Wrexham: Het sprookje van twee Hollywoodsterren die een voetbalclub kochten

Stel je een Welsh dorp voor, met om en nabij 45.000 inwoners, een plaatselijke kroeg, een kathedraal en een treinstation. Het is geen rijk dorp: er staan lange rijen voor de voedselbank, in de armere buurten worden drugs gedeald, bij gebrek aan toekomstperspectief hangen veel jongeren op straat. En er is een voetbalclub, Wrexham A.F.C., altijd al het hoogtepunt van het gelijknamige Wrexham. Het is een club waar plaatselijke fans op de reling staan om een oefenwedstrijd te zien, waar het dorp in opstand komt bij een incompetente bestuurder. Het enige probleem is dat de club steeds verliest, mede door geldgebrek. Totdat er ‘twee eikels uit Hollywood [zijn] die een stadje komen redden.’ Die twee eikels zijn acteurs Ryan Reynolds en Rob McElhenney, die de club overnemen met als doel elk jaar te promoveren, en daar gelijktijdig een documentaire over te maken. Dat blijkt het begin te zijn van een cultuurverandering in het dorp, allemaal aangewakkerd door een verandering in het voetbal. Wat betekent het voor een dorp als multimiljardairs uit Hollywood plots in je geloven? Sportverslaggever Ian Herbert geeft antwoord op die vraag in dit boek over voetbalcultuur. Hij laat zien wat het waard is om trots te zijn op je cluppie.

Wayne Jones zit met zijn oude vrienden Mark Davies en Ian Jones aan een tafel in café The Turf, terwijl ze terugblikken op de wedstrijd tegen Notts County FC, ongeveer een week geleden. Die waanzinnige maandagavond was nog maar het begin. Het leek alsof iedereen na die wedstrijd naar The Turf was gekomen. Het was een gekkenhuis, zoals het al twee jaar lang lijkt te zijn, sinds Rob McElhenney en Ryan Reynolds hier voor het eerst binnenstapten.

Hij heeft nu veel verschillende rollen hier. Hij runt de pub, natuurlijk, en zorgt ervoor dat de sfeer goed is. De muziek staat een beetje te luid voor deze zonnige vrijdagmiddag, dus gebaart hij naar zijn personeel dat ze het volume wat lager moeten zetten. Hij is ook de officieuze ambassadeur van Wrexham, degene die de Amerikaanse en Canadese toeristen willen ontmoeten als ze langskomen. Degene die de cameraploegen opzoeken voor hun reportages vanuit Wrexham, hij staat ze altijd te woord.

Het afgelopen fiscale kwartaal was zijn drukste periode in de vijftien jaar sinds hij als 24-jarige, zonder enige ervaring met het runnen van een pub, The Turf overnam. Hij was net terug van drie jaar backpacken toen het huurcontract met de vorige uitbater afliep. Jones had geen idee hoe je een café moest runnen. Hij had zelfs nog nooit een fust verwisseld. Maar het was de stamkroeg van zijn ouders. Als dertienjarige bracht hij al broodjes naar klanten op het balkon dat uitkeek over het veld van het Racecourse-stadion – de enige pub in het Verenigd Koninkrijk met uitzicht op een voetbalveld. Jones kon zich nog de geur van het Pedigree-bier herinneren. The Turf runnen? Hoe kon hij zo’n kans laten liggen? Hij leende 5.000 pond van zijn moeder en de moeder van een vriend en waagde de sprong.

Hij had de zaak geleidelijk opgebouwd voordat corona toesloeg. De pub knapte hij op tot een plek die recht deed aan de club waarmee hij onlosmakelijk verbonden was. De omzet groeide met ongeveer 80 procent. De stad leek tijdens corona steeds meer achteruit te gaan. ‘Ze zijn een stille dood gestorven,’ zegt Wayne, terwijl hij terugdenkt aan de 24 pubs die hun deuren sloten en de geleidelijke teloorgang van het stadscentrum.

En toen waren daar McElhenney en Reynolds, met hun kleine gebaren zoals de gin die ze opstuurden nadat de supporters voor hen als nieuwe eigenaars hadden gestemd. ‘Tot snel en tot vaak’, stond er op het begeleidende briefje. En daar hebben ze zich aan gehouden, het dorp is door hen ontzettend veranderd. Zo ook voor Wayne, die nu een begrip is in Wrexham, hij wordt overal herkend, zijn pub heeft zelfs een eigen merchandiselijn. Hij kijkt al uit naar de zomercollectie.

Wrexham heeft nieuwe helden, maar Wayne wil zeker weten dat de oude helden niet worden vergeten in The Turf. De muren hangen vol met foto’s van spelers als Dixie McNeil, Bobby Shinton, Mickey Thomas en Joey Jones, die worstelt met zijn gezondheid en niet meer voor de camera’s verschijnt die elke week in de pub aanwezig lijken te zijn. (Joey’s uitspraken zouden goud zijn geweest voor de tv-ploegen.) Maar dat betekent niet dat hij hier geen belangrijke plek meer inneemt. Op een muur van turquoise bakstenen hangt een foto van Joey, in het prachtige Wales-tenue van de jaren 80 (wit met groene randen en de bekende draak in het wapen), met het kleine snorretje dat hij toen had en een onverzettelijke blik in zijn ogen. Ernaast hangt het ingelijste Wrexham-shirt uit de jaren ‘90 dat hij signeerde en dat ze aan de muur hingen, lang voordat Wrexham A.F.C. zijn redding vond. ‘Voor alle jongens,’ schreef Joey. ‘We moeten trouw blijven aan de mensen die hier altijd al waren,’ zegt Wayne Jones.

Wrexham is vanaf 16 april verkrijgbaar bij de boekhandels. Ben je nou benieuwd naar meer en zou je de rest van het boek willen lezen? We hebben leuk nieuws voor je! Wij mogen namelijk vijf boeken weggeven. Laat in de reacties van onze Facebookpost van het boek weten waarom jij dit boek zou moeten winnen en wellicht maak je kans op een mooi exemplaar van dit interessante boek!