We gingen op visite bij het spectaculaire Gymkhana Grid Event in Griekenland

Bij de Gymkhana Grid European Gauntlet komen de beste coureurs en de grootste autofreaks bij elkaar voor iets wat nog het meeste weg heeft van een driftorgie. Rokende banden, brandend rubber en vergaarde koppelingsplaten in overvloed. Het is een bijzondere tak in de autosport die snel aan populariteit wint. Want hallo, wie kent Ken Block niet? Het komt erop neer dat een aantal gasten met sicke driver skills met overdreven opgevoerde auto’s zo hard mogelijk scheuren over een parcours vol obstakels dat ongeveer zo groot is als een voetbalveld. We stuurden Victor op pad om te checken of dat echt zo vet is als het klinkt.

Op een doordeweekse woensdag arriveer ik na een drie uur durende vlucht op het vliegveld in Athene. Monsters Remy zou mij daar ontmoeten. Via Facebook had ik al gezien dat Remy een vrije vogel was met lang haar. Helaas is er geen langharige Fransman te bekennen als ik in de terminal aankom. Gelukkig ontvang ik al snel een SMS'je. 'Hi Victor we just landed, come and meet me at exit 4.'

Zoals een goede communicatie medewerker beaamt is Remy dolgelukkig om mij te zien. Ik groet hem in het Frans, want dat vinden die Fransen leuk. “Ca va?” “Oui, ca va bien et toi?”. Voorzover mijn Frans. Om naar het hotel te gaan pakken we een zwart Mercedes busje, waar de taxichauffeur zonder schaamte zegt dat een ritje van 20 minuten 90 euro kost: 'Fixed prices my friend,’ en hij pakte een vies plastic prijslijstje uit zijn borstzak. Met een glimlach van ongeloof kijk ik naar Remy. ‘Yeah lets go’ zegt hij zonder twijfel.

Het hotel is gelegen in het plaatsje Marathon in een buurt aan het strand die tientallen jaren geleden vast een erg mooie wijk moet zijn geweest. Nu staat het vol met half afgebouwde strandvilla’s en vieren afval, graffiti en onkruid de boventoon, terwijl de zwerfhonden snel de bosjes in rent. Dat boeit geen reet, we zijn hier niet op vakantie maar om de Gymkhana te ervaren.

De line-up voor de start van de wedstrijd.

Op donderdagochtend vroeg wordt alle pers, een brigade van zo’n 100 man, vanaf het hotel met twee grote bussen meegenomen naar het evenement. Om daar af te trappen met een ritje als bijrijder van één van de coureurs. Vet. We stappen in bij Andreas Bakkerud, voormalig europees kampioen Rallycros. Eén probleem: de racestoelen in deze voertuigen zijn gemaakt voor mensen van 1.70, ondergetekende is over de twee meter. Het mannetje dat me helpt met de vijfpuntsgordel omdoen begint te twijfelen: 'I'm not sure about this’. Fuck it, nu wil ik het ervaren ook. ‘’No I'm fine, let's go’’ zegt ik terwijl ik mijn adem inhoud en een glimlach forceer.

Victor op de foto met een paar Monstergirls.

Andreas en ik wachten voor de start. 'So are you exited for the event?,’ vraag ik. 'Well yeah. But this is not my car. And the track is really hard, this is my second time trying.’ Tijdens deze niet erg geruststellend woorden kijkt Andreas naar een kaartje van het parcours. Het hek gaat open en we knallen als een raket de eerste bocht in. Met een snelheid van rond de 120 kilometer per uur trekt hij aan zijn stuur en ik word volledig in m'n stoel gedrukt. We klappen al remmend in de eerste bocht tegen een aantal zwarte tonnen aan die de lijn van de bocht moeten aangeven. Andreas zette hem in zijn achteruit om direct weer vol gas vooruit te sjeezen. We slingeren van links naar rechts. Dan trapt Andreas vol in de rem omdat hij de weg kwijt is. ‘Oh man, this track is so hard’. Hij maakte de rit vervolgens volledig fout af, maar wel mét constant brullende motor en piepende bandjes.

Ik kan maar één ding concluderen van dit alles: dit is fucking vet! Ik geeft Andreas een hand ‘That was awesome man, good luck with the event’. ‘Yeah thanks man, I still need to practice,’ antwoordt hij. De rest van de dag oefenen de Athletes voor de competitie van zaterdag en zondag. Wij bekijken het allemaal vanaf een hoog platform met dik uitzicht over de baan en de scheurende wagens.

