Ik heb mijn hele leven in een tunnel geleefd en alles gegeven wat ik kon, maar op gegeven moment is de focus weg en wordt de drive minder. Dan moet je er een punt achter zetten. Na Feyenoord had ik nog wel aanbiedingen uit Italië. Vroeger was dat dé competitie, maar nu trok die competitie me totaal niet meer. Een avontuurtje in Amerika of China wilde ik nog wel, maar dat kwam niet. Ik trap nu nog een paar keer in de week een balletje bij AFC 2 met jongens als Levchenko, Frank de Boer en John Ewbank.

Het is wel echt een vies wereldje waar veel politiek wordt bedreven. Je moet sterk in je schoenen staan wil je bepaalde dingen goed kunnen handelen. Er zijn natuurlijk jongens die gewoon door die wereld heen wandelen en alles best vinden. Maar als je echt de top wil bereiken moet je heel sterk in je schoenen staan. Er gaat natuurlijk ook heel veel geld in om. Ze zeggen niet voor niks: ‘Waar geld spreekt, zwijgt de waarheid’. Maar er staat een prachtig leven tegenover, daarom moet je als voetballer ook niet klagen.

Die Duitsers zijn wel echt über serieus hoor. Die staan gewoon om 07:00 uur met gestrikte veters klaar voor een duurloop van een paar uur.

Hoe hoger ik speelde, hoe minder het werd. Bij RKC konden ze er wel wat van. Klassieke grappen; een rotte vis in je locker, een banaan in je uitlaat, je onderbroek doorknippen. Wat je maar kan bedenken. Ik vond het wel leuk, zolang het niet bij mij gebeurde. Ik reed een keer naar huis. Toen begon het te regenen en ik dacht: Waarom blijft het zo wazig joh? Bleek dat ze vaseline op mijn raam hadden gesmeerd.

Het Nederlands elftal tussen 2008 en 2012 was het beste team waar ik ooit in speelde. In de groepsfase van het EK 2008 waren we fantastisch, maar tegen Rusland kwam het er helaas niet uit. Daarna werden we beter en beter. Het positiespel dat we toen speelden, was van ongekend hoog niveau. We stonden samen met Spanje en Duitsland aan de absolute top. We hadden ons positiespel zo goed uitgewerkt, dat tegenstanders naar ons toe kwamen om de schade te beperken. Wij wisten gewoon dat we gingen winnen. Het was alleen de vraag met hoeveel.

Nu is het een heel ander verhaal. Er zit geen vastigheid in. Ik zie de filosofie van de coach niet. Bij ons was er een vaste kern van spelers en er kwam er soms één bij als hij heel goed had gepresteerd. Tegenwoordig neem je één goede corner en je wordt geselecteerd. Maar Blind heeft natuurlijk ook niet de luxe dat hij over de spelers kan beschikken waar Van Marwijk uit kon kiezen. Dat kun je hem ook niet kwalijk nemen, maar het is wel zijn taak om er een succesvol team van te maken.

Als ik kijk naar wat er nu rondloopt, dan snap ik niet dat jongens als Nigel de Jong, Van Persie en Huntelaar over het hoofd worden gezien. Je kan niet alleen een elftal met jonge jongens opstellen. Van Persie is zeker nog goed genoeg. Zijn techniek, neusje voor de goal en ervaring kun je heel goed gebruiken. Nigel de Jong weet wat ervoor nodig is om wedstrijden te winnen. De jonge jongens moeten zich aan de hand van ervaren spelers ontwikkelen. Zij kunnen zich vastklampen aan jongens als Sneijder, Robben, Van Persie.

Wij zijn best makkelijk. We zeuren en klagen altijd en we weten het altijd beter. Als ik zie hoe jongens in Duitsland aan het werk zijn. De effort die zij in hun werk steken zie ik in Nederland niet. Bij ons is het al snel zwaar. Maar hoezo zwaar? Je hebt het mooiste beroep van de wereld. Je moet bikkelen.

Een verdediger vergelijk ik graag met een moordenaar. Puyol, Ayala, Maldini, Stam... dat waren echte verdedigers. Je hebt moordenaars nodig. De spits van de tegenstander moet geen zin hebben om te voetballen als hij tegen jou moet spelen. Je moet hebben dat ze bij voorbaat al twijfelen hoe ze het tegen je moeten aanpakken.

Het klinkt misschien kinderachtig, maar het mooiste aan het verdedigen vind ik om het plan van de aanvaller compleet te vernietigen. Dat hij niks kan doen op de manier waarop hij het in z’n hoofd had. Dat hij altijd denkt als hij de bal aanneemt: ‘Oh shit, waar is Boulah’. Ik wil een aanvaller terroriseren, maar wel via fair play. Ik ben geen Materazzi die op voeten gaat staan. Maar wel op allerlei manieren irritant zijn. Als de aanvaller is gewisseld dan is de missie voltooid. Maar dan krijg je weer een verse kracht tegenover je die zich ook wil bewijzen en dan begint het spel weer opnieuw.

In het begin vond ik die bijnaam niks. Kinderen zien je toch als voorbeeld en dan is De Kannibaal niet zo’n leuke bijnaam. Daarnaast ben ik trots op mijn achternaam en zie ik liever Boulahrouz in de krant staan. Ik heb met de pers zelfs onderhandeld over een andere bijnaam, maar De Kannibaal bleef terugkomen. Toen ik mijn contract tekende bij HSV vroegen ze wat voor speler ik ben. Mijn Duits en Engels waren nog niet zo goed, dus ik zei: ‘You know what my friends call me? They telling me before the game, you have to eat him, to kill him.’ De volgende dag sloeg ik Bild open en stond er in koeienletters ‘Kannibale tekent contract tot 2008.’ Haha, die Duitsers reageerden daar wel goed op. Uiteindelijk is het allemaal ook een compliment natuurlijk.

Ik heb onder Bert van Marwijk, Juande Ramos, Marco van Basten en José Mourinho getraind, maar Martin Jol is de beste trainer die ik ooit heb gehad. Dan kijk ik puur naar inhoud, benadering van spelers en tegenstanders en hoe hij een team laat voetballen. Als het bij ons niet liep, dan deed hij een tactische wijziging en dan zag je dat het opeens wel goed ging. Met heel weinig middelen zette hij een wedstrijd naar z’n hand. Met RKC speelden we topvoetbal, dat is nu ondenkbaar.

Bij Stuttgart kregen we op gegeven moment Markus Babbel als coach. Dat was een prutser. Die liet ons een uur lang trappen lopen in het stadion, daarna deden we kikkersprongen en dan nog een partijtje. De eerstvolgende wedstrijd raakten er twee spelers geblesseerd in de eerste helft, allemaal spierblessures. Je kan best zwaar trainen, maar je moet niet je benen oppompen totdat ze niet meer kunnen.

Het stadion, de fans, de stad. HSV is een prachtige club. Soms kom je ergens en dan voel je je onmiddellijk thuis, dat had ik in Hamburg.

Santiago Bernabeu lijkt net een heel groot boterbakje. Als je daar op het veld staat voel je je heel klein, prachtig stadion. Borussia Dortmund met Die Gelbe Wand is fantastisch. Daar