Andreas Bakkerud in actie.

Op vrijdag is er een halve dag op de track. Opnieuw trillen de tribunes terwijl de coureurs als gekken scheurden over de baan. Als dit door een woonwijk zou rijden dan zou de servieskast van je schoonmoeder letterlijk kapot trillen. Dit zijn voertuigen die het gebrom van een Harley Davidson laten lijken op een kinderfiets met een papiertje ertussen.

Pooierburgemeester

Het hoogtepunt komt rond lunchtijd. De burgemeester van Marathon komt in hoogsteigen persoon langs. Een bijzonder excentriek figuur die lijkt op een klassieke pooier uit een film. Zijn bontjas reikt tot zijn paardrijlaarzen en zijn zwarte haren zijn strak naar achter gelakt. Papi hoor dit. De rockster geniet duidelijk van de aandacht. Voor een geplande stunt werd de bontjas vervangen door een casual beige jasje en gaat de beste man op de racebaan staan. Tijd voor Ken Block om zijn Ford Fiesta de sporen te geven. Met zijn woest klappende uitlaat rijdt hij de burgemeester tegemoet om aldaar minimaal tien donuts om hem heen te draaien. Als een matador die de meest agressieve stier temt staat deze volksleider met een grote glimlach met zijn vlag te wapperen.

Ken Block rijdt donuts rond de burgemeester.

Na het het lolletje van de burgemeester mag Ken zich een uurtje uitleven op de baan. Dat kun je de showman wel toevertrouwen. De 650 pk sterke Ford Fiesta is absurd. Dat geluid. Brute klappen pompen uit de uitlaat die de schapen in de bergen doet vluchten. De rookwolken van verbrand rubber laten Ken en zijn wagen soms volledig verdwijnen. Aan de zijkant van de baan staat een vrachtwagen volledig vol met nieuwe banden. Na elke drie ritten moet er nieuw rubber onder z'n wagentje. Na elk rondje moet z'n deur open om alle verzamelde rook te laten ontsnappen. Die longen van Ken zullen ook wel lekker zwart zijn.

Net als mijn ogen zo pijn van de verbandde rubber en ik besluit te vertekken loop ik een Nederlandse coureur tegen het lijf. Rick van Goethem is één van de drifters die meedoet aan de Gymkhana.

Gymkhana grid is een geweldig event, vol actie en spanning. De mensen in Marathon hebben zeker te weten hun ogen uit gekeken dit weekend!

Voor mij is driften de ultieme autosport. Het is altijd spectaculair en het geeft een kick om de auto op de limiet, of eigenlijk over de limiet, te besturen. Sinds dat ik 13 jaar oud was, heb ik een goede vriend van mij geholpen die toen ook op een professioneel niveau wedstrijden reed in Europa. Rond mijn 17de ben ik zelf begonnen met rijden in een BMW 3 serie.

Dit is Rick in actie met zijn raceauto.

Als dagelijkse auto gebruik ik een Volkswagen Touareg, niet snel, maar wel comfortabel, ruim en erg sterk voor het trekken van de trailer voor de race auto! 4. Mijn droomauto? Een Nissan Skyline R34 GTR.

Voor mij was de finale bij de AWD klasse echt super. Twee top coureurs in 600 pk auto's, waarbij het ging om tiende van seconden voor de overwinning. De coureurs gingen tot de limiet!

Mijn doel voor 2017 is proberen het volledige Europe Drift Kampioenschap te rijden genaamd "King of Europe", en natuurlijk om goede resultaten te halen tijdens de wedstrijden!

Op zaterdag en zondag was het tijd voor de daadwerlijke wedstrijd, de coureurs moesten na dagen trainen nu echt presteren. De tribunes zaten vol, de sfeer was goed en de spanning was te snijden. De wedstrijd werkt met een laddersysteem waarbij de snelste dus steeds een ronde verder gaat. Het was close maar uteindelijk won de favoriet en voormalig rallykampioen Peter Solberg dit vette evenement. Terwijl de coureurs zich opmaken voor de party, pakken wij onze koffer om terug het vliegtuig in te stappen na een dagen van motorische geweld, verbrand rubber, gezelligheid en raggend snelle auto's